Γράφει η Ισμήνη Κάραλη
Ανασύρω από τη μνήμη μου κρυστάλλινη την εικόνα σου:
Εκείνη την πρώτη φορά που διέκρινα τη μορφή σου να με περιμένει εκεί στο παράθυρο, κοιτώντας κάτω το δρόμο με αγωνία.
Κι εγώ κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο στην άλλη πλευρά του δρόμου, σε κοιτούσα, προσπαθώντας να υπερβώ την απόσταση που μας χώριζε και να μαντέψω τα χαρακτηριστικά σου.
Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ πριν, όμως το μαντεύαμε ήδη, πως εμείς οι δύο γνωριζόμασταν από πάντα.
Αποφάσισα να (ξε)φύγω. Όμως το σώμα μου αρνήθηκε να με υπακούσει. Αντίθετα, άνοιξε το βήμα και κατευθύνθηκε μ’ ένα θάρρος παράτολμο προς στο κτίριο που έμενες.
Στην καρδιά μου στριφογύριζε σαν παγιδευμένο φίδι ο φόβος ή η προσμονή εκείνη που μοιάζει τόσο πολύ με πυρωμένο φόβο.
Έχασα και την τελευταία μου ευκαιρία να διαφύγω, όταν σε αντίκρυσα να στέκεσαι όρθιος έξω στην πόρτα και να με περιμένεις.
“I have crossed oceans of time to find you”.
Αυτή η φράση ανασύρθηκε όπως ένα πέπλο πάνω από τη ζωντανή ακόμη μνήμη μου όταν σε κοίταξα για πρώτη φορά στα μάτια.
Διέσχισα τους ωκεανούς του Χρόνου για να σε βρώ.