Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
Βολεμένος είσαι. Άκουσέ με που σου λέω… Βολεμένος στη ζωούλα σου, στη δουλίτσα σου, ακόμα – ακόμα και στον έρωτα. Ναί στον έρωτα. Ακόμη κι εκεί βολεμένος είσαι…
Βολεύεσαι μες τη μικρή, κρυφή χαρά σου και όλα εκείνα που σιγά – σιγά σαπίζουν μέσα σου, δεν τα παίρνεις χαμπάρι. Χαμπάρι δεν τα παίρνεις. Κάθεσαι άπραγος κι αντί να «φουσκώνεις» τη ζωή σου με εμπειρίες, με ταξίδια, με γεύσεις, με όνειρα, στριμώχνεσαι στα τετραγωνικά σου και πετσοκόβεις καθετί που μπορεί να σε οδηγήσει στη προσωπική σου εξέλιξη.
Πετσοκόβεις καθημερινά τα ονειρά σου, καταλαβέ το! Οφείλεις να τα προσέχεις τα όνειρά σου. Να τα προστατεύεις και να τα κρατάς ανέγγιχτα από βρώμικα χέρια.
Η αδράνεια στην οποία εμένεις όμως, σε φθείρει, σε μειώνει. Σε κάνει λίγο, σε κάνει ελάχιστο. Κι αυτό είναι το χειρότερο όλων… Κάπως έτσι αρχίζει η συστηματική κατάρευση όλων όσων έχεις χτίσει μέχρι σήμερα. Όσα με κόπο έχτισες, τώρα μεθοδικά τα γκρεμίζεις.
Γιατί;