Νόμιζες ότι είχες βάλει σε μια σειρά τη ζωή σου, την οικογένειά σου, την καριέρα σου, τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου. Είχες οργανώσει κατά τέτοιον τρόπο την καθημερινότητά σου που δε φανταζόσουν πως μπορεί να υπάρξει κάτι να σου την ταράξει.
Οι άμυνές σου πάντα ακλόνητες σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά δεν πιστεύουν ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Οι πολύ δικοί σου, αυτοί δηλαδή που έχουν αφιερώσει χρόνο και συναισθήματα για σένα, προσπαθούν να σε επαναφέρουν. Μα δεν τα καταφέρνουν.
Και ενώ η ζωή σου προχωράει μέρα με τη μέρα, με άπειρες στιγμές καθημερινής τρέλας, έρχεται ξαφνικά ένα πρωί που όλα αλλάζουν. Φυσικά και δεν το συνειδητοποιείς τη στιγμή εκείνη, αλλά μεσομακροπρόθεσμα βλέπεις τις συνέπειες. Τα όρια που είχες βάλει για τα θέλω σου αρχίζουν να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα. Αντιστέκεσαι, πολεμάς - κυρίως με τον εαυτό σου, πέφτεις, ματώνεις, ξανασηκώνεσαι, φροντίζεις τις πληγές σου (ουσιαστικά αυταπατάσαι γιατί οι πληγές βρίσκονται βαθιά μέσα σου), συνεχίζεις να αντιστέκεσαι με χαμηλωμένες άμυνες πλέον και... Και μια μέρα, μπορεί και νύχτα, ανακαλύπτεις ότι στέκεσαι μπροστά σε μια τρομακτική - για τα δικά σου δεδομένα - ανακάλυψη. Οι άμυνες σου εξαφανίστηκαν, έτσι απλά..
Και ξεκινά η εσωτερική διαδικασία της αποδοχής της συγκεκριμένης κατάστασης. Είναι τρομακτική η συνειδητοποίησή της. Δεν είναι εύκολο τη μία μέρα κάτι να είναι άσπρο και την άλλη να γίνει μαύρο. Μα σιγά σιγά μαθαίνεις και ζεις με αυτό. Αρχικά με δυσκολία μα στη συνέχεια μαθαίνεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι με αυτό. Ξεκινάς να το αποδέχεσαι και να το αγκαλιάζεις. Σε φοβίζει αυτή η αλλαγή, μα ταυτόχρονα είναι τόσο γλυκιά. Όπως η αμαρτία. Και φτάνεις στο σημείο να το παραδέχεσαι, πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους υπόλοιπους. Και οι μέρες σου αποκτούν χρώμα και άρωμα. Και ζεις το όνειρό σου. Γιατί τα όνειρα δεν πρέπει να μένουν για πάντα όνειρα, πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά, πρέπει να αποκτούν ζωή, δοσμένη από εσένα, γιατί αλλιώς σε εκδικούνται. Δικές σου δημιουργίες είναι. Καμιά φορά όχι μόνο δικές σου, αλλά κι ενός άλλου ανθρώπου που κάποτε μοιράστηκες το όνειρο.
Και ξαφνικά όλα γυρίζουν ανάποδα για μια ακόμη φορά. Γκρεμίζονται, διαλύονται... κι εσύ μένεις να κοιτάζεις τα συντρίμμια, μη μπορώντας να αντιδράσεις. Μη μπορώντας να σώσεις κάτι. Σώζεται άραγε κάτι όταν όλα καταρρέουν;
- Και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι όλα τελειώνουν; Μια φωνούλα μέσα της την ρωτάει.
- Δεν το ξέρω, αλλά όλα προς εκείνη την κατεύθυνση πάνε.. Αλυσιδωτές αντιδράσεις είναι όλα στη ζωή μας...
- Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, άσε το χρόνο να κυλήσει, άσε το χρόνο να επουλώσει τις πληγές, να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Άσε λίγο το χρόνο να ηρεμήσει τις καταστάσεις. Ακούστηκε και πάλι αυτή η φωνή.
- Φοβάμαι τις σκιές...
Όλα αυτά που είναι χτισμένα με πραγματική αγάπη και πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντέξουν στις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν, δεν είναι άδικο να γκρεμίζονται σε μια νύχτα; Τελικά όλα τα όμορφα και τα μαγικά πρέπει να τελειώνουν; Δε θέλω να το δεχτώ... Δεν μπορώ... Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου... Κι αν το όνειρο μείνει όνειρο, ας μη με ξυπνήσετε...
Αφήστε με να ονειρεύομαι για όσα αγάπησα.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.