Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία (ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…

Το πιο συναρπαστικό μάθημα που διδάχθηκα στα 33 χρόνια μου ως θεραπευτής

Ποτέ δεν θα σταματήσω να πιστεύω στη θεραπευτική δύναμη της θεραπευτικής σχέσης ως ένα πρότυπο για τη συμπόνια, την υγιή επικοινωνία, την ασφαλή σύνδεση και την ευγένεια.

---

Είμαι θεραπευτής εδώ και σχεδόν 33 χρόνια και παρ’ όλο που πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, είναι αξιοσημείωτο το πόσα έχουν μείνει τα ίδια. Τα προβλήματα και οι αγώνες που έφερναν τους ανθρώπους τότε στη θεραπεία, είναι τα ίδια ζητήματα που φέρνουν τους ανθρώπους στη θεραπεία σήμερα. Όλα τα ανθρώπινα όντα θέλουν να επιτύχουν μια αίσθηση εσωτερικής ειρήνης και να αισθάνονται ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Θέλουν να δουν τους εαυτούς τους ως άξιους, ικανούς και θέλουν να τους βλέπουν οι άλλοι με αγάπη και σεβασμό.

Εργασιακό άγχος, διχόνοια στη σχέση, προκλήσεις στην ανατροφή των παιδιών, τα εξουθενωτικά συναισθήματα της κατάθλιψης και του άγχους, επώδυνες απώλειες και τα περίπλοκα αυτοκαταστροφικά υποπροϊόντα του τραύματος, της κακοποίησης και της παραμέλησης παραμένουν οι πιο κοινοί λόγοι που τα άτομα αναζητούν την υποστήριξη και την καθοδήγηση της ψυχοθεραπείας. Συχνά με ρωτούν πώς είμαι σε θέση να γίνομαι μάρτυρας της θλίψης, του θυμού και της σύγχυσης που συχνά μπορούν να διαπεράσουν τις θεραπευτικές συνεδρίες. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι κάτω από αυτόν τον αποδεκτό πόνο υπάρχει κάτι βαθύτερο και ισχυρότερο: η εκπληκτική προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Και αυτό είναι ένα εξαιρετικό πράγμα, όταν κάποιος μπορεί να το δει.

Ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει ότι οι άνθρωποι που έχουν υποστεί συναισθηματική, ψυχολογική ή σωματική ταλαιπωρία, εξακολουθούν να διατηρούν την αίσθηση της ελπίδας και του πιθανού. Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχουν παραμείνει αισιόδοξοι; Επειδή εμφανίζονται κάθε εβδομάδα στην αίθουσα αναμονής μου.

Mother Blame: Η ντροπή της ψυχολογίας που κατηγορεί τη μάνα για όλα

Η μητρότητα είναι δύσκολη. Μία από τις δυσκολότερες «δουλειές» στον κόσμο. Δεν είχα, απολύτως, καμία ιδέα για το πόσο δύσκολη είναι μέχρι που έγινα μάνα. Τότε ανακάλυψα ότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Υπάρχει μόνο αυτό το φρικτό πράγμα που ονομάζεται Mother Blame. Επιπλέον, η κουλτούρα μας δεν μας παρέχει και μεγάλη υποστήριξη. Μας παρέχει, ωστόσο, πολλά κραγιόν και κρέμες κτλ.

Μακάρι να υπήρχε ένα επάγγελμα που να μπορούσε να μας βοηθήσει ... αλλά για μισό λεπτό! Υπάρχει η ψυχολογία!

Όντας η ίδια ψυχολόγος, στράφηκα προς τον κλάδο μου για να βρω υποστήριξη. Το μόνο που διαπίστωσα, όμως, ήταν ότι οι ψυχολόγοι, όχι μόνο δεν είμαστε χρήσιμοι, αλλά, μερικές φορές, είμαστε εντελώς απαράδεκτοι.

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν κατηγορήσει τις μητέρες για τα πάντα. Από τη δημιουργία σχιζοφρένειας κι αυτισμού, μέχρι το ότι δεν προστατεύουν τα παιδιά τους ή τα προστατεύουν πάρα πολύ. Κατηγορούμε, συχνά, τις μητέρες για τα προβλήματα των παιδιών τους ή για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ίδια η οικογένεια. Η θεραπεία, συνήθως, εστιάζει στην συμπεριφορά της μητέρας, αλλά, σπάνια, στις ανάγκες της ίδιας της μητέρας.

Το πεδίο της ψυχολογίας έχει, επίσης, αγνοήσει την πραγματικότητα της μητέρας στη θεωρία, την έρευνα και την πρακτική. Υπάρχει πολύ λίγη θεωρία ή έρευνα σχετικά με τη διαδικασία της μητρότητας. Επιπλέον, η θεραπεία σε θέματα που επηρεάζουν τις μητέρες, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη, το φαινόμενο της «σούπερ μαμάς» και τα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης γενικά, είναι στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστη. Κατά συνέπεια, η ψυχολογία έχει να δώσει πολλές απαντήσεις στις μητέρες.

Υπάρχει μια εκκωφαντική σιωπή γύρω από την έρευνα που έχει γίνει για τις μητέρες.

Το κατσαρόλι – Ο μεγάλος Δάσκαλος

Η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Οι γονείς μου ήταν εργάτες και οι δύο, εργαζόμενοι από την εφηβεία τους. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία, διπλοβάρδιες στα εργοστάσια, αιματηρές οικονομίες για να αγοράσουν οικόπεδο, να χτίσουν σπίτι και να επιστρέψουν στην πατρίδα, όπου δεν είχαν τίποτα.

Εγώ και η αδερφή μου μεγαλώσαμε σχεδόν μόνες μας. Από την πρώτη Δημοτικού φτιάχναμε το πρωινό μας (όχι σαν αυτό το διαφημίσεων), κλειδώναμε το σπίτι, περπατούσαμε 15 λεπτά ως τη στάση του λεωφορείου και πηγαίναμε στο σχολείο. Επιστρέφαμε, ζεσταίναμε το φαγητό μας και στρωνόμασταν αμέσως στο διάβασμα. Οι γονείς έλειπαν από τα ξημερώματα και επέστρεφαν αργά το απόγευμα. Στις διπλοβάρδιες, την επομένη το πρωί.

Η μητέρα μου μόλις επέστρεφε, πάντα έκανε την ίδια ερώτηση: Διαβάσατε;

Ήταν αγράμματη, οπότε δεν μπορούσε και να μας ελέγξει. Αν απαντούσαμε καταφατικά, μας άφηνε να παίξουμε τον υπόλοιπο χρόνο που έμενε μέχρι να πάμε για ύπνο. Αν καταλάβαινε ότι δεν είχαμε ακριβώς τελειώσει τα μαθήματα, έλεγε την φράση που έμεινε παροιμιώδης στην οικογένεια: «Να καθίσετε να τελειώσετε το διάβασμα, εκτός αν θέλετε να πάω να πλύνω τα κατσαρόλια».

Ελευθερία, είναι η στιγμή που στέλνεις στα τσακίδια τους αχάριστους, τους εγωιστές και τους παρτάκηδες!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Και φτάνει φίλε μου κάποτε η στιγμή που δεν μπορείς άλλο, που βαριέσαι να ασχοληθείς πια, που κουράζεσαι, και ψιθυρίζεις μέσα σου ένα δυνατό “άι στο δiάολο”.

Φτάνει κάποτε εκείνη η ευλογημένη στιγμή, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις μπροστά σου την αλήθεια ολόγuμνη, που κοιτάζεις πίσω σου και μετράς κόπους, προσπάθειες και αγώνες, μάταιους τελικά.

Αγώνες δικούς σου, που κάποιοι ηλίθιοι ποτέ τους δεν τους κατάλαβαν, και ασφαλώς ποτέ τους δεν τους εκτίμησαν. Αγώνες που έδωσες για την σωτηρία! Όχι για την δική σου σωτηρία, γιατί εσύ δεν την χρειάζεσαι, αλλά για την δική τους. Αγώνες για να σώσεις μια άλλη ψυχή κι όχι την δική σου. Και νιώθεις πια κατάκοπος και απογοητευμένος.

Φτάνει κάποτε αυτή η άγια στιγμή που το μυαλό σου γυρίζει ανάποδα και παίρνεις την πιο μεγάλη και την πιο σπουδαία απόφαση.

Αποφασίζεις, ότι αρκετά ασχολήθηκες με τελειωμένα ναυάγια, αρκετά πάλεψες για να σώσεις κάτι που τελικά σωτηρία δεν έχει. Που η ψυχούλα σου από μόνη της παίρνει την πρωτοβουλία και κάνει το ξεσκαρτάρισμα, και εκεί ακριβώς είναι που συνειδητοποιείς πόση πολύ σαβούρα υπήρχε σε σωρούς μέσα στην “αυλή” σου.

«Ο Άντρας Που Χτυπάει Μια Γυναίκα Είναι Απλά Ένας Φλώρος»

«Δεν είναι δείγμα ανδρισμού να χτυπήσεις μια γυναίκα. Το αντίθετο. Είναι η απόδειξη ότι είσαι ο μεγαλύτερος φλώρος. Είσαι λίγος. Πολύ λίγος. Και προσέξτε. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής: Πολλές φορές οι γυναίκες σε φέρνουν στο σημείο, με τη λεκτική βία, να ανταποδώσεις το… χτύπημά τους. Σε φτάνουν στο αμήν, που λένε. Και εκείνη την ώρα είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άντρας κι όχι απλά… αρσενικός. Γιατί το αρσενικός ή θηλυκός είναι θέμα τύχης. Το να είσαι άντρας είναι επιλογή.» ????

Του Νίκου Συρίγου

Μεγαλώνω δύο κόρες… Από μόνο του αυτό, θαρρώ πως, είναι αρκετό για να σιχαίνομαι όσους απλώνουν χέρι σε γυναίκες. Κι είναι δεδομένο πως αν κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος χτυπήσει τα κορίτσια μου, όποιος κι αν είναι, ότι ρόλο κι αν έχει στη ζωή τους, όσο χρονών κι αν είμαι τότε, θα τον σκοτώσω. Τόσο απλά. Τώρα που εξηγηθήκαμε μπορούμε να πάμε παρακάτω.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου, δεν σήκωσε ποτέ χέρι ούτε σε μένα, ούτε στον αδερφό μου. Και πιστέψτε με είχε πολλές αφορμές να το κάνει. Έχω βάλει φωτιά στις κουρτίνες, έχω χύσει λίτρα λάδι για να παίξω με την τρόμπα στον τενεκέ, έχω σφηνώσει το κεφάλι μου σε κάτι κάγκελα, έχω χαλάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών που μου έφερναν και έχω επιστρέψει με σχισμένα φρύδια, σαγόνι, αγκώνα, γόνατο από την πλατεία που… έπαιζα. 

Με δυο λόγια δεν ήμουν από αυτά που λένε ήσυχα παιδιά. Το αντίθετο. Κι όμως ο πατέρας μου δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να σηκώσει χέρι πάνω μου.

Πολύ περισσότερο δε στη γυναίκα του. Έναν επίσης πολύ δύσκολο άνθρωπο. Κάπως έτσι η βία ήταν έξω από τη λογική μας. Δεν είχε περάσει ούτε απ΄έξω που λένε από το σπιτικό μας. Κι ας είναι μέσα στο DNA του ανθρώπου το να χτυπήσει. Είτε για να επιτεθεί, είτε για να αμυνθεί.

Κάνε ότι θες στην ζωή σου! Ο κόσμος θα έχει πάντα κάτι να πει..

Γράφει η Μαρίσα Παππά

Ο αιώνιος κριτής των πάντων.
Τι θα πει ο κόσμος.
Πως θα κριτικάρει την μια ή την άλλη αντίδραση μας.
Λες και καθημερινά ζούμε με όλους αυτούς που ασκούν κοινωνική κριτική επί παντός επιστητού.

Ο συναισθηματικός κόσμος μερικών συνδέεται άμεσα και επηρεάζεται από την κριτική τους.
Επηρεάζεται όλο τους το «είναι».

Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο τιμωρούν τους εαυτούς τους.
Τιμωρούν τα συναισθήματά τους και νιώθουν σε απολογητική στάση για αυτά που νιώθουν.

Εντωμεταξύ το παράλογο της ιστορίας, είναι ότι αναγκάζονται να συνυπάρχουν με ανθρώπους που ουσιαστικά θέλουν να αποφύγουν.
Καταπιέζουν τα συναισθήματά τους.

Ναζίμ Χικμέτ: Η ανήσυχη φωνή της Τουρκίας

Έχουν περάσει 112 χρόνια από τη γέννηση (15 Ιανουαρίου 1902) του μεγάλου ποιητή και στοχαστή του 20ου αιώνα Ναζίμ Χικμέτ, που τα έργα του ταξίδεψαν όσο λίγων συμπατριωτών του εκτός τουρκικών συνόρων. Το ανήσυχο  πνεύμα του και οι κομμουνιστικές του ιδέες τον έκαναν ανεπιθύμητο στο νεοσύστατο τουρκικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ και τον οδήγησαν στη φυλακή για πολλά χρόνια.

Η πολύχρονη παραμονή του στη φυλακή και οι εμπειρίες του από τη σκληρή έγκλειστη καθημερινότητα φαίνεται να έχουν επηρεάσει έντονα το έργο του, καθώς τα κεντρικά ερωτήματα των ποιημάτων του έχουν να κάνουν με τη ζωή και το θάνατο. Για τον Χικμέτ η ομορφιά της ζωής πάντα ακολουθείται από τη σκιά του θανάτου, η οποία κάνει την ύπαρξή μας αβέβαιη και εύθραυστη.

«Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι».

Για τη ζωή, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου

Το πάθος με το οποίο γράφει για τη ζωή, τη συντροφικότητα, την ελευθερία και την επανάσταση τον κάνουν έναν από τους πιο αγαπητούς ποιητές της τουρκικής και όχι μόνο αριστεράς. Εκτός από τη ριζοσπαστικότητα στα θέματά του, η μορφή που υιοθετεί λόγω της επαφής του με καλλιτέχνες του ρωσικού φουτουρισμού όπως ο Μαγιακόφσκι, φέρνει έναν άλλον αέρα στην τουρκική λογοτεχνία, σπάζοντας τις παραδοσιακές ποιητικές φόρμες που χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε.