Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Άρνηση για το σχολείο

Άρνηση για το σχολείο


Δώρα Παπαγεωργίου, Κλινική Ψυχολόγος

Συχνά τα παιδιά, όταν πηγαίνουν για πρώτη φορά στο σχολείο, αρχίζουν, μετά τις πρώτες μέρες, να εμφανίζουν μια έντονη άρνηση ειδικά για το σχολείο.
Εύλογα, οι γονείς συχνά προβληματίζονται και πολλές φορές δεν ξέρουν τι να κάνουν. Κάποιες φορές μάλιστα θυμώνουν μ’ αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού, χωρίς βέβαια ο θυμός να φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η άρνηση για το σχολείο μπορεί να εμφανιστεί και σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας τα οποία ήδη φοιτούν στο σχολείο.

Πώς εκδηλώνεται η άρνηση για το σχολείο
Συνήθως, η άρνηση για το σχολείο στις μικρές ηλικίες εκδηλώνεται με κλάμα, εμετούς, παράπονα για πόνο στην κοιλιά ή στο στομάχι. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιθανό να διαπιστωθεί ότι το παιδί αρχίζει να βρέχεται το βράδυ, να έχει μωρουδίστικες συμπεριφορές και να προσκολλάται στη μητέρα ή σε κάποιο άλλο ενήλικο πρόσωπο του συγγενικού περιβάλλοντος, π.χ. στη γιαγιά.
Σε μεγαλύτερες ηλικίες το παιδί παραπονιέται για πονοκέφαλο ή ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, δεν κοιμάται ή δεν τρέφεται καλά (μειώνει το φαγητό του ή τρώει σε μεγάλες ποσότητες λιχουδιές) ή ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται να είναι θλιμμένο.
Σε άλλες περιπτώσεις το παιδί αναφέρει ότι οι συμμαθητές του το κοροϊδεύουν ή ότι δεν το δέχονται στην παρέα τους. Μπορεί επίσης να το ακούσουμε να λέει ότι ο δάσκαλος είναι πολύ αυστηρός, στοιχείο που δυνατόν να μη συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά να είναι απλά η εντύπωση του παιδιού.

Πιθανοί λόγοι άρνησης για το σχολείο

Σεπτεμβριος 2016



Το τοπίο εξακολουθεί να είναι θολό. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 ο πλανήτης της τύχης, των ευκαιριών, των διευκολύνσεων στιγματίζει το φθινόπωρο με την είσοδο του στο Ζώδιο του Ζυγού (πολύ καλύτερη θέση από την Παρθένο) προσφέροντας τυχερές ευκαιρίες στα ζώδια του αέρα όπως επίσης σ'αυτούς που έχουν πλανήτες στα Ζώδια του αέρα, και κατ'επέκταση σ'όλους τους υπόλοιπους αναλόγως σε πιό κομμάτι της ζωής τους θα λειτουργήσει θετικά. Γιατί πάντα μία όψη του Δία με οποιονδήποτε πλανήτη πλανήτη του Ζωδιακού δεν λειτουργεί ποτέ αρνητικά, ίσως κάποιες φορές <υπερβολικά> αλλά όχι εχθρικά_

Την 1η Σεπτεμβρίου έχουμε την ολική έκλειψη Ηλίου στο Ζώδιο της Παρθένου, που θα επηρεάσει τους Παρθένους που έχουν τον Ηλιο τους στο πρώτο δεκαήμερο του Ζωδίου αφού η έκλειψη γίνεται στήν 9η μοίρα της Παρθένου. Θα φέρει θυμό, εκνευρισμό, απαισιοδοξία και ψυχική σύγχυση που θα διαρκέσουν μόνο αυτήν την ημέρα_


Στίς 10 του μήνα επαναλαμβάνεται το τετράγωνο Κρόνου-Ποσειδώνα. Μέχρι λοιπόν τις 16 του μήνα μήν πάρετε σοβαρές αποφάσεις ζωής, αποφύγετε σοβαρές συμφωνίες και μην πιστεύετε ότι βλέπετε και ακούτε. Προσοχή στα φάρμακα, το αλκοόλ, τις χειρουργικές επεμβάσεις με αναισθησία. Μετά τις 20 ο Σεπτέμβριος μας αποχαιρετά με μία νότα αισιοδοξίας αφού στις 26 του μήνα έχουμε μία υπέροχη σύνοδο Ηλιου-Δία που υπόσχεται καλύτερες ημέρες, για όλους μας, αλλά ειδικότερα για τους Ζυγούς που η 26 του μήνα είναι < η τυχερή τους μέρα > 

Το τελευταίο καλοκαίρι της πριγκίπισσας Νταϊάνα



Το καλοκαίρι του 1997, 19 χρόνια πριν, η Νταϊάνα έζησε το τελευταίο της παραμύθι. Το μοναδικό παραμύθι, όπου μια πριγκίπισσα πεθαίνει πριν το τέλος.

ΚΑΛΛΙΑ ΚΑΣΤΑΝΗ

Είναι περίεργο αλλά εκείνο το καλοκαίρι, πριν πεθάνει μες σε ένα κρύο παριζιάνικο τούνελ, είχε ζήσει κι άλλον έναν ''μικρό θάνατο''. Έναν χωρισμό. Ο Πακιστανός καρδιοχειρουργός, Χάσνατ Καν, o άντρας που για χάρη του είχε μάθει να σιδερώνει πουκάμισα, να φοράει κεντητά καφτάνια και να ζεσταίνει έτοιμα γεύματα σε φούρνο μικροκυμάτων της είχε ζητήσει να χωρίσουν. Ο ''Ένας'' - έτσι τον φώναζε - είχε αποδειχτεί πολύ αδύναμος να αντέξει την έκθεση, τη διαφορά της θρησκείας, της κουλτούρας τους, την πίεση των media. Μισός άντρας. Το τέλος της σχέσης τους γράφτηκε, ένα βράδυ, γύρω στα τέλη Ιουνίου του ‘97, σε ένα ''μυστικό'' ραντεβού στο Hyde Park.
Το πρώτο ''ελεύθερο'' καλοκαίρι
Έτσι λοιπόν, αυτό, ήταν το πρώτο της πραγματικά ''ελεύθερο'' καλοκαίρι -το πρώτο και μετά την έκδοση του διαζύγίου της, το πρώτο ως κοινή θνητή. Αλλά η Νταϊάνα πνιγόταν. Εκτός από τον Πολ Μπάρελ, τον μπάτλερ- φύλακα- άγγελο- PR man και ''σωτήρα'' της, δεν είχε στενούς φίλους. Δεν εμπιστευόταν κανένα. Είχε καυγαδίσει και με τη μητέρα της, τη Φράνσις Σαντ-Κιντ, που έδινε θυμωμένες, μισομεθυσμένες συνεντεύξεις σε gossip περιοδικά, βρίζοντας τη βασιλική οικογένεια. Οι ''ευνοούμενοί'' της έρχονταν κι έφευγαν, ο κύκλος της άλλαζε διαρκώς, το ίδιο και ο αριθμός του κινητού της.
Κάποια στιγμή, σκέφτηκε να ''ξεφύγει'' για λίγες μέρες στην Ισπανία, incognito, φορώντας περούκα. Άλλαξε γνώμη όταν οι σύμβουλοί της τής υπέδειξαν διακριτικά, πως, μάλλον θα είχε πρόβλημα με το διαβατήριό της.
Σε τέτοιες, άσχημες περιόδους, η ανασφάλειά της μεγάλωνε, ένιωθε πως την παρακολουθούν, πως την κατασκοπεύουν. Έπαιρνε προφυλάξεις. Δύο φορές, ζήτησε από τον Μπάρελ να ''χτενίσει'' τα διαμερίσματά της στο Kensington Palace για κοριούς. Άλλες τόσες, μέντιουμ και ''θεραπευτές'' κλήθηκαν να την καθησυχάσουν, να καθαρίσουν το χώρο από την ''κακή'' ενέργεια.

ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΜΝΟΝ;



Το γυμνόν είναι άσεμνον; Φίλος μου, ποτέ, θεολόγος και πανεπιστημιακός καθηγητής, εισηγήθηκε στον τότε υπουργό Παιδείας την, δια το ασκανδάλιστον ημών των ανδρών, με φουφούλες ένδυσιν των μαθητριών κατά το μάθημα της γυμναστικής. Και ο υπουργός το υιοθέτησε. Το μέτρο μπορεί να μην ήταν άσκοπο, αν περί τούτου μόνο επρόκειτο. Όχι όμως διότι «πάσα σαρξ χόρτος εστί» κτλ. κτλ. Η ηθική του ντυτού δεν θα ’χε εξ αυτού κανένα κέρδος. Αλλά το ειδικό βάρος της φτωχής μου τούτης συντομίας των λόγων δεν είναι αν το ντυμένο ή το γυμνό είναι ηθικότερον το ένα από το άλλο˙ μπορεί να είναι και τα δυο τους ανήθικα ή και τα δυο τους ηθικά – όπερ έδει, βέβαια, δείξαι. Το ειδικό βάρος είναι ότι εξ’ αυτού πρόβαλε το ιδεολογικόν της ρύγχος η απειρία...

Αν και το σχήμα μου ανάστροφο, θα πω ότι σαν, άξαφνα, σπίρτα μες στο σύσκοτο αναφλέγηκαν τότε οι απαρέσκειες για το γυμνό, οι φαρισαϊσμοί μας και οι τυφίες, και πότε – πότε όχι σαν σπίρτο αλλά σαν κανενός Βεζούβιου εκτινάσσονται οι μύδροι της ηθικολογίας του είδους. Διότι «πάσα σαρξ χόρτος εστί και πάσα δόξα της ως άνθος του λειμώνος ξηρανθήσεται». Διότι «ει ερασθείς το κάλλος γυναικί …ουδέ φιλέτησε τοις βλεφάροις της η Εύα. Ψευδής γαρ η χάρις της και μάταιον το κάλλος». Αυτά είναι από τη Βίβλο.

Ακόμα και στην κοιτίδα, εδώ, της αποθέωσης του κάλλους, όπου αντίς άλλης στους δικαστές μαρτυρίας των, οι εταίρες μας πρόβαλλαν – χάρμα τενόντων και μυών – τους μηρούς των, η οπισθοφυλακή αυτή του μεσαίωνα (ίσον: η αντιγυμνική ηθική) ξανάδωσε τότε τις φωτοσβηστικές εξετάσεις της και ξαναπήρε μηδέν. Διότι, σεβαστή η πάσα γνώμη του πάσα, πλην το «την καλύπτραν εγείρειν» για να ακτινοβολήσει ένα κάλλος – ναι, τόσο το γυμνό συμφυές του – είναι ηθικόν ως τα θαύματα και τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου. Ποιος θα ’λεγε, λόγου χάριν, την Αφροδίτην ανήθικη, ποιος θα βδελύσσονταν τον γυμνόν Ερμή ως αηδία; Μόνον οι έχοντες διαταραχή των αισθήσεων και σχεδόν όλοι οι δογματόπληκτοι Εγγλέζοι. Ο Χριστός έπιεν από την υδρία της αστράγαλης καλής Σαμαρίτισσας και τον σκούπισαν τα μακρυδάχτυλα χέρια της εκ Μαγδάλων Μαρίας. Διότι το κάλλος είναι ηθικόν, ενώ η ασκήμια ουδέτερον. Ούτε ηθικόν ούτε ανήθικον.

Ιαπωνία: Έντεκα νεκροί και πολλοί αγνοούμενοι από το πέρασμα του τυφώνα Λάιονροκ

imerisia_LARGE_t_1061_44637811_type13031.jpg

Τουλάχιστον 11 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στα βόρεια της Ιαπωνίας εξαιτίας του τυφώνα Λάιονροκ (Lionrock), που έχει προκαλέσει ισχυρές βροχοπτώσεις και πλημμύρες. Άγνωστος ο αριθμός των αγνοουμένων. 170.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, 10.000 κατοικίες χωρίς ρεύμα
Έντεκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων και 9 ένοικοι ενός οίκου ευγηρίας, ενώ πολλοί άλλοι αγνοούνται μετά το πέρασμα του τυφώνα Λάιονροκ από τη βορειοανατολική ΙαπωνίαΟι αστυνομικές αρχές ανακοίνωσαν ότι εννέα πτώματα βρέθηκαν μέσα στον οίκο ευγηρίας, στην κοινότητα Ιβαϊζούμι, που κατακλύσθηκε από τα νερά. Τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν εικόνες από αέρος στις οποίες διακρίνεται το μεγάλο κτίριο περιτριγυρισμένο από νερό.
“Ο ποταμός Ομότο, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση, υπερχείλισε και μετέφερε απορρίμματα, κλαδιά δέντρων και λάσπη στο κτίριο” θάβοντας τους εννέα υπερήλικες που ζούσαν εκεί, εξήγησε ένας υπάλληλος της υπηρεσίας πολιτικής προστασίας. “Προσπαθούμε να εξακριβώσουμε τα στοιχεία τους”, είπε ένας αξιωματικός της αστυνομίας της περιφέρειας Ιβάτε, ο Σούκο Σακαμότο.
Σύμφωνα με τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης στο κτίριο αυτό διέμεναν ηλικιωμένοι που έπασχαν από άνοια. Οι άλλοι 86 ένοικοι του οίκου ευγηρίας και τα μέλη του προσωπικού στεγάζονταν σε άλλο κτίριο. Σε μικρή απόσταση βρέθηκε άλλο ένα πτώμα, όμως δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για κάποιον ένοικο του ιδρύματος.

Η εμπιστοσύνη και άλλα 4 απαραίτητα πράγματα σε μια σχέση

Τα 5 βασικά βήματα που ακολουθούν, αν και μοιάζουν απλά και προφανή ( ωστόσο δεν είναι -στην πράξη αποδεικνύονται δυσκολότερα απ’ότι θα νόμιζε κανείς ) είναι σημαντικό να ακολουθούνται και από τα δύο μέρη ενός ζευγαριού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο ίσως και μόνο η αμοιβαιότητα της προσπάθειας να αρκεί.
outstanding-relationships
Βήμα πρώτο:
Εμπιστευτείτε! Αυτό είναι το βασικότερο, είναι πάνω απ’ όλα.
Αν υποθέσουμε ως αυτονόητη την αγάπη σε ένα ζευγάρι, τότε ο βασικός πυλώνας για να στηριχθεί είναι η εμπιστοσύνη.
Παίρνω εμπιστοσύνη σημαίνει ”αναπνέω”, αφήνομαι, ”λύνομαι”, δεν ντρέπομαι, δεν φοβάμαι, είμαι ο εαυτός μου, νοιώθω ότι είμαι αποδεκτός, είμαι αυθεντικός… Συνθήκες απαραίτητες και ευεργετικές για να αναπτυχθεί μια σχέση απρόσκοπτα και ειλικρινά.
make him happyΒήμα δεύτερο:
Περιορίζω την κριτική (ιδίως για τα λιγότερο σημαντικά ζητήματα).
Δεν μπορούμε ούτε χρειάζεται να αλλάξουμε τον άλλο. Πρέπει να μπορέσουμε να αποδεχτούμε τον άλλον ως έχει
-με τα καλά του και τα κακά του- αλλιώς καλύτερα και για τους δύο να αποχωρήσουμε.
Εξάλλου το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας: θέλουμε να μας αγαπάνε γι’αυτό που είμαστε κι όχι γι’αυτό που μας θέλουνε, θέλουμε την αγάπη και τον θαυμασμό κι όχι την κριτική και την επίκριση του άλλου.

Καπιταλισμός

Αποτέλεσμα εικόνας για Καπιταλισμός

1. Από το 1945 μέχρι το 1975 το Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν αυξανόταν κατά 5% ετησίως, με άλλα λόγια ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός επεκτεινόταν κατά 5% ετησίως. Ουδέποτε άλλοτε τους προηγούμενους αιώνες είχε επεκταθεί με παρόμοιο ρυθμό – είναι η Χρυσή Εποχή του Καπιταλισμού. Τεράστιος ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος (με τη μορφή εμπορεύματος)!

2. Από το 1975, εδώ και μισό αιώνα σχεδόν, ο παγκόσμιος καπιταλισμός επεκτείνεται με ολοένα και μειωνόμενο ρυθμό. Εάν τις επόμενες δεκαετίες συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός, και κατά τη γνώμη μου θα συνεχιστεί, και θα δούμε γιατί, τότε θα αρχίσει μια εποχή παγκόσμιας καπιταλιστικής ύφεσης, θα αρχίσει η συρρίκνωση του καπιταλισμού.

3. Σε ένα πεπερασμένο κόσμο τίποτα δεν μπορεί να επεκτείνεται διαρκώς: όσο πιο πολύ επεκταθεί, τόσο πιο κοντά πλησιάζει ή το σημείο της έναρξης της αντίστροφης διαδικασίας, της διαδικασίας της συρρίκνωσης ή την ίδια την κατάρρευση και την αποσύνθεση: η Φύση βάζει όρια ανυπέρβλητα στον καπιταλισμό. Εάν τα ξεπεράσει, ο καπιταλισμός θα αποσυντεθεί· εάν δεν τα ξεπεράσει, θα συρρικνωθεί.
4. Όταν τα πάντα έχουν γίνει εμπορεύματα, δεν μένει τίποτα πια να γίνει εμπόρευμα – αυτά είναι τα κοινωνικά όρια της επέκτασης του καπιταλισμού. Τότε, βοηθούσης της ανεργίας και της ένδειας, αρχίζει η αποεμπορευματοποίηση που συμβάλλει τα μέγιστα στη συρρίκνωση του καπιταλισμού.

5. Εδώ και μισόν αιώνα δεν υπάρχουν επταετείς, δεκαετείς φάσεις ανόδου, οικονομικής ανάπτυξης, επέκτασης και μικρότερης διάρκειας φάσεις ύφεσης. Αυτό σημαίνει ότι ο καπιταλισμός δεν επεκτείνεται με τον τρόπο που επεκτεινόταν μέχρι το 1975.

Τι θα πει αποταύτιση ?


Τι θα πει αποταύτιση? Θα πει να καταλάβω ότι δεν είμαι τα προβλήματά μου. Τα οποία προβλήματα αλλάζουν και θα αλλάζουν. Όμως αντί να ταυτίζομαι με αυτά μπορώ να συνδράμω στην απόδραση του μυαλού μου και να το βοηθήσω να επιστρέψει στο εδώ και τώρα. Όταν ρωτήσεις μία σου σκέψη… η οποία έρχεται έτσι ξαφνικά…. Και η οποία δεν έχει να κάνει με το σήμερα ή με το τώρα σου… «τι θέλει», της δίνεις πρόσβαση να μπει και να συμπράξει με το αυθεντικό σου σήμερα. Όταν της πεις δεν είναι ώρα τώρα για να ασχοληθούμε με αυτό τότε σταδιακά το μυαλό θα αρχίσει να επανέρχεται στην αρχική του μορφή, δηλαδή στο εδώ και τώρα.


Κάθε σκέψη παράταιρη με το σήμερα απλώς είναι μία κίνηση συνήθειας που γίνεται επειδή έτσι έχουμε εκπαιδευτεί. Μία απλή σκέψη που μπορεί να την κάνουμε όλοι μας, ενώ τρώμε για μεσημέρι, είναι «τι θα φάμε αύριο». Αν συνεργαστούμε εκείνη την ώρα με τη σκέψη αυτή παρατείνουμε και σταθεροποιούμε σε μας το μοτίβο του μυαλού μας, να βρίσκεται πάντα εκτός τόπου και χρόνου. Ενώ αν σε αυτή την σκέψη ερώτηση δεν απαντήσουμε με τον τρόπο που το μυαλό μας περιμένει και του πούμε « όταν έρθει το αύριο θα δούμε». Τότε το μυαλό μας αρχίζει να βγαίνει από τον δρόμο του άγχους, το οποίο και αυτό συνεργάζεται με το εκτός τόπου και χρόνου του μυαλού μας.

Οπότε το μυαλό είναι και αυτός ένας μυς. Ο οποίος «σηκώνει» τα βάρη που εμείς το διδάσκουμε. Ένα υπερφορτωμένο μυαλό που «σηκώνει» βάρη που δεν ανήκουν στο τώρα δεν μπορεί να μας δώσει ορθές λύσεις για το τώρα. Δεν μπορεί να μας «επιτρέψει» την ξεκούραση μας για το τώρα μας. Γενικά δεν γίνεται να μας αφήσει να χαρούμε καμία μας στιγμή. Γιατί μονίμως θα μας παραθέτει προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν με τη στιγμή.

ΕΡΩΤΑΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΡΩΤΑΣ

"Πολύ μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση των διαθέσεων και της συμπεριφοράς του ανθρώπου στο κεφάλαιο της ερωτικής ζωής, και γενικότερα στη συγκρότηση της προσωπικότητάς του, έχουν οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, το πώς γεύτηκε στα χρόνια της νεότητάς του την ηδονή του φύλου. Εάν μερικοί μιλούν για την επιθυμία και τον έρωτα επιπόλαια ή με σαρκασμό, σα να είναι δευτερεύουσες ή ευτελείς υποθέσεις της ζωής, εάν ακόμη μερικοί αισθάνονται απέναντι στην επιθυμία και στον έρωτα αποστροφή και φόβο, αηδίαν ή αβεβαιότητα, τούτο κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στο γεγονός ότι και οι πρώτοι και οι δεύτεροι δεν ευτύχησαν να έχουν καλές σεξουαλικές και αισθηματικές εμπειρίες στα πρώτα, τα κρίσιμα χρόνια της ζωής. Με τις πρώτες εμπειρίες, και σε τούτο και σε πολλά άλλα θέματα, τοποθετούνται για τον χαρακτήρα και την πνευματική υφή του ανθρώπου οι σιδηροτροχιές απάνω στις οποίες θα κινηθεί, όπως το τραίνο στις γραμμές του.


Είναι μεγάλη ευλογία για τον νέο άνθρωπο να έχει με καλούς οιωνούς μυηθεί στα αινίγματα και στις συγκινήσεις του sex. Θα σταθεί γερά πάνω στα δυο του πόδια, θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία και θα αντέξει στις θύελλες της ζωής.

Αλλίμονο σ'εκείνον που έχει γευτεί πρόστυχα την ηδονή της σάρκας στα πρώτα βήματά του, ή στο πρώτο του ερωτικό αναφτέρωμα συνάντησε την αδιαφορία ή γνώρισε την απογοήτευση. Στραβώνει ο δρόμος του και δύσκολα θα ξαναβρεί τη σωστή γραμμή. Δεν είναι σπάνιοι (ακόμη και στους κύκλους των μορφωμένων) εκείνοι που, όταν συζητούμε μαζί τους για τον έρωτα, μας αιφνιδιάζουν με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν ή τον προσπερνούν με ελαφρότητα και ειρωνεία ή μιλούν γι'αυτόν με κυνισμό και απρέπεια. Απορούμε πώς άνθρωποι σοβαροί τηρούν απέναντι σ'ένα τόσο σοβαρό θέμα μια τόσο παιδαριώδη στάση. Κακότυχοι άνθρωποι.... Την ώρα που πήγαινε να ανθίσει η ψυχή τους, που δοκίμαζαν να μυηθούν στα μυστήρια και να χαρούν το θαύμα, δεν αξιώθηκαν να βρουν τον σύντροφο τον πρόθυμο να τους παρασταθεί, τον άξιο ν'αγωνιστεί μαζί τους τον ωραίο αγώνα - και έμειναν στη μέση του δρόμου ή παραστράτισαν. Όσο περνούν τα χρόνια η στέρηση θα γίνεται πιο πικρή, ο εκτροχιασμός πιο επικίνδυνος και ξαφνιάζεται κανείς να βλέπει ανθρώπους που πέρασαν με ευπρέπεια τη ζωή τους, να έχουν γεράματα όχι ειρηνικά, ούτε ανεπαίσχυντα.

Θα έδινα λοιπόν στους νέους για τον ορθό ερωτικό προσανατολισμό τους τις εξής συμβουλές:

Μεγάλη μόρφωση δεν σημαίνει πάντα και μεγάλη καλλιέργεια

post-84a

Ξέρεις την ιστορία του αγρότη και του βιολόγου;
Σ’ ένα τρένο κάθονται μαζί, ο ένας απέναντι από τον άλλον, ένας διάσημος βιολόγος με διεθνή βραβεία, κι ένας σχεδόν αγράμματος αγρότης της περιοχής. Ο πρώτος, φοράει ένα άψογο επίσημο κοστούμι, σε σκούρο γκρί· ο άλλος, ένα φθαρμένο αλλά καθαρό παντελόνι για τη δουλειά στα χωράφια. Ο επιστήμονας έχει γύρω του βιβλία, ενώ ο επαρχιώτης ένα μικρό μπογαλάκι με ρούχα.«Θα διαβάσετε όλα αυτά τα βιβλία στο ταξίδι;» ρωτάει ο χωρικός.
«Όχι, αλλά ποτέ δεν ταξιδεύω χωρίς αυτά» αποκρίνεται ο βιολόγος.
«Και πότε θα τα διαβάσετε;»
«Τα έχω διαβάσει… και όχι μόνο μια φορά.»
«Και δεν τα θυμάστε;»
«Τα θυμάμαι, όπως κι άλλα, πολύ περισσότερα…»
«Τρομερό!!! Και για τι πράγμα μιλάνε αυτά τα βιβλία;»
«Για ζώα…»
«Τυχεροί θα είναι οι γείτονές σας, που έχουν κοντά έναν κτηνίατρο…»
«Δεν είμαι κτηνίατρος· είμαι βιολόγος.»
«Ααααα!!! Και σε τι χρησιμεύουν όλα αυτά που ξέρετε αφού δεν γιατρεύετε ζώα;»
«Για να ξέρω. Να ξέρω όλο και περισσότερα… Να ξέρω περισσότερα από κάθε άλλον.»
«Κι αυτό σε τι χρησιμεύει;»
«Κοιτάξτε… Θα σας δείξω, και με την ευκαιρία θα κάνουμε πιο παραγωγικό αυτό το ταξίδι. Ας υποθέσουμε ότι βάζουμε ένα στοίχημα. Ας πούμε ότι για κάθε ερώτηση που σας κάνω σχετικά με ζώα και δεν ξέρετε να μου απαντήσετε, θα μου δίνετε ένα πέσο. Και για κάθε ερώτηση που θα μου κάνετε εσείς σχετικά με ζώα κι εγώ δεν θα ξέρω να σας απαντήσω, θα σας δίνω, ας πούμε, εκατό πέσος… Παρόλη τη διαφορά της χρηματικής αποζημίωσης, οι γνώσεις μου θα συμβάλλουν να γείρει υπέρ μου η πλάστιγγα, και στο τέλος του ταξιδιού θα έχω κερδίσει και λίγα χρήματα.»
Ο χωρικός σκέφτεται, σκέφτεται… Κάνει λογαριασμούς με το νου του και με τη βοήθεια των δαχτύλων του.
Τελικά λέει:

Το νόημα της ζωής είναι… να δίνεις στη ζωή σου νόημα!

Το νόημα της ζωής είναι… να δίνεις στη ζωή σου νόημα!
Τι θα έκανες αν ήξερες ότι ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις;
Αν δεν χρειαζόταν να ανταγωνίζεσαι μια παλαιότερη έκδοση του εαυτού σου;
«ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩHΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΟΗΜΑ».
Μπουμ! Το διάβασα κάπου, έκανε «κλικ» και κούμπωσε.
Έτσι είναι! Αν το καλοσκεφτείς, δεν μπορείς να πιστεύεις σε κάτι, σε σένα, στη ζωή και να μην τη ζεις…
…και να μη σου δίνεις!
Αν μη τι άλλο, είναι… αγένεια να σε αδικείς ασυνείδητα, να σου στερείς τη δυνατότητα, την ικανότητα για δημιουργία, για ικανο-ποίηση!
Εάν η συμπόνια, η αγάπη, η δημιουργικότητά σου, δεν σε περιλαμβάνουν, δεν περιλαμβάνουν εσένα, τότε μάλλον είναι ελλιπείς και σε αφήνουν απ’ έξω.
Σκέψου το αν θες και, μετά, συνειδητά άλλαξέ το! Γιατί, ξέρεις, γεννήθηκες για να δημιουργείς!
Φέρσου με ευγένεια στην καρδιά σου. Βγες απ’ το κλουβί και ανακάλυψε ξανά τι είναι σημαντικό για σένα.
Ξεκινάς… ΣΗΜΕΡΑ!
Μην περιμένεις άλλο το «Γιατί εγώ; Γιατί τώρα; Γιατί αυτό; Γιατί εσύ;», γιατί έτσι αδικείσαι.
Τι θα έλεγες να το δούμε αλλιώς;
Πρόταση: Αγαπήσου άμεσα!
Θυμήσου «πώς» σε φανταζόσουν «μεγάλο» όταν ήσουν μικρός και… ψάξε να σε βρεις,
ΕΔΩ ΜΕΣΑ, ΕΔΩ ΠΕΡΑ, ΕΔΩ ΤΩΡΑ.
Αν σκέφτεσαι «από πού να ξεκινήσω; Δεν έχω ακόμα αυτά που αγαπώ…;», ε, τότε αγάπα αυτά που έχεις! Αυτή είναι πάντα η καλύτερη αρχή.
Κάνε το όποιο -φαινομενικά «λίγο» σου- ΠΟΛΥ, ξεκινώντας από τα απλά, αυτά που πάντα κρύβουν τις πιο υπέροχες αλήθειες!
Μίλα στις «ευλογίες» σου, ζήσ’ τες και, ξέρεις κάτι… μέτρα τες κιόλας… μία, δυο, τρεις… 13 …άπειρες!

  • Φόρεσε τα χαρουμενάκια σου και βάλε στόχο να σε ντύνεις με όσα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα – ΕΣΥ.
  • Αντιμετώπισε ένα φόβο μεγάλο ή μικρό που τόσο καιρό αναβάλλεις. Βγει - δεν βγει, ΕΣΥ το έκανες! Και ΜΠΡΑΒΟ σου και ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
  • Κάνε κούνια στην πρώτη παιδική χαρά που θα βρεις, στροβιλίσου στο «γύρω γύρω όλοι» και ξεκαρδίσου στα γέλια
  • Φάε ένα γεύμα με τα χέρια (μην ξεχνάς, βασικό: πασαλείψου)

Η μητρική πτυχή της Τυνδαρίδας Κλυταιμνήστρας



Η Κλυταιμνήστρα του Τυνδάρεω, η γυναίκα του Ατρείδη Αγαμέμνονα, διασώζεται στη συλλογική κοινωνική μνήμη ως μοιχός και στυγνή ανδροκτόνα.
Υπαρχει όμως και η άλλη πτυχή, που θίγεται λιγότερο και εντοπίζεται στη συμπεριφορά της, ως μάνας.
Η ικεσία της προς τον Αχιλλέα στην Αυλίδα μας την αποκαλύπτει.
Αγαπά όπως όλες οι μάνες μέσα στο χρόνο και τον κόσμο, πονά στην ιδέα πως θα χάσει το παιδί της, εκλιπαρεί για τη σωτηρία του στην απειλή της ζωής του...
Ωστόσο αυτή η εκδήλωση απελπισίας, πριν την θυσία στην Αυλίδα, και η αποτυχία της ν’ ανατρέψει της μοίρας το γραμμένο, καθόλου δεν την απάλλαξε στο χρόνο από την κατηγορία της συζυγοκτονίας.
Δεν της αφαίρεσε το στίγμα της κακουργίας, ακόμα κι όταν τη θυσία της Ιφιγένειας στο βωμό της Άρτεμης, τη χρησιμοποίησε, για να την προβάλει ως σοβαρό ελαφρυντικό ή δικαιολογία για το φόνο του Αγαμέμνονα.
Αξίζει, φίλοι μου, να δούμε αυτή την πλευρά της σκληρής βασίλισσας των αρχαίων Μυκηνών.
Ακούστε την κραυγή μιας πονεμένης και απεγνωσμένης μάνας, που γονατίζει στα πόδια του Αχιλλέα, ικετεύοντας για τη βοήθειά του στην αποτροπή της θυσίας:

Από τις ιπτάμενες Θεότητες της Μυθολογίας στις πτητικές μηχανές της αρχαιότητας.



Ράνια Τζεν
Φίλες και φίλοι 
Η Μυθολογία μας έχει να επιδείξει πολλές ιπτάμενες θεότητες:
Φτερωτή είναι η αγγελιοφόρος Ίριδα. Ο θεός Ερμής είναι φτεροπόδαρος. Επίσης η Έχιδνα, η Νίκη , η Θέμιδα, οι θεοί των ανέμων ο Βορέας, Ζέφυρος Εύρος Νότος, οι δύο Βορεάδες Ζήτης και Κάλαϊς, η Ηώς.
Στην ελληνική μυθολογία αναφέρονται επίσης και ιπτάμενα μέσα που χρησιμοποιούν διάφοροι ήρωες.
Ο ήρωας Βελλερεφόντης χρησιμοποίησε τον ιπτάμενο ίππο, τον Πήγασο που του δώρισε ο Ποσειδώνας.
Ο Φρίξος επάνω σε χρυσόμαλλο κριάρι κίνησε για την Κολχίδα.
Οι μεγάλοι θεοί χρησιμοποιούν ιπτάμενα άρματα για τη μετακίνησή τους: Το άρμα του Δία ήταν πύρινο τέθριππο , πύρινο άρμα είχε κι η Δήμητρα.
Ο Άρης ανέβαινε στο άρμα του και «πετούσε μέσα στα σύννεφα, προς τον απέραντο ουρανό», ενώ ο Απόλλωνας με ένα ιπτάμενο άρμα που το έσερναν κύκνοι επισκεπτόταν κάθε χειμώνα τη χώρα των Υπερβόρειων.
Ο Ποσειδώνας είχε κι αυτός ένα φτερωτό άρμα που δάνεισε στον Ίδα για να κλέψει τη βασιλοπούλα της Αιτωλίας και να την οδηγήσει στη Μάνη.
Ο Ήλιος διέθετε επίσης τέθριππο άρμα, το οποίο θέλησε να οδηγήσει ο γιος του Φαέθων και βρήκε το θάνατο.
Στο αρχαίο θέατρο ο θεός εμφανιζόταν αιφνίδια στη σκηνή, από μηχανής από ψηλά με τη βοήθεια κάποιου μηχανισμού.
Άπιαστο όνειρο του ανθρώπου να πετάξει προς ένα άγνωστο κόσμο που έμοιαζε καλύτερος, να μοιάσει με το θεό, να ιδρύσει μια Νεφελοκοκκυγυία, να γίνει ενδιάμεσος θεών και ανθρώπων.
Ο Δαίδαλος κατασκευάζει φτερά και δραπετεύει με τον Ίκαρο από την Κρήτη, από το Λαβύρινθο όπου τον είχε φυλακίσει ο Μίνωας.
Το πρώτο γνωστό ιπτάμενο αντικείμενο αρχαίας τεχνολογίας είναι ένα τεχνητό ιπτάμενο περιστέρι που κατασκεύασε ο Αρχύτας περί το 420 π.Χ

Με το πρόστιμο πυρηνική-βόμβα στην Apple κηρύχτηκε παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ;



Αποτέλεσμα εικόνας για Με το πρόστιμο πυρηνική-βόμβα στην Apple κηρύχτηκε παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ;

Του Κωνσταντίνου Βέργου*
Ο πόλεμος ανάμεσα στις υπερδυνάμεις εδώ και πολλά χρόνια έχει ξεφύγει από το επίπεδο των συγκρούσεων με πυροβόλα και λιανοτούφεκα, και έχει περάσει στην σφαίρα των οικονομικών. Τι όμως, πλέον, σημαίνει το τεράστιο πρόστιμο που τρώει η Αμερικάνικη εταιρία Apple από της Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Ο καπιταλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι αποτελεί πάντα και απλά μια μάχη για ελεύθερες αγορές. Πολύ συχνά αποτελεί μια μάχη για απλή επικράτηση στις αγορές, με κάθε μέσον. Παλιά αυτό γίνονταν με επεκτατικούς πολέμους, αλλά εκείνες οι εποχές αποτελούν παρελθόν, μια σκουριασμένη ανάμνηση. Εδώ και πολλά χρόνια οι μεγάλες χώρες επιβάλλουν τους δικούς τους οικονομικούς όρους, κερδίζουν   τον δικό τους πόλεμο – τον οικονομικό- επιβάλλοντας δασμούς, εμπάργκο, πρόστιμα στις εταιρίες και προσφάτως επιβάλλοντας μυστικές συμφωνίες όπως TTIΡ, με την οποία οι πολυεθνικές εταιρίες, κυρίως Αμερικάνικες αν και όχι μόνο, επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους στις εκλεγμένες κυβερνήσεις! Δεν είναι τυχαίο ότι πρόστιμα για ατασθαλίες από Γερμανικές εταιρίες  Volkswagen την Deutsche Bank ή Siemens δεν επιβλήθηκαν από την Ελλάδα, αλλά από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν απλά η μεγαλύτερη δημοκρατία, η πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου, αλλά διαθέτουν εταιρίες που θα κερδίσουν από την εκτόπιση των γερμανικών υπεργιγάντων!
Ιδιαίτερα μετά την οικονομική κρίση του 2008, που βρήκε το παγκόσμιο σύστημα αποδυναμωμένο,οι εταιρίες έχουν κάθε λόγο να εισβάλλουν σε νέες αγορές, καθώς έχουν περιοριστει τα περιθώρια κέρδους των, ενώ επίσης και οι κυβερνήσεις, που είναι σχεδόν χρεοκοπημένες από τα έξοδα διάσωσης του τραπεζικού συστήματος,  σχεδόν 5 τρις σε ΕΕ και ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, χρειάζονται επειγόντως νέα έσοδα!
Σε αυτά τα πλαίσια το πρόστιμο που φαίνεται να τρώει η Apple για φοροδιαφυγή ανέρχεται όχι σε 2 δις, όπως αρχικά εικάστηκε, αλλά σε 13 δις ευρώ, φαίνεται να αποτελεί όχι απλά μια «λιανοντουφεκιά» αλλά μια πυρηνική βόμβα, που δημιουργεί ένα νέο τοπίο παγκοσμίως!
Το πρόστιμο δεν σημαίνει την ‘διάλυση’ της κορυφαίας αυτής εταιρίας ηλεκτρονικών, η εταιρία είχε καθαρά κέρδη 53 δισ. το2015, και το καλύπτει άνετα. Το πρόστιμο είναι σαφέστατα υπέρ της κατεύθυνσης δικαιότερης απονομής φόρων.

Κωσταντινούπολη ή Istanbul; Ιδού η (μη-) απορία


Τί σκέφτεστε όταν βλέπετε τους συμπατριώτες-μας να πάσχουνε από βλακεία; (Για να το πω κάπως ήπια.) Δεν θλίβεστε; Εγώ πολύ θλίβομαι. Ίσως γιατί έχω ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, έχω γνωρίσει τη βλακεία των ανθρώπων σε ξένες χώρες, κι έχω σχηματίσει την ουτοπική ελπίδα οτι οι συμπατριώτες-μου τάχα δεν πάσχουν απ’ αυτή την ασθένεια, ή τέλος πάντων πάσχουν λιγότερο. Οπότε όταν έρχομαι αντιμέτωπος κατά πρόσωπο με τη σκληρή πραγματικότητα, τι να κάνω... θλίβομαι.
 
Τα πιο πρόσφατα κρούσματα πατριωτικής βλακείας αφορούν ένα θέμα που έχει απασχολήσει κατά καιρούς Έλληνες και Τούρκους: πώς πρέπει να λέγεται η πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η μοναδική μεγαλούπολη που εκτείνεται σε δύο ηπείρους. Κι επειδή το θέμα εξάπτει τους πιο θερμόαιμους (και θερμοκέφαλους) κι από τις δύο μεριές του Αιγαίου, γίνονται δηλώσεις επί δηλώσεων με πλήρη απουσία σκέψης και στοιχειώδους λογικής.

Άλλος είναι πρώην Κωνσταντινουπολίτης ή γόνος προσφύγων(1) και θεωρεί εαυτόν προσβεβλημένο, άλλος είναι εθνικόφρων Έλληνας ή Τούρκος, άλλος είναι απλώς ηλίθιος, και γενικά λέει ο καθένας το μακρύ-του και το κοντό-του. Εγώ θα χρησιμοποιήσω κάποια επιχειρήματα για να καταγράψω εδώ την άποψή-μου, κι αν υπάρχουν αντεπιχειρήματα τα οποία να στηρίζονται στη λογική (και όχι στην αυθαιρεσία του “αυτή είναι η σωστή άποψη, κ’ υποταχθείτε όλοι σ’ αυτό που λέω!”) καταρρίπτοντας αυτά τα οποία γράφω παρακάτω, ευχαρίστως να τα μάθω (στείλτε-μου email).(2)

Το παρόν κείμενο περιλαμβάνει τα εξής:

Την προσωπική-μου άποψη για το θέμα αυτό, αμέσως παρακάτω,
Γνώμες αναγνωστών και τις απαντήσεις-μου σ’αυτές, και
Ένα άρθρο Τούρκου δημοσιογράφου, σχετικό με το θέμα, που μετέφρασα με την άδειά του.
Η προσωπική-μου άποψη για το θέμα αυτό είναι πολύ απλή:

Στα ελληνικά η πόλη αυτή λέγεται Κωνσταντινούπολη, ενίοτε και απλώς Πόλη· τελεία και παύλα. Δεν τη λέμε Ιστάνμπουλ, όπως δεν λέμε Νιου Γιορκ, αλλά Νέα Υόρκη· δεν λέμε Λάντον, αλλά Λονδίνο· δεν λέμε Μούνχεν, αλλά Μόναχο· ούτε λέμε Μασκβά και Φιρένζε, αλλά Μόσχα και Φλωρεντία· και ούτω καθεξής, με δεκάδες παρόμοια παραδείγματα. Αν επρόκειτο να προφέρουμε την κάθε πόλη έτσι όπως την προφέρουν οι γηγενείς ομιλητές της γλώσσας που επικρατεί στην πόλη, αφενός θα κομποδένονταν η γλώσσα-μας,(3) και αφετέρου δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ-μας. Υπάρχει τίποτα πιο ξεκάθαρο απ’ αυτή τη σκέψη;
Στα τούρκικα όμως, η πόλη γράφεται İstanbul. Και στα αγγλικά Istanbul. Τί να κάνουμε δηλαδή, έτσι τη λένε οι άνθρωποι. Εμείς θα υπαγορεύσουμε στους άλλους πώς να λένε στη δική-τους γλώσσα μια πόλη (είτε δικιά-τους ή ξένη); Δικιά-τους η γλώσσα, ότι θέλουν ας λένε (στη γλώσσα-τους).
Το θέμα ανακινήθηκε λίγο καιρό πριν γράψω το παρόν (Οκτώβριος 2006) στην Ελλάδα επειδή κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης χρησιμοποίησε το Istanbul μιλώντας μπροστά σε Τούρκικο ακροατήριο. Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα μιλούσε ο άνθρωπος. Αν μιλούσε στα ελληνικά, τότε έπρεπε να πει «Κωνσταντινούπολη», και ο μεταφραστής-του στα τούρκικα φυσικά να πει İstanbul. Αν μιλούσε στα αγγλικά, τότε και πάλι Istanbul είναι η μοναδική επιλογή, αφού έτσι λέγεται η πόλη στα αγγλικά.

Βγήκανε μετά οι διάφοροι κραυγάζω-χωρίς-να-σκέφτομαι στα κανάλια, και υποστηρίξανε απόψεις μέχρι και όπως “Εγώ όταν μιλάω με τον ξένο, και μου λέει ο ξένος Istanbul, εγώ του λέω όχι Istanbul, αλλά Constantinoupolis να λες!” Δηλαδή εννοούν οι τύποι αυτοί να υπαγορεύουν στους ξένους ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούν εκείνοι στη γλώσσα-τους. Εκτός του οτι η ιδέα αυτή είναι αγενής, είναι και αφελέστατη. Διότι θα έρθει μετά κι ο Τούρκος και θα υποστηρίξει — με την ίδια ακριβώς λογική — οτι την πρωτεύουσα του νομού Έβρου δεν πρέπει να τη λέμε Αλεξανδρούπολη, αλλά Ντεντέαγατς, την Κομοτηνή Γκιουμουλτζίνα, και ούτω καθεξής. Οι Βούλγαροι θα μου πούνε, κακώς λές οτι κατάγεσαι από την Έδεσσα, πρέπει να λες «από τα Βοδενά». Και πάει λέγοντας.

Άλλοι πάλι υποστήριξαν οτι πρέπει εμείς (οι Έλληνες) όταν μιλάμε π.χ. αγγλικά να λέμε Constantinoupolis, ή Constantinople, και πάντως όχι Istanbul. Είπαμε, η βλακεία δεν πάει στα βουνά. Δηλαδή — πάντα με την ίδια λογική — κι ο Εγγλέζος, ο Αμερικάνος, κλπ., που τυχόν έχει μάθει ελληνικά, μπορεί και πρέπει να μιλάει ως εξής:

«Φτάσαμε με το πλοίο στο λιμάνι του Παϊρίας, κι από κει πήγαμε με το μέτρο στην Άθενς, όπου επισκεφθήκαμε πρώτα τους στύλους του Ολύμπιαν Ζους, και μετά το Πάρθενον. Θαυμάσαμε το κόσμημα αυτό της εποχής του Περίκλιζ, και περπατήσαμε στα ίδια δρομάκια της αρχαίας Άγκορα όπου κάποτε περπάτησαν κι ο Σόκρτιζ, ο Πλέιτοου, κι ο Άριστοτλ.»

Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Anima...





«...Τη θηλυκή αντίληψη της υπάρξεως μόνο το γένος των γυναικών μπορεί να την συλλάβει,να την αναπτύξει και να την εδραιώσει.
΄Η τουλάχιστον να την αντιτάξει με σφοδρότητα προς την κοσμοαντίληψη του γένους των ανδρών.
Που σπαταλάει λοιπόν η σύγχρονη γυναίκα τους ροδώνες της ψυχής της; Και μάλιστα με τόσο πάθος; Στους αγκαθερούς κήπους των ανδρών. Ο πολιτισμός μας που αποτυχαίνει είναι δημιούργημα των ανδρών. Οι γυναίκες θα πρέπει κάποτε να λάβουν τις αποστάσεις τους από αυτόν τον πολιτισμό,ο οποίος δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει παρά τεχνολογία.
...Ας σώσει τη ψυχή του το γένος των γυναικών.

"Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα"





"Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή

ενώ χάνουμε όλοι εμείς.

Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται 
πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα. 
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά 
ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή απόσταση 
απ΄ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει... 
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή 
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης 
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο. 

Άγνωστοι ως το τέλος...



Δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για κανέναν…

Η τραγικότητα της ύπαρξης δεν είναι μονάχα η θνητότητα. Και η γνώση της θνητότητας. 

Είναι πως παραμένουμε άγνωστοι. Ως το τέλος.
Ακόμα κι όταν αγαπάμε. Ακόμα κι όταν σχετιζόμαστε βαθιά και ουσιαστικά, ο εσώτερος πυρήνας μας παραμένει στο γνόφο του σκότους. Τίποτα εκεί δεν σχετίζεται με τίποτα. Τα αληθινά βάθη του είναι θα παραμένουν πάντα απρόσιτα, ανέγγιχτα, ανέπαφα…
Δυστυχώς…

Μάλλον ευτυχώς…

Υπάρχουν βέβαια σπουδαίες στιγμές, μεγαλειώδεις στιγμές απλώματος, αναπτύγματος, ανοίγματος… στιγμές που τις λέμε εμπειρίες και που πιστεύουμε ότι αλλάζουμε, μεταμορφωνόμαστε, γινόμαστε κάποιοι άλλοι, κάτι άλλο… είναι οι στιγμές που είμαστε πιο δεκτικοί, πιο… επισκέψιμοι… είναι οι στιγμές που η εμπειρία είναι τραγική, αφόρητη, ενεργειακά πλημμυρική… ή είναι υπέροχη, μαγευτική, ευφορική, αναστάσιμη… αλλά κι αυτές οι στιγμές τελειώνουν, ολοκληρώνονται… κλεινόμαστε ξανά, συρρικνωνόμαστε στη μερικότητά μας, χωνόμαστε στο καλύβι μας, χανόμαστε στη σπηλιά μας... καμιά ανασφάλεια δεν επιτρέπουμε σε καμιά εμπειρία… καμιά διακινδύνευση, σχεδόν κανέναν ‘εισβολέα’ να εισέλθει στα ενδότερά μας…

Ξέρουμε τι κάνουμε… ή μάλλον, κάποιος μέσα μας το κάνει…

Όμως γιατί;

Ντεσπεράντος...






Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ανολοκλήρωτες ιστορίες… λέξεις σε επικλήσεις βλάσφημες ενός αρχαίου γίγαντα που στέκει φύλακας του Άδειου έξω από την Μεγάλη Μήτρα, την Ιερή Σπηλιά.

Λέξεις είμαστε που δεν έγιναν προτάσεις, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Λόγος και αιωρούνται αιώνια στο ατέρμονο, αφιλόξενο σύμπαν…

Έτσι κι αλλιώς είμαστε ξένοι…

Γεννηθήκαμε από τη πρόστυχη ονείρωξη του Όντος να υπάρξει, να εκδηλωθεί, να μοιράσει το λίπος του σε όλες τις διαστάσεις.

Και κάποια στιγμή, στο μισοφαγωμένο κάποτε, τούτη η ονείρωξη μπερδεύτηκε με τον ευγενικό χορό των άστρων… μολυνθήκαμε από ζωή… και δεν ξέραμε πώς είναι να ζει κανείς…

Περιπλανιόμαστε…

Κι έχουμε στο χτες αφημένες χίλιες αιωνιότητες που δεν ξέραμε τους εαυτούς μας…

Κι έχουμε στο σήμερα, εκτάσεις από εγωικές πόρνες λαγνείες για το Χρόνο…

Κι έχουμε στο αύριο ένα κορμί που καίει από τις πυρογραφίες του Ονειρουργού…

Περιπλανιόμαστε και πονάμε…

Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι θα επιβιώσουν από τη ζωή... Ισως κανένας...

Κάθε αρρώστια που παρουσιάζεται απλά φωνάζει; Άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι!

Ποια σημεία του σώματος μπλοκάρει η κάθε μία εσωτερική σύγκρουση; 
Ποιες ασθένειες δημιουργούνται κάθε φορά που πάσχει η ψυχή μας; Όλες οι απαντήσεις.
Η ασθένεια είναι ένα μήνυμα που λέει ότι κάτι κάνουμε λάθος και πρέπει επειγόντως να αλλάξουμε τις σκέψεις μας. Οι ασθένειες είναι αντανακλάσεις των εσωτερικών μας σκέψεων και συναισθημάτων. Το σώμα μας, μάς μιλά. Είναι ο καθρέφτης των σκέψεων, των συναισθημάτων και των πεποιθήσεών μας. Μας στέλνει συνεχώς μηνύματα αρκεί να βρούμε τον χρόνο και τον τρόπο να τα ακούσουμε. Εξάλλου ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, δεν εντοπίζει τη νόσο στα όργανα. Θεωρεί πως ο άρρωστος αποτελεί ενιαία ψυχοσωματική οντότητα και ότι η αρρώστια διέπεται από φυσικούς νόμους.



Οι περισσότερες αιτίες ασθενειών είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις και γενικά αρνητικά συναισθήματα όπως άγχος, φόβος, θυμός, οργή, γκρίνια, ενοχή, θλίψη, εγωισμός, ζήλια.
Κάθε ασθένεια είναι πάντα μια κραυγή για αγάπη, αντανακλά τις πλευρές εκείνες του εαυτού που χρειάζεται να θεραπευτούν, ενώ η ουσιαστική θεραπεία έρχεται πάντα από μέσα. Όμως η εµφανιζόµενη ασθένεια, όχι µόνο δεν είναι κάποιος τυχαίος, µυστηριώδης τιµωρός, αλλά η κορυφή του παγόβουνου που ειδοποιεί έγκαιρα για το τι ακριβώς συµβαίνει βαθιά µέσα µας. Είναι η ανακούφιση της ψυχής που βρίσκει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μας και να τραβήξει την προσοχή μας, εκφράζοντας τις ανάγκες της.

Ας δούμε κάποιες νοητικές και συναισθηματικές αιτίες δυσλειτουργιών που παρουσιάζονται στον άνθρωπο, σύμφωνα με τον χάρτη του Emotion Code του Bradley Nelson:
– Πρόβλημα στο λεπτό έντερο ή στην καρδιά: από εγκατάλειψη, απιστία, χαμό, έλλειψη αγάπης.
– Πρόβλημα στη σπλήνα ή στο στομάχι: από ανησυχία, απελπισία, αηδία, νευρικότητα.
– Πρόβλημα στο πνευμόνι ή στο παχύ έντερο: από κλάμα, αποθάρρυνση, απόρριψη, θλίψη, πόνο.
– Πρόβλημα στο συκώτι και στη χολή: από θυμό, πικρία, ενοχή, μνησικακία, πανικό, κατάθλιψη.
– Πρόβλημα στα νεφρά ή στην κύστη; από κατάκριση, τρόμο, φόβο.
– Πρόβλημα στους αδένες και σεξουαλικά όργανα: από ταπείνωση, ζήλια, πόθο, καταπίεση.


Τα μάτια
Είναι ο δείκτης της ετοιμότητάς μας να βλέπουμε τον κόσμο. 
Όταν έχουμε προβλήματα όρασης αυτό σημαίνει, ότι δεν επιθυμούμε να δούμε κάτι στους εαυτούς μας και στους γύρω μας ανθρώπους. Τα προβλήματα όρασης στα παιδιά δείχνουν με βεβαιότητα, ότι κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι τους, και τα παιδιά αρνούνται να το δουν, οπότε υποσυνείδητα χαλούν την όρασή τους για να μη βλέπουν τα δυσάρεστα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα