Γράφει η Σαντίνα Δεναξά
Η μνήμη ταιριάζει της νύχτας.
Έχουν το ίδιο βάθος και την ίδια καταλυτική επίδραση στους ανθρώπους.
Αφοπλίζουν την λογική, την απορροφούν όπως η θάλασσα το ηλιοβασίλεμα.
Κι είναι τότε που αναδύονται οι αναμνήσεις, αναβαπτισμένες στα νερά της νοσταλγίας.
Αυτές τις στιγμές που συναντιέται το χθες με το σήμερα, σε θυμάμαι.
Έρχεσαι απρόσκλητος επισκέπτης στο τραπέζι μου, μοιράζεσαι το κρασί και τη θέα μου.
Βυθιζόμαστε παρέα στο πέλαγος της αναπόλησης μ’ έναν μαζοχιστικό σπασμό.
Γιατί δεν ήταν όλα όσα ζήσαμε όμορφα.