Τρίτη 3 Μαΐου 2016

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!!



ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ! ΕΣΥ !!! Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Αγαπάτε, λέει, αλλήλους ως εαυτόν!
Εαυτόν; Με τρόπο, ποιον; Μήπως σαν βετεράνοι του… ΄΄ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ’’ στου Λαβείν την απληστία; Με την λαίμαργη ματιά στραμμένη, όχι στα ευλογημένα δώρα που κατέχουμε τούτη την στιγμή, αλλά σ΄εκείνα που μας λείπουν;

Ξημερώνει η καινούργια μέρα! Ανατέλλει η βδομάδα! Μπαίνει ο καινούργιος χρόνος κι αρχίζει η καημός της προσμονής!
Τι θα μας δωρίσει η καινούργια ανατολή!
Το τι θα προσφέρουμε εμείς στην νέα μας αρχή, το σκέφτηκε κανείς;
Μια ενδοσκόπηση, ας πούμε;
Μια κατάδυση στην περιοχή των σφαλμάτων μας, ίσως;
Μια αυτοκριτική για κείνους που πονέσαμε;
Μια άφεση του μίσους που καταστρέφει την υγεία και σαπίζει την καρδιά;
Ένα ‘’ευχαριστώ’’ σαν δωρεά ψυχής, σε όσους μας χάρισαν τα φτερά του θαυμασμού τους;

Όχι εμείς. Λάτρεις της βολικής μας κριτικής, που την δική μας αποτυχία εμψυχώνει.
Τώρα θα μου πεις…εύκολο είναι να απολυμάνεις την καμινάδα, απ΄τα σκουπίδια της μιζέριας, της απόρριψης και της μειονεξίας που παραλύουν το μυαλό και την ψυχή;
Πώς να παραδεχτείς την μεταμέλεια και να γίνει η ζωή σου οδυνηρή;
Έτσι, το άδικο το έχουν πάντα οι άλλοι, για να μην τιμωρηθούμε απ΄των λαθών μας την κατακραυγή. Και τότε, αρχίζει ο σπαραγμός γιατί…
Παραλύει η ψυχή όταν δεν την αφουγκράζεσαι και κυρίως, όταν την αμφισβητείς.

Κοίτα. Ξημέρωσε η μέρα! Δόξασες ποτέ τον ήλιο που φώτισε τα μάτια σου;
‘Επεσε σκοτάδι. Έδειξες στην τύχη σου ευγνωμοσύνη, που ανώδυνα κι αναίμακτα, κάλυψε κι αυτήν την διαδρομή;
Επιβράβευσες τον εαυτό σου, για την αξιοσύνη του να σε στηρίζει μια ολόκληρη ζωή;
Ολημερίς, βαρύγδουπα όλοι μας διαλαλούμε την αγάπη! Όμως, πόσο έμπρακτα τη δείξαμε, σε όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη;

Έλα λοιπόν. Στάσου τώρα, ενώπιος ενωπίω, Εσύ με Εσένα!
‘’Το σώμα σου φωνάζει, αυτό που σωπαίνει η ψυχή’’
Υποκλίσου στην μεγαλοφυία της καρδιάς σου που ολοένα σου χαρίζει εισπνοή και εκπνοή κι ορκίσου:

Eαυτέ μου και με τα λάθη σου ακόμα, εσένα θα σέβομαι, εσένα θα πονάω!
Απ΄τα αποθέματα της ΑΥΤΑΓΑΠΗΣ, θ΄αγαπώ και θ΄αγαπιέμαι, στην τρυφερή μαγεία του Δούναι και Λαβείν!
Και τότε, μόνος σου θα δεις. Η απεχθής αυτοταπείνωση, θα γραφτεί στο ακροθαλάσσι, προσμένοντας τους ωκεανούς της εξιλέωσης ν΄αφανιστεί! Ύστερα…

Σβήσε την αυτολύπηση απ΄το βλέμμα σου.
Στην ασεβή σου έπαρση, βάλε κλειδαριά.
Και με της ευγνωμοσύνης το κλειδί,
ξεκλείδωσε την ευτυχία σου
και κτίσε την δική σου Αυταξία, μέσα!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ της


Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα