Θέλω μόνο να γελώ σε αυτήν τη ζωή. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Είναι τόσο μικρή για να είναι παράλληλα και θλιβερή. Θέλω καλούς φίλους και καλό κρασί. Ταξίδια και βιβλία. Στεναχώριες που περνούν και δε με ακουμπούν. Δε με αγγίζουν παραπάνω από το δέον. Γιατί να κλάψω, γιατί να λυπηθώ; Πού θα ωφεληθώ σε αυτό και ποιον θα ωφελήσω;
Θέλω να βρεθώ στην Ισπανία και στη Γαλλία, να ταξιδέψω μακριά από εδώ. Γιατί να μείνω εδώ άλλωστε; Είναι κατάρα να ζήσεις μια ζωή στο ίδιο μέρος. Δε θέλω να κοιτώ φωτογραφίες και να μετανιώνω που δε βρέθηκα εκεί. Ένα αεροπλάνο και όπου βρεθώ και στην τελική ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.
Όλον τον κόσμο θέλω να δω, τίποτα να μην αφήσω. Μόνο αυτήν την καθημερινότητα. Να φάω από όλες τις γωνιές του κόσμου. Να αηδιάσω και να προσπαθήσω να φανώ ευγενική με την τοπική τους κουζίνα. Να στερέψω από το πολύ ρύζι στην Ασία και να πάρω δέκα κιλά από τα μακαρόνια της Ιταλίας.
Να μεθύσω και να κάνω ό,τι μου κατέβει. Να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Τίποτα να μη με νοιάζει, καμία νόρμα, καμία ρουτίνα. Τις έχω βαρεθεί, δε θέλω να με καθορίζουν αυτές. Όλο το κρασί του κόσμου να δοκιμάσω, στη Χιλή και στην Αυστραλία, στην Τοσκάνη και το Παρίσι. Όλες τις μπύρες της Γερμανίας θέλω να δοκιμάσω και από αυτές να πω ποιαν αγαπώ πιο πολύ. Να ξέρω να πω το γιατί από βίωμα και όχι επιστημονικά και ανιαρά.