1. Θάνατος και Αναχώρηση

Θάνατος και Αναχώρηση

Α. ( ΄Ανθρωπος ): Ω , θεέ μου ! Δεν είμαι πεθαμένος - ή μήπως είμαι; Εννοώ, το σώμα μου έχει πεθάνει - μπορώ και το βλέπω κάτω από μένα - αλλά εγώ μετεωρίζομαι ... μπορώ να κοιτάξω κάτω και να δω το σώμα μου να κείτεται ακίνητο στο κρεβάτι του νοσοκομείου. ΄Ολοι γύρω μουνομίζουν ότι είμαι πεθαμένος, αλλά εγώ δεν είμαι. Θέλω να φωνάξω, ε!, δεν είμαι στ' αλήθεια πεθαμένος! Είναι πραγματικά απίστευτο ... οι νοσοκόμες τραβούν ένα σεντόνι πάνω στο κεφάλι μου ... άνθρωποι που γνωρίζω κλαίνε. Υποτίθεται ότι έχω πεθάνει, όμως εγώ είμαι ακόμαζωντανός! Είναι περίεργο, γιατί το σώμα μου είναι απόλυτα νεκρό ενώ εγώ κινούμαι γύρω του από ψηλά. Είμαι ζωντανός!

Αυτά είναι τα λόγια ενός άντρα σε βαθιά ύπνωση, ο οποίος αναβιώνει μία εμπειρία θανάτου. Οι λέξεις βγαίνουν σαν κοφτά ξεσπάσματα και είναι γεμάτες δέος, καθώς βλέπει και αισθάνεται πώς είναι να είσαι ένα πνεύμα, που διαχωρίστηκε μόλις από ένα φυσικό σώμα. Ο άντρας αυτός είναι ένας πελάτης μου, τον οποίο μόλις βοήθησα να αναπλάσει τη σκηνή του θανάτου μιας προηγούμενης ζωής του, ενώ βρίσκεται ξαπλωμένος σε μία αναπαυτική πολυθρόνα. Λίγο νωρίτερα, ακολουθώντας τις οδηγίες μου, καθώς τον εισήγαγα στην κατάσταση της ύπνωσης, ο άντρας έκανε αναδρομή στο χρόνο επιστρέφοντας στις μνήμες της παιδικής του ηλικίας. Ενόσω συνεργαζόμασταν, σταδιακά, οι εντυπώσεις του υποσυνειδήτου του συγχωνεύθηκαν, μέχρι που φτάσαμε στη μήτρα της μητέρας του.

	Στη συνέχεια, τον προετοίμασα για ένα άλμα στο παρελθόν, μέσα από τα πέπλα του χρόνου, χρησιμοποιώντας μια νοερή προστατευτική ασπίδα. ΄Οταν ολοκληρώσαμε το σημαντικό βήμα της νοητικής προετοιμασίας, μετέφερα τον άντρα αυτόν, μέσω ενός φανταστικού τούνελ στο χρόνο, στην τελευταία του ζωή στη Γη. ΄Ηταν μία σύντομη ζωή, γιατί πέθανε ξαφνικά από επιδημία γρίπης το 1918. Καθώς το αρχικό σοκ, να βλέπει τον εαυτό του να πεθαίνει και να νιώθει την ψυχή του να μετεωρίζεται έξω από το σώμα του, άρχισε κάπως να υποχωρεί, ο πελάτης μου φάνηκε να προσαρμόζεται πιο γρήγορα στις οραματικές νοητικές του εικόνες.
Δεδομένου ότι ένα μικρό τμήμα του συνειδητού, ένα ζωτικής σημασίας μέρος του νου του, εξακολουθεί να λειτουργεί, συνειδητοποιεί ότι αναπλάθει μία παρελθούσα εμπειρία. Ο χρόνος, που απαιτείται για τη διαδικασία αυτή, είναι λίγο μεγαλύτερος από τον συνηθισμένο, επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μία νεαρή ψυχή και δεν έχει συνηθίσει στους κύκλους της γέννησης, του θανάτου και της επαναγέννησης, όπως πολλοί από τους άλλους πελάτες μου. Παρ' όλα αυτά, προσαρμόζεται μέσα σε λίγα λεπτά και αρχίζει να ανταποκρίνεται στις ερωτήσεις μου με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Υψώνω γρήγορα το επίπεδο ύπνωσης του υποσυνειδήτου του στην υπερσυνείδητη κατάσταση. Είναι έτοιμος, τώρα, να μου μιλήσει για τον πνευματικό κόσμο και τον ρωτώ τί του συμβαίνει.

Α: Λοιπόν ... ανεβαίνω πιο ψηλά ... ακόμα πλέω ... κοιτάζοντας πίσω το σώμα μου. Είναι σαν να βλέπω μια κινηματογραφική ταινία, μόνο που παίζω εγώ σ' αυτήν! Ο γιατρός παρηγορεί τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Η γυναίκα μου κλαίει γοερά (στριφογυρίζει με δυσφορία στην πολυθρόνα του). Προσπαθώ να μπω μέσα στο μυαλό της ... να της πω ότι είμαι απόλυτα εντάξει. Είναι τόσο βαθιά κατακλυσμένη από τη θλίψη που δεν μπορώ να τη διαπεράσω. Θέλω να ξέρει ότι τα βάσανά μου τελείωσαν ... είμαι ελεύθερος από το σώμα μου ... δεν το χρειάζομαι πια ... ότι θα την περιμένω. Θέλω να ξέρει ότι ... αλλά δεν ... με ακούει. Ω!, απομακρύνομαι τώρα, φεύγω ...

΄Ετσι, καθοδηγούμενος από μία σειρά εντολών, ο πελάτης μου αρχίζει τη διαδικασία της εισόδου του στον πνευματικό κόσμο. Πρόκειται για ένα δρόμο που πολλοί άλλοι σαν κι αυτόν ταξίδεψαν μέσα στην ασφάλεια του γραφείου μου. Είναι χαρακτηριστικό το ότι όσο εκτείνονται οι μνήμες στην υπερσυνείδητη κατάσταση, οι άνθρωποι σε ύπνωση συνδέονται όλο και περισσότερο με την πνευματική πύλη-πέρασμα. ΄Οσο προχωρά η συνεδρία, οι νοητικές τους εικόνες μεταφράζονται πιο εύκολα σε λέξεις. Οι μικρές, κοφτές, περιγραφικές φράσεις μετατρέπονται σε λεπτομερειακές εξηγήσεις για το πώς είναι να εισέρχεσαι στον πνευματικό κόσμο.

΄Εχουμε πλήθος τεκμηρίων, συμπεριλαμβανομένων και παρατηρήσεων γιατρών και νοσοκόμων, που περιγράφουν εξωσωματικές επιθανάτιες εμπειρίες ανθρώπων, οι οποίοι τραυματίστηκαν σοβαρά σε ατυχήματα. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρήθηκαν κλινικά νεκροί και χάρη στις προσπάθειες των γιατρών επέστρεψαν από την άλλη πλευρά πίσω στα σώματά τους. Οι ψυχές έχουν μεγάλη ικανότητα να βγαίνουν και να ξαναμπαίνουν στα σώματα που τις φιλοξενούν, ειδικά σε καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή, όταν πεθαίνει το σώμα. ΄Ανθρωποι έχουν αναφέρει ότι μετεωρίζονταν πάνω από το σώμα τους, ιδιαίτερα στα νοσοκομεία, και παρακολουθούσαν τους γιατρούς, που προσπαθούσαν να τους σώσουν τη ζωή. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στη ζωή, με την πάροδο του χρόνου, οι μνήμες αυτές ξεθωριάζουν.
Στα πρώτα στάδια της ύπνωσης για την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές, οι περιγραφές των ανθρώπων, που αναβιώνουν νοητικά τους προηγούμενους θανάτους τους, δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις αναφορές των ανθρώπων, που πέθαναν πραγματικά στην παρούσα ζωή τους για λίγα λεπτά. Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτές τις δύο ομάδες ανθρώπων είναι ότι οι άνθρωποι σε βαθιά ύπνωση δεν θυμούνται τις εμπειρίες τους μετά από έναν προηγούμενο θάνατο, αλλά είναι σε θέση να περιγράψουν τη μετέπειτα ζωή μόνο μετά από ένα μόνιμο φυσικό θάνατο.

Ποιες είναι, όμως, οι ομοιότητες των αναμνήσεων μετά το θάνατο μεταξύ ενός ανθρώπου, που περιγράφει τις εξωσωματικές του εμπειρίες ως αποτέλεσμα ενός προσωρινού σωματικού τραυματισμού και ενός ανθρώπου, που βρίσκεται σε ύπνωση και ανακαλεί το θάνατό του από μια προηγούμενη ζωή; Και οι δύο αναφέρουν ότι μετεωρίζονται γύρω από τα σώματά τους μ' έναν περίεργο τρόπο, προσπαθώντας να αγγίξουν στερεά αντικείμενα, τα οποία αποϋλώνονται μπροστά στα μάτια τους.
Και οι δύο αναφέρουν ότι νιώθουν απόγνωση στις προσπάθειές τους να μιλήσουν με τους ζωντανούς, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις τους. Και οι δύο δηλώνουν ότι αισθάνονται μια ελκτική δύναμη να τους τραβά μακριά από τον τόπο όπου πέθαναν και, επίσης, βιώνουν ένα αίσθημα χαλάρωσης και περιέργειας περισσότερο παρά φόβου.

	΄Ολοι αυτοί οι άνθρωποι αναφέρουν ένα ευφορικό αίσθημα ελευθερίας και φωτεινότητας γύρω τους. Μερικοί από τους πελάτες μου βλέπουν να τους περιβάλλει τη στιγμή του θανάτου ένα λαμπερό λευκό φως, ενώ άλλοι βλέπουν αυτό το φως να φέγγει κάπου πιο πέρα, μετά από μια πιο σκοτεινή περιοχή, που μία δύναμη τους ωθεί να τη διασχίσουν. Αυτό, συχνά, αναφέρεται ως το φαινόμενο του τούνελ και είναι ήδη πολύ γνωστό στον κόσμο. Η δεύτερη περίπτωση θα μας μεταφέρει πιο βαθιά στην εμπειρία του θανάτου απ' ότι η Περίπτωση 1. Ο πελάτης μου είναι ένας άντρας γύρω στα 60, ο οποίος μου περιγράφει τα γεγονότα του θανάτου του ως νεαρής γυναίκας, που ονομαζόταν Σάλλυ, και σκοτώθηκε το 1886 από Ινδιάνους της φυλής Κιόβα, μετά από επίθεση σε τρένο.
Παρ' όλο που και αυτή η περίπτωση, όπως και η πρώτη, περιγράφουν εμπειρίες θανάτου της αμέσως προηγούμενης ζωής τους, η συγκεκριμένη ιστορική χρονολογία του θανάτου τους δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία, λόγω του ότι είναι πρόσφατη. Δεν διακρίνω καμία σημαντική διαφορά ανάμεσα στους αρχαίους χρόνους και τη σύγχρονη εποχή σε ότι αφορά την ανάκληση των αναμνήσεων από τον πνευματικό κόσμο ή την ποιότητα των μαθημάτων, που έχουν εμπεδωθεί.

Θα πρέπει, επίσης, να πω ότι ο μέσος άνθρωπος, που βρίσκεται σε ύπνωση, έχει μία ιδιάζουσα ικανότητα να εντοπίζει τις χρονολογίες και τις γεωγραφικές περιοχές πολλών περασμένων ζωών. Αυτό ισχύει ακόμα και για τις παλαιότερες περιόδους του ανθρώπινου πολιτισμού, όπου τα εθνικά σύνορα και τα τοπωνύμια ήταν διαφορετικά απ' ότι είναι σήμερα. Παλαιές ονομασίες, χρονολογίες και τοποθεσίες του παρελθόντος μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο να ανακληθούν στη μνήμη, για κάθε προηγούμενη ζωή, αλλά οι περιγραφές σχετικά με την επιστροφή στον πνευματικό κόσμο και τη ζωή στον κόσμο αυτόν έχουν την ίδια συνέπεια και ζωντάνια.

Η σκηνή στην Περίπτωση 2 ανοίγει στις κοιλάδες του Αμερικανικού νότου, αμέσως μόλις ένα βέλος χτύπησε τη Σάλλυ στο λαιμό από κοντινή απόσταση. Είμαι πάντα προσεκτικός όταν πρόκειται για σκηνές θανάτου, που σχετίζονται με βίαιο τραυματισμό σε προηγούμενες ζωές, γιατί συχνά ο υποσυνείδητος νους συγκρατεί ακόμα τις εμπειρίες αυτές. Ο λόγος της επίσκεψης του συγκεκριμένου πελάτη ήταν οι χρόνιες ενοχλήσεις του στην περιοχή του αυχένα. Στις περιπτώσεις αυτές απαιτείται συνήθως θεραπεία ενεργειακής αποσυμφόρησης και απο-προγραμματισμός. Σε όλες τις αναδρομές σε προηγούμενες ζωές που διεξάγω, χρησιμοποιώ το χρόνο, που προηγείται και έπεται του θανάτου, για μια ήρεμη ανακεφαλαίωση και τοποθετώ τον άνθρωπο στη θέση του παρατηρητή ώστε να απαλύνω τον πόνο και τη συγκίνηση.

Περίπτωση 2 Δρ. Ν: Πονάς πολύ από το βέλος; Α: Ναι ... η αιχμή του έχει τρυπήσει το λαιμό μου ... πεθαίνω (αρχίζει να μιλά ψιθυριστά, ενώ κρατάει με τα χέρια του το λαιμό του). Πνίγομαι ... το αίμα τρέχει ποτάμι ... Ο Γουϊλ (ο άντρας της) με κρατάει ... ο πόνος ... φοβερός ... βγαίνω έξω τώρα ... τέλειωσε, πάει πια. Σημείωση : Οι ψυχές συχνά εγκαταλείπουν τους ανθρώπους, που τις φιλοξενούν πριν από το θάνατό τους, όταν το φυσικό τους σώμα αισθάνεται μεγάλο πόνο. Ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει; Ωστόσο, παραμένουν κοντά στο σώμα που πεθαίνει. Αφού εφάρμοσα μερικές τεχνικές για να τον ηρεμήσω υψώνω τον άνθρωπο από το υποσυνείδητο στο υπερσυνείδητο επίπεδο ώστε να περάσει στις πνευματικές του μνήμες. Δρ. Ν: Εντάξει Σάλλυ, αποδέχτηκες το γεγονός ότι σε σκότωσαν αυτοί οι Ινδιάνοι. Μπορείς σε παρακαλώ να μου περιγράψεις τι ακριβώς νιώθεις τη στιγμή του θανάτου σου;

Α: Σαν ... μια δύναμη ... κάποιου είδους ... να με τραβά προς τα πάνω, έξω από το σώμα μου. Δρ. Ν: Να σε τραβά; ΄Εξω πού; Α: Εκτινάσσομαι έξω από την κορυφή του κεφαλιού μου. Δρ. Ν: Και τι είναι αυτό που εκτινάχθηκε έξω; Α: Μα - εγώ!

Δρ. Ν: Περίγραψέ μου τι σημαίνει «εγώ». Με τι μοιάζει αυτό το πράγμα που βλέπεις να βγαίνει έξω απ' το κεφάλι του σώματός σου; Α: (παύση). Είναι σαν ... μια κουκιδίτσα φωτός ... που ακτινοβολεί ... Δρ. Ν: Πώς ακτινοβολείς φως; Α: Από ... την ενέργειά μου. Μοιάζω σαν ένα διάφανο λευκό ... η ψυχή μου... Δρ. Ν: Κι αυτή η ενέργεια φωτός παραμένει ίδια αφού άφησες το σώμα σου; Α: (παύση). Μοιάζω να μεγαλώνω λίγο ... καθώς κινούμαι τριγύρω. Δρ. Ν: Αν απλώνεται το φως σου, με τι μοιάζεις τώρα; Α: ΄Ενα ... τσουλουφάκι ... μια χορδή ... που αιωρείται ... Δρ. Ν: Και πώς σου φαίνεται που βγαίνεις από το σώμα σου;

Α: ΄Ε..., είναι σαν να απέβαλα το δέρμα μου ... όπως ξεφλουδίζεις μια μπανάνα, απλά χάνω το σώμα μου μ' ένα ζντουπ! Δρ. Ν: Είναι δυσάρεστη αυτή η αίσθηση; Α: Ω, όχι! Είναι υπέροχο να νιώθεις τόσο ελεύθερη χωρίς πόνο πια, αλλά ... είμαι ... αποπροσανατολισμένη ... δεν περίμενα να πεθάνω ... (η θλίψη φωλιάζει στη φωνή του πελάτη μου κι εγώ επιθυμώ να παραμείνει συγκεντρωμένος για λίγο ακόμα στην ψυχή του, και όχι σε ό,τι συμβαίνει στη γη με το σώμα του). Δρ. Ν: Καταλαβαίνω, Σάλλυ. Αισθάνεσαι μια μικρή μετατόπιση ως ψυχή αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι φυσιολογικό στην κατάστασή σου, αν σκεφτεί κανείς τι πέρασες μόλις. ΄Ακου και απάντησε στις ερωτήσεις μου. Είπες ότι έπλεες. Μπορείς να κινείσαι τριγύρω εντελώς ελεύθερα αμέσως μετά το θάνατό σου;

Α: Είναι παράξενο ... είναι σαν να είμαι κρεμασμένη στον αέρα που δεν είναι αέρας ... δεν υπάρχουν όρια ... ούτε βαρύτητα ... είμαι αβαρής. Δρ. Ν: Εννοείς ότι είναι κάπως σαν να βρίσκεσαι σε κενό; Α: Ναι ... τίποτα γύρω μου δεν είναι στερεή μάζα. Δεν υπάρχουν εμπόδια για να προσκρούσω πάνω τους ... Ρέω ... Δρ. Ν: Μπορείς να ελέγχεις τις κινήσεις σου - προς τα πού πηγαίνεις; Α: Ναι ... μπορώ κάπως να το κάνω αυτό ... αλλά υπάρχει ... ένα τράβηγμα ... προς μία φωτεινή λευκότητα ... είναι τόσο φωτεινή!

Δρ. Ν: Η πυκνότητα του λευκού φωτός είναι η ίδια παντού; Α: Φωτεινότερο ... πιο μακριά μου ... είναι λίγο πιο σκούρο το άσπρο ... γκρι ... προς την κατεύθυνση του σώματός μου ... (αρχίζει να κλαίει), ω!, καημένο μου σώμα ... δεν είμαι έτοιμη ακόμα να φύγω. (Τραβιέται πίσω στην καρέκλα του σαν να αντιστέκεται σε κάτι). Δρ. Ν: Εντάξει, Σάλλυ, είμαι μαζί σου. Θέλω να ηρεμήσεις και να μου πεις αν η δύναμη, που σε τράβηξε έξω από το κεφάλι σου τη στιγμή του θανάτου, συνεχίζει να σε τραβάει ακόμα μακριά, κι αν μπορείς να τη σταματήσεις. Α: (παύση). ΄Οταν ελευθερώθηκα απ' το σώμα μου, το τράβηγμα ελαττώθηκε. Τώρα αισθάνομαι ένα σκούντημα ... με τραβάει μακριά από το σώμα μου ... δεν θέλω να φύγω ακόμα ... αλλά κάτι με κάνει να θέλω να φύγω σύντομα ... Δρ. Ν: Καταλαβαίνω, Σάλλυ, αλλά υποψιάζομαι ότι μαθαίνεις πως ασκείς κι εσύ έναν κάποιον έλεγχο. Πώς θα περιέγραφες αυτό το πράγμα που σε τραβάει;

Α: ΄Ενα ... είδος μαγνητικής ... δύναμης ... αλλά ... θέλω να μείνω λίγο ακόμα ... Δρ. Ν: Μπορεί η ψυχή σου να αντισταθεί σ' αυτή την αίσθηση του τραβήγματος όση ώρα θέλεις εσύ;

Α: (ακολουθεί μία μεγάλη παύση, ενώ ο άνθρωπος φαίνεται να διεξάγει έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του στην προηγούμενη ζωή του, ως Σάλλυ). Ναι, μπορώ, αν πραγματικά το θέλω, να μείνω. (αρχίζει να κλαίει) Ω!..., είναι τρομερό αυτό που έκαναν αυτοί οι βάρβαροι στο σώμα μου. Το ωραίο μου μπλε φόρεμα είναι μέσα στα αίματα ... ο άντρας μου ο Γουϊλ προσπαθεί να με κρατήσει και πολεμάει ακόμα μαζί με τους φίλους μας εναντίον των Κιόβα.

Σημείωση : Ενισχύω γύρω από τον άνθρωπο τον οραματισμό μιας προστατευτικής ασπίδας, η οποία είναι ιδιαίτερα σημαντική ως βάση των τεχνικών ηρεμίας. Η ψυχή της Σάλλυ εξακολουθεί να μετεωρίζεται πάνω από το σώμα της τη στιγμή που εγώ μεταφέρω τη σκηνή πιο μπροστά στο χρόνο, όταν οι Ινδιάνοι έχουν εκδιωχθεί από τα πυρά που δέχονται μέσα από το τρένο. Δρ. Ν: Σάλλυ, τι κάνει ο άντρας σου αμέσως μετά την επίθεση; Α: Ω, ευτυχώς ... δεν έχει πληγωθεί ... αλλά ... (με θλίψη) κρατάει το σώμα μου ... κλαίει πάνω μου ... δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μένα, αλλά δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί ακόμα. Είμαι κρύα, αλλά τα χέρια του είναι γύρω απ' το πρόσωπό μου ... με φιλάει. Δρ. Ν: Και συ τι κάνεις αυτή τη στιγμή;
Α: Είμαι πάνω από το κεφάλι του Γουϊλ. Προσπαθώ να τον παρηγορήσω. Θέλω να τον κάνω να νιώσει ότι η αγάπη μου δεν έχει εξαφανιστεί ... θέλω να ξέρει ότι δεν με έχασε για πάντα κι ότι θα τον δω ξανά. Δρ. Ν: Περνάνε τα μηνύματά σου;
Α: Υπάρχει τόσο μεγάλη θλίψη, αλλά αυτός ... νιώθει την ουσία μου ... το ξέρω. Οι φίλοι μας είναι γύρω του ... και τελικά μας χωρίζουν ... θέλουν να επαναφέρουν τα βαγόνια και να ξεκινήσουν πάλι. Δρ. Ν: Και τι συμβαίνει τώρα με την ψυχή σου; Α: Εξακολουθώ να αντιστέκομαι σ' αυτή την αίσθηση του τραβήγματος ... θέλω να μείνω. Δρ. Ν: Γιατί αυτό; Α: Κοίτα, ξέρω ότι είμαι πεθαμένη ... αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αφήσω τον Γουϊλ ... θέλω να τους δω να με θάβουν. Δρ. Ν: Βλέπεις ή αισθάνεσαι κάποια άλλη πνευματική οντότητα γύρω σου αυτή τη στιγμή; Α: (παύση). Είναι κοντά ... σύντομα θα τους δω ... αισθάνομαι την αγάπη τους, όπως θέλω κι ο Γουϊλ να νιώσει τη δική μου ... περιμένουν μέχρι να αισθανθώ ότι είμαι έτοιμη. Δρ. Ν: Καθώς περνά η ώρα, καταφέρνεις να παρηγορήσεις τον Γουϊλ; Α: Προσπαθώ να μπω μέσα στο μυαλό του. Δρ. Ν: Και το κατορθώνεις; Α: (παύση). Νομίζω ... λιγάκι ... με νιώθει ... συνειδητοποιεί ... αγάπη ... Δρ. Ν: Εντάξει, Σάλλυ, τώρα θα προχωρήσουμε και πάλι μπροστά στο συμβατικό χρόνο. Βλέπεις τους φίλους σου από το βαγόνι να βάζουν το σώμα σου σε κάποιου είδους τάφο; Α: (με πιο σταθερή φωνή). Ναι, με έθαψαν. Είναι ώρα να φύγω ... έρχονται να με πάρουν τώρα ... μετακινούμαι ... προς ένα λαμπρότερο φως ...

	Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν ορισμένοι άνθρωποι, οι ψυχές έχουν μικρό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στο σώμα τους από τη στιγμή που αυτό είναι φυσικά νεκρό. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι ψυχές αδιαφορούν ή περιφρονούν την προσωπική τους κατάσταση και τους ανθρώπους, που αφήνουν πίσω στη Γη, αλλά λόγω της επίγνωσής τους για το τελεσίδικο της θνητότητας που συνεπάγεται ο θάνατος. ΄Εχουν σφοδρή επιθυμία να επισπεύσουν την πορεία τους για να εισέλθουν στην ομορφιά του πνευματικού κόσμου. Παρ' όλα αυτά, πολλές άλλες ψυχές θέλουν να μετεωρίζονται γύρω από το μέρος όπου πέθαναν για λίγες Γήινες ημέρες, συνήθως μέχρι την ολοκλήρωση της κηδείας τους. Ο χρόνος είναι φανερά επιταχυμένος για τις ψυχές και οι ημέρες στη Γη μπορεί γι' αυτές να είναι λίγα μόνο λεπτά. Υπάρχει μία ποικιλία κινήτρων για τις ψυχές που χρονοτριβούν.
Για παράδειγμα, κάποιος που δολοφονήθηκε ή σκοτώθηκε απροσδόκητα σ' ένα ατύχημα, συχνά δεν θέλει να φύγει αμέσως. Βρίσκω ότι, τις περισσότερες φορές, οι ψυχές αυτές είναι μπερδεμένες ή θυμωμένες. Το σύνδρομο της μετεωριζόμενης ψυχής ισχύει κυρίως στους θανάτους νεαρών ανθρώπων.

Ο απότομος αποχωρισμός της ψυχής από μια ανθρώπινη μορφή, ακόμα και μετά από μια μακρά ασθένεια, εξακολουθεί ν' αποτελεί κλονισμό για τη μέση ψυχή κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για την απροθυμία ορισμένων ψυχών να αναχωρήσουν την ίδια τη στιγμή του θανάτου. Υπάρχει, λοιπόν, εδώ κάτι συμβολικό για τις ψυχές, που σχετίζεται με το συνηθισμένο διάστημα των τριών ως πέντε ημερών, στο οποίο ορίζεται η κηδεία. Είναι γεγονός ότι οι ψυχές δεν έχουν καμία νοσηρή περιέργεια να δουν τον εαυτό τους να θάβεται, επειδή τα συναισθήματα στον πνευματικό κόσμο δεν μοιάζουν με αυτά που βιώνουμε εδώ στη Γη. Ωστόσο, βρίσκω ότι οι ψυχικές οντότητες εκτιμούν το σεβασμό, που αποτίεται στη μνήμη της φυσικής τους ζωής από τους επιζώντες συγγενείς και φίλους.
Όπως είδαμε στην τελευταία περίπτωση, υπάρχει ένας βασικός λόγος που τα πνεύματα δεν θέλουν να αποχωρήσουν αμέσως από τον τόπο του φυσικού τους θανάτου. Η απροθυμία τους προέρχεται, κυρίως, από την επιθυμία τους να επικοινωνήσουν νοητικά και να παρηγορήσουν τους αγαπημένους τους, πριν προχωρήσουν βαθύτερα μέσα στον πνευματικό κόσμο. ΄Οσοι έχουν μόλις πεθάνει δεν είναι συντετριμμένοι από το θάνατό τους, επειδή γνωρίζουν ότι όσοι έμειναν στη Γη θα τους δουν ξανά στον πνευματικό κόσμο και πιθανόν, αργότερα, και σε άλλες ζωές. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που θρηνούν σε μια κηδεία αισθάνονται γενικά ότι έχασαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο για πάντα.

Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης, οι πελάτες μου θυμούνται ότι ένιωθαν απόγνωση, επειδή δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά την ενέργειά τους ώστε να αγγίξουν νοητικά έναν άνθρωπο, ο οποίος, λόγω του σοκ και της θλίψης, δεν είναι δεκτικός. Είναι δυνατόν το συναισθηματικό τραύμα των ζώντων να κατακλύσει σε τέτοιο βαθμό τον πυρήνα της ύπαρξής τους που να αναστείλει πλήρως τις νοητικές τους ικανότητες επικοινωνίας με τις ψυχές. Από τη στιγμή που μία ψυχή, η οποία μόλις αποχωρίστηκε από το σώμα της, βρει κάποιο τρόπο να παρηγορήσει τους ζώντες - όσο λίγο κι αν διαρκέσει αυτό - αισθάνεται συνήθως ικανοποίηση και θέλει να φύγει γρήγορα από το αστρικό πεδίο της Γης.

Βίωσα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πνευματικής ανακούφισης και στη δική μου ζωή. Η μητέρα μου πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Κατά τη διάρκεια της κηδείας της, η αδελφή μου κι εγώ ήμασταν τόσο θλιμμένοι, που το μυαλό μας σ' όλη την τελετή, ήταν μουδιασμένο. Λίγες ώρες αργότερα, επιστρέψαμε με τους συζύγους μας στο άδειο σπίτι της μητέρας μας κι αποφασίσαμε να ξαπλώσουμε λίγο για να ξεκουραστούμε΄ το είχαμε άλλωστε τόσο ανάγκη. Θα πρέπει, η αδελφή μου κι εγώ, να περάσαμε στην προσληπτική κατάσταση ΄Αλφα την ίδια περίπου στιγμή. Η μητέρα μου εμφανίστηκε μπροστά μας, ενώ ήμασταν σε δύο διαφορετικά δωμάτια. ΄Ηρθε σαν ονειρική μορφή μέσα από το υποσυνείδητό μας, σαν ένα άσπρο σύννεφο πάνω απ' τα κεφάλια μας. Φτάνοντας κοντά μας χαμογέλασε, δείχνοντάς μας ότι έχει αποδεχτεί το θάνατό της και ότι τώρα είναι καλά. Μετά, πέταξε μακριά. Αυτή η πράξη, αν και διήρκεσε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, ήταν ένας τελευταίος αποχαιρετισμός γεμάτος νόημα και είχε ως αποτέλεσμα να ανακουφιστούμε και οι δυο μας, περνώντας σ' έναν βαθύ ύπνο στα κύματα Δέλτα.

	΄Εχουμε την ικανότητα να αισθανόμαστε την παρηγορητική παρουσία των ψυχών των αγαπημένων μας, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της κηδείας τους ή αμέσως μετά. Αν θέλει κανείς να έχει πνευματική επικοινωνία μέσα από το σοκ του θρήνου, είναι αναγκαίο να προσπαθεί να χαλαρώσει και να καθαρίσει το μυαλό του, τουλάχιστον για μικρά διαστήματα. Σ' αυτές τις στιγμές, η προσληπτικότητά μας προς μία παραφυσική εμπειρία είναι μεγαλύτερη και έτσι λαμβάνουμε θετικές μεταβιβάσεις αγάπης, συγγνώμης, ελπίδας, ενθάρρυνσης και τη διαβεβαίωση ότι ο αγαπημένος μας βρίσκεται κάπου καλά. ΄Οταν μία χήρα γυναίκα με μικρά παιδιά μού λέει: «ένα κομμάτι του άντρα μου έρχεται σε μένα στις δύσκολες στιγμές», την πιστεύω.
Οι πελάτες μου μού λένε ότι ως ψυχές είναι σε θέση να βοηθήσουν αυτούς που βρίσκονται στη Γη ώστε να συνδεθούν εσωτερικά με τον ίδιο τον πνευματικό κόσμο. ΄Οπως έχει σοφά ειπωθεί, οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικά φύγει, όσο αυτοί που ζουν στη Γη τους θυμούνται. Στο κεφάλαιο που θα ακολουθήσει, θα δούμε πώς μία συγκεκριμένη μνήμη αποτελεί αντανάκλαση της ίδιας μας της ψυχής, ενώ οι συλλογικές μνήμες είναι τα άτομα της καθαρής ενέργειας του συνόλου των ψυχών. Ο θάνατος δεν διασπά τη συνέχειά μας με την αθάνατη ψυχή εκείνων που αγαπάμε, απλά επειδή έχασαν τη φυσική οντότητα του θνητού σώματος. Παρ' όλες τις πολλές τους δραστηριότητες, οι ψυχές που έχουν αναχωρήσει είναι ακόμα σε θέση να έρθουν σ' επαφή μαζί μας, αν τις επικαλεστούμε.

Κατά καιρούς, ένα διαταραγμένο πνεύμα δεν θέλει να αφήσει τη Γη μετά το φυσικό θάνατο. Αυτό οφείλεται σε κάποιο ανεπίλυτο πρόβλημα, το οποίο είχε σοβαρή επίπτωση στη συνειδητότητά του. Σ' αυτές τις αφύσικες καταστάσεις, η βοήθεια δίνεται από ανώτερες, στοργικές οντότητες, που μπορούν να βοηθήσουν τη διαδικασία προσαρμογής από την άλλη πλευρά. Αλλά κι εμείς έχουμε τα μέσα για να βοηθήσουμε τα διαταραγμένα πνεύματα να εγκαταλείψουν τη Γη. Θα αναπτύξω το θέμα των προβληματικών πνευμάτων στο Κεφάλαιο 4΄ το μυστήριο, ωστόσο, των φαντασμάτων, όπως παρουσιάζεται στα βιβλία και τις κινηματογραφικές ταινίες, έχει πάρει υπερβολικές διαστάσεις.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος προετοιμασίας μας για το θάνατό μας; Μπορεί οι ζωές μας να έχουν μεγάλη διάρκεια ή σύντομη, μπορεί να είμαστε υγιείς ή άρρωστοι΄ για όλους μας, όμως, έρχεται μία στιγμή που πρέπει να συναντήσουμε το θάνατο με τον καταλληλότερο τρόπο για τον καθένα μας. Αν έχουμε περάσει μέσα από μία μακρά ασθένεια, που καταλήγει στο θάνατο, υπάρχει χρόνος να προετοιμαστεί κατάλληλα ο νους, αφού περάσει από το αρχικό σοκ, την άρνηση και την κατάθλιψη. Ο νους κάνει μία απότομη κίνηση φυγής, όταν βρεθεί μπροστά στην ανάγκη αντιμετώπισης ενός αιφνίδιου θανάτου. Καθώς πλησιάζει το τέλος της φυσικής μας ζωής, ο καθένας μας έχει την ικανότητα να συγχωνευθεί με την ανώτερη συνειδητότητά του. Η πορεία προς το θάνατο είναι η ιδανικότερη περίοδος στη ζωή μας για να αποκτήσουμε πνευματική επίγνωση, επειδή τότε μπορούμε να νιώσουμε ότι η ψυχή μας είναι συνδεδεμένη με τον αιώνιο χρόνο.

Παρ' όλο που υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που πεθαίνουν, οι οποίοι θεωρούν πιο δύσκολο το να αποδεχθούν το θάνατο από το να αφεθούν στη μοίρα τους, όσοι έχουν ως εργασία τη φροντίδα ανθρώπων που είναι κοντά στο θάνατο, λένε ότι σχεδόν όλοι αποκτούν, κοντά στο τέλος, μία ειρηνική απόσπαση. Πιστεύω ότι στους ανθρώπους που πεθαίνουν, δίνεται πρόσβαση σε μία ανώτερη γνώση της αιώνιας συνειδητότητας κι αυτό συχνά αποτυπώνεται στο πρόσωπό τους. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς συνειδητοποιούν ότι κάτι συμπαντικό υπάρχει εκεί έξω κι ότι θα είναι κάτι καλό.

Οι άνθρωποι που πεθαίνουν υφίστανται μία μεταμόρφωση, εξ αιτίας του χωρισμού της ψυχής τους από το σώμα που την έχει υιοθετήσει. Οι άνθρωποι συνδέουν το θάνατο με την απώλεια της ζωτικής τους δύναμης, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Αποβάλλουμε το σώμα μας με το θάνατο, αλλά η αιώνια ζωτική μας ενέργεια ενώνεται με τη δύναμη μιας θεϊκής υπερψυχής. Ο θάνατος δεν είναι σκοτάδι, αλλά φως. ΄Οταν οι πελάτες μου ανακαλούν στη μνήμη τους προηγούμενες εμπειρίες θανάτου, λένε ότι αισθάνονται τόσο μεγάλη πληρότητα, επανανακαλύπτοντας μια καινούργια αίσθηση ελευθερίας, καθώς αφήνουν το - καθηλωμένο στη γη - σώμα τους, ώστε αδημονούν ν' αρχίσουν το πνευματικό τους ταξίδι προς έναν οικείο και ειρηνικό τόπο. Στις περιπτώσεις που ακολουθούν, θα μάθουμε πώς είναι η ζωή τους σ' αυτό το μετέπειτα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... 2. Η Πύλη προς τον Πνευματικό Κόσμο to-en ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ