Απολαμβάνοντας την αποτυχία των άλλων

Είμαστε ένας χαιρέκακος λαός; Παρατηρώ γύρω μου, στο φυσικό περιβάλλον όπου κινούμαι αλλά και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ανθρώπους να χαίρονται με τις αποτυχίες των διπλανών τους, ή ακόμα χειρότερα να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτύχουν οι διπλανοί τους. Είναι σαν να μην αντέχουμε ως άτομα κι ως ομάδες, τις νίκες και τις επιτυχίες των άλλων, ίσως γιατί φοβόμαστε ότι αυτές θα αποκαλύψουν την ανεπάρκειά μας.

Τα επιτεύγματα μοιάζουν να μας προκαλούν αμηχανία γι’ αυτό τα αντιμετωπίζουμε πάντα με καχυποψία. Κάποιο μέσο θα είχε για να επιτύχει, σκεφτόμαστε. Ήταν τυχερός, είχε την τάδε εύνοια. Ο ανταγωνισμός μεταξύ μας είναι ακραίος, αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι βιώσιμο αν αναγνωρίζαμε στην ύπαρξη κάποιων κανόνων μια ελάχιστη έστω αξιοκρατία. Τα πάμπολλα κρούσματα αναξιοκρατίας, η αδιαφάνεια, ο χαμηλός πήχης, η έλλειψη κουλτούρας δίκαιου παιχνιδιού, καθιστούν ακόμα πιο δύσκολο το να δεχτούμε ότι κάποιος διαπρέπει. Κι έτσι πρέπει όλοι να αποτύχουν.

Βάζουμε εμπόδια, ώστε να μην πετύχει ο άλλος, γιατί δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε ότι είναι πιο ικανός, πιο εργατικός, πιο καλός απ’ ότι εμείς. Δεν έχουμε την ψυχική αντοχή να χαρούμε με την επιτυχία του άλλου, όχι μόνο γιατί μειώνει εμάς, αλλά και γιατί θεωρούμε ότι δεν την αξίζει. Δεν έχουμε τα αποθέματα και την ικανότητα να ταυτιστούμε με την επιτυχία του. Η επιτυχία του άλλου ξυπνά αντανακλαστικά μέσα μας κάποια ενοχή για τη μικρότητά μας και θέλουμε να τον τιμωρήσουμε, να τον εκδικηθούμε που τολμά να ξεχωρίζει και να επιτυγχάνει. Έχει περιγραφεί αυτό ως φθόνος και μνησικακία. Επικαλούμαστε τη διαφθορά και την έλλειψη αξιοκρατίας ως άλλοθι ακόμα και για τις περιπτώσεις άξιων ανθρώπων που βρίσκονται σε κατάλληλες θέσεις. Προτιμάμε να βυθιζόμαστε όλοι στo προβλήμα, απ’ την πιθανότητα να βρούν κάποιοι τη λύση. Αντί να θέλουμε την επιτυχία του άλλου, που θα εμπνεύσει, θα πυροδοτήσει, θα εκκινήσει πιθανώς και τη δική μας επιτυχία, προτιμάμε να ακυρώνουμε κάθε προσπάθεια μειώνοντάς τη.

Η απαντοχή των αλλότριων επιτευγμάτων μυρίζει ανασφάλεια κι αδυναμία. Οι γεμάτοι αυτοπεποίθηση άνθρωποι κοιτούν τη δουλειά τους και πεισμώνουν όταν βλέπουν να τους ξεπερνούν. Το υγιές είναι να θες να γίνεις καλύτερος εσύ κι όχι χειρότεροι οι άλλοι. Αυτό που μάς δίδασκαν μάλλον διστακτικά στα σχολεία κι ονομάζεται ευγενής άμιλλα, έχει προ πολλού ξεχαστεί. Η πολλαπλή έκθεση σε μνησίκακες συμπεριφορές έχει στεριώσει στις ψυχές μας βαθειά τον φθόνο για τον Άλλον κι έτσι καταλήγουμε να ανταγωνιζόμαστε στο ποιός θα βλάψει τον άλλον περισσότερο.

Ωστόσο, κανένα επίτευγμα δε μπορεί πραγματικά να ακυρωθεί απ’ τους κριτικούς του. Όσα εμπόδια κι αν φέρεις σ’ αυτόν που έχει στόχο κι όραμα, αυτός θα τα υπερβεί -έστω και μετά το θάνατό τους, οι δημιουργοί αναπόφευκτα αναγνωρίζονται, ενώ οι μνησίκακοι βράζουν αιώνια στο ζουμί τους. Ο δημιουργικός άνθρωπος γι’ αυτό ονομάζεται έτσι: θα μεταναστεύσει, θα βρει τρόπους να κάνει αυτό που επιθυμεί, θα επινοήσει λύσεις, και τελικά θα μοιραστεί την χαρά του με όσους πραγματικά τον αγαπούν και τον υποστηρίζουν. Ίσως τελικά αυτό το τοξικό περιβάλλον να γεννά πραγματικά σημαντικούς δημιουργούς. Δεν τους γνωρίζουμε τώρα γιατί κυριαρχούν όσοι βάζουν τα εμπόδια.

andriotakis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ