Kαιρό τώρα τριβελίζει το μυαλό μου να γράψω ένα κείμενο για το θέμα μα πάντα σταματάω. Ίσως γιατί δεν ξέρω από ποια πόρτα να μπω, από που να το πιάσω.
Ένα θέμα που πιάνεται με τα κατάβαθα της ύπαρξης μας, «ριγμένο» την εποχή της παγκοσμιοποίησης όσο κανένα άλλο. Μια βόμβα στα θεμέλια της ανθρωπότητας, τόσο καλά τοποθετημένη που τρομάζει και τους πιο έμπειρους «πυροτεχνουργούς». Αυτή η βόμβα έχει όνομα και λέγεται διατροφή.
Δύο τεράστια κομμάτια είναι αυτά στα οποία χωρίζεται. Το βιολογικό και το ηθικό. Αποφάσισα να ρίξω βάρος στο ηθικό κομμάτι και θα αναφερθώ πολύ λίγο στο καθαρά βιολογικό, όχι γιατί το θεωρώ ελάσσονος σημασίας αλλά επειδή θα πρέπει να το θέσω με ένα πλάνο όρων που άπτονται της ιατρικής επιστήμης ενώ πλέον στην εποχή που ζούμε όλα βρίσκονται μπροστά στην οθόνη μας με ένα κλικ. Η ευχή και η κατάρα της εποχής της πληροφορίας.
Ξέρατε ότι οι γιατροί στα σχεδόν 15 χρόνια πανεπιστημιακής και κλινικής εκπαίδευσης που λαμβάνουν δεν διδάσκονται ούτε μια ώρα κάτι σχετικό με την διατροφή;
Ας κάνω την γνωστή παρομοίωση του ανθρωπίνου σώματος με το εργοστάσιο. Το ανθρώπινο σώμα λοιπόν είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας. Είναι λιγάκι διαφορετικό από τα εργοστάσια που ξέρουμε κι αυτό γιατί έχει την εξής ιδιομορφία: Μόνο του αναπαράγει τον εαυτό του ξανά ξανά. Δεν έχω τον ίδιο πνεύμονα που είχα πριν πέντε χρόνια, ούτε το ίδιο δέρμα που είχα πριν δυο χρόνια. Όλα τους τα κύτταρα ξαναφτιάχνονται από την αρχή. Και το ερώτημα που τίθεται: Τι συμβαίνει με τις πρώτες ύλες;
Ας παρομοιάσουμε τον γιατρό με την αρχιμηχανικό ο οποίος πηγαίνει να ελέγξει το εργοστάσιο, να διαπιστώσει τις δυσλειτουργίες και να βοηθήσει να διορθωθούν. Αν ένα εξάρτημα δεν λειτουργεί, θα κοιτάξει πως μέσω των χημικών βοηθημάτων θα κάνει το εργοστάσιο να το επανεκκινήσει ή να φτιάξει ένα καινούριο ή αν είναι πλήρως αχρηστευμένο θα φροντίσει να προμηθεύσει ο ίδιος το εργοστάσιο από εξωτερική πηγή αυτά τα οποία του στερεί το «χαλασμένο» εξάρτημα.
