Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου
Το τέλος..
Ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου.
Η αγάπη,η παράδοση,η προδοσία,η κορύφωση του πόνου ,η ελπίδα , το τέλος της πίστης.
Πάντα το τέλος..
Ποτέ δεν σε ξεχνάει ποτέ δεν παίρνει λάθος δρόμο.
Έρχεται πάντα πολύ νωρίτερα, μα κρύβεται καλά, πίσω απο κάποια μισοπεθαμένα χαμόγελα και αγκαλιές από μολύβι.
Ξέρεις ότι ήρθε.
Οτι είναι πίσω από την πόρτα.Το νιώθεις σαν τον παγωμένο αέρα μέσα τον Αύγουστο.Σαν το κλάμα ενός μωρου μέσα στο απομεσήμερο.
Ότι και να έχεις πει πριν,όσο και να το έχεις προβλέψει το τέλος, πάντα θα έρχεται απρόσκλητο και θα σε ματώνει.
Όσες φορές και εάν έκανες πρόβες και αιμορράγησες στα αλήθεια από ένα ψεύτικο όπλο μόνο και μόνο να δεις πως θα νιώσεις, στο τέλος θα πονέσεις τόσο πολύ που δεν θα μπορούσε να το συλλάβει το μυαλό σου λίγο πριν και να προστατευτείς.
Ορκίστηκες ότι δεν θα μπορέσει τίποτα να σου ζαρώσει την ψυχή στο μέλλον, έπεισες τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι πεθαμένοι..
Δεν ζούνε δεν αισθάνονται, δεν αναπνέουν, δεν έχουνε το κόκκινο χρώμα στην καρδιά.