Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί φορές είμαστε τόσο τυφλοί να δούμε τι πραγματικά αξίζει και τι όχι; Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, το οποίο εκτός από την αλαζονική ατομικότητά μας δεν κρύβει καμία άλλη μαγεία;
Δε μας φτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα μάτια μας χάρη στα οποία βλέπουμε ολόκληρο το θαύμα της ζωής. Δε μας φτάνουν δυο άνθρωποι, δεν μας φτάνουν ένα φιλί και μια αγκαλιά.
Μακάρι να ξέραμε τι αθλιότητα και τι πόνος υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Μακάρι να γνωρίζαμε την πραγματική θλίψη, την πραγματική αγωνία που πηγάζει από το πανανθρώπινο ένστικτο για ανάσα και υγεία. Μακάρι να γνωρίζαμε ότι δεν θα πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό την στιγμή που η θάλασσα είναι τόσο απειλητική και τόσο κοντά μας έτοιμη να μας κατασπαράξει. Και μακάρι να τα γνωρίζαμε όλα αυτάχωρίς να χρειαζόταν να τα περάσουμε, ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
Τα βάζουμε με θεούς, τα βάζουμε με την εξουσία, κατηγορούμε εμάς τους ίδιους για το ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την ζωή μας, αλλά γνωρίζουμε πραγματικά τι είναι ζωή;
Είναι ένα όμορφο πρωινό κάτω από τον ήλιο,
ένα ζεστό κομμάτι ψωμί,
είναι ένα γλυκό χαμόγελο ενός αγνώστου,ένας όμορφος και ήρεμος ύπνος με ένα βιβλίο αγκαλιά.
Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα;
Βλασφημούμε επειδή δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε ένα πιο ακριβό κινητό ενώ άνθρωποι χάνουν μέσα από τα χέρια τους ολόκληρες περιουσίες. Παραπονούμαστε γιατί δεν μας έφτασαν οι οικονομίες μας για να αγοράσουμε τα ρούχα που βγήκαν στην μόδα ενώ άνθρωποι ανταλλάζουν μια κούπα νερό για ένα βιβλίο.
Έχουμε πράγματα που δεν αξίζει να τα έχουμε τη στιγμή που το χέρι μας που τα χρησιμοποιεί μπορεί να σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Κι άλλα πράγματα που αξίζουν, τα περιφρονούμε ψάχνοντας αδηφάγα για νέα με σκοπό να ικανοποιήσουμε την απληστία μας.
Ζούμε τις μέρες μας σαν να είμαστε ''αιώνιοι'', δίχως να γνωρίζουμε ότι αφήνοντάς τες άδειες και κενές παρασύρουμε και κάποιους που μέσα από τις σκιές του κόσμου μας έχουνε ανάγκη.
Τι περιμένουμε για να σηκωθούμε από τον λήθαργο αυτό; Ένα γέλιο, μια λέξη, δυο μάτια; Γιατί περιμένουμε το θάνατο για να αρχίσουμε να ζούμε;
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Μακάρι να ξέραμε τι αθλιότητα και τι πόνος υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Μακάρι να γνωρίζαμε την πραγματική θλίψη, την πραγματική αγωνία που πηγάζει από το πανανθρώπινο ένστικτο για ανάσα και υγεία. Μακάρι να γνωρίζαμε ότι δεν θα πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό την στιγμή που η θάλασσα είναι τόσο απειλητική και τόσο κοντά μας έτοιμη να μας κατασπαράξει. Και μακάρι να τα γνωρίζαμε όλα αυτάχωρίς να χρειαζόταν να τα περάσουμε, ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
Τα βάζουμε με θεούς, τα βάζουμε με την εξουσία, κατηγορούμε εμάς τους ίδιους για το ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την ζωή μας, αλλά γνωρίζουμε πραγματικά τι είναι ζωή;
Είναι ένα όμορφο πρωινό κάτω από τον ήλιο,
ένα ζεστό κομμάτι ψωμί,
είναι ένα γλυκό χαμόγελο ενός αγνώστου,ένας όμορφος και ήρεμος ύπνος με ένα βιβλίο αγκαλιά.
Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα;
Βλασφημούμε επειδή δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε ένα πιο ακριβό κινητό ενώ άνθρωποι χάνουν μέσα από τα χέρια τους ολόκληρες περιουσίες. Παραπονούμαστε γιατί δεν μας έφτασαν οι οικονομίες μας για να αγοράσουμε τα ρούχα που βγήκαν στην μόδα ενώ άνθρωποι ανταλλάζουν μια κούπα νερό για ένα βιβλίο.
Έχουμε πράγματα που δεν αξίζει να τα έχουμε τη στιγμή που το χέρι μας που τα χρησιμοποιεί μπορεί να σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Κι άλλα πράγματα που αξίζουν, τα περιφρονούμε ψάχνοντας αδηφάγα για νέα με σκοπό να ικανοποιήσουμε την απληστία μας.
Ζούμε τις μέρες μας σαν να είμαστε ''αιώνιοι'', δίχως να γνωρίζουμε ότι αφήνοντάς τες άδειες και κενές παρασύρουμε και κάποιους που μέσα από τις σκιές του κόσμου μας έχουνε ανάγκη.
Τι περιμένουμε για να σηκωθούμε από τον λήθαργο αυτό; Ένα γέλιο, μια λέξη, δυο μάτια; Γιατί περιμένουμε το θάνατο για να αρχίσουμε να ζούμε;
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.