Ο δρόμος του Μάγου 4ο Μάθημα ... "Ο άνεμος μου είπε ποιος είσαι." Ο άνεμος; Μα δεν είπε τίποτα.

Ποιος είμαι; - η μόνη ερώτηση που αξίζει να θέτουμε και η μοναδική που δεν παίρνει ποτέ απάντηση.

Είναι η μοίρα σας να παίζετε αμέτρητους ρόλους, αλλά αυτοί οι ρόλοι δεν είστε εσείς.

Το πνεύμα δεν έχει τόπο, αφήνει, όμως, πίσω του ένα αποτύπωμα, που ονομάζουμε σώμα.

Ο μάγος δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα τοπικό συμβάν που ονειρεύεται έναν ευρύτερο κόσμο.

Ο μάγος είναι ένας κόσμος που ονειρεύεται τοπικά συμβάντα.

Ο Μέρλιν χάθηκε απ’  τον κόσμο του Αρθούρου για πολλά χρόνια. Ώσπου, μια μέρα,
βγήκε απ' το δάσος κι έκανε αιφνιδιαστικά την επανεμφάνιση του στο Κάμελοτ. Πανευτυχής που ξανάβλεπε το δάσκαλο του, ο Βασιλιάς Αρθούρος διέταξε να οργανώσουν ένα συμπόσιο προς τιμήν του. Όμως, ο Μέρλιν έδειχνε απορημένος κοιτάζοντας τον παλιό του μαθητή, σαν να τον αντίκριζε για πρώτη φορά.

"Θα δεχτώ την πρόσκληση, αν είσαι αυτός που νομίζω ότι είσαι", είπε. "Πες μου, όμως, ειλικρινά: ποιος είσαι;" Ο Αρθούρος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, πριν προλάβει, όμως, να διαμαρτυρηθεί, ο Μέρλιν απευθύνθηκε στο συγκεντρωμένο πλήθος της βασιλικής αυλής. "Προσφέρω ένα πουγκί με χρυσόσκονη σε όποιον μπορέσει να μου πει ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος", φώναξε δυνατά. Αμέσως παρουσιάστηκε μες στα χέρια του ένα πουγκί με ατόφια χρυσόσκονη.

Κανένας από τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, που τον κοιτούσαν παραξενεμένοι και σκυθρωποί, δεν έσπευσε να απαντήσει. Τελικά, ένας νεαρός ακόλουθος πήρε θάρρος. "Όλοι ξέρουμε ποιός είναι ο βασιλιάς μας", είπε. Ο Μέρλιν κούνησε αρνητικά το κεφάλι και τον έδιωξε από την αίθουσα. Κανείς σας δεν ξέρει ποιος είναι;" επανέλαβε. Είναι ο Αρθούρος", ακούστηκε μια άλλη φωνή. "Αυτό το ξέρουν  ακόμα και οι πέτρες." Ο Μέρλιν είδε από πού ερχόταν η φωνή - ανήκε σε μια γριά υπηρέτρια στη γωνία. Έδειξε και σ' αυτήν την έξοδο. Ολόκληρη η αυλή έσφυζε από σύγχυση, γρήγορα, η πρόκληση του μάγου μετατράπηκε σε παιχνίδι.

Διάφορες απαντήσεις άρχισαν να αντηχούν: ο γιος του Ούθερ Πέτραγκον, ο ανώτατος άρχοντας του Κάμελοτ, ο ηγεμόνας της Αγγλίας. Ο Μέρλιν καμιά δεν δεχόταν, ούτε και τις πιο εφευρετικές όπως ο γιος του Αδάμ, το άνθος της Αλβιόνας, ο καλύτερος των ανθρώπων και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά της Γκουίνεβιρ. "Είναι ο λατρεμένος μου σύζυγος", μουρμούρισε. Και ο Μέρλιν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Ένας-ένας αποχωρούσαν οι παρευρισκόμενοι, ώσπου στη μεγάλη αίθουσα απόμεινε μονάχα ο Μέρλιν κι ο βασιλιάς.

‘’Μέρλιν, μας μπέρδεψες όλους", παραδέχτηκε ο Αρθούρος. Εγώ όμως, είμαι σίγουρος για το ποιος είμαι. Η απάντησή μου, λοιπόν, είναι η εξής: Είμαι ο παλιός σου φίλος και μαθητής." Ύστερα από έναν απειροελάχιστο δισταγμό, ο Μέρλιν απέρριψε κι αυτή την απάντηση και ο βασιλιάς δεν είχε άλλη επιλογή απ' το να αποχωρήσει. Ωστόσο, η περιέργεια οδήγησε τα βήματά του σε μια ανοιχτή πόρτα, απ' όπου μπορούσε κανείς να δει μέσα στην αίθουσα. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε τον Μέρλιν να πηγαίνει στο παράθυρο, ν' ανοίγει το πουγκί και να πετάει τη χρυσόσκονη  στον αέρα.

Γιατί πέταξες το πολύτιμο χρυσάφι;" φώναξε ο Αρθούρος, ανήμπορος να συγκρατηθεί. 

Ο Μέρλιν γύρισε να τον κοιτάξει. "Έπρεπε να το κάνω", αποκρίθηκε. "Ο άνεμος μου είπε ποιος είσαι." Ο άνεμος; Μα δεν είπε τίποτα.

" Ακριβώς."

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Οι μάγοι προτιμούν συχνά να παραμένουν ανώνυμοι και απάτριδες. Δεν τους αρέσει να μένουν για πολύ σ' ένα συγκεκριμένο τόπο, αποκτώντας υπερβολική οικειότητα με τους θνητούς. "Όποιος φωνάζει το όνομά μου είναι ξένος", είπε ο Μέρλιν. "Το γεγονός ότι αναγνωρίζετε το πρόσωπό μου, δεν σημαίνει ότι με ξέρετε."

Οι μάγοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες του σύμπαντος. Συνεπώς, ο συγκεκριμένος τόπος που τυχαίνει να βρίσκονται δεν έχει γι' αυτούς καμιά σημασία.

Στη θνητή ζωή, εκείνο που πρωτίστως μας περιορίζει είναι τα ονόματα, οι ετικέτες και οι ορισμοί. Είναι χρήσιμο το ονοματεπώνυμο - για τις ληξιαρχικές πράξεις - γρήγορα, όμως, μετατρέπεται σε τροχοπέδη. Το όνομά σας είναι μια ταμπέλα. Καθορίζει το χρόνο και τον τόπο της γέννησής σας, καθώς και το ποιοι ήταν οι δύο γονείς σας. Μετά από μερικά χρόνια, το όνομά σας προσδιορίζει τις σπουδές και το επάγγελμά σας. Μέχρι τα τριάντα, η ταυτότητά σας περικλείεται σ' ένα κουτί από λέξεις. Τα τοιχώματα αυτού του κουτιού αποτελούνται, για παράδειγμα, από τα εξής: "Καθολικός, δικηγόρος, φοίτησε στο Κορνέλ, παντρεμένος με τρία παιδιά και υποθηκευμένο σπίτι". Αυτά τα στοιχεία μπορεί να μην είναι ανακριβή, είναι, όμως, παραπλανητικά. Παγιδεύουν ένα ασυμβίβαστο πνεύμα μέσα σε καθορισμένα πλαίσια.

Πολλοί απ' αυτούς τους περιορισμούς μοιάζουν να αναφέρονται σε εσάς, ενώ στην πραγματικότητα αναφέρονται μόνο στο σώμα σας - κι εσείς είστε πολύ περισσότερα πράγματα απ' αυτό το σώμα. Ο μάγος έχει μια παράδοξη σχέση με το σώμα του. Το βλέπει σαν μια πνοή διάνοιας που απέκτησε σχήμα μέσα στον κόσμο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις πέτρες, τα δέντρα, τα βουνά, τις λέξεις, τις επιθυμίες και τα όνειρα. Το γεγονός ότι μια επιθυμία ή ένα όνειρο είναι πράγματα άυλα, ενώ το σώμα μας είναι στερεό, δεν προκαλεί σύγχυση στο μάγο. Οι μάγοι στερούνται της γνώριμης δικής μας προκατάληψης, που εξισώνει το "στερεό" με το "πραγματικό".

Ένας μάγος δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως ένα τοπικό συμβάν που ονειρεύεται έναν ευρύτερο κόσμο. Ο μάγος είναι ένας κόσμος που ονειρεύεται τοπικά συμβάντα. Δεν τον συγκρατεί κανένα όριο. Οι θνητοί δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν δίχως τα όριά τους. Τα σώματα τους καθορίζουν το ποιοι είναι - χωρίς σώμα δεν θα ήξεραν καν που βρίσκεται το σπίτι τους, μια και το σπίτι είναι ο χώρος όπου βρίσκει καταφύγιο κι ανάπαυση το σώμα.

 Ο Μέρλιν, πάντως, δεν πίστευε ότι είναι άστεγος. Έλεγε: "Ετούτο το σώμα είναι σαν μια φωλιά για τα πουλιά των σκέψεών μου, που έρχονται και φεύγουν, όμως, τόσο αστραπιαία, ώστε θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζούνε κυρίως στον αέρα". Εμείς, πάλι, υποθέτουμε ότι οι σκέψεις πηγαινοέρχονται μες στο κεφάλι μας, αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Ποιος είδε μια σκέψη, προτού αυτή προκύψει; ποιος μπορεί να ακολουθήσει το πέταγμα μιας στο επόμενο σημείο που αποφασίζει τυχαία να βρεθεί;

Ο Μέρλιν δεν καταλάβαινε γιατί οι θνητοί επέμεναν να είναι τόσο προσκολλημένοι στα σώματά τους. "Μπορούμε να πούμε", έλεγε, ‘’ότι αυτός ο σωρός από σάρκα και κόκαλα είμαι 'εγώ', μόνο εφόσον θεωρούμε ότι αυτός ο λόφος, εκείνο το λιβάδι κι εκείνο το κάστρο είναι επίσης 'εγώ'. Στα μάτια του Μέρλιν ένα θνητό σώμα δεν είναι καλύτερο από μια κρεμάστρα, στην οποία έχουν ξεμείνει να κρέμονται διάφορα πιστεύω, φόβοι, προκαταλήψεις και όνειρα.  Όσο περισσότερα τα ρούχα, τόσο εξαφανίζεται η κρεμάστρα από κάτω τους. Αυτό έχουν κάνει με τα σώματά τους οι θνητοί, εξηγούσε ο Μέρλιν. Είναι αδύνατο να διακρίνουν την αλήθεια του σώματος - ότι είναι δηλαδή ένας ποταμός επίγνωσης που διατρέχει το χρόνο - επειδή έχει συσσωρευτεί επάνω του το υπερβάλλον βάρος του παρελθόντος.

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Για να γευτείτε την εμπειρία αυτού του μαθήματος, πρέπει να ξεχάσετε για λίγο το όνομά σας. Ας πούμε ότι το "ποιος είμαι;’’ τίθεται τώρα ως πραγματική ερώτηση. Η απόδραση από το όνομα και την υλική υπόσταση οδηγεί στην ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είστε. Τον περισσότερο καιρό, βιώνουμε τον εαυτό μας μέσω των περιορισμών. Το να παίζουμε ένα ρόλο μάς περιορίζει, κι όμως ο κάθε άνθρωπος αλλάζει διαρκώς ρόλους. Θυμηθείτε την εποχή που ήσασταν παιδί και η μητέρα σας ήταν το κέντρο του κόσμου σας. Δεν είχατε ποτέ διανοηθεί ότι είχε και μια δική της ζωή, εκτός από το να είναι η Μαμά σας - αυτή ήταν η μοναδική της ιδιότητα μες στο μυαλό σας. Μόνο όταν μεγαλώσατε κάπως, διαπιστώσατε ότι έπαιζε κι άλλους ρόλους, όπως αυτόν της συζύγου, της αδελφής, της κόρης, της γυναίκας που ασχολείται με την καριέρα της και ούτω καθεξής. Τα πιο πολλά παιδιά δυσκολεύονται να δεχτούν ότι η ζωή των μαμάδων τους δεν είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στη μητρότητα - τόσο μεγάλος είναι ο ενστικτώδης εγωκεντρισμός όλων των μικρών παιδιών. Με τον καιρό, όμως, μαθαίνουμε να παίζουμε κι εμείς τους ρόλους μας, ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών μας.

Η ανάληψη νέων ρόλων μοιάζει να είναι ένας τρόπος επέκτασης των εμπειριών μας. Μια γυναίκα που θα ήταν μόνο μητέρα γρήγορα θα ασφυκτιούσε. Το να είναι κανείς "ολοκληρωμένος" στην κοινωνία μας, σημαίνει να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορετικές ιδιότητες. Ο μάγος, ωστόσο, δεν τα βλέπει καθόλου έτσι τα πράγματα. Γι' αυτόν η αίσθηση της ολοκλήρωσης είναι συνώνυμη της απελευθέρωσης από κάθε ρόλο. "Είμαι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, που έχει την εμφάνιση αυτού του μικρού σώματος", θα έλεγε ο Μέρλιν. "Είναι αλήθεια ότι μπορείτε να περικυκλώσετε τον ήλιο με τον αντίχειρα και το δείκτη σας, δεν εξακολουθεί, όμως, το φως του να πλημμυρίζει ολόκληρο τον ουρανό;"

Η απομάκρυνση από τους ρόλους είναι αρκετά περίπλοκη υπόθεση - ωστόσο, δεν μπορείτε να εισέλθετε στον κόσμο του μάγου, εάν προσδιορίζετε τον εαυτό σας βάσει των ρόλων που παίζετε. Ποια είναι, όμως, η εμπειρία της πλήρους απαλλαγής από ρόλους; Στην πραγματικότητα, είναι κάτι πολύ απλό. Όταν ξυπνάτε το πρωί, προτού αρχίσετε να σκέφτεστε τη μέρα που σας περιμένει, υπάρχει μια στιγμή που νιώθετε απλώς ξύπνιοι, χωρίς να έχετε καμιά συγκεκριμένη σκέψη στο νου. Τότε είστε ο εαυτός σας, σε μια καθαρή κατάσταση επίγνωσης. Αυτή η εμπειρία της απλότητας επανέρχεται πού και πού κατά τη διάρκεια της μέρας, λίγοι, όμως, την παρατηρούν, καθώς η συνήθειά μας είναι να ταυτιζόμαστε με τη νοητική διεργασία. Κι αυτή δουλεύει αδιάκοπα κατά τη διάρκεια της μέρας. Παρ' όλ' αυτά, δεν είστε αυτό που σκέφτεστε.

Ίσως σας φανεί απίστευτο, αλλά οι σκέψεις μες στο κεφάλι σας δεν ανήκουν σ' εσάς - ανήκουν στο όνομα σας, στους ρόλους που έχετε μάθει να ερμηνεύετε. Αν είστε μια γυναίκα που σκέφτεται το παιδί της - τι κάνει στο σχολείο, τι θα του μαγειρέψετε το βράδυ κλπ. - δεν είστε εσείς που κάνετε αυτές τις σκέψεις. Είναι η μητέρα. Αν, την ώρα που ασκώ το ιατρικό μου επάγγελμα, συλλογίζομαι διαγνώσεις ή συνταγές, είναι ο γιατρός αυτός που κάνει τις σκέψεις. Η μητέρα ή ο γιατρός είναι, βέβαια, χρήσιμοι ρόλοι, αλλά έχουν κι αυτοί ένα τέλος και, κάποια μέρα, ο καθένας από μας έρχεται αντιμέτωπος με το αίνιγμα του "ποιος είμαι;" το οποίο ποτέ δεν πήρε απάντηση, όσο καλά κι αν παίξαμε εμείς τους ρόλους μας.

Ωστόσο, μπορείτε να ξεπεράσετε αυτό το παιχνίδι των ρόλων μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο, αν το θελήσετε. Καθώς διαβάζετε αυτή τη σελίδα, στρέψτε την προσοχή σας στον αναγνώστη. 'Η, ενώ ακούτε μουσική, παρατηρήστε εκείνον που την ακούει. Αν πάλι κοιτάζετε ένα ουράνιο τόξο, στραφείτε σε αυτόν που το κοιτάζει. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, θα αισθανθείτε αμέσως μια επίγνωση που είναι άγρυπνη, αμέτοχη, σιωπηλή κι όμως απέραντα ζωντανή. Τι ακριβώς κάνατε τώρα; Διακόψατε την παρατήρηση για να ρίξετε μια ματιά στον παρατηρητή. Αυτό το τέχνασμα ρίχνει φως σε μια απόλυτη βεβαιότητα της ύπαρξης σας - γιατί, πέρα από κάθε παρατήρηση, υπάρχει ο αμετάβλητος παρατηρητής. Αυτός είναι ο άχρονος παράγοντας σε κάθε περιορισμένη από το χρόνο εμπειρία - κι αυτός ο παρατηρητής είστε εσείς.

Η ιδιότητα του άχρονου μπορεί να φαντάζει στα μάτια σας τρομακτική, αν ταυτίζεστε υπερβολικά με τους ρόλους σας. Αμέτρητοι άνθρωποι καταρρακώνονται, όταν χάνουν τη δουλειά τους, όταν τα παιδιά τους μεγαλώνουν κι εγκαταλείπουν την οικογενειακή εστία, όταν πεθαίνει ο αγαπημένος τους σύζυγος. Η αίσθηση του "εγώ" τους είναι τόσο δεμένη με ονόματα, ταμπέλες και ρόλους, ώστε δεν βρήκαν ποτέ ευκαιρία να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι.

Είμαστε απόλυτα ανθρώπινοι και αυτό μας κάνει αληθινούς. Η πραγματικότητα δεν καθορίζεται - βιώνεται μόνο. Να είστε έτοιμοι για εκείνες τις σύντομες στιγμές κατά τη διάρκεια της μέρας, οπότε αναγνωρίζετε τον ουσιαστικό εαυτό σας πίσω από μια ανάσα, ένα συναίσθημα, μια αίσθηση. Αύριο το πρωί, πριν πεταχτείτε απ' το κρεβάτι, δοκιμάστε να αδράξετε εκείνο το φευγαλέο ίχνος του καθαρού, απλού Είναι, προτού αρχίσει ο νους τη φλυαρία του. Αυτή η γαλήνια, βουβή κι ανώνυμη κατάσταση προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Δεν την αγγίζουν η σκέψη, τα λόγια, οι πράξεις. Είναι το κάστρο που κανένας στρατός δεν μπορεί να εκπορθήσει, το θησαυροφυλάκιο όπου βρίσκονται αποθηκευμένα τα αληθινά πλούτη της ζωής.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ