14. Προετοιμασία για την Αναχώρηση

΄Οταν οι ψυχές ολοκληρώσουν τις συμβουλευτικές τους συζητήσεις με τους οδηγούς και τους φίλους τους σχετικά με τις πολλές σωματικές και ψυχολογικές επιπλοκές μιας νέας ζωής και επιλογής σώματος, λαμβάνεται η απόφαση για ενσάρκωση. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι οι ψυχές θα αναχωρούσαν, τότε, αμέσως για τη Γη. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν προηγηθεί ένα σημαντικό στοιχείο προετοιμασίας.

Είμαι βέβαιος πως έχει γίνει ήδη κατανοητό ότι οι ψυχές, που επιστρέφουν από το χώρο της επιλογής ζωής, δεν πρέπει απλώς να κάνουν την καλύτερη επιλογή για το ποιοι πρόκειται να είναι στην επόμενη ζωή τους, αλλά και να συντονίσουν αυτή την απόφαση με άλλους παίκτες στο επερχόμενο δρώμενο. Παρομοιάζοντας τη ζωή με μία μεγάλη θεατρική παραγωγή εμείς, ως ηθοποιοί, θα έχουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο,τιδήποτε κάνουμε εμείς στο έργο επηρεάζει στο σενάριο άλλους, δευτερεύοντες χαρακτήρες (δευτερεύοντες, επειδή δεν είναι εμείς). Οι ρόλοι τους μπορεί να τροποποιηθούν από εμάς και οι δικοί μας από αυτούς, γιατί το σενάριο αλλάζει (το αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης) όσο το έργο είναι εν εξελίξει. Οι ψυχές εκείνες, που πρόκειται να έχουν στενή σχέση με μας στη σκηνή της ζωής, αντιπροσωπεύουν το επιτελείο των ηθοποιών που στηρίζουν τον πρωταγωνιστή, ο καθένας με πρωτεύοντες ρόλους. Πώς, όμως, θα τους γνωρίσουμε;

Το πώς θα βρουν αδελφές ψυχές και άλλους σημαντικούς για τη ζωή τους ανθρώπους, αποτελεί την υπέρτατη ανησυχία πολλών ανθρώπων, που έρχονται σε μένα και ζητούν να υποβληθούν σε ύπνωση. Τελικά, οι περισσότεροι από αυτούς απαντούν οι ίδιοι στα ερωτήματά τους όταν βρίσκονται στην κατάσταση της υπερσυνείδησης, επειδή η εύρεση αυτών των ψυχών αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα της προετοιμασίας τους για την αναχώρηση από τον πνευματικό κόσμο. Ο χώρος όπου πηγαίνει η ψυχή γι' αυτόν το σκοπό στον πνευματικό κόσμο φέρει την κοινή ονομασία «ο χώρος της αναγνώρισης» ή «η τάξη της αναγνώρισης». Μου είπαν ότι η εργασία εδώ μοιάζει με εντατική προγύμναση για το τελικό διαγώνισμα. Γι' αυτό και οι πελάτες μου χρησιμοποιούν, επίσης, τον όρο «προπαρασκευαστική τάξη» για να περιγράψουν αυτήν την πλευρά της πνευματικής ενδυνάμωσης, η οποία συμβαίνει λίγο πριν οι ψυχές τους επιβιβαστούν στο πέρασμα της επιστροφής τους στη Γη. Η επόμενη περίπτωση δηλώνει αυτή την εμπειρία.

Προκειμένου να καταλάβουμε ξεκάθαρα σε τι ακριβώς συνίσταται η πνευματική δραστηριότητα μιας τάξης αναγνώρισης, θα έπρεπε ίσως να διευκρινίσουμε τον όρο αδελφή ψυχή. Για τους περισσότερους από μας, η πιο κοντινή και πιο αγαπημένη αδελφή ψυχή είναι ο σύντροφος της ζωής μας. Ωστόσο, όπως είδαμε και σε προηγούμενες περιπτώσεις, ψυχές που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας μπορεί να είναι και άλλα μέλη της οικογένειας ή ένας στενός φίλος. Το χρονικό διάστημα που βρίσκονται στη Γη μαζί μας μπορεί να είναι μεγάλο ή μικρό. Αυτό που έχει σημασία είναι η επίδρασή τους πάνω μας όσο είναι εδώ.

Διακινδυνεύοντας να υπεραπλουστεύσω ένα σύνθετο ζήτημα, οι σχέσεις μας χωρίζονται σε ορισμένες γενικές κατηγορίες. Κατ' αρχήν υπάρχει το είδος της σχέσης που εμπεριέχει τον έρωτα, το οποίο είναι τόσο βαθύ ώστε και οι δύο σύντροφοι δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον. Πρόκειται για μία ψυχική και σωματική έλξη τόσο δυνατή που κανείς από τους δύο συντρόφους δεν αμφιβάλλει ότι είναι πλασμένος ο ένας για τον άλλον. ΄Επειτα, υπάρχουν σχέσεις βασισμένες στη συντροφικότητα, τη φιλία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Τέλος, έχουμε και σχέσεις που βασίζονται κυρίως σε πιο περιστασιακές γνωριμίες, οι οποίες προσφέρουν επίσης νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας.

Συνεπώς, μία αδελφή ψυχή μπορεί να πάρει πολλές μορφές και η συνάντησή μας με ανθρώπους, που εμπίπτουν σε μία από τις τρεις αυτές κατηγορίες δεν είναι επ' ουδενί ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας. Οι αδελφές ψυχές είναι σύντροφοι, στους οποίους έχει καθοριστεί να βοηθήσουν εμάς και τους εαυτούς τους στην εκπλήρωση αμοιβαίων στόχων, οι οποίοι μπορούν να επιτευχθούν καλύτερα με την αλληλο-υποστήριξη σε διάφορες καταστάσεις. Στην περίπτωση των φίλων και των ερωτικών συντρόφων, η αναγνώριση της ταυτότητας των συγγενικών πνευμάτων προέρχεται από την ανώτερη συνειδητότητά μας. Είναι μία υπέροχη και μυστηριακή εμπειρία, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο.

Η σύνδεσή μας με πνεύματα που γνωρίζουμε από τον πνευματικό κόσμο, με όλων των ειδών τις σωματικές μεταμφιέσεις, μπορεί να επιφέρει αρμονία αλλά και ταραχή. Το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε από τις ανθρώπινες σχέσεις είναι να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι, χωρίς να εξαρτούμε απόλυτα την ευτυχία μας από κανέναν. Είχα πελάτες που ήρθαν σε μένα, έχοντας εξάγει το συμπέρασμα ότι μάλλον δεν έχουν στη ζωή μία αδελφή ψυχή, λόγω της μεγάλης ταραχής και του βρασμού που επικρατούσε στο γάμο τους ή στις σχέσεις τους.

Αυτοί δεν καταφέρνουν να συνειδητοποιήσουν ότι τα καρμικά μαθήματα θέτουν δύσκολα πρότυπα και κριτήρια για τον καθέναν από μας και επώδυνες συναισθηματικές εμπειρίες, οι οποίες είναι προσεκτικά σχεδιασμένες ασκήσεις ζωής. Συχνά οι εμπειρίες αυτές είναι οι οδυνηρότερες όλων.

΄Οποιες και αν είναι οι συνθήκες, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους αποτελούν το πιο ζωτικό τμήμα της ζωής μας. Είναι, άραγε, σύμπτωση η διαίσθησή μας, το ντεζά-βυ ή η συγχρονικότητα, όταν έρχεται ο κατάλληλος χρόνος και τόπος όπου συναντάμε για πρώτη φορά κάποιον, που θα δώσει νόημα στη ζωή μας; Υπάρχει, άραγε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μία φευγαλέα, ξεχασμένη μνήμη - κάτι οικείο που μας έλκει; Θα ήθελα να ζητήσω από τους αναγνώστες να σκαλίσουν αυτές τις μνήμες τους, που αφορούν μία ξεχωριστή πρώτη συνάντηση με κάποιον στο παρελθόν.

Συνέβη στο σχολείο; Μήπως ο άνθρωπος αυτός έμενε στη γειτονιά σας; ΄Η μήπως τον ή την συναντήσατε στη δουλειά ή όταν ήσασταν σε κάποιες διακοπές; Σας σύστησε κάποιος ή ήταν μια τυχαία συνάντηση; Τι νιώσατε εκείνη τη στιγμή;

Δεν μου αρέσει να σκαλίζω τις πολύτιμες αναμνήσεις σας, μιας υποτιθέμενης αυθόρμητης συνάντησης του παρελθόντος σας, όμως έννοιες όπως τύχη, σύμπτωση ή παρόρμηση δεν ισχύουν σε ανθρώπινες επαφές ζωτικής σημασίας. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το ρομαντισμό τους. Στις περιπτώσεις όπου εμπλέκονται αδελφές ψυχές έχω ακούσει πολλές αληθινές ιστορίες, βγαλμένες απ' τα βάθη της καρδιάς, για πνευματικά όντα με στενή σχέση, που διέσχισαν το χρόνο και το χώρο για να βρουν ο ένας τον άλλον, ως ενσαρκωμένα όντα, σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο στη Γη, σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Αληθεύει ακόμα ότι η λήθη, που επιβάλλεται στο συνειδητό μας, μπορεί να δυσκολέψει τη συνάντησή μας με σημαντικούς για μας ανθρώπους΄ ίσως τότε πάρουμε λάθος δρόμο και χάσουμε τη σύνδεση σε κάποιο σταυροδρόμι. Εν τούτοις, μπορεί εδώ να έχει υπάρξει μία προσυννενόηση, η οποία λειτουργεί υποστηρικτικά σε τέτοια απρόοπτα συμβάντα.

Στην περίπτωση που ακολουθεί, θα αρχίσω το διάλογο από ένα σημείο της συνεδρίας που ρωτώ τον άνθρωπο για τη δραστηριότητά του στον πνευματικό κόσμο, πριν ακριβώς από την επαναγέννησή του στην παρούσα ζωή του.

Περίπτωση 28
Δρ. Ν: Πλησιάζει η στιγμή που θα αφήσεις τον πνευματικό κόσμο για μια άλλη ζωή; Α: Ναι ... είμαι σχεδόν έτοιμος. Δρ. Ν: ΄Οταν έφυγες από το χώρο της επιλογής ζωής, είχες πάρει ήδη την απόφασή σου για το ποιος θα ήσουν και ποιους ανθρώπους επρόκειτο να συναντήσεις στη Γη; Α: Ναι, όλα αρχίζουν να συγκροτούνται μέσα μου.
Δρ. Ν: Τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που θα είχες αμφιβολίες για την επιλογή του χρονικού πλαισίου και του συγκεκριμένου ανθρώπινου σώματος που επέλεξες; Θα μπορούσες να υπαναχωρήσεις; Α: (αναστενάζει). Ναι, και το έχω κάνει στο παρελθόν - όλοι το έχουμε κάνει - τουλάχιστον όσοι ξέρω εγώ. Τις περισσότερες φορές μας εξάπτει και μας προβληματίζει ταυτόχρονα η σκέψη ότι θα είμαστε πάλι ζωντανοί στη Γη. Δρ. Ν: Τι θα συνέβαινε, όμως, εάν αρνιόσουν να επιστρέψεις στη Γη, λίγο πριν ενσαρκωθείς; Α: Δεν είναι τόσο ... άκαμπτα. Μπορώ πάντα να συζητήσω τις δυνατότητες ... τις ανησυχίες μου για μία νέα ζωή με τον σύμβουλό μου και τους συντρόφους μου πριν δεσμευθώ σοβαρά. Οι σύμβουλοι ξέρουν πότε χρονοτριβούμε, αλλά εγώ έχω πάρει την απόφασή μου. Δρ. Ν: Ωραία, χαίρομαι. Πες μου τώρα, από τη στιγμή που θα δεσμευτείς στα σοβαρά να επιστρέψεις στη Γη διαδραματίζεται κάτι άλλο, σημαντικό για σένα, στον πνευματικό κόσμο; Α: Πρέπει να πάω στην τάξη της αναγνώρισης. Δρ. Ν: Με τι σου μοιάζει αυτό το μέρος; Α: Είναι μία συνάντηση αλληλοπαρατήρησης ... με τους συντρόφους μου ... ώστε να μπορώ να τους αναγνωρίσω αργότερα. Δρ. Ν: ΄Οταν χτυπήσω τα χέρια μου θα πας αμέσως σ' αυτή την τάξη. Είσαι έτοιμος;
Α: Ναι, είμαι. Δρ. Ν: (χτυπώντας τα χέρια μου). Εξήγησέ μου, τι κάνεις; Α: Πλέω μέσα ... . με τους άλλους ... να ακούσω τον ομιλητή. Δρ. Ν: Θα ήθελα να σε συνοδεύσω, αλλά θα πρέπει εσύ να είσαι τα μάτια μου - συμφωνείς; Α: Εντάξει, αλλά θα πρέπει να βιαστούμε λίγο. Δρ. Ν: Πώς σου φαίνεται αυτό το μέρος;
Α: Μμμ ... ένα κυκλικό αμφιθέατρο με μία υπερυψωμένη εξέδρα στη μέση - εκεί βρίσκονται οι ομιλητές. Δρ. Ν: Εμείς τώρα θα πλεύσουμε μέσα και θα καθίσουμε σε κάποια καθίσματα; Α: (κουνάει το κεφάλι του). Σε τι χρειαζόμαστε τα καθίσματα; Δρ. Ν: Απλώς ρώτησα. Πόσες ψυχές βρίσκονται γύρω μας; Α: Ω ... περίπου δέκα ή δεκαπέντε ... άνθρωποι που πρόκειται να είναι κοντά μου στην επερχόμενη ζωή μου.
Δρ. Ν: Αυτές είναι όλες κι όλες οι ψυχές που βλέπεις; Α: ΄Οχι, ρώτησες πόσες ήταν γύρω μου. Είναι και άλλες ... πιο μακριά, κατά ομάδες ... για να ακούσουν τους δικούς τους ομιλητές. Δρ. Ν: Οι δέκα ή δεκαπέντε ψυχές, που βρίσκονται γύρω σου, είναι όλες από τη δική σου ομάδα ψυχών; Α: Μερικές απ' αυτές. Δρ. Ν: Η συγκέντρωση αυτή μοιάζει με εκείνη κοντά στην πύλη, όπου συνάντησες λίγους ανθρώπους, αμέσως μετά την τελευταία σου ζωή; Α: Ω όχι, εκείνη ήταν πιο ήσυχη ... με την οικογένειά μου μόνο. Δρ. Ν: Γιατί η συνάντηση της υποδοχής ήταν πιο ήσυχη απ' αυτήν που είμαστε τώρα;
Α: ΄Ημουν ακόμα ζαλισμένος από την απώλεια του σώματός μου. Εδώ γίνονται πολλές συζητήσεις και υπάρχει ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ... προσμονή ... η ενέργειά μας είναι πραγματικά ανεβασμένη. Κοίτα, πρέπει να προχωρήσουμε πιο γρήγορα, πρέπει να ακούσω τι λένε οι ομιλητές. Δρ. Ν: Αυτοί οι ομιλητές είναι οι σύμβουλοι-οδηγοί σας; Α: ΄Οχι, είναι οι εμψυχωτές. Δρ. Ν: Είναι δηλαδή ψυχές, που ειδικεύονται σ' αυτό το έργο; Α: Ναι, μας δίνουν τα σημάδια και γεννούν ευφυέστατες ιδέες για χάρη μας. Δρ. Ν: Εντάξει, ας πάμε πιο κοντά στον εμψυχωτή, καθώς εσύ συνεχίζεις να μου λες τι συμβαίνει.
Α: Σχηματίζουμε έναν κύκλο γύρω από την εξέδρα. Ο εμψυχωτής πλέει μπρος-πίσω στο κέντρο - δείχνοντας με το δάχτυλο τον καθέναν από μας και λέγοντας ότι πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή. Πρέπει να το κάνω! Δρ. Ν: (χαμηλώνοντας τη φωνή μου). Καταλαβαίνω και δεν θα ήθελα να σου ξεφύγει τίποτα, αλλά εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, τι εννοείς όταν λες σημάδια. Α: Αυτός ο εμψυχωτής μάς έχει αναλάβει για να μάθουμε τι να αναζητήσουμε στην επόμενη ζωή μας. Τα σημάδια τοποθετούνται στο μυαλό μας τώρα, ώστε να ερεθίσουν τη μνήμη μας αργότερα ως ανθρώπινα όντα.
Δρ. Ν: Τι είδους σημάδια; Α: Σημαίες - οδοδείκτες στο δρόμο της ζωής. Δρ. Ν: Μπορείς να γίνει πιο συγκεκριμένος; Α: Οι οδοδείκτες μάς ωθούν προς μία νέα κατεύθυνση στη ζωή ... ορισμένες στιγμές, όταν πρόκειται να συμβεί κάτι σημαντικό ... κι ύστερα πρέπει να ξέρουμε τα σημάδια και για να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον. Δρ. Ν: Και σ' αυτήν την τάξη έρχονται οι ψυχές πριν από κάθε καινούργια ζωή; Α: Φυσικά. Πρέπει να θυμόμαστε τα μικροπράγματα ... Δρ. Ν: Δεν έχετε, όμως, ήδη επιθεωρήσει τις λεπτομέρειες της επόμενης ζωής σας στο χώρο της επιλογής ζωής; Α: Αυτό είναι αλήθεια, όχι όμως και τις μικρές λεπτομέρειες. Εκτός αυτού, δεν ήξερα τότε όλους τους ανθρώπους, που θα συνεργάζονταν με μένα. Αυτή η τάξη είναι μία τελική ανασκόπηση ... που μας φέρνει όλους μαζί κοντά.
Δρ. Ν: Αυτό αφορά εκείνους από εσάς, που θα επηρεάζετε αμοιβαία τις ζωές σας; Α: Σωστά, είναι κυρίως μία προπαρασκευαστική τάξη, επειδή δεν θα αναγνωρίσουμε απ' την αρχή ο ένας τον άλλον στη Γη. Δρ. Ν: Βλέπεις εδώ τη βασική αδελφή ψυχή σου; Α: (κοκκινίζει) ... είναι κι αυτή εδώ ... κι είναι κι άλλοι άνθρωποι με τους οποίους θα έχω επαφή ... ή θα έρθουν εκείνοι σ' επαφή μαζί μου με κάποιο τρόπο ... και οι άλλοι χρειάζονται τα σημάδια τους.
Δρ. Ν: Α, ώστε γι' αυτό οι ψυχές αυτές αποτελούν μία μικτή συνάθροιση οντοτήτων από διαφορετικές ομάδες; Πρόκειται όλες αυτές να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο η μία στη ζωή της άλλης. Α: (ανυπόμονα). Ναι, αλλά δεν μπορώ να ακούσω τι συμβαίνει ενώ εσύ μου μιλάς ... Σσσσ! Δρ. Ν: (χαμηλώνω πάλι τη φωνή μου). Εντάξει, μόλις μετρήσω τρία θα παγώσω για λίγα λεπτά την εικόνα της τάξης ώστε να μη χάσεις τίποτα. (απαλά). ΄Ενα, δύο, τρία. Ο ομιλητής είναι τώρα σιωπηλός, επομένως εσύ μπορείς να μου εξηγήσεις λίγο περισσότερο τα σχετικά με τις σημαίες και τα σημάδια. Εντάξει; Α: Πιστεύω ... ναι. Δρ. Ν: Θα αποκαλώ αυτά τα σημάδια πυροδοτήσεις μνήμης. Μου λες, λοιπόν, ότι θα υπάρχουν ειδικές πυροδοτήσεις για τον καθέναν απ' αυτούς τους ανθρώπους ως προς εσένα; Α: Γι' αυτό και έχουμε μαζευτεί όλοι μαζί. Θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή μου που θα εμφανιστούν αυτοί οι άνθρωποι. Θα πρέπει να προσπαθήσω να ... θυμηθώ μερικούς ... πώς ενεργούν ... το παρουσιαστικό τους ... πώς κινούνται ... πώς μιλούν. Δρ. Ν: Και ο καθένας τους θα πυροδοτήσει μέσα σου μία συγκεκριμένη μνήμη;
Α: Ναιιι, και μερικά σημάδια θα μου διαφύγουν. Τα σημάδια έχουν προορισμό να διεγείρουν τη μνήμη μας ευθύς αμέσως και να μας πουν: «Ω, ωραία, εδώ είσαι τώρα.» Μέσα μας ... μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας: «΄Ηρθε η ώρα να περάσεις στην επόμενη φάση». Μπορεί αυτά να φαίνονται ασήμαντα μικροπράγματα, οι σημαίες όμως αποτελούν σημεία κρίσιμων καμπών στη ζωή μας. Δρ. Ν: Τι θα συμβεί, όμως, αν οι άνθρωποι αμελήσουν αυτούς τους οδοδείκτες ή τα σημάδια αναγνώρισης, αφού, όπως είπες, είναι ενδεχόμενο να ξεχάσεις αυτά που σου είπε ο εμψυχωτής; ΄Η, ακόμα, αν επιλέξεις να αγνοήσεις τις τάσεις σου και να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό μονοπάτι; Α: (παύση). ΄Εχουμε άλλες επιλογές - μπορεί να μην είναι τόσο καλές - μπορεί να γίνεις πεισματάρης, αλλά ... (σταματάει). Δρ. Ν: Αλλά, τι; Α: (με σιγουριά). Μετά απ' αυτήν την τάξη συνήθως δεν ξεχνάμε τα σημαντικά σημάδια. Δρ. Ν: Γιατί οι οδηγοί μας δεν μας δίνουν απλά τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε, όταν είμαστε στη Γη; Γιατί χρειάζεται όλη αυτή η ιστορία με τα σημάδια για να θυμηθούμε πράγματα;
Α: Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που, όταν πηγαίνουμε στη Γη, δεν γνωρίζουμε τα πάντα εκ των προτέρων. Η ψυχική μας δύναμη αυξάνεται με αυτά που ανακαλύπτουμε. Μερικές φορές οι ασκήσεις των μαθημάτων μας λύνονται πολύ γρήγορα ... συνήθως, όμως όχι. Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του δρόμου είναι οι στροφές και το καλύτερο είναι να έχουμε τις σημαίες πάντα μέσα στο μυαλό μας.
Δρ. Ν: Εντάξει, θα μετρήσω τώρα αντίστροφα από το δέκα μέχρι το ένα και όταν φτάσω στο ένα η τάξη σου θα «ξεπαγώσει» κι εσύ θα ακούσεις πάλι τον εμψυχωτή να μοιράζει τα σημάδια. Δεν θα σου μιλήσω μέχρι να σηκώσεις τον δείκτη του δεξιού χεριού σου. Αυτό θα είναι το σημάδι μου ότι η τάξη έχει τελειώσει και τότε θα μπορέσεις να μου μεταφέρεις τα σημάδια, που πρέπει να θυμάσαι. Είσαι έτοιμος; Α: Ναι. Σημείωση : Τελειώνω το μέτρημα και περιμένω δυο-τρία λεπτά πριν ο άνθρωπος αυτός σηκώσει το δάχτυλό του. Αυτό αποτελεί ένα απλό παράδειγμα, που αποδεικνύει ότι η σύγκριση του χρόνου στη Γη και στον πνευματικό κόσμο δεν έχει κανένα νόημα. Δρ. Ν: Δεν σου πήρε και πολύ. Α: Κι όμως, μου πήρε. Ο ομιλητής είχε πολλά να πει σε όλους μας. Δρ. Ν: Υποθέτω ότι τώρα έχεις σταθεροποιήσει μέσα στο μυαλό σου όλες τις λεπτομέρειες για τα σημάδια αναγνώρισης. Α: Το ελπίζω. Δρ. Ν: Ωραία, τότε μίλησέ μου για το τελευταίο σημάδι που σου δόθηκε, καθώς τελείωνε το μάθημα στην τάξη.
Α: (παύση). ΄Ενα ασημένιο μενταγιόν ... θα το δω όταν θα είμαι επτά χρονών ... θα κρέμεται στο λαιμό μιας γυναίκας στο δρόμο που μένω ... το φορούσε πάντα. Δρ. Ν: Πώς θα πυροδοτήσει τη μνήμη σου αυτό το ασημένιο αντικείμενο; Α: (αφηρημένα). Λάμπει στον ήλιο ... για να τραβήξει την προσοχή μου ... πρέπει να θυμηθώ ... Δρ. Ν: (σε επιτακτικό τόνο). ΄Εχεις την ικανότητα να συνενώσεις την πνευματική και τη γήινη γνώση σου. (τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπό του). Γιατί η ψυχή αυτής της γυναίκας είναι σημαντική για σένα ώστε να τη γνωρίσεις;
Α: Την συναντώ που περνάει με το ποδήλατό της απ' το δρόμο μας. Χαμογελάει ... το ασημένιο μενταγιόν αστράφτει ... τη ρωτάω γι' αυτό ... γινόμαστε φίλοι. Δρ. Ν: Και μετά, τι συμβαίνει; Α: (συλλογισμένος). Η γνωριμία μου μαζί της θα κρατήσει λίγο αφού θα μετακομίσουμε, αλλά αυτό θα είναι αρκετό. Θα μου διαβάζει, θα μου μιλά για τη ζωή και θα με διδάξει να ... σέβομαι τους ανθρώπους ...
Δρ. Ν: Είναι δυνατόν, ενώ μεγαλώνεις, οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποτελούν σημάδια ή να σου παρουσιάζουν οδοδείκτες για να σε βοηθήσουν να κάνεις μια επαφή; Α: Σίγουρα, μπορεί να κανονίσουν κάποιες γνωριμίες την κατάλληλη στιγμή. Δρ. Ν: Γνωρίζεις ήδη τις περισσότερες ψυχές, που θα είναι οι σημαντικοί για σένα άνθρωποι στη Γη; Α: Ναι, και αν όχι, θα τις γνωρίσω στην τάξη. Δρ. Ν: Υποθέτω, πως μπορούν να οργανώσουν και συναντήσεις ερωτικών σχέσεων. Α: (γελάει). Ω, οι προξενήτρες - ναι, το κάνουν αυτό, αλλά οι συναντήσεις μπορεί να σκοπεύουν και στη φιλία ... να φέρουν κοντά σου ανθρώπους για να βοηθήσουν την καρριέρα σου ... τέτοια πράγματα. Δρ. Ν: Επομένως, οι ψυχές που βρίσκονται σ' αυτό το αμφιθέατρο αλλά και αλλού μπορούν να σχετιστούν με διάφορες σχέσεις στη ζωή σου;
Α: (με ενθουσιασμό). Ναιιι, εγώ πρόκειται να συνδεθώ με τον τύπο που είναι στη δική μου ομάδα του μπέϊζμπωλ. Κάποιος άλλος θα είναι σύντροφός μου στο αγρόκτημα που δουλεύουμε - εξ άλλου θα είναι και ο ισόβιος φίλος μου από το γυμνάσιο. Δρ. Ν: Τι θα συμβεί αν συνδεθείς με λάθος άνθρωπο στη δουλειά, στον έρωτα ή όπου αλλού; Θα σημαίνει ότι σου διέφυγε ένα σημάδι για τη σχέση ή μία κόκκινη σημαία για ένα σημαντικό γεγονός;
Α: Χμμ ... ενδεχομένως δεν πρόκειται ακριβώς για λάθος ... θα μπορούσε να είναι μία αφορμή για να σε στρέψει προς μία νέα κατεύθυνση. Δρ. Ν: Εντάξει, πες μου τώρα ποιο είναι το πιο σημαντικό σημάδι αναγνώρισης, που πρέπει να θυμάσαι από την προπαρασκευαστική τάξη. Α: Το γέλιο της Μελίντας. Δρ. Ν: Ποια είναι η Μελίντα; Α: Η μέλλουσα γυναίκα μου. Δρ. Ν: Τι ακριβώς πρέπει να θυμάσαι από το γέλιο της Μελίντας;
Α: ΄Οταν συναντηθούμε, το γέλιο της θα ... ακούγεται σαν μικρά κουδουνάκια ... μελωδικά καμπανάκια ... αληθινά δεν μπορώ να σου το περιγράψω. ΄Υστερα, πώς μυρίζει το άρωμά της στον πρώτο μας χορό ... μία οικεία μυρωδιά ... τα μάτια της. Δρ. Ν: ΄Αρα, σας δίνονται περισσότερα από ένα σημάδια για την αδελφή ψυχή; Α: Ναι, υποθέτω ότι είμαι λίγο αργόστροφος κι έτσι οι εμψυχωτές έκριναν ότι χρειάζομαι περισσότερες νύξεις. Δεν θάθελα να κάνω λάθος όταν θα συναντήσω τον σωστό άνθρωπο. Δρ. Ν: Ποιο ήταν το σημάδι με το οποίο θα αναγνώριζε εκείνη εσένα; Α: (χαμογελάει πλατιά) Τα μεγάλα μου αυτιά ... που την πατούσα ενώ χορεύαμε ... αυτό που νιώθουμε όταν αγκαλιαζόμαστε για πρώτη φορά.

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Κανένα άλλο σωματικό χαρακτηριστικό δεν επηρεάζει περισσότερο από τα μάτια, όταν οι αδελφές ψυχές συναντηθούν στη Γη. ΄Οσο για τις άλλες φυσικές μας αισθήσεις, όπως ανέφερα σε προηγούμενο κεφάλαιο, οι ψυχές διατηρούν μνήμες ήχων, οσμών, κλπ. Και οι πέντε αισθήσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τους πνευματικούς εμψυχωτές ως αναγνωριστικά σημεία στις μελλοντικές ζωές. Η Περίπτωση 28 άρχισε να εκφράζει κάποια δυσφορία επειδή τον εμπόδιζα να συμμετάσχει στη δική του τάξη πνευματικής αναγνώρισης.

Ενίσχυσα την οπτική του σχέση πλεύσης γύρω από μία κεντρική εξέδρα σ' ένα αμφιθέατρο (άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν διαφορετικές ονομασίες). ΄Εδωσα στον άνθρωπο αυτόν το χρόνο που χρειαζόταν για να ολοκληρώσει το μάθημά του και την επικοινωνία του με τους φίλους του και μετά τον μετέφερα έξω από το χώρο της αναγνώρισης.

Το σύστημά μου είναι ποτέ να μη βάζω και βγάζω βιαστικά τους ανθρώπους σε διαφορετικά πνευματικά περιβάλλοντα ή χώρους, κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας, επειδή έχω διαπιστώσει ότι αυτό εμποδίζει την ένταση της συγκέντρωσης και την ανάκληση της μνήμης. ΄Οταν εγκατασταθήκαμε κάπου ήσυχα, μακριά από τις άλλες ψυχές, συζήτησα μ' αυτόν τον άντρα για την αδελφή ψυχή του, τη Μελίντα. ΄Εμαθα ότι αυτές οι δύο ψυχές ένιωθαν πολύ άνετα στους ρόλους των συζύγων, παρ' όλο που περιστασιακά επέλεγαν άλλους τύπους σχέσεων στις κοινές τους ζωές. Και οι δύο αυτές ψυχές ήθελαν να είναι βέβαιες ότι θα σχετιστούν στη Γη, στις παρούσες ζωές τους. Σκέφτηκα να παρακολουθήσω προσεκτικά όσα πραγματικά διαδραματίστηκαν. Δρ. Ν: ΄Οταν ήρθατε στη Γη εσύ και η Μελίντα και ήσασταν νέοι, ζούσατε κοντά;

Α: ΄Οχι, εγώ ζούσα στην Αϊόβα κι εκείνη ήταν στην Καλιφόρνια ... (ονειροπολώντας) στην Αϊόβα ήξερα την Κλερ. Δρ. Ν: Είχες ερωτικό ενδιαφέρον για την Κλερ; Α: Ναι, σχεδόν την παντρεύτηκα. Είχα φτάσει πολύ κοντά στο γάμο - κι αυτό θα ήταν λάθος. Η Κλερ κι εγώ δεν ήμασταν κατάλληλοι ο ένας για τον άλλον αλλά, επειδή πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο, είχαμε συνηθίσει. Δρ. Ν: Κι έφυγες από τη γενέτειρά σου για την Καλιφόρνια;

Α: Ναι ... η Κλερ δεν ήθελε να φύγω, αλλά οι γονείς μου ήθελαν να φύγουμε από το αγρόκτημά μας και να μετακομίσουμε δυτικά. Μου άρεσε η Αϊόβα, με ανησυχούσε η ιδέα ότι θα έφευγα και ένιωθα πολύ δυσάρεστα που θα άφηνα την Κλερ, η οποία πήγαινε ακόμα στο γυμνάσιο. Δρ. Ν: Υπήρξε στο σημείο αυτό οδοδείκτης - κάποιου είδους σημαία - η οποία σε βοήθησε να πάρεις την απόφαση να μετακομίσεις με τους γονείς σου;

Α: (αναστενάζει). ΄Ηταν η αδελφή μου΄ μου ύψωσε μια κόκκινη σημαία. Με έπεισε ότι θα είχα περισσότερες ευκαιρίες στην πόλη όπου σχεδίαζαν να πάνε οι γονείς μου. Δρ. Ν: Βλέπεις την αδελφή σου στον πνευματικό κόσμο; Α: Ω, ναι, είναι στον κύκλο μου (ομάδα ψυχών). Δρ. Ν: Η Κλερ είναι μία από τις αδελφές ψυχές σου; Α: (παύση). Φίλη πιο πολύ ... απλά φίλοι ... Δρ. Ν: Σου ήταν δύσκολο να εγκαταλείψεις την Κλερ;

Α: Ναι ... ακόμα πιο δύσκολο ήταν γι' αυτήν. Νιώθαμε σεξουαλική έλξη ο ένας για τον άλλον στο γυμνάσιο. Η επιθυμία μας δεν περιείχε πραγματικά ψυχική σύνδεση ... είναι τόσο δύσκολο στη Γη να εξακριβώσεις τι πρέπει να κάνεις με τους άλλους ανθρώπους ... το σεξ είναι μεγάλη παγίδα ... στο τέλος, θα βαριόμασταν ο ένας τον άλλον. Δρ. Ν: Η σωματική έλξη ήταν διαφορετική με την Μελίντα απ' ό,τι ήταν με την Κλερ;

Α: (παύση). ΄Οταν συναντηθήκαμε με την Μελίντα στον χορό αισθάνθηκα έντονη σωματική έλξη ... και νομίζω ότι και σ' αυτήν άρεσε η εμφάνισή μου ... αλλά ήταν και για τους δύο κάτι περισσότερο ... Δρ. Ν: Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Εσύ και η Μελίντα επιλέξατε αντίστοιχα τα αρσενικά και τα θηλυκά σώματά σας, στον πνευματικό κόσμο σκόπιμα, με στόχο να προσελκύσετε ο ένας τον άλλον, όταν θα φτάνατε στη Γη;
Α: (γνέφοντας). Ως ... ένα βαθμό ... αλλά αισθανθήκαμε τη μεταξύ μας έλξη στη Γη, επειδή μέσα στο μυαλό μας υπήρχε η μνήμη του πώς θα έπρεπε να φαινόμαστε. Δρ. Ν: ΄Οταν ήρθε η ώρα του χορού, τι συνέβη μέσα στο μυαλό σου; Α: Μπορώ τώρα να τα δω όλα. Ο σύμβουλός μας βοηθούσε τη Μελίντα κι εμένα εκείνη τη νύχτα. Η ιδέα μου να πάω στο χορό ήταν ξαφνική. Δεν μ' αρέσει να χορεύω γιατί είμαι άχαρος. Δεν ήξερα κανέναν ακόμα στην πόλη κι ένιωθα σαν χαζός, αλλά καθοδηγήθηκα να πάω εκεί. Δρ. Ν: Εσύ και η Μελίντα είχατε σκηνοθετήσει μαζί τη σκηνή του χορού στην πνευματική προπαρασκευαστική τάξη; Α: Ναι, ξέραμε γι' αυτό τότε κι όταν την είδα στο χορό ένιωσα συναγερμό. ΄Εκανα κάτι πολύ ασυνήθιστο για μένα ... τη σταμάτησα ενώ χόρευε μ' έναν άλλον άντρα και της ζήτησα να χορέψουμε. ΄Οταν την κράτησα για πρώτη φορά, έτρεμαν τα πόδια μου. Δρ. Ν: Και τι άλλο νιώσατε εσύ και η Μελίντα εκείνη τη στιγμή; Α: Σαν να βρισκόμασταν σ' έναν άλλο κόσμο ... υπήρχε αυτή η οικειότητα ... ήταν τόσο παράξενα όσο χορεύαμε ... μία γνώση πέρα από κάθε αμφιβολία ότι κάτι σημαντικό εξελισσόταν μπροστά μας ... η καθοδήγηση ... ο σκοπός της συνάντησής μας ... οι καρδιές μας χτυπούσαν τρελά ... ήταν μαγικά. Δρ. Ν: Γιατί μεσολάβησε, νωρίτερα στη ζωή σου η Κλερ; σαν επιπλοκή; Α: Για να με δελεάσει να μείνω στο αγρόκτημα ... ένα από τα λάθος μονοπάτια, τα οποία έπρεπε να αποφύγω ... ένα άλλο είδος ζωής. Αφού έφυγα, η Κλερ βρήκε τον σωστό άνθρωπο. Δρ. Ν: Αν είχατε πάρει μαζί, εσύ και η Κλερ, το λιγότερο σωστό μονοπάτι και σου διέφευγε η σημαία της αδελφής σου, αυτή η ζωή θα ήταν μία ολοκληρωτική καταστροφή;
Α: ΄Οχι, αλλά δεν θα ήταν τόσο καλή. Υπάρχει μια βασική πορεία στη ζωή, την οποία επιλέγουμε εκ των προτέρων, αλλά πάντα υπάρχουν εναλλακτικές πορείες από τις οποίες επίσης μαθαίνουμε. Δρ. Ν: Στις ζωές σου κάνεις ποτέ λάθη, παίρνεις λάθος μονοπάτια και σου διαφεύγουν οι σημαίες όταν πρόκειται να κάνεις μια επαγγελματική αλλαγή, να μετακομίσεις σε μια άλλη πόλη ή να συναντήσεις έναν σημαντικό άνθρωπο επειδή οι λεπτομέρειες που είδες στο χώρο επιλογής ζωής ή στην τάξη της αναγνώρισης δεν εμφυτεύθηκαν όσο έπρεπε σταθερά; Α: (μεγάλη παύση). Τα σημάδια είναι εκεί. Αλλά μερικές φορές παραμελώ ... τις τάσεις μου. Υπάρχουν στιγμές στις ζωές μου όπου αλλάζω κατευθύνσεις, επειδή το σκέφτομαι πολύ ή το αναλύω. ΄Αλλοτε πάλι δεν κάνω τίποτα, για τους ίδιους λόγους. Δρ. Ν: Α, ώστε ενδέχεται να κάνεις κάτι άλλο απ' αυτό που σχεδιάστηκε στον πνευματικό κόσμο;
Α: Ναιιι, και μπορεί να μην αποδειχθεί και τόσο παραγωγικό ... έχουμε όμως το δικαίωμα να μας διαφύγουν οι κόκκινες σημαίες. Δρ. Ν: Ωραία, απόλαυσα τη συζήτησή μας για το χώρο της αναγνώρισης κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει για σένα αργότερα, στη φυσική σου ζωή, αυτή η πνευματική τάξη. Α: (με απόμακρη φωνή). Ναι, μερικές φορές όταν είμαι μπερδεμένος στη ζωή μου και δεν ξέρω προς τα πού να πάω, απλώς ... φαντάζομαι πού θα μπορούσα να πήγαινα σε σχέση με το πού ήμουνα και ... τότε μου έρχεται τι πρέπει να κάνω.

Μία συναρπαστική πλευρά της δουλειάς μου είναι να βοηθώ όσους έρχονται σε μένα να αναγνωρίσουν τους ανθρώπους, που είναι προορισμένοι να επιδράσουν σημαντικά στις ζωές τους. Πιστεύω ότι όσοι έρχονται σε μένα με ένα θέμα ανθρώπινων σχέσεων δεν έρχονται σε κάποια τυχαία στιγμή της ζωής τους. ΄Αραγε, παρεμβαίνοντας και βοηθώντας τους να θυμηθούν νύξεις και κλειδιά, καταστρέφω τον σκοπό της πνευματικής τάξης αναγνώρισης; Δεν το νομίζω για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, αυτό το οποίο δεν πρέπει ακόμα να μάθουν, πιθανότατα δεν θα τους αποκαλυφθεί κατά την ύπνωση και δεύτερον, αρκετοί από τους ανθρώπους αυτούς, δεν ζητούν άλλο από μία επιβεβαίωση γι' αυτό που ήδη υποψιάζονται ότι είναι σωστό. Είχα την ευλογία να βοηθηθώ από τρία συγκεκριμένα σημάδια για να βρω τη γυναίκα μου κι έτσι μπορώ από προσωπική πείρα να μιλήσω για τα σημάδια αναγνώρισης. Ξεφυλλίζοντας κάποτε στην εφηβεία μου το περιοδικό «Look», είδα μία διαφήμιση των ρολογιών Χάμιλτον, τα οποία παρουσίαζε μία πανέμορφη μελαχρινή γυναίκα ντυμένη στα άσπρα. Η λεζάντα της φωτογραφίας έλεγε «Στην Πέγκυ», γιατί κρατούσε ένα ρολόι χειρός, δώρο υποτίθεται του συζύγου. Κατακλύστηκα από μία περίεργη αίσθηση και δεν ξέχασα ποτέ ούτε το πρόσωπό της ούτε το όνομά της. Στα γενέθλια των 21 ετών μου, μία αγαπημένη μου θεία μού έκανε δώρο ένα ρολόι Χάμιλτον.

Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ φοιτούσα σε μία σχολή στο Φοίνιξ, έβαζα ένα Σάββατο στο πλυντήριο να πλύνω μερικά ασπρόρουχα. Ξαφνικά πυροδοτήθηκε μέσα στο νου μου η ενεργοποίηση του πρώτου σημαδιού με το μήνυμα: «΄Ηρθε η ώρα να συναντήσεις τη γυναίκα που φοράει λευκά». Προσπάθησα να το απωθήσω, όμως το πρόσωπο εκείνο της διαφήμισης κυριάρχησε στο μυαλό μου και επισκίασε κάθε άλλη σκέψη. Σταμάτησα, κοίταξα το ρολόι Χάμιλτον που φορούσα και άκουσα την εντολή: «Πήγαινε τώρα». Σκέφτηκα ποιοι φορούν άσπρα. Ενεργώντας σαν να με είχε καταλάβει μανία, πήγα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της πόλης και ζήτησα από το γραφείο πληροφοριών να μάθω αν υπήρχε εκεί κάποια νοσοκόμα που ταίριαζε στο όνομα και στην περιγραφή.

Μου είπαν ότι υπήρχε και πως μόλις τέλειωνε τη βάρδια της. ΄Οταν την είδα, έμεινα εμβρόντητος από την ομοιότητά της με την εικόνα του μυαλού μου. Η συνάντησή μας ήταν παράξενη και αμήχανη, αλλά λίγα λεπτά αργότερα καθόμασταν στο χώρο υποδοχής του νοσοκομείου και μιλούσαμε για τέσσερις ολόκληρες ώρες σαν παλιοί φίλοι, που είχαν να ιδωθούν καιρό - πράγμα που φυσικά ήταν αλήθεια. Δεν μίλησα στη γυναίκα μου παρά μόνο αφού παντρευτήκαμε για το λόγο που πήγα να τη βρω στο νοσοκομείο και για τα σημάδια που μου είχαν δοθεί ώστε να τη βρω. Δεν ήθελα να με θεωρήσει τρελό. Τότε κι εγώ έμαθα ότι την ημέρα της πρώτης μας συνάντησης είχε πει στους έκπληκτους φίλους της: «Μόλις γνώρισα τον άντρα που θα παντρευτώ».

Η συμβουλή που έχω να δώσω στους ανθρώπους, όσον αφορά τις σημαντικές συναντήσεις στη ζωή τους, είναι να μην υπεραναλύουν τα γεγονότα με το μυαλό. Μερικές από τις καλύτερες αποφάσεις μας προέρχονται από αυτό που αποκαλούμε ένστικτο. Εκείνη τη στιγμή ακολουθείστε τα εσώτερα αισθήματά σας. ΄Οταν μία σημαντική στιγμή είναι γραφτό να συμβεί στη ζωή, συνήθως συμβαίνει. ΄Ενα από τα τελευταία πράγματα που ζητούνται από τις ψυχές πριν από την αναχώρησή τους είναι να περάσουν για δεύτερη φορά από το Συμβούλιο των Πρεσβυτέρων.

Ενώ κάποιοι βλέπουν το Συμβούλιο μία μόνο φορά ανάμεσα στις ζωές, οι περισσότεροι βλέπουν τους Πρεσβύτερους αμέσως μετά το θάνατο και λίγο πριν την επαναγέννηση. Ο πνευματικός κόσμος είναι ένα περιβάλλον - προσωποποίηση της τάξης - και οι Πρεσβύτεροι επιθυμούν να ενισχύσουν τη σημασία των στόχων, που έχει η ψυχή για την επόμενη ζωή. Μερικές φορές οι πελάτες μου μού λένε ότι επιστρέφουν στην πνευματική τους ομάδα μετά από αυτήν την συνάντηση για να πουν ένα αντίο, ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι αναχωρούν κατευθείαν για την επανενσάρκωση. Τη δεύτερη διαδικασία χρησιμοποίησε μία ψυχή, η οποία περιέγραψε αυτήν τη συνάντηση με τον εξής τρόπο:

«Ο οδηγός μου, ο Μάγκρα, με συνοδεύει σ' ένα απαλό, λευκό περιβάλλον, που μοιάζει μ' έναν κλειστό χώρο γεμάτο σύννεφα. Βλέπω την τριμελή επιτροπή μου να με περιμένει, όπως συνήθως. Ο μεσαίος Πρεσβύτερος μοιάζει να έχει την πιο ηγετική ενέργεια. ΄Ολοι τους έχουν πρόσωπα οβάλ, ψηλά ζυγωματικά, καθόλου μαλλιά και λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά. Μου φαίνονται σαν άφυλοι - ή μάλλον εμφανίζονται σαν να μετασχηματίζονται συνεχώς από άντρες σε γυναίκες και το αντίστροφο. Αισθάνομαι ήρεμος. Η ατμόσφαιρα είναι επίσημη αλλά ταυτόχρονα φιλική. Ο καθένας με τη σειρά του μού υποβάλλει ερωτήσεις με ευγενικό τρόπο. Οι Πρεσβύτεροι γνωρίζουν τα πάντα για όλο το διάστημα του συνόλου των ζωών μου, δεν δίνουν όμως έντονες κατευθυντήριες γραμμές, όπως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί.

Θέλουν οι γνώσεις μου να ενισχύουν τα κίνητρά μου και τη δύναμή μου να επιλύσω τις ασκήσεις μου μέσα α' ένα νέο σώμα. Είμαι σίγουρος ότι έχουν βάλει κι αυτοί το χέρι τους στις επιλογές σώματος, που μου δόθηκαν για την επερχόμενη ζωή, γιατί πιστεύω ότι έχουν αριστοτεχνικές στρατηγικές ικανότητες στο θέμα της επιλογής ζωής. Η επιτροπή μού ζητά να τιμήσω το συμβόλαιό μου. Τονίζουν την αξία της επιμονής και της διατήρησης των αξιών όταν κανείς συναντά εμπόδια και δυσκολίες. Συχνά ενδίδω με μεγάλη ευκολία στο θυμό και μου το υπενθυμίζουν αυτό, ενώ ανασκοπούμε περασμένες μου δράσεις και αντιδράσεις σε γεγονότα και ανθρώπους. Οι Πρεσβύτεροι και ο Μάγκρα μού δίνουν έμπνευση, ελπίδα και θάρρος να εμπιστεύομαι περισσότερο τον εαυτό μου σε δύσκολες καταστάσεις και να μην αφήνω τα πράγματα να εκτρέπονται από τον έλεγχό μου. Τέλος, σαν μία τελευταία κίνηση ενίσχυσης της αυτοπεποίθησής μου, όταν είμαι έτοιμος να φύγω, υψώνουν τα χέρια τους και στέλνουν ένα ισχυρό κύμα θετικής ενέργειας στο νου μου για να την πάρω μαζί μου.»

	΄Ενα συμπερασματικό στοιχείο των δύο αυτών συναντήσεων με το συμβούλιο, το οποίο αρχικά μου φάνηκε μάλλον παράξενο, είναι ότι τα μέλη της ίδιας ομάδας ψυχών δεν περνούν κατ' ανάγκην από την ίδια επιτροπή. Είχα συμπεράνει πρόσκαιρα ότι θα υπήρχε πάντοτε κάποια αντιστοιχία, επειδή όλα τα μέλη μιας ομάδας έχουν τον ίδιο οδηγό. Είχα κάνει λάθος. Στο μυαλό των πελατών μου, ακόμα και οι ανώτεροι οδηγοί θεωρείται ότι βρίσκονται λίγα σκαλιά πιο κάτω από το επίπεδο εξέλιξης αυτών των παντοδύναμων όντων, που απαρτίζουν τα συμβούλιά τους. Παρομοιάζονται με τους Γέροντες, για τους οποίους μας μίλησε η Θήση στο Κεφάλαιο 11, με πιο συγκεκριμένες όμως αρμοδιότητες στο θέμα της εκτίμησης της ζωής των ψυχών. Ενώ ένας οδηγός θα μπορούσε να θεωρηθεί, από κάποια σκοπιά, ένας προσωπικός έμπιστος σύμβουλος μιας ψυχής, οι Πρεσβύτεροι δεν εμπνέουν αυτή την οικειότητα.
Με τον καιρό, μπόρεσα να συνειδητοποιήσω ότι η εξουσία ενός Πρεσβύτερου, αντίθετα με αυτήν των οδηγών, εκτείνεται σ' ένα μεγάλο και αντιπροσωπευτικό δείγμα ψυχών από πολλές ομάδες. Προφανώς, ο καθένας μέσα σε μία ομάδα ψυχών σέβεται τον έντονα προσωπικό χαρακτήρα αυτών των διαδικασιών. ΄Ολοι βλέπουν το δικό τους Συμβούλιο των Πρεσβυτέρων ως θεϊκό. Οι Πρεσβύτεροι είναι λουσμένοι σε λαμπερό φως και όλο το περιβάλλον έχει μια αύρα θεϊκότητας. Κάποιος το έθεσε ως εξής: «όταν μας οδηγούν μπροστά σ' αυτά τα ανώτερα όντα, τα οποία ζουν σ' ένα τόσο υψηλό πνευματικό βασίλειο, ισχυροποιούνται τα αισθήματά μας για την πηγή της δημιουργίας».
ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ