3. Υποδοχή στο Σπίτι

Αφού, μετά το θάνατο, η συνάντησή μας με φιλικά πνεύματα που έρχονται να μας υποδεχτούν είναι τόσο σημαντική, πώς τα αναγνωρίζουμε; Διαπιστώνω μία γενική συμφωνία στις περιγραφές των πελατών μου για το πώς φαίνονται οι ψυχές, η μία στην άλλη, στον πνευματικό κόσμο. Μία ψυχή μπορεί να μοιάζει με ενεργειακή μάζα, μία, όμως, μη-οργανική ψυχική ενέργεια είναι δυνατόν, επίσης, να παρουσιαστεί με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Στη μεταξύ τους επικοινωνία, οι ψυχές χρησιμοποιούν συχνά την ικανότητά τους να προβάλλουν μορφές, που είχαν σε προηγούμενες ζωές. Η προβολή ανθρώπινης μορφής είναι μία μόνο από τις αναρίθμητες μορφές, που μπορούν να λάβουν οι ψυχές από τη βασική ενεργειακή τους ουσία. Αργότερα, στο Κεφάλαιο 6, θα συζητήσω ένα άλλο χαρακτηριστικό της ταυτότητας της ψυχής - την κατοχή μιας συγκεκριμένης χρωματικής αύρας.

Οι περισσότεροι από τους πελάτες μου αναφέρουν ότι η πρώτη οντότητα που βλέπουν, όταν φτάνουν στον πνευματικό κόσμο, είναι ο προσωπικός τους οδηγός. Παρ' όλα αυτά, μετά από μία οποιαδήποτε ζωή μπορούμε να συναντηθούμε με μια αδελφή ψυχή. Οι οδηγοί και οι αδελφές ψυχές δεν είναι το ίδιο πράγμα. Στην περίπτωση που ένας πρώην συγγενής ή στενός φίλος παρουσιάζεται στην ψυχή, η οποία μόλις επιστρέφει, ο τακτικός οδηγός της μπορεί να απουσιάζει από τη σκηνή. Διαπιστώνω, τελικά, ότι οι οδηγοί βρίσκονται, συνήθως, εκεί σε κοντινή απόσταση, καθοδηγώντας με τον τρόπο τους την ομαλή άφιξη της ψυχής.
Στην επόμενη περίπτωση που παρουσιάζω, η ψυχή έχει μόλις περάσει διαμέσου της πνευματικής πύλης και συναντιέται με μία εξελιγμένη οντότητα, η οποία, προφανώς, είχε στενές σχέσεις μαζί της σε μία μακρά σειρά προηγούμενων ζωών. Παρ' όλο που αυτή η οντότητα - αδελφή ψυχή της πελάτισσάς μου - δεν είναι ο βασικός της οδηγός, βρίσκεται εκεί για να την καλωσορίσει και να της προσφέρει αγάπη και υποστήριξη.

Περίπτωση 6
Δρ. Ν: Τι βλέπεις γύρω σου; Α: Είναι σαν να ... προωθούμαι κατά μήκος ... μιας καθαρής άσπρης άμμου ... η οποία στροβιλίζεται γύρω μου ... και βρίσκομαι κάτω από μία τεράστια ομπρέλα θαλάσσης - με φωτεινές χρωματιστές ρίγες - όλες ατμοποιημένες, αλλά ενωμένες μεταξύ τους, επίσης ... Δρ. Ν: Είναι κανείς εδώ για να σε συναντήσει; Α: (παύση). Νόμιζα ... ότι ήμουν μόνη ... αλλά ... (μεγάλος δισταγμός) μακριά, στο βάθος ... αχ ... φως ... κινείται γρήγορα προς εμένα ... ω, αν είναι δυνατόν! Δρ. Ν: Τι συμβαίνει;
Α: (με έξαψη). Ο θείος Τσάρλι! (με δυνατή φωνή). Θείε Τσάρλι, είμαι εδώ! Δρ. Ν: Γιατί αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ο πρώτος, που έρχεται να σε συναντήσει; Α: (με απορροφημένη, απόμακρη φωνή). Θείε Τσάρλι, σ' επιθύμησα τόσο πολύ! Δρ. Ν: (επαναλαμβάνω την ερώτησή μου). Α: Διότι τον αγαπούσα περισσότερο απ' όλους μου τους συγγενείς. Πέθανε, όταν ήμουν παιδί και δεν το ξεπέρασα ποτέ. (Σ' ένα αγρόκτημα στη Νεμπράσκα, στην αμέσως προηγούμενη ζωή της). Δρ. Ν: Πώς γνωρίζεις ότι είναι ο Θείος Τσάρλι; ΄Εχει χαρακτηριστικά, τα οποία αναγνωρίζεις; Α: (στριφογυρίζει με έξαψη στην πολυθρόνα της). Σίγουρα, σίγουρα - ακριβώς όπως τον θυμάμαι - χαρούμενο, ευγενικό, αγαπητό - είναι δίπλα μου. (κρυφογελάει). Δρ. Ν: Τι είναι τόσο αστείο; Α: Ο Θείος Τσάρλι παραμένει το ίδιο χοντρούλης. Δρ. Ν: Και τι κάνει τώρα; Α: Χαμογελάει και μου απλώνει το χέρι ... Δρ. Ν: Αυτό σημαίνει ότι έχει κάποιου είδους σώμα με χέρια;
Α: (γελάει). Λοιπόν, και ναι και όχι. Μετεωρίζομαι τριγύρω και το ίδιο κάνει κι αυτός. Αυτό είναι ... στο μυαλό μου ... μου δείχνει ολόκληρο τον εαυτό του ... κι αυτό που αντιλαμβάνομαι περισσότερο ... είναι το χέρι του, το οποίο τείνει προς εμένα. Δρ. Ν: Γιατί σου απλώνει το χέρι με υλικό τρόπο; Α: (παύση). Για ... να με ανακουφίσει ... να με οδηγήσει βαθύτερα μέσα στο φως. Δρ. Ν: Κι εσύ τι κάνεις;
Α: Πηγαίνω μαζί του και σκεφτόμαστε τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί, παίζοντας στον αχυρώνα, στη φάρμα. Δρ. Ν: Και σ' αφήνει να τα δεις όλα αυτά στο μυαλό σου για να τον γνωρίσεις; Α: Ναι ... όπως τον ήξερα στην προηγούμενη ζωή μου ... ώστε να μη φοβηθώ. Ξέρει ότι είμαι ακόμα λίγο σοκαρισμένη από το θάνατό μου. (σκοτώθηκε ξαφνικά σε τροχαίο ατύχημα). Δρ. Ν: Τότε, αμέσως μετά το θάνατο, άσχετα από το πόσους θανάτους μπορεί να έχουμε βιώσει σε άλλες ζωές, είναι πιθανό να αισθανόμαστε λίγο φοβισμένοι, μέχρι να συνηθίσουμε ξανά στον πνευματικό κόσμο; Α: Δεν είναι ακριβώς φόβος - αυτό είναι λάθος - ίσως να είμαι λίγο ανήσυχη. Κάθε φορά μου φαίνεται διαφορετικό. Το τρακάρισμα με το αυτοκίνητο με βρήκε απροετοίμαστη, είμαι ακόμα λίγο μπερδεμένη. Δρ. Ν: Εντάξει, ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα. Τι κάνει τώρα ο Θείος Τσάρλι;
Α: Με πηγαίνει στο ... μέρος που πρέπει να πάω ... Δρ. Ν: Με το τρία, ας πάμε εκεί. ΄Ενα-δύο-τρία! Πες μου, τι συμβαίνει; Α: (μεγάλη παύση). Εκεί γύρω ... είναι ... άλλοι άνθρωποι ... και μοιάζουν ... φιλικοί ... καθώς πλησιάζω ... φαίνεται σαν να θέλουν να πάω μαζί τους ... Δρ. Ν: Συνέχισε να κινείσαι προς αυτούς. ΄Εχεις την εντύπωση ότι μπορεί να σε περιμένουν; Α: (αναγνώριση). Ναι! Στην πραγματικότητα, συνειδητοποιώ ότι έχω υπάρξει μαζί τους παλαιότερα ... (παύση). ΄Οχι, μη φεύγεις!
Δρ. Ν: Τι συμβαίνει τώρα; Α: (πολύ αναστατωμένη). Ο Θείος Τσάρλι με αφήνει. Γιατί φεύγει; Δρ. Ν: (Σταματώ το διάλογο για να χρησιμοποιήσω ορισμένες κλασσικές τεχνικές χαλάρωσης σε ανάλογες περιστάσεις και μετά συνεχίζουμε). Κοίτα βαθιά μέσα σου. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις γιατί ο Θείος Τσάρλι σε αφήνει σ' αυτό το σημείο. Α: (πιο ανακουφισμένη, αλλά με θλίψη). Ναι ... αυτός μένει σ' ένα ... διαφορετικό μέρος από μένα ... ήρθε, απλά, να με συναντήσει ... να με φέρει εδώ. Δρ. Ν: Νομίζω πως καταλαβαίνω. Δουλειά του Θείου Τσάρλι ήταν να είναι το πρώτο πρόσωπο που θα σε συναντήσει μετά το θάνατό σου και να φροντίσει να είσαι καλά. Θέλω να ξέρω αν αισθάνεσαι καλύτερα τώρα και σαν πιο στο σπίτι σου. Α: Ναι, πράγματι. Γι' αυτό ο Θείος Τσάρλι μ' άφησε με τους άλλους.

	΄Ενα παράξενο φαινόμενο σχετικά με τον πνευματικό κόσμο είναι ότι άνθρωποι σημαντικοί στις ζωές μας είναι πάντα σε θέση να μας χαιρετίσουν, παρ' όλο που μπορεί να ζουν ήδη μία άλλη ζωή σ' ένα καινούργιο σώμα. Αυτό θα εξηγηθεί στο Κεφάλαιο 6. Στο Κεφάλαιο 10, θα εξετάσουμε την ικανότητα των ψυχών να διαιρούν την ουσία τους ώστε να μπορούν να είναι σε περισσότερα από ένα σώματα, ταυτόχρονα, στη Γη.
Συνήθως, σ' αυτή την κρίσιμη φάση του ταξιδιού, όταν περνάει δηλαδή η ψυχή στον πνευματικό κόσμο, το φορτίο των Γήινων σωματικών και ψυχικών βαρών, που η ψυχή κουβαλά, μειώνεται για δύο λόγους. Πρώτον, γίνεται φανερή μια προσεκτικά σχεδιασμένη και κατευθυνόμενη τάξη και αρμονία μέσα στον πνευματικό κόσμο, η οποία έχει ήδη επαναφέρει την ανάμνηση του τι είχαμε αφήσει πίσω, πριν επιλέξουμε τη ζωή σε φυσική μορφή. Δεύτερον, επιδρά πάνω μας, συγκλονιστικά, το ότι βλέπουμε ανθρώπους, που δεν πιστεύαμε ότι θα ξανασυναντήσουμε ποτέ, μετά το θάνατό τους στη Γη. Εδώ, έχουμε άλλο ένα παράδειγμα.

Περίπτωση 7
Δρ. Ν: Τώρα που είχες την ευκαιρία να προσαρμοστείς στο περιβάλλον σου στον πνευματικό κόσμο, πες μου, τι επίδραση έχει αυτό το μέρος πάνω σου; Α: Είναι τόσο ... ζεστό και παρηγορητικό. Είμαι ανακουφισμένη που βρίσκομαι μακριά από τη Γη. Αυτό που θάθελα είναι να έμενα εδώ για πάντα. Δεν υπάρχει ένταση ή στενοχώριες, παρά μόνο μια αίσθηση ευφορίας. Απλά ρέω ... τι υπέροχα ... Δρ. Ν: Καθώς συνεχίζεις την πλεύση σου, ποια είναι η αμέσως πιο σημαντική εντύπωσή σου στο πέρασμά σου στη πνευματική πύλη; Α: (παύση). Οικειότητα. Δρ. Ν: Τι είναι οικείο;
Α: (μετά από κάποιο δισταγμό). Ω, μμμ ... άνθρωποι ... φίλοι ... είναι εδώ, νομίζω. Δρ. Ν: Βλέπεις ότι αυτοί είναι άνθρωποι, που σου ήταν οικείοι στη Γη; Α: ΄Εχω ... την αίσθηση της παρουσίας τους ... άνθρωποι που τους γνώριζα ... Δρ. Ν: Εντάξει, συνέχισε να προχωράς. Τι βλέπεις, στη συνέχεια;
Α: Φώτα ... απαλά ... μοιάζουν με σύννεφα. Δρ. Ν: Καθώς κινείσαι, αυτό το φως εξακολουθεί να φαίνεται ίδιο; Α: ΄Οχι, μεγαλώνουν ... σταγόνες ενέργειας ... και ξέρω ότι είναι άνθρωποι! Δρ. Ν: Εσύ κινείσαι προς αυτούς ή αυτοί κινούνται προς εσένα; Α: Μετακινούμαστε ο ένας προς τον άλλο, μόνο που εγώ πηγαίνω πιο αργά απ' αυτούς γιατί ... είμαι αβέβαιη ... τι να κάνω ... Δρ. Ν: Χαλάρωσε και συνέχισε να πλέεις, ενώ μου περιγράφεις όλα όσα βλέπεις.
Α: (παύση). Τώρα, βλέπω μισο-σχηματισμένες ανθρώπινες μορφές - μόνο από τη μέση και πάνω. Οι σιλουέτες τους είναι διαφανείς, επίσης ... μπορώ να δω διαμέσου τους. Δρ. Ν: Βλέπεις κάποια χαρακτηριστικά σ' αυτές τις φιγούρες;
Α: (με αγωνία). Μάτια! Δρ. Ν: Βλέπεις μόνο μάτια; Α: ... Υπάρχει μόνο ένα ίχνος στόματος - δεν είναι τίποτα. (θορυβημένη). Τα μάτια είναι ολόγυρά μου τώρα ... πλησιάζουν ... Δρ. Ν: Η κάθε οντότητα έχει δύο μάτια; Α: Σωστά.
Δρ. Ν: Αυτά τα μάτια μοιάζουν με τα ανθρώπινα, έχουν δηλαδή ίριδα και κόρη; Α: ΄Οχι ... διαφορετικά ... είναι ... μεγαλύτερα ... μαύρες σφαίρες ... που ακτινοβολούν φως ... προς εμένα ... σκέψη ... (συνεχίζει μ' έναν αναστεναγμό ανακούφισης) ώ! Δρ. Ν: Συνέχισε.
Α: Αρχίζω να τους αναγνωρίζω - στέλνουν εικόνες μέσα στο μυαλό μου - σκέψεις για τους ίδιους και ... οι φιγούρες μετατρέπονται ... σε ανθρώπους! Δρ. Ν: ΄Ανθρωποι με ανθρώπινα σωματικά χαρακτηριστικά; Α: Ναι. Ω! ... κοίτα! Είναι αυτός! Δρ. Ν: Τι βλέπεις; Α: (αρχίζει να γελάει και να κλαίει ταυτόχρονα). Νομίζω είναι ... ναι - είναι ο Λάρρυ - είναι μπροστά απ' όλους τους άλλους - είναι ο πρώτος που βλέπω στ' αλήθεια ... Λάρρυ, Λάρρυ!
Δρ. Ν: (αφού της δώσω τη δυνατότητα να συνέλθει λίγο). Η ψυχική οντότητα του Λάρρυ βρίσκεται μπροστά από μία ομάδα ανθρώπων, τους οποίους γνωρίζεις; Α: Ναι, τώρα ξέρω ότι αυτοί που θέλω περισσότερο να δω είναι μπροστά ... μερικοί από τους άλλους φίλους μου είναι στο βάθος. Δρ. Ν: Μπορείς να τους δεις όλους καθαρά; Α: ΄Οχι, αυτοί στο βάθος είναι ... θολοί ... μακρινοί ... αλλά έχω επίγνωση της παρουσίας τους. Ο Λάρρυ είναι μπροστά ... έρχεται προς εμένα ...Λάρρυ!
Δρ. Ν: Ο Λάρρυ είναι ο άντρας σου από την τελευταία σου ζωή για την οποία μου μίλησες νωρίτερα; Α: (βιαστικά). Ναι - είχαμε περάσει μια υπέροχη ζωή μαζί - ο Γκούντερ ήταν τόσο δυνατός - όλοι στην οικογένειά του ήταν εναντίον του γάμου μας - ο Ζαν εγκατέλειψε το ναυτικό για να με σώσει από την άσχημη ζωή που ζούσα στη Μασσαλία - πάντα με ήθελε ... Η γυναίκα αυτή βρίσκεται σε τέτοια υπερδιέγερση που οι προηγούμενες ζωές της μπερδεύονται και αλληλοκαλύπτονται. Ο Λάρρυ, ο Γκούντερ και ο Ζαν ήταν όλοι πρώην σύζυγοι, αλλά η ίδια αδελφή ψυχή. ΄Ημουν ικανοποιημένος, γιατί είχαμε την ευκαιρία να δούμε νωρίτερα, σε συνεδρίες μας, ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, πριν από αυτό το στιγμιότυπο της ανάκλησης της μνήμης της, στον πνευματικό κόσμο. Εκτός από τον Λάρρυ, τον πρόσφατο Αμερικανό σύζυγό της, ο Ζαν ήταν Γάλλος ναυτικός τον 19ο αιώνα και ο Γκούντερ ήταν γιος Γερμανών αριστοκρατών που ζούσαν τον 18ο αιώνα. Δρ. Ν: Τι κάνετε οι δυο σας τώρα;
Α: Αγκαλιαζόμαστε ... Δρ. Ν: Αν σας έβλεπε κάποιος τρίτος να αγκαλιάζεστε αυτή τη στιγμή, τι θα έβλεπε; Α: (καμία απάντηση). Δρ. Ν: (Είναι τόσο απορροφημένη από τη σκηνή με την αδελφή ψυχή της, που δάκρυα αναβλύζουν από τα μάτια της και μουσκεύουν το πρόσωπό της. Περιμένω ένα λεπτό και μετά προσπαθώ ξανά). Με τι θα μοιάζατε εσύ και ο Λάρρυ σε κάποιον που σας βλέπει στον πνευματικό κόσμο αυτή τη στιγμή; Α: Θα έβλεπε ... δύο μάζες λαμπερού φωτός να στροβιλίζονται η μία γύρω από την άλλη, υποθέτω ... (αρχίζει να επανασυγκροτείται κι εγώ τη βοηθώ να σκουπίσει τα δάκρυά της μ' ένα μαντήλι). Δρ. Ν: Και τι υποδηλώνει αυτό;
Α: Αγκαλιαζόμαστε ... εκφράζοντας αγάπη ... συνδεόμαστε ... αυτό μας κάνει ευτυχισμένους ... Δρ. Ν: Αφού συνάντησες την αδελφή ψυχή σου, τι συμβαίνει στη συνέχεια; Α: (πιάνεται σφιχτά από τα μπράτσα της πολυθρόνας). Ω! - είναι όλοι εδώ - προηγουμένως, τους αισθανόμουν μόνο. Τώρα, όλο και περισσότεροι έρχονται κοντά μου. Δρ. Ν: Κι αυτό συμβαίνει, αφού ήρθε κοντά σου ο άντρας σου;
Α: Ναι ... Μαμά! ΄Ερχεται προς εμένα ... την επιθύμησα τόσο πολύ ... ώ! Μανούλα ... (αρχίζει πάλι να κλαίει). Δρ. Ν: Εντάξει ... Α: Ω! σε παρακαλώ, μη μου κάνεις άλλες ερωτήσεις τώρα - θέλω να το απολαύσω αυτό ... (μοιάζει να κάνει μία σιωπηλή συζήτηση με τη μητέρα της, της προηγούμενης ζωής). Δρ. Ν: (περιμένω για ένα λεπτό). Τώρα, ξέρω ότι απολαμβάνεις αυτή τη συνάντηση, αλλά χρειάζομαι να με βοηθήσεις να μάθω τι συμβαίνει.
Α: (με απόμακρη φωνή). Κρατάμε ... αγκαλιάζουμε απλά η μία την άλλη ... είναι υπέροχο που είμαι πάλι μαζί της ... Δρ. Ν: Πώς μπορείτε να κρατάτε η μία την άλλη χωρίς σώματα; Α: (αναστενάζει, δείχνοντας ότι απηύδησε μαζί μου). Τυλίγουμε η μία την άλλη στο φως, φυσικά. Δρ. Ν: Πες μου, με τι μοιάζει αυτό για τα πνεύματα;
Α: Σαν να είμαστε τυλιγμένοι σε μια κουβέρτα αγάπης, φτιαγμένη από λαμπερό φως. Δρ. Ν: Καταλαβαίνω, λοιπόν ... Α: (Με διακόπτει, μ' ένα δυνατό γέλιο αναγνώρισης). Τιμ! ... είναι ο αδελφός μου - πέθανε τόσο μικρός (ατύχημα πνιγμού στα 14 του χρόνια, στην τελευταία ζωή της). Είναι τόσο όμορφα που τον βλέπω εδώ (κουνάει το χέρι της). Και είναι και η καλύτερή μου φίλη, η Βίλμα, - γειτόνισσά μου, έμενε ακριβώς δίπλα μας - γελάμε μαζί, μιλώντας για τα αγόρια, ακριβώς όπως κάναμε όταν καθόμασταν μαζί στη σοφίτα της. Δρ. Ν: (αφού αναφέρει τη θεία της κι ένα-δυο άλλους φίλους). Τι πιστεύεις ότι καθορίζει τη σειρά με την οποία όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να σε χαιρετίσουν; Α: (παύση). Τι θα πει τι, το πόσο σημαντικοί είμαστε ο ένας για τον άλλον - τι άλλο; Δρ. Ν: Και με ορισμένους έζησες πολλές ζωές, ενώ με άλλους ίσως μόνο μία ή δύο; Α: Ναι ... το περισσότερο διάστημα ήμουνα με τον άντρα μου.
Δρ. Ν: Βλέπεις τον οδηγό σου κάπου εδώ κοντά; Α: Είναι εδώ. Τον βλέπω να μετεωρίζεται δίπλα. Γνωρίζει κι αυτός μερικούς από τους φίλους μου ... Δρ. Ν: Γιατί αποκαλείς τον οδηγό σου «αυτός»; Α: ΄Ολοι παρουσιάζουμε τον εαυτό μας όπως θέλουμε. Αυτός πάντα επικοινωνεί μαζί μου με αρσενική φύση. Είναι σωστό και πολύ φυσικό. Δρ. Ν: Κι αυτός σε προσέχει σε όλες σου τις ζωές; Α: Σίγουρα, και μετά το θάνατο επίσης ... εδώ, και είναι πάντα ο προστάτης μου.

	Η επιτροπή υποδοχής μας, κατά την είσοδό μας στον πνευματικό κόσμο, έχει σχεδιαστεί από πριν για μας. Η περίπτωση αυτή δείχνει πόσο τονωτικά μπορεί να αποδειχτούν τα οικεία πρόσωπα για τη νεαρή ψυχή, που φτάνει. Διαπιστώνω ότι είναι διαφορετικός ο αριθμός των οντοτήτων, που περιμένουν στα πάρτυ καλωσορίσματος, μετά από κάθε ζωή. Παρ' όλο που το σχήμα της συνάντησης διαφέρει, επειδή αυτό εξαρτάται από τις ειδικές ανάγκες της κάθε ψυχής, έμαθα ότι τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη: οι πνευματικοί μας σύντροφοι γνωρίζουν ακριβώς πότε αναμένεται η άφιξή μας και σε ποιο σημείο στον πνευματικό κόσμο θα μας συναντήσουν, αμέσως μόλις φτάσουμε εκεί.
Συχνά, μία οντότητα, που είναι σημαντική για μας, θα μας περιμένει λίγο πιο μπροστά από τους άλλους, οι οποίοι θέλουν, επίσης, να είναι παρόντες για χάρη μας καθώς περνάμε την πύλη. Ο αριθμός των συμμετεχόντων στο πάρτυ υποδοχής όχι μόνο αλλάζει για τον καθένα μας μετά από κάθε ζωή, αλλά μειώνεται δραστικά, σε μηδενικό σχεδόν αριθμό, για τις πιο εξελιγμένες ψυχές, για τις οποίες η πνευματική ανακούφιση είναι λιγότερο αναγκαία. Η Περίπτωση 9, στο τέλος αυτού του κεφαλαίου, αποτελεί παράδειγμα γι' αυτόν τον τρόπο πνευματικού περάσματος της ψυχής.

Οι Περιπτώσεις 6 και 7 αντιπροσωπεύουν έναν από τους τρεις τρόπους υποδοχής των ψυχών, που μόλις φτάνουν στον πνευματικό κόσμο. Οι δύο αυτές ψυχές συναντήθηκαν, σύντομα μετά το θάνατό τους, με μία βασική γι' αυτές οντότητα, η οποία ακολουθούνταν από άλλες, αναλογικά μικρότερης σημασίας γι' αυτήν. Η Περίπτωση 7 αναγνώρισε τους ανθρώπους πιο γρήγορα από την Περίπτωση 6. ΄Οταν συναντάμε τέτοια πνεύματα σε μία συγκέντρωση, αμέσως μετά το θάνατό μας, διαπιστώνουμε ότι υπήρξαν για μας σύζυγοι, γονείς, παππούδες, αδέλφια, θείοι, θείες, ξαδέλφια και στενοί φίλοι στις προηγούμενες ζωές μας. ΄Εχω υπάρξει μάρτυρας σπαραχτικών και έντονα συναισθηματικών σκηνών με τους πελάτες μου, σ' αυτό το στάδιο του περάσματός τους.

	Οι συγκινητικές συναντήσεις των ψυχών, σ' αυτό το στάδιο του πνευματικού περάσματος, αποτελούν μόνο μία εισαγωγή, μέχρι την τελική μας τοποθέτηση μέσα σε μία συγκεκριμένη ομάδα οντοτήτων, που έχουν το ίδιο επίπεδο ωριμότητας με μάς. Οι συναντήσεις αυτές προκαλούν πάντοτε συναισθηματική κορύφωση στους ανθρώπους, όταν ανακαλούν μνήμες από το υπερσυνείδητο. Οι πνευματικές οργανωτικές διευθετήσεις, σχετικά με το πώς σχηματίζονται αυτές οι ομάδες και πώς αλληλεπιδρούν με άλλες οντότητες, θα περιγραφούν στα επόμενα κεφάλαια.
Προς το παρόν, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι επιτροπές υποδοχής μπορεί να μηναποτελούν μέρος της δικής μας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής ομάδας στον πνευματικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει, γιατί όλοι οι άνθρωποι, που είναι κοντά μας στις ζωές μας, δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο εξέλιξης με μας. Το γεγονός και μόνο ότι επιλέγουν να μας συναντήσουν τη στιγμή του θανάτου μας, από αγάπη και καλοσύνη, δεν σημαίνει ότι θα είναι και μέλη της δικής μας πνευματικής εκπαιδευτικής ομάδας, όταν φτάσουμε στον τελικό προορισμό αυτού του ταξιδιού. Για παράδειγμα, στην Περίπτωση 6, ο Θείος Τσάρλι ήταν εμφανώς μία πιο εξελιγμένη ψυχή από εκείνη της πελάτισσάς μου και ενεργούσε, πιθανά, και υπό την ιδιότητα ενός πνευματικού οδηγού. ΄Ηταν προφανές για μένα ότι ένα από τα πρωταρχικά καθήκοντα της ψυχής του Θείου Τσάρλι ήταν να βοηθήσει την Περίπτωση 6, όταν ήταν παιδί στη ζωή που μόλις τελείωσε, και παρέμεινε επιφορτισμένος μ' αυτό και αμέσως μετά το θάνατό της. Για την Περίπτωση 7, η πρώτη σημαντική επαφή ήταν ο Λάρρυ, μία πραγματική αδελφή ψυχή στο ίδιο επίπεδο μ' αυτήν. Παρατηρήστε επίσης ότι, στην Περίπτωση 7, ο πνευματικός οδηγός της γυναίκας δεν ήταν φανερός ανάμεσα στους πρώην συγγενείς και φίλους της. Ωστόσο, καθώς ξεδιπλωνόταν η σκηνή, υπήρχαν ενδείξεις της παρουσίας ενός πνευματικού οδηγού, κάπου στο βάθος. Αυτό το συναντώ σε πολλές περιπτώσεις.

Ο δεύτερος τρόπος, με τον οποίο οι ψυχές έρχονται να μας συναντήσουν αμέσως μετά το θάνατό μας, αφορά μία ήσυχη, γεμάτη νόημα συνάντηση με τον οδηγό μας, όπου κανείς άλλος δεν αποκαλύπτεται στην άμεση ορατότητά μας, όπως συνέβη με την Περίπτωση 5. Η Περίπτωση 8 που ακολουθεί, δείχνει ακόμα πιο ανάγλυφα αυτόν τον τρόπο συνάντησης.
Ο συγκεκριμένος τρόπος της μεταθανάτιας εμπειρίας, που θα βιώσουμε, φαίνεται ότι επαφίεται στην απόφαση και τον τρόπο που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο πνευματικός μας οδηγός σε σχέση, φυσικά, και με τις απαιτήσεις του προσωπικού μας χαρακτήρα. ΄Εχω, επίσης, διαπιστώσει ότι η διάρκεια αυτής της πρώτης συνάντησης με τους οδηγούς μας ποικίλλει μετά από κάθε ζωή, ανάλογα με τις συνθήκες αυτής της ζωής.

Η Περίπτωση 8 δείχνει τις πολύ στενές σχέσεις, που έχουν οι άνθρωποι με τους πνευματικούς τους οδηγούς. Πολλοί οδηγοί έχουν παράξενα ονόματα, ενώ άλλοι μάλλον συμβατικά. Μου φαίνεται ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο παλιομοδίτικος θρησκευτικός όρος «φύλακας άγγελος» χρησιμοποιείται τώρα μεταφυσικά, για να δηλώσει ένα πνεύμα που είναι συναισθηματικά διαρκώς κοντά μας. Για να είμαι ειλικρινής, κάποτε κορόϊδευα αυτόν τον όρο, επειδή τον θεωρούσα ανόητα φορτισμένο από ευσεβείς πόθους και πίστευα ότι αντιπροσώπευε μία ξεπερασμένη μυθολογία, σε πλήρη διάσταση με το σύγχρονο κόσμο. Δεν έχω πια αυτή την πεποίθηση για τους φύλακες αγγέλους. Μου έχει επανειλημμένα αναφερθεί ότι η ψυχή είναι ανδρόγυνη και όμως, ταυτόχρονα, οι πελάτες μου διακηρύσσουν ότι το φύλο αποτελεί έναν σημαντικότατο παράγοντα. ΄Εμαθα ότι όλες οι ψυχές μπορούν, και όντως το κάνουν, να προσλαμβάνουν αρσενικές και θηλυκές νοητικές εντυπώσεις απέναντι σε άλλες οντότητες, ως μία μορφή προτίμησης της ταυτότητάς τους. Οι Περιπτώσεις 6 και 7 δείχνουν τη σημασία που έχει για την ψυχή, η οποία μόλις φτάνει να δει οικεία «πρόσωπα», αναγνωρίσιμα βάσει του φύλου τους. Το ίδιο ισχύει και για την επόμενη περίπτωση. ΄Ενας άλλος λόγος για τον οποίο επέλεξα την Περίπτωση 8, είναι για να δείξω το πώς και το γιατί οι ψυχές επιλέγουν να εμφανιστούν μπροστά σε άλλους, στον πνευματικό κόσμο, με εικόνα ανθρώπινης μορφής.

Περίπτωση 8
Δρ. Ν: ΄Εχεις μόλις αρχίσει να αφήνεις, τώρα, το αστρικό πεδίο της Γης και κινείσαι όλο και πιο βαθιά μέσα στον πνευματικό κόσμο. Θέλω να μου πεις τι αισθάνεσαι. Α: Τη σιωπή ... τόσο ειρηνικά ... Δρ. Ν: ΄Ερχεται κανείς να σε συναντήσει; Α: Ναι, είναι η φίλη μου, η Ράχελ. Είναι πάντα εδώ για μένα, όταν πεθαίνω. Δρ. Ν: Η Ράχελ είναι αδελφή ψυχή, που ήταν μαζί σου σε άλλες ζωές ή είναι κάποια που μένει πάντα εδώ; Α: (κάπως αγανακτισμένη). Δεν μένει πάντα εδώ. ΄Οχι, είναι πολύ μαζί μου - στο μυαλό μου - όταν τη χρειάζομαι. Είναι ο προσωπικός μου φύλακας (ειπωμένο με κτητική περηφάνεια). Σημείωση : Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των οδηγών και οι διαφορές τους από εκείνα των αδελφών ψυχών και άλλων υποστηρικτικών οντοτήτων, θα εξεταστούν στο Κεφάλαιο 8.
Δρ. Ν: Γιατί αποκαλείς αυτή την οντότητα «αυτή»; Υποτίθεται ότι τα πνεύματα είναι άφυλα. Α: Σωστά - αν το πάρεις κυριολεκτικά, γιατί είμαστε ικανοί και για τις δύο ιδιότητες. Η Ράχελ θέλει να παρουσιάζεται σε μένα σαν γυναίκα για να διευκολύνει την οπτική μου επίγνωση και, κατά συνέπεια, την επικοινωνία μας τη συγκεκριμένη στιγμή. Δρ. Ν: Δένεσαι μέσα σε αρσενικά ή θηλυκά χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της πνευματικής σου ύπαρξης; Α: ΄Οχι. Ως ψυχές, υπάρχουν περίοδοι στην ύπαρξή μας κατά τις οποίες κλίνουμε περισσότερο προς το ένα φύλο. Τελικά, αυτή η φυσική προτίμηση εξισορροπείται.
Δρ. Ν: Μπορείς να μου περιγράψεις πώς φαίνεται σε σένα η ψυχή της Ράχελ αυτή τη στιγμή; Α: (με ήρεμη φωνή). Μία νεαρή γυναίκα ... όπως τη θυμάμαι καλύτερα ... κοντή, με ντελικάτα χαρακτηριστικά ... αποφασιστική έκφραση στο πρόσωπό της ... πολύ μεγάλη γνώση και αγάπη. Δρ. Ν: ΄Αρα, έχεις γνωρίσει τη Ράχελ στη Γη; Α: (απαντά με νοσταλγία). Κάποτε, πολύ παλιά, ήταν κοντά μου στη ζωή ... τώρα είναι ο φύλακάς μου. Δρ. Ν: Και τι αισθάνεσαι όταν την κοιτάς; Α: Μια ηρεμία ... γαλήνη ... αγάπη ...
Δρ. Ν: Άραγε, εσύ και η Ράχελ κοιτάζετε η μία την άλλη με τα μάτια σας, όπως κάνουν οι άνθρωποι; Α: (διστάζει). Κατά κάποιο τρόπο ... αλλά διαφορετικά. Πίσω απ' αυτό που θεωρούμε ότι είναι μάτια, βλέπεις τον νου, γιατί στη Γη συνδεόμαστε και μ' αυτόν επίσης ...
Δρ. Ν: Τι μπορείς να κάνεις με τα μάτια σου στη Γη, που μπορεί να γίνει και στον πνευματικό κόσμο;  Α: ΄Οταν κοιτάζεις μέσα στα μάτια έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στη γη - ακόμα κι έναν άνθρωπο που μόλις συνάντησες - και βλέπεις ένα φως, που το ήξερες ήδη από πριν ... έ, λοιπόν, αυτό κάτι σου λέει γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ως γήινος δεν γνωρίζεις γιατί - αλλά η ψυχή σου θυμάται. Σημείωση : ΄Εχω ακούσει γι' αυτό το φως της πνευματικής ταυτότητας, το οποίο αντανακλάται στα ανθρώπινα μάτια μιας αδελφής ψυχής, όταν εκφράζεται με πολλούς και ποικίλους τρόπους από αρκετούς πελάτες μου. ΄Οσο για μένα, βίωσα συνειδητά αυτή τη στιγμιαία αναγνώριση μόνο μία φορά στη ζωή μου, τη στιγμή που είδα για πρώτη φορά τη γυναίκα μου. Η επίδραση, που ασκεί πάνω μας μια τέτοια αναγνώριση, αιφνιδιάζει και ίσως είναι και λίγο τρομακτική. Δρ. Ν: Λες, δηλαδή, ότι μερικές φορές στη Γη, όταν δύο άνθρωποι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, μπορεί να νιώσουν ότι γνωρίζονταν από πριν; Α: Ναι, είναι το ντεζά-βυ.
Δρ. Ν: Ας επιστρέψουμε στην Ράχελ, στον πνευματικό κόσμο. Αν ο φύλακάς σου δεν πρόβαλε σε σένα μία εικόνα του εαυτού της σε ανθρώπινη μορφή, θα την αναγνώριζες ούτως ή άλλως; Α: Κοίτα, φυσικά και μπορούμε πάντα να αναγνωρίσουμε η μία την άλλη με το μυαλό. Αλλά είναι πιο όμορφα έτσι. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά είναι ένα ... κοινωνικό ζήτημα ... το να βλέπεις ένα οικείο πρόσωπο να σε καθησυχάζει. Δρ. Ν: Το να βλέπεις τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ανθρώπων, που γνώριζες σε προηγούμενες ζωές, είναι άρα κάτι καλό, ιδιαίτερα κατά την περίοδο αναπροσαρμογής αμέσως μετά την αναχώρηση από τη Γη;
Α: Ου, ναι! Αλλιώς αισθάνεσαι λίγο χαμένος στην αρχή ... μόνος ... και ίσως μπερδεμένος, επίσης ... το να βλέπω τους ανθρώπους έτσι όπως ήταν, με βοηθάει στο να συνηθίζω τα πράγματα εδώ πιο γρήγορα, όταν πρωτο-επιστρέφω και το να βλέπω τη Ράχελ αποτελεί πάντα μια μεγάλη ενθάρρυνση για μένα. Δρ. Ν: Η Ράχελ παρουσιάζεται σ' εσένα με ανθρώπινη μορφή, μετά από κάθε θάνατό σου στη Γη, για να σε βοηθήσει, κατά κάποιο τρόπο, να επαναπροσαρμοστείς στον πνευματικό κόσμο; Α: (με σφοδρή προθυμία). Ω, ναι - αυτό κάνει! Και μου δίνει ασφάλεια. Νιώθω καλύτερα, επίσης, όταν βλέπω και άλλους που γνώριζα πριν ... Δρ. Ν: Και μιλάς σ' αυτούς τους ανθρώπους;
Α: Κανείς δεν μιλάει, επικοινωνούμε με το μυαλό. Δρ. Ν: Τηλεπαθητικά; Α: Ναι. Δρ. Ν: ΄Εχουν, άραγε, οι ψυχές τη δυνατότητα να κάνουν ιδιωτικές συνομιλίες, τις οποίες δεν μπορούν να «πιάσουν» οι άλλοι με τηλεπαθητικό τρόπο; Α: (παύση). ... ΄Οταν υπάρχουν στενές σχέσεις - ναι. Δρ. Ν: Πώς γίνεται αυτό;
Α: Με το άγγιγμα - ονομάζεται απτική επικοινωνία. Σημείωση : ΄Οταν δύο πνεύματα έρθουν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, σε σημείο να ενώνονται, οι πελάτες μου λένε ότι μπορούν να στείλουν ιδιωτικές σκέψεις με το άγγιγμα, το οποίο τους διαπερνάει σαν «δονήσεις ηλεκτρικού ήχου». Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι στην κατάσταση της ύπνωσης δεν επιθυμούν να μου «εμπιστευθούν» τέτοιες προσωπικές εκμυστηρεύσεις τους. Δρ. Ν: Μπορείς, σε παρακαλώ, να μου διευκρινίσεις πώς μπορούν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά να προβληθούν από σένα ως ψυχή; Α: Από ... την ενεργειακή μου μάζα ... δεν έχω παρά να σκεφτώ τα χαρακτηριστικά που θέλω ... , αλλά δεν μπορώ να σου πω τι είναι αυτό που μου δίνει την ικανότητα να το κάνω.
Δρ. Ν: Καλά, τότε, μπορείς να μου πεις γιατί εσύ όπως και οι άλλες ψυχές προβάλλετε ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε διαφορετικές στιγμές; Α: (μεγάλη παύση). Εξαρτάται από το πού κινείσαι την κάθε φορά εδώ πέρα ... το πότε θα δεις τον άλλον ... και από τη νοητική σου κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Δρ. Ν: Εδώ ακριβώς θέλω να φτάσω. Πες μου περισσότερα για την αναγνώριση. Α: Βλέπεις, η αναγνώριση εξαρτάται από ... τα συναισθήματα των ανθρώπων, όταν τους συναντάς εδώ. Θα σου δείξουν ό,τι εκείνοι θέλουν να δεις σ' αυτούς και αυτό που νομίζουν ότι εσύ θέλεις να δεις. Ακόμα, εξαρτάται και από τις συνθήκες της συνάντησής σου μαζί τους. Δρ. Ν: Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένη; Ποιες ειδικές συνθήκες μπορούν να επενεργήσουν στις ενεργειακές μορφές, ώστε αυτές να υλοποιηθούν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο απέναντι σε άλλα πνεύματα; Α: ΄Εχει σχέση με τη διαφορά ανάμεσα στο να «παίζεις στο γήπεδό τους» ή στο δικό σου. Μπορεί να επιλέξουν να σου δείξουν ένα σύνολο χαρακτηριστικών σ' ένα μέρος, ενώ σ' ένα άλλο μέρος μπορεί να δεις ένα διαφορετικό. Σημείωση : Η έννοια των πνευματικών «εδαφών» θα εξηγηθεί, καθώς θα προχωράμε βαθύτερα μέσα στον πνευματικό κόσμο. Δρ. Ν: Μου λες, δηλαδή, ότι μία ψυχή μπορεί να σου δείξει ένα πρόσωπο στην πύλη του πνευματικού κόσμου και μία άλλη εικόνα αργότερα, σε μία διαφορετική κατάσταση; Α: Σωστά. Δρ. Ν: Γιατί;
Α: ΄Οπως σου έλεγα, κατά μεγάλο μέρος, το πώς παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας, ο ένας στον άλλον, εξαρτάται από το πώς αισθανόμαστε τη συγκεκριμένη στιγμή ... τι σχέση έχουμε μ' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και πού βρισκόμαστε. Δρ. Ν: Πες μου, σε παρακαλώ, αν τα κατάλαβα σωστά όλα αυτά: η ταυτότητα, που οι ψυχές προβάλλουν η μία στην άλλη, εξαρτάται από τη συγχρονικότητα (timing) και την τοποθεσία στον πνευματικό κόσμο, όπως και από τη διάθεση και ίσως και τις ψυχολογικές καταστάσεις του νου, όταν συναντιούνται;
Α: Σίγουρα, και αυτό δουλεύει αμφίδρομα ... αλληλοσυνδέονται. Δρ. Ν: Τότε, πώς μπορούμε να ξέρουμε τον αληθινό χαρακτήρα της συνειδητότητας μιας ψυχής, μ' όλες αυτές τις αλλαγές στην εικόνα του ενός και του άλλου; Α: (γελάει). Η εικόνα που προβάλλεις δεν κρύβει ποτέ το ποιος πραγματικά είσαι απ' όλους τους άλλους. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι η ίδια αίσθηση που γνωρίζουμε στη Γη. Εδώ είναι πιο ... αφηρημένα. Το γιατί προβάλλουμε ορισμένα χαρακτηριστικά και σκέψεις ... βασίζεται σε μία ... επιβεβαίωση ιδεών. Δρ. Ν: Ιδεών; Εννοείς τα συναισθήματά σου τη στιγμή εκείνη; Α: Ναι ... κάπως έτσι ... επειδή αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά αποτελούσαν τμήμα των σωματικών μας ζωών σ' άλλους τόπους, όταν ανακαλύψαμε κάποια πράγματα ... και αναπτύξαμε ιδέες ... αποτελούν όλα μία ... συνέχεια για μας, για να τα χρησιμοποιούμε εδώ. Δρ. Ν: Ωραία. Αν σε κάθε μία από τις προηγούμενες ζωές μας έχουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο, ανάμεσα στις ζωές ποιο έχουμε; Α: Τα συνδυάζουμε. Υποθέτεις ότι το άτομο που βλέπεις θα σε αναγνωρίσει καλύτερα με αυτά τα χαρακτηριστικά που του δείχνεις, ανάλογα με το είδος της επικοινωνίας που θέλεις. Δρ. Ν: Επικοινωνία, χωρίς να προβάλλετε χαρακτηριστικά, γίνεται; Α: Σίγουρα, το κάνουμε αυτό - είναι φυσικό - αλλά εγώ συνδέομαι νοητικά με τους ανθρώπους πιο γρήγορα, όταν προσλαμβάνω χαρακτηριστικά. Δρ. Ν: Προτιμάς να προβάλλεις κάποιο συγκεκριμένο σύνολο χαρακτηριστικών προσώπου; Α: Μμμ ... μου αρέσει το πρόσωπο με το μουστάκι ... εκείνο με το σκληρό πηγούνι.
Δρ. Ν: Εννοείς, αυτό που είχες, όταν ήσουνα ο Τζεφ Τάννερ, ο αγελαδάρης από το Τέξας, στη ζωή που συζητήσαμε νωρίτερα; Α: (γελάει). Ναι, αυτό - και είχα πρόσωπα σαν του Τζεφ και σε άλλες ζωές. Δρ. Ν: Αλλά, γιατί του Τζεφ; Μήπως, απλά, επειδή ήσουνα ο Τζεφ στην τελευταία σου ζωή;
Α: ΄Οχι, ένιωθα καλά σαν Τζεφ. ΄Ηταν μια ευτυχισμένη, απλή και απροβλημάτιστη ζωή. Καλά έ, ήμουνα πολύ όμορφος! Το πρόσωπό μου έμοιαζε μ' αυτές τις γιγαντοαφίσες που διαφημίζουν τσιγάρα και έβλεπα κατά μήκος της εθνικής οδού. Μου αρέσει να επιδεικνύω το τσιγγελωτό μου μουστάκι, αυτό του Τζεφ. Δρ. Ν: Αυτή, όμως, ήταν μόνο μία ζωή. Οι άνθρωποι, που δεν σχετίζονταν μ' εσένα σ' εκείνη τη ζωή, ίσως να μη σε αναγνωρίσουν εδώ. Α: Ω! Θα το καταλάβουν ότι είμαι εγώ αρκετά σύντομα. Θα μπορούσα ν' αλλάξω και σε κάτι άλλο, αλλά μου αρέσει ο εαυτός μου σαν Τζεφ περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο, αυτή τη στιγμή. Δρ. Ν: ΄Αρα, μ' αυτό ξαναγυρνάμε σ' εκείνο που έλεγες, ότι δηλαδή όλοι μας έχουμε πραγματικά μία μόνο ταυτότητα, ανεξάρτητα από τον αριθμό των χαρακτηριστικών του προσώπου, που θα μπορούσαμε να προβάλλουμε ως ψυχές;
Α: Μα ναι ! Βλέπεις τον καθένα όπως πραγματικά είναι. Μερικοί θέλουν να δείξουν μόνο την καλύτερη πλευρά τους, επειδή φοβούνται τι μπορεί να σκεφτείς γι' αυτούς - δεν εκτιμούν ότι αυτό που είναι σημαντικό και για το οποίο αγωνιζόμαστε, είναι το ποιος πραγματικά είσαι και όχι το πώς φαίνεσαι. Το τι γέλιο κάνουμε με κάποια πνεύματα που νομίζουν ότιθα έπρεπε να φαίνονται κάπως, δεν λέγεται! Παίρνουν μάλιστα και πρόσωπα που δεν είχαν ποτέ στη Γη, αλλά κι αυτό δεν πειράζει. Δρ. Ν: Μιλάμε, άρα, για τις πιο ανώριμες ψυχές; Α: Ναι, συνήθως. Μπορούν να κολλήσουν ... δεν έχουν κρίση ... στο τέλος θα είναι κι αυτές εντάξει.
Δρ. Ν: Σκέφτομαι τον πνευματικό κόσμο σαν ένα τόπο μιας υπέρτατης παντογνώστριας και νοήμονος συνειδητότητας και συ μου περιγράφεις έναν κόσμο με ψυχές, που μπορεί να έχουν διαθέσεις και ματαιοδοξία σαν να ήταν στη Γη ... Α: (σκάει στα γέλια). Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, άσχετα με το πώς φαίνονται στους φυσικούς τους κόσμους. Δρ. Ν: Βλέπεις ψυχές, που έχουν πάει σ' άλλους πλανήτες εκτός από τη Γη; Α: (παύση) Πού και πού ... Δρ. Ν: Τι χαρακτηριστικά σου δείχνουν οι ψυχές από άλλους πλανήτες πλην της Γης; Α: (αποφεύγοντας). Εγώ ... κατά κάποιο τρόπο, κολλάω με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά μπορούμε να προσλάβουμε οποιαδήποτε χαρακτηριστικά μάς χρειάζονται για την επικοινωνία ... Σημείωση: Το να παίρνω πληροφορίες από πελάτες, οι οποίοι είναι σε θέση να θυμηθούν σημαντικές προηγούμενες ζωές στην ύλη σε μη ανθρώπινη μορφή, σε άλλους κόσμους, αποτελεί πάντα πρόκληση για μένα. Οι μνήμες αυτών των εμπειριών είναι περιορισμένες και τις ανακαλούν, συνήθως, παλαιότερες, πιο εξελιγμένες ψυχές, όπως θα δούμε αργότερα. Δρ. Ν: Είναι, άραγε, αυτή η ικανότητά σας, να μεταδίδετε ως ψυχές χαρακτηριστικά ο ένας στον άλλον, ένα δώρο που προνόησε ο δημιουργός για μας, βάσει των πνευματικών μας αναγκών; Α: Πώς θα μπορούσα να το ξέρω - δεν είμαι Θεός!

Μερικοί άνθρωποι εκπλήσσονται με την ιδέα ότι οι ψυχές έχουν ελαττώματα. Οι δηλώσεις της Περίπτωσης 8 και όλων των άλλων πελατών μου, δείχνουν ότι οι περισσότεροι από μας θέλουμε πολύ δρόμο για να γίνουμε τέλεια όντα στον πνευματικό κόσμο. Ο ουσιαστικός σκοπός της μετενσάρκωσης είναι η αυτο-βελτίωση. Βάση της εργασίας μου αποτελούν οι ψυχολογικές πολυπλοκότητες και επιπλοκές της ανάπτυξής μας, τόσο μέσα όσο και έξω από τον πνευματικό κόσμο.

Είδαμε τη σημασία της συνάντησής μας με άλλες οντότητες κατά την είσοδό μας στον πνευματικό κόσμο. Εκτός του ότι ξαναβρισκόμαστε με τους οδηγούς μας και άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα, ανέφερα, προηγουμένως, και έναν τρίτο τρόπο επανεισόδου μας μετά θάνατον. Πρόκειται για μία μάλλον δυσάρεστη κατάσταση΄ κανείς δεν έρχεται να συναντήσει την ψυχή. Παρ' όλο που αυτό αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο για τους περισσότερους από τους πελάτες μου, εξακολουθώ να νιώθω κάποια θλίψη για εκείνους τους ανθρώπους, που μου περιγράφουν πώς τους έλκουν αόρατες δυνάμεις, ολομόναχους, μέχρι τον τελικό τους προορισμό, όπου τελικά έρχονται σ' επαφή μ' άλλους. Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει αυτή την κατάσταση με την προσγείωσή του σε μία ξένη χώρα, όπου έχει μεν ξαναπάει, αλλά δεν θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει με τις αποσκευές του ή ένα γραφείο πληροφοριών, έστω, να του δώσει πληροφορίες για το πού να κατευθυνθεί. Νομίζω ότι αυτό που μ' ενοχλεί περισσότερο σ' αυτόν τον τύπο εισόδου είναι η εμφανής απουσία οποιασδήποτε μορφής εγκλιματισμού της ψυχής.

	Οι ψυχές δεν συμμερίζονται αυτές τις αντιλήψεις μου σχετικά με το πώς είναι φυσικό να νιώθει κανείς, όταν είναι μόνος στην πνευματική πύλη, αλλά και αφού την περάσει, αντίθετα, αξιοποιούν τις δυνατότητες που έχει κανείς όταν ταξιδεύει ασυνόδευτος. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας είναι πεπειραμένοι ταξιδιώτες. ΄Οντας παλαιότερες, ώριμες ψυχές, δεν φαίνεται να χρειάζονται κανένα αρχικό σύστημα υποστήριξης. Γνωρίζουν ακριβώς πού πηγαίνουν μετά το θάνατο. Υποψιάζομαι ότι η διαδικασία επιταχύνεται γι' αυτές επίσης, γιατί κατορθώνουν να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι εκείνοι, που σταματούν για να συναντήσουν κάποιους άλλους.
Η Περίπτωση 9 είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει ζήσει μεγάλο αριθμό ζωών, σ' ένα διάστημα χιλιάδων ετών. Οκτώ περίπου ζωές πριν από την παρούσα, οι άνθρωποι έπαψαν να τον συναντούν στην πνευματική πύλη.

Περίπτωση 9
Δρ. Ν: Τι σου συμβαίνει τη στιγμή του θανάτου; Α: Αισθάνομαι μεγάλη ανακούφιση και βγαίνω έξω με μεγάλη ταχύτητα. Δρ. Ν: Πώς θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις την αναχώρησή σου από τη Γη για τον πνευματικό κόσμο; Α: Εκτινάσσομαι σαν στήλη φωτός και είμαι, ήδη, καθ' οδόν. Δρ. Ν: Η διαδικασία ήταν πάντα τόσο γρήγορη για σένα; Α: ΄Οχι, μόνο μετά από την τελευταία σειρά των ζωών μου. Δρ. Ν: Γιατί; Α: Ξέρω το δρόμο, δεν χρειάζομαι να δω κανέναν - βιάζομαι. Δρ. Ν: Και δεν σε πειράζει που δεν έρχεται κανείς να σε συναντήσει;
Α: (γελάει). Υπήρχε μια εποχή που αυτό ήταν ωραίο, αλλά τώρα πια δεν τα χρειάζομαι αυτά. Δρ. Ν: Τίνος απόφαση ήταν να σου επιτραπεί να μπαίνεις στον πνευματικό κόσμο χωρίς βοήθεια; Α: (παύση και μετά με ανασήκωμα των ώμων). ΄Ηταν ... αμοιβαία απόφαση ... του δασκάλου μου και δική μου ... όταν ήξερα πως μπορώ πια να χειριστώ τα πράγματα μόνος μου. Δρ. Ν: Και δεν νιώθεις κάπως χαμένος ή μοναχικός τώρα;
Α: Αστειεύεσαι; Δεν χρειάζομαι να με κρατάνε απ' το χέρι τώρα πια. Ξέρω πού πηγαίνω και ανυπομονώ να φτάσω εκεί. Με τραβάει ένας μαγνήτης κι εγώ απλά απολαμβάνω τη βόλτα. Δρ. Ν: Εξήγησέ μου, πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός της έλξης, που θα σ' επαναφέρει στον προορισμό σου. Α: Καβαλάω πάνω σ' ένα κύμα ... μια ακτίνα φωτός. Δρ. Ν: Αυτή η ακτίνα είναι ηλεκτρομαγνητική ή κάτι άλλο; Α: Κοίτα ... μοιάζει με τις μπάντες ενός ραδιοφώνου: κάποιος γυρίζει το κουμπί - πιάνει το σταθμό - και βρίσκει τη σωστή συχνότητα για μένα.
Δρ. Ν: Λες, δηλαδή, ότι καθοδηγείσαι από μια αόρατη δύναμη χωρίς κάποιον ιδιαίτερο δικό σου έλεγχο και ότι δεν μπορείς να επιταχύνεις τα πράγματα, όπως έκανες αμέσως μετά το θάνατό σου; Α: Ναι, πρέπει να συντονιστώ με τη ζώνη συχνοτήτων του φωτός ... τα κύματα έχουν κατεύθυνση και εγώ ρέω μαζί τους. Είναι εύκολο. ΄Ολη τη δουλειά την κάνουν άλλοι για σένα. Δρ. Ν: Ποιος την κάνει για σένα; Α: Αυτοί που είναι υπεύθυνοι ... δεν ξέρω, στην πραγματικότητα. Δρ. Ν: ΄Αρα δεν έχεις εσύ τον έλεγχο. Δεν έχεις την ευθύνη να βρεις μόνος τον προορισμό σου. Α: (παύση). Το μυαλό μου είναι εναρμονισμένο με την κίνηση ... ρέω με την αντήχηση των παλμικών δονήσεων ... Δρ. Ν: Αντήχηση; Ακούς ήχους;
Α: Ναι, το κύμα ... δονείται ... είμαι κλειδωμένος μέσα του κι εγώ. Δρ. Ν: Ας επιστρέψουμε στην περιγραφή του ραδιοφώνου, που έκανες. Επηρεάζεται το πνευματικό σου ταξίδι από τις δονήσεις συχνοτήτων, όπως μακρά, μεσαία και βραχέα; Α: (γελώντας). Δεν είναι άσχημη μεταφορά - ναι, ομοιοκραδαίνομαι, όπως ένας πυρσός ήχου και φωτός που επιστρέφει ... και αυτό αποτελεί τμήμα του δικού μου τονικού προτύπου - τη συχνότητά μου. Δρ. Ν: Νομίζω ότι δεν έχω καταλάβει πώς το φως και η δόνηση συνδυάζονται για να καθορίσουν κατευθυντήριες ζώνες. Α: Φαντάσου ένα γιγάντιο διαπασών μέσα σ' ένα στροβοσκοπικό φως, που ακτινοβολεί. Δρ. Ν: Τότε, εδώ υπάρχει ενέργεια. Α: ΄Εχουμε ενέργεια - μέσα σ' ένα ενεργειακό πεδίο. Συνεπώς, δεν είναι μόνο οι γραμμές πάνω στις οποίες ταξιδεύουμε ... γεννάμε ενέργεια μόνοι μας ... μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις δυνάμεις ανάλογα με την εμπειρία μας. Δρ. Ν: Τότε, το επίπεδο της ωριμότητάς σας σάς προσφέρει ένα ποσοστό ελέγχου ως προς το ρυθμό και την κατεύθυνση του ταξιδιού σας.
Α: Ναι , αλλά όχι ακριβώς εδώ. Αργότερα, όταν εγκατασταθώ, θα μπορώ να «αυτοκινούμαι» πολύ περισσότερο. Τώρα, με τραβάνε κι εγώ πρέπει να ακολουθώ την έλξη. Δρ. Ν: Εντάξει, μείνε εκεί που είσαι και περίγραψέ μου τι συμβαίνει μετά. Α: (μικρή παύση). Κινούμαι μόνος μου ... επιστρέφω στο σπίτι μου, στη σωστή για μένα χρόνωση ... πηγαίνω εκεί που ανήκω.

Στην ύπνωση, ο αναλυτικός συνειδητός νους εργάζεται σε σύνδεση με τον ασυνείδητο για να δεχθεί και να εκπέμψει μηνύματα, που απευθύνονται στις πιο βαθιές μας μνήμες. Ο άνθρωπος, της Περίπτωσης 9, είναι ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος και γι' αυτό χρησιμοποίησε τεχνική ορολογία για να εκφράσει τις πνευματικές του αισθήσεις. Η τάση αυτού του ανθρώπου να εξηγεί τις σκέψεις του, σχετικά με το ταξίδι της ψυχής, με τεχνικούς όρους ενθαρρύνθηκε, αλλά δεν υπαγορεύθηκε, χάρη σε δικές μου υποδείξεις. ΄Ολοι οι άνθρωποι κομίζουν τα δικά τους ψήγματα γνώσης, όταν απαντούν στις ερωτήσεις μου, τις σχετικές με τον πνευματικό κόσμο. Ο άνθρωπος αυτός χρησιμοποίησε φυσικούς νόμους, με τους οποίους ήταν εξοικειωμένος, για να περιγράψει την κίνηση, ενώ κάποιος άλλος θα μπορούσε να έχει πει ότι οι ψυχές κινούνται σ' αυτές τις διαστημικές εκτάσεις μέσα σε κενό αέρος. Πριν συνεχίσουμε με το πέρασμα των ψυχών στον πνευματικό κόσμο, επιθυμώ να αναφερθώ σ' εκείνες τις οντότητες, οι οποίες είτε δεν κατόρθωσαν να φτάσουν ώς εδώ μετά το φυσικό θάνατο είτε θα εκτραπούν από τη φυσιολογική πορεία του ταξιδιού.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..... 1. Θάνατος και Αναχώρηση 2. Η Πύλη προς τον Πνευματικό Κόσμο ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ