Ένα εξαιρετικό απόσπασμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα και στο Απολλώνειο Φως από έναν πολύ αγαπημένο μου λογοτέχνη τον Κο ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΤΣΟΥΛΗ από το βιβλίο του Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ !!! Διαβάστε το φίλοι μου είναι ΥΠΕΡΟΧΟ :) Ευχαριστούμε Κε Κατσούλη !!!!
Φτάσανε έκθαμβοι, περικυκλωμένοι από έλατα στον μυστηριακό ομφαλό του κόσμου, αφού πέρασαν πρώτα από την προναία Αθηνά που ήταν ανατολικά του ιερού χώρου, στρογγυλή με τους είκοσι ακτινωτούς δωρικούς κίονες της, σαν θεά της Αυγής, προαναγγέλλοντας στους μυημένους επισκέπτες πάντα το Απολλώνιο φως.
Το πιο σπουδαίο, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, θρησκευτικό μνημείο για πολλούς αιώνες της ελληνικής φυλής, φορτισμένο με ένα μαγικό φως, φρουρούμενο από τους θεούς μέχρι και σήμερα, βρίσκεται στο κέντρο ή ακόμα καλύτερα στη μήτρα της γης. Ναι εδώ, έχει ένα από τα παλάτια του ο νικητής, ακτινοβόλος, Απόλλωνας, ο θεός της αρμονίας και υπέρτατης σοφίας.
Τα βράχια ήταν πάντα ιερά, αφού έτσι κι αλλιώς, από την κλασική εποχή, προτού ακόμη εγκατασταθεί ο ηλιακός θεός, στο χώρο υπήρχε ο ναός της πανάρχαιας λατρείας της μητέρας γης και χρησιμοποιείτο σαν μαντείο από τη γαία Πρόμαντη που έδινε χρησμούς διά μέσου της ιέρειας της Σίβυλλας.
Η ψυχή τους πλέον σημαδεύεται ανεξίτηλα και ποτέ πια δε θα ξεχάσουν αυτό που βλέπουν και αυτό που νοιώθουν. Το επιβλητικό περιβάλλον και τα καλλιτεχνήματα, αποπνέουν την ιερή ζεύξη της αρμονίας του φωτός και του θεανθρωπικού μέτρου ώστε να εμπλουτιστεί και να διασταλεί εκρηχτικά ο πνευματικός προπομπός που χρειάστηκαν οι Έλληνες, για να ξεκινήσουν το μαγικό θαυμαστό ταξίδι που θα τους διαχώριζε από κει και πέρα, μια για πάντα, από τους βαρβάρους. Η γραφίδα της διανόησης είχε αρχίσει και το φως αναδιατάχτηκε από τους θεούς, μαζί με τη λάμψη και την ενέργεια που έφερνε πάνω στο σκοτάδι, πέρα από τους φυσικούς, να χαράξει και τους ηθικούς νόμους, να καλλιεργήσει τις τέχνες και τις επιστήμες, να αρχίσει η αρχιτεκτονική τελετή που θα ολοκλήρωνε κάποτε το σπίτι του ανώτερου ανθρώπου.
Για πολλούς αιώνες, η συγκλονιστική αύρα των Δελφών, επέβαλε το θεϊκό δίκαιο σε απαράβατους διεθνείς νόμους, αρμονίας και τάξης και καθοδηγούσε την κοινωνία θετικά προς το απολλώνιο φως, σε όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητας της, σ’ ένα οραματικό πεπρωμένο. Απλοί άνθρωποι, άρχοντες, βασιλείς, μέχρι και ημίθεοι, παίρνουν τις συμβουλές και ανάλογα από εδώ και εμπρός καθορίζουν την παραπέρα στάση τους. «Το Μαντείο ούτε αποκρύπτει, ούτε αποκαλύπτει την αλήθεια, μόνο την υπαινίσσεται». Λόγω των χρησμών, πόλεμοι κερδίζονται ή χάνονται ή αναβάλλονται, συμφωνίες κλείνονται ή αθετούνται και ταυτόχρονα νέοι θεσμοί και κανόνες με απαράβατη οικουμενική και ουμανιστική ακτινοβολία, διέπουν και ενεχυριάζουν τις σχέσεις ακόμα και εμπόλεμων κρατών. Σταματούν οι εκτελέσεις και ο διασυρμός των αιχμαλώτων και οι νεκροί πολεμιστές πλέον θάβονται. Οι νεκροί γενικότερα δε χάνονται, αλλά αφήνουν το υλικό σώμα τους εδώ στη γη και ταξιδεύουν για να κριθεί η γήινη συμπεριφορά τους στον άδη. Τα δάση παύουν να καίγονται για στρατηγικές σκοπιμότητες, τα πηγάδια πλέον και τα ποτάμια δε δηλητηριάζονται και γενικά ο φυσικός πλούτος προστατεύεται από θεϊκές μορφές. Χιλιάδες έργα τέχνης κατασκευάζονται για να κοσμούν και να προστατεύουν τις πόλεις, τα σπίτια, τα νεκροταφεία, αλλά και για να φυλαχτούν στα ιερά και στα θησαυροφυλάκια. Δημιουργείται μεγάλη ώθηση στην άνθηση καλλιτεχνημάτων θρησκευτικής αλλά και ιστορικής μνήμης, ιδιαίτερα λόγο των μνημείων. Η ανάπτυξη του πολιτισμού και του αθλητισμού παίρνει σάρκα και οστά και σχεδόν επιβάλλεται, αφού επιβραβεύεται σε όλους τους τομείς της φιλοσοφίας, της μουσικής, της γλυπτικής, της συγγραφής, του τραγουδιού και της κάθε μορφής άθλησης. Οι τεχνίτες και οι αθλητές που πρωταγωνιστούν θεοποιούνται καθώς μορφοποιούν και συναγωνίζονται τους θεούς.
Σαν ένα ταψί θέλουν τη γη οι χάρτες του κόσμου και οι Δελφοί σχεδιάζονται από τους ειδικούς στο κέντρο του γήινου δίσκου. Αυτό, ο θεός των θεών για να το προσδιορίσει επακριβώς, άφησε δυο αετούς από τα άκρα της γης να πετάξουν και αυτοί συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς, κι εκεί κτίστηκε ο σημαντικότερος ναός, πάνω στα λείψανα της αρχαιότερης λατρείας της μητέρας γης, όπου έγινε το σπίτι του Απόλλωνα και τοποθετήθηκε ο ομφαλός, μια πέτρα κωνική, στεφανωμένη με δυο χρυσούς αετούς.
Ο χώρος λοιπόν δεν επιλέγεται τυχαία από τον Δία για την κατοικία των λατρεμένων του παιδιών Απόλλωνα και Διονύσου. Ο ένας θεός της αρμονίας, της σοφίας και του φωτός και ο άλλος θεός της αναρχίας, του χάους και του σκότους. Δύο θεών με εντελώς αντίθετα και αντίπαλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, μέσα στον ίδιο ναό. Για να μας υπενθυμίζει πάντα, όπως άλλωστε και με το όνομα του, (ΔΙΑΣ), την αναγκαιότητα της συνύπαρξης των δυο αντίθετων πόλων που περιστρέφονται, (ΓΗ), δίνοντας εναλλασσόμενοι κατ’ αρχήν τη ζωή και κατ’ επέκταση τη διαιώνιση της. Το πνεύμα και η ύλη. Το καλό και το κακό. Το φως και το σκοτάδι. Το αρμονικό με το άναρχο. Το αρσενικό και το θηλυκό. Η ζωή και ο θάνατος.
Οι τέσσερεις προσκυνητές, έκθαμβοι μπροστά σε ένα μαγικό τοπίο, πράσινο παντού, αφού ένα ψιλό χορταράκι έχει καλύψει το χώμα αφήνοντας να ξεχωρίζουν μόνο οι βράχοι και τα μνημεία, αναζητώντας την κάθαρση, πλένουν τα χέρια τους στην κρυστάλλινη, καθάρια, Κασταλία πηγή. Σκύβουν και πίνουν το δροσερό νερό με τα μαντικά νάματα που ξεπηδά στη ρίζα των επιβλητικών Φεδριάδων καθώς αυτές κατοπτεύουν και φρουρούν το χώρο διαχρονικά από τις διάφορες κηδεμονίες ελληνικών πόλεων και τους επίδοξους ξένους κατακτητές. Πιστεύουν ότι μέσα σ’ αυτό το μαγικό περιβάλλον από στιγμή σε στιγμή θα φανερωθεί το απολλώνιο φως για να τους μυήσει στην απόκρυφη σοφία του.
Αρχίζουν να βαδίζουν την ανηφόρα της ιεράς οδού. Δαιδαλώδης στριφογυρίσματα τους παραπέμπουν στη λαβυρινθώδη διαδρομή της σωματικής και πνευματικής άσκησης που πρέπει να ακολουθήσουν με επιμονή για να πλησιάσουν στο κέντρο των κέντρων της σοφίας και της αρμονίας που βρισκόταν ο ναός του Απόλλωνα.
Οι αρχαίοι, πληρώνουν φόρο τον λεγόμενο πελανόν για να ενισχυθεί το μυσταγωγικό σύστημα, ανάλογα με την κοινωνική τάξη τους που προσδιοριζόταν στο πρωτόκολλο και θυσιάζουν ένα κατσίκι που έπρεπε να μην είχε κάποιο ελάττωμα, ενώ απαραίτητος οιωνός για να μπορέσει να δοθεί ο χρησμός, ήταν να αρχίσει το ζώο να τρέμει, αφού πρώτα το είχαν βρέξει με κρύο νερό. Οι ίδιες συμβολικές πράξεις, του πλυσίματος των χεριών και το ανέβασμα στην ιερά οδό, πραγματοποιεί πάντοτε για εξαγνισμό και η Πυθία πριν πει το χρησμό, αλλά και ο Απόλλωνας μετά το φόνο του Πίθωνα.
Παραπλεύρως της ιεράς οδού, όταν οι Δελφοί είχαν απογειωθεί στον κολοφώνα της δόξας τους, υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι μαρμάρινα θησαυροφυλάκια αλλά και πάρα πολλά αγάλματα, προσφορές των ιδιωτών αλλά και Ελληνικών και ξένων πόλεων. Αυτά τα αναθήματα στον ηλιοφόρο θεό του φωτός επισφράγιζαν με τη συμμετοχή τους στα ιερά, μυστηριακά και εορταστικά δρώμενα την πίστη, την ευχαριστία, τη λατρεία και την παράκληση εξαγνισμού των δωρητών τους.
Το ρόλο της Πυθίας είχαν, όχι μια όπως ήταν στην αρχή, όταν το μαντείο πρωτοξεκίνησε, αλλά τρεις ιέρειες. Αρχικά, το μαντείο χρησμοδοτούσε και γιόρταζε μόνο κάθε Άνοιξη. Οι δουλειές όμως όσο η φήμη του απλωνόταν το έκαναν να μη μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και χρησμοδοτούσε πλέον κάθε μήνα και μετέπειτα κάθε εβδομάδα. Λόγω της πληθώρας των αιτούντων η μια ιέρεια δεν πρόφταινε και αυξήθηκαν σε δύο και μια εφεδρική. Οι νεαρές γυναίκες κατ’ αρχήν ήταν παρθένες και συμβόλιζαν την αγνότητα του πνεύματος. Μετά από τον έρωτα, την απαγωγή και βίαιη διαφθορά μιας νεαρής και όμορφης ιέρειας από τον Θεσσαλό Εχεκράτη, αντικαταστάθηκαν όλες από ώριμες γυναίκες της περιοχής, άνω των πενήντα ετών, που έφεραν όμως απαραίτητα συμβολική «παρθενική σκεύην».
Οι ιέρειες πάντοτε σε επικοινωνία με τον θεό Απόλλωνα, σε κατάσταση παραληρήματος, μασώντας φύλλα δάφνης, απαντούσαν στις ερωτήσεις και έδιναν συμβουλές στους επισκέπτες, διά μέσου των ιερέων που μετέφραζαν σοφά και προνοητικά το χρησμό, σύμφωνα πάντα με τις αξιοσέβαστες γενικές αρχές του ελληνικού τρόπου ζωής. Το μαντείο βέβαια αποθήκευε όλο και περισσότερους θησαυρούς και η φήμη του αλλά και η επιρροή του εξαπλωνόταν.
Είναι γνωστό πως μέχρι να επικρατήσει το Ολυμπιακό Πάνθεο, στους Έλληνες διατηρήθηκε για αιώνες, η ανάμνηση των χθόνιων θεοτήτων και αυτό φαίνεται ακόμα πιο χαρακτηριστικά στο άλλο μεγάλο μαντείο, το μαντείο της Δωδώνης αλλά και σε δεκάδες μαντεία που κτίστηκαν στην Ελληνική γη. Εκεί όπου το νερό της πηγής, οι φωνές των περιστεριών και το φύλλωμα της ιερής Διός καθώς το αναταράσσει ο άνεμος και η πνοή του Δία, δημιουργούν τους χρησμούς. Ο υπέρτατος των θεών των αρχαίων Ελλήνων κατοικεί μέσα στην ιερή δρυ, το δένδρο γίνεται μια γέφυρα που ενώνει τα σπλάχνα της γης μαζί του. Η φύση όλη συμμετέχει και συνομιλεί και καταλαβαίνει και συμπάσχει και βοηθάει αλλά και τιμωρεί τους ανθρώπους ανάλογα με τις πράξεις τους.
Για να νικήσουν οι ουράνιες θεότητες τις χθόνιες, έπρεπε να γεννηθεί ο Απόλλωνας, ένας νέος, δυνατός, όμορφος, ξανθός θεός της αρμονίας και του φωτός, γιος του Δία και της Λητώς. Η όμορφη μητέρα του νέου θεού είναι η προσωποποίηση της νύχτας, από γενιά τιτάνων και προέρχεται από το βορά, τη χώρα των υπερβορείων, τη μακαρισμένη χώρα, όπου δεν υπάρχουν πόνοι και λύπες και γερατειά. Εκεί θα κατοικεί, μόλις γεννηθεί ο Απόλλωνας, τους τέσσερις μήνες του χειμώνα, όποτε δηλαδή θα εγκαταλείπει τους Δελφούς και τη θέση του στο ναό θα παίρνει ο αδελφός του Διόνυσος.
Ο Δίας που παππού έχει τον Ουρανό και γιαγιά την Γαία, πατέρα τον Κρόνο και μητέρα τη Ρέα, ανέλαβε την εξουσία αφού νίκησε τον Κρόνο και τους τιτάνες και τους φυλάκισε στον Τάρταρο. Μετά από κλήρωση μεταξύ των θεών, στον Πλούτωνα έτυχε ο κάτω κόσμος, στον Ποσειδώνα η θάλασσα και στο Δία ο ουρανός. Τη γη συμφώνησαν να την κυβερνούν όλοι μαζί, αλλά θα βασίλευε ο Δίας. Από εδώ και πέρα, αρχίζει μια προσπάθεια από τον Νεφεληγερέτη να βελτιώσει εμβολιάζοντας το ανθρώπινο γένος με θεϊκά χαρίσματα, σωματικά αλλά και πνευματικά. Συνευρέθηκε με πολλές θεές αλλά και θνητές για να γεννηθούν αυτοί και αυτές που θα βοηθούσαν ώστε να επικρατήσει τελειωτικά των άλλων διεκδικητών του θεϊκού θρόνου αλλά και να βελτιωθεί λειτουργικά το δημιούργημα και ιδιαίτερα ο άνθρωπος που ήταν κατ’ εικόνα κι ομοίωση. Μια από τις αποτυχημένες ερωτικές επιδιώξεις του, ήταν η συνεύρεση με την Αστερία, αδελφή της Λητούς. Η πανέμορφη κόρη μόλις αντιλαμβάνεται τις επιδιώξεις του θεού μεταμορφώνεται κατατρομαγμένη σε ένα βράχο που έπλεε στο Αιγαίο. Ο Δίας δεν το βάζει κάτω, συνευρίσκεται με την αδελφή της, τη Λητώ και την καθιστά έγκυο.
Η ζηλιάρα Ήρα, αγανακτισμένη και εξουθενωμένη ψυχολογικά από τις αναρίθμητες απιστίες του συζύγου της με θεές αλλά και θνητές επειδή δεν μπορεί, αφού βέβαια δεν έχει τη δύναμη να βλάψει με οποιοδήποτε τρόπο τον ίδιο, αποφασίζει να εκδικηθεί αλλιώς, ώστε να προστατέψει την υπόληψη της αλλά και τα δικαιώματα των παιδιών της. Με χίλιους τρόπους εμποδίζει την πανέμορφη ερωμένη του Δία να γεννήσει τον γιο της, τον Απόλλωνα και σ’ αυτό την σιγοντάρουν και οι υπόλοιποι θεοί φοβούμενοι την ανακατάταξη των δυνάμεων στο πάνθεον του δωδεκάθεου.
Η ετοιμόγεννη Λητώ δεν ξέρει τι να κάνει. Μάταια ψάχνει τόπο να γεννήσει τον καρπό της παράνομης ερωτικής σχέσης της. Όλη η γη αρνείται να τη δεχτεί φοβούμενη το μένος της βασίλισσας των θεών. Στο χορό μπαίνει και ο Ποσειδώνας υποδεικνύοντας στο Δία ένα μικρό άγονο και πλεούμενο νησί στο κέντρο των Κυκλάδων. «Αστερία», παρακάλεσε το νησάκι ο Δίας, «αν θέλεις να γίνεις τόπος της γέννας και της κατοικίας και της λατρείας του γιου μου, του Φοίβου, που σημαίνει ‘του λαμπρού’ και που κάθε πρωί θα οδηγεί το άρμα του ζωοδότη ήλιου και θα φωτίζει τον κόσμο αλλά και διαδοχικά από την μια έως την άλλη άκρη της γης. Από την ημέρα της γέννησης του θα σε λένε ‘Δήλο’ που σημαίνει φωτεινή και πιότερο θα φωτίζει εσένα. Εσένα, που τίποτα δεν έχεις να χάσεις από την εκδίκηση της ζηλιάρας γυναίκας μου, αφού τίποτα δεν έχεις. Μια φοινικιά, πολύ αέρα να την κοπανά και πέτρες και χώματα είναι όλο το βιος σου. Δεν έχεις, ούτε πρόβατα που μπορούν να βοσκήσουν, ούτε αμπέλια να καρπίσουν. Αντιθέτως, έχεις να κερδίσεις πολλά, αν τον αφήσεις να κτίσει πάνω σου το ναό του και αυτός τότε θα σε τιμήσει με θεϊκά δώρα. Θα είσαι παντοτινά τρισευτυχισμένη όσο καμιά άλλη αφού θα συμμετέχεις και θα βοηθήσεις να έρθει στον κόσμο ο γιος του φωτός , της δικαιοσύνης, της αρμονίας και της σοφίας. Σκέψου τον πλούτο του ευωδιαστού βωμού σου από τις εκατόμβες και τα αναθήματα των Ελλήνων που έχουν κάνει λίμνη τους με τις πόλεις και τις αποικίες, τη Μεσόγειο θάλασσα. Ξέρω ότι όλοι τους θα έρχονται να δουν τον τοξοφόρο θεό όλης της οικουμένης, αφού το χειμώνα θα φεύγει και θα ταξιδεύει να φωτίσει τις άλλες χώρες που βρίσκονται μακριά στην υπερβόρεια γη. Ο νέος Θεός που θα γεννηθεί για να σου δείξει την ευγνωμοσύνη του, θα σου ανταποδώσει αυτό το καλό και με άλλο καλό, όπως κάνω εγώ, ο πατέρας του στους θεούς και στους ανθρώπους, ανταποδίδοντας τους στις καλές πράξεις τους την ευτυχία και θα σε στερεώσει με τέσσερες κολώνες ώστε να μην μπορεί ποτέ να βρεθείς στο βυθό της θάλασσας».
Η Αστερία δέχεται τελικά να φιλοξενήσει την ετοιμόγεννη μετά από αυτήν την επίμονη παρέμβαση του Δία για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί αλλά τα προβλήματα συνεχίζονται. Όσες μέρες κρατούν οι πόνοι, τόσες μέρες εκλιπαρεί την Ήρα η όμορφη Λητώ, να της επιτρέψει να γεννήσει. Αγκαλιάζοντας τον ιερό φοίνικα η θεά αντανακλά και μεταφέρει τον πόνο της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους από τη γη στο δελφικό ουρανό. Το δένδρο συμβολίζει από τότε τη νοητή φωτεινή κολώνα που κατασκευάζεται αργότερα στο ναό του κέντρου στους Δελφούς, καθώς έτσι θα συνδεθεί, από εδώ και μπρος αλλά και για πάντα, ο κάτω κόσμος με τη λάμψη του φωτός και την αρμόνια των Ολύμπιων θεοτήτων.
Η Αθηνά, η Δήμητρα και η Αφροδίτη προσπαθώντας να βοηθήσουν την ετοιμόγεννη, παρακαλούν, μη μπορώντας να κάνουν τίποτα άλλο, την Ήρα να τους στείλει τη θεά των αίσιων τοκετών, την Ειλείθυια. Τελικά, ένα μαλαματένιο, στολισμένο με κεχριμπάρι, περιδέραιο, κατασκευασμένο από τα χέρια του Ήφαιστου, μεταφερόμενο στο παλάτι του Ολύμπου από την έγχρωμη αγγελιοφόρο των θεών Ίριδα, καταλάγιασε τον θυμό της απατημένης βασίλισσας.
Περιμένοντας τη γέννα, γύρω από το ιερό δέντρο, εννέα λιοντάρια κοιτούν το δένδρο και την ανατολή που βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση, βρυχώντας προς τη θεά, περιφρουρώντας την ασφάλεια και διαλαλώντας τον ερχομό του νέου θεού.
Κι έτσι η Λητώ, αφού γεννά τη θεά Άρτεμη για να τη βοηθήσει στον τοκετό του Απόλλωνα, περιμένει να ολοκληρωθούν οι θείες στιγμές ακουμπώντας πάνω στον ιερό φοίνικα. Επτά μέρες και επτά νύκτες κρατούν οι πόνοι της ολοκλήρωσης και όταν γονατίζει πάνω στη χλόη και ο νεαρός θεός ξεπηδά από κάτω της, το φως πλημυρίζει την οικούμενη.
Από εδώ και πέρα η σοφία του έθνους των Ελλήνων, που θα λάμπει σαν πνευματικός οικουμενικός φάρος και θα βάζει τις βάσεις όλων των επιστημών, θα διαχωριζόταν διαχρονικά σε επτά μεγάλους σοφούς.
Επτά φορές οι Γερανοί έκαναν το γύρω του νησιού που από τότε έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα λατρείας, χτυπώντας πανηγυρικά τα φτερά τους. Η Λητώ σηκώνοντας το παιδί της φώναξε:
«Ω! Νύκτα
Εσύ Έφερες
Μια Φορά
Τον Ήλιο
Πάνω
Στο Φωτεινό Νησί
Και Αυτός
Αιώνια Πλέον
Θα Παίρνει
Και Θα Φέρνει Εσένα.
Ω! Γη Μεγάλη Θεά
Μητέρα Όλων Των Όντων
Εσύ Που Φέρνεις Τη Γέννηση
Μαζί Με Το Θάνατο
Το Νησί Αυτό
Που Πάνω Του Γεννήθηκε Το Φως
Η ΔΗΛΟΣ
Ας Είναι Η Δίαυλος
Του Γένους Των Ανθρώπων
Προς Το Θείο, Το Ευλογημένο
Το Ακατάλυτο Του Ηλιακού Κύκλου
Της Πνευματικής Και Αιώνιας Ζωής.
Ω! Απόλλωνα
Ευλόγησε Και Προστάτεψε
Για Πάντα
Ότι Πιο Ωραίο Και Υψηλό
Χάρισες Εσύ Στο Σύμπαν
Το Ελληνικό Πνεύμα
Και Την Ελληνική Διάνοια».
Και αν ο ηλιακός θεός γεννιέται από τη νύχτα και ξαναγυρίζει σ’ αυτήν, συμβολίζει για πάντα, ότι μια έρημος θα ήταν η γη, αν ο ήλιος δεν ενάλλασσε ρυθμικά το φως με το σκοτάδι.
Μέσα σε λίγες μέρες με εκπληκτικούς ρυθμούς, ο μικρός θεός μεγαλώνει χωρίς να βυζάξει γάλα από τη μάνα του, αλλά αφού η Θέτιδα στάζει στο στόμα του μερικές σταγόνες από νέκταρ και αμβροσία. Αντάξιος του άλλος θεός, ημίθεος αλλά και άνθρωπος σε ομορφιά και χάρη δε θα υπάρξει ποτέ και όσο παραβρίσκεται ακόμα στο νησί, όλες οι θεές ξετρελαίνονται μαζί του.
Με την πρώτη επίσκεψη του στον Όλυμπο, του δίνεται η ευκαιρία και αναδεικνύει όλα τα χαρίσματα του. Έκθαμβος ο Δίας, αναγνωρίζοντας και τις καλλιτεχνικές ικανότητες του, του χαρίζει μια χρυσή εφτάχορδη λύρα στήνοντας προς τιμήν του τρικούβερτο γλέντι.
Συμμετέχει στο συμβούλιο των θεών και κατά την συνεδρίαση κάθεται δεξιά του Δία. Πρώτος σε όλα, πρώτος και σαν πολεμιστής και με το χρυσό τόξο του, στέκει στο πλευρό του πατέρα του, που προσπαθεί παρά τα προβλήματα με τις αντιζηλίες της γυναίκας του, αλλά και το κυνήγι εξουσίας των άλλων θεών, να επιβάλει την τελική τάξη στον κόσμο.
Ο Δίας σαν ουράνιος θεός πρέπει να επιβληθεί, να διατάζει, να ελέγχει όλο τον κόσμο και μαζί με αυτόν τους άλλους θεούς αλλά και τις χθόνιες γήινες θεότητες. Οι φυσικοί νόμοι τελειοποιούνται και οι ηθικοί κανόνες πρέπει να επιβληθούν δια πυρός και σιδήρου στις χθόνιες θεότητες, στους γίγαντες, στα φίδια, στα τέρατα και στα ανισόρροπα στοιχεία της φύσης που εκπορεύονται από τη μητέρα γη, για να παραδειγματίζουν και να βελτιώνουν συνεχώς τους ανθρώπους.
Ο Απόλλωνας, βοηθάει τους Λαπίτες, φυλή θεϊκής καταγωγής της Θεσσαλίας που βρίσκονται περιστασιακά υπό τον Θησέα, να νικήσουν κατά κράτος μέσα σε μια νύκτα τους συγγενείς τους μεν, αλλά ημιάγριους κενταύρους, οι οποίοι όταν φιλοξενούνται πάντοτε προδίδουν και καταπατούν τις αρχές της φιλοξενίας, Οι κένταυροι, περιέργως για την αισθητική της Ελληνικής μυθοπλασίας αν ήταν μύθος; είναι τέρατα που έχουν μεν ανθρώπινο κεφάλι, κορμό και χέρια, ενώ από τη μέση και κάτω έχουν αλογίσιο σώμα. Γνωρίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον περιπλανιέται σε πολλά μέρη και τελικά κατευθύνεται στους Δελφούς με σκοπό να φτιάξει ένα μαντείο για τους ανθρώπους.
Παρά την ομορφιά και όλα τα χαρίσματα που έχει ο Απόλλωνας, παραδόξως δεν έχει τις ερωτικές επιτυχίες που περιμένει. Οι γυναίκες φοβούμενες ίσως, ότι μόνο προβλήματα απιστίας θα τους χαρίσει και τίποτα παραπάνω η λαμπερή του ομορφιά, αρνούνται να κάνουν σχέση μαζί του μήπως και τον αγαπήσουν. Από τότε, υπήρχε η αντίληψη ότι τα ομορφότερα λουλούδια έχουν σχεδόν πάντα δηλητηριώδεις ρίζες.
Κι έτσι, μετά από βέλος, με αιχμηρή και ολόχρυση μύτη που του ρίχνει για να τον εκδικηθεί από ζήλια ο άλλος τοξοφόρος θεός, ο γιος της Αφροδίτης, ο Έρωτας, ο Απόλλωνας ερωτεύεται την νύμφη Δάφνη, την κόρη του θεού ποταμού Πηνειού της όμορφης Θεσσαλίας. Αυτή όμως κρύβεται για να μην τον παντρευτεί πολλά ημερονύκτια, κυνηγώντας όταν μπορεί μέσα στο δάσος, προσπαθώντας πάντα να μοιάσει της θεάς Δήμητρας. Στην απόγνωση της μάλιστα, όταν ο κλοιός του Απόλλωνα κλείνει και είναι έτοιμος να τη βρει, παρακαλεί τον πάτερα της να τη μετατρέψει στο ομώνυμο φυτό, για να γλυτώσει από το πάθος του. Και ο καημένος, φλογισμένος από το βέλος του έρωτα, θεός, κλαίει απαρηγόρητος αγκαλιάζοντας και φιλώντας το δένδρο αντί για το σώμα που ποτέ δε θα καταφέρει να το χαϊδέψει και από τότε θα γυρνά σε ανάμνηση της με ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι του. Η δάφνη θα γίνει το ιερό δένδρο σε όλες τις ιεροτελεστίες του.
Ο Απόλλωνας σε μια ακόμη ανεπιτυχή προσπάθεια να ικανοποίηση το μεγάλο πάθος του για τις ωραίες γυναίκες ερωτεύεται παράφορα την Κασσάνδρα, την κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου, αλλά και αυτή αρνείται τον έρωτα του. Για να την πείσει, της υπόσχεται ότι θα της χαρίσει την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Στην αρχή η θνητή ενδίδει, αλλά επειδή δεν ικανοποιείται από την ερωτική συνεύρεση τους, φεύγει μακριά του. Θυμωμένος ο θεός, που βέβαια δεν μπορεί να αθετήσει την υπόσχεση του, της παραχωρεί μεν την δυνατότητα της πρόβλεψης του μέλλοντος αλλά κάνει δε και όλους τους ανθρώπους που θα τη ρωτούν, έτσι ώστε να μην την πιστεύει κανείς. Όταν αυτή μαντεύει ότι η απαγωγή της ωραίας Ελένης θα έφερνε καταστροφή στην Τροία κανείς δεν την πιστεύει. Η Κασσάνδρα ήταν η πρώτη που γνώριζε ότι ο πατέρας της επέστρεφε από τον Αχιλλέα με τη σορό του Έκτορα. Επίσης μάταια προσπαθούσε να πείσει τους Τρώες να μη βάλουν μέσα στην πόλη τον Δούρειο Ίππο.
Για να ιδρύσει ο Απόλλωνας το ιερό του εκεί, όπου υπήρχε η ιερή πηγή Κασταλία, έπρεπε να σκοτώσει το γιο της Γαίας, το φίδι Πύθων που είχε δέκα χέρια και τέσσερα μάτια και δεν άφηνε τη μάνα του Λητώ να τον γεννήσει καταδιώκοντας την σε όλη τη γη με εντολή της Ήρας. Το τεράστιο ερπετό φύλαγε την πηγή κατοικώντας σε μια σχισμή του βράχου καταστρέφοντας και θανατώνοντας τους περιοίκους. Το φίδι ήταν θεότητα χθόνια, ήταν ο προκάτοχος του μαντείου, σύμβολο της σοφίας και θύμιζε, ότι στην κοιλιά της γης έμενε η αιώνια μνήμη των παλαιότερων γενεών, με αποτέλεσμα ο χώρος να είναι προνομιούχος για προφητείες.
Πάνω στο βράχο, που μέχρι σήμερα φέρει το όνομα της, η Λητώ κάθεται με μεγάλη αγωνία και παρακολουθεί, δίνοντας την αμέριστη ηθική συμπαράσταση της, στον αγώνα του γιου της. Το απολλώνιο μέτρο της αρμονίας και της ενότητας παλεύει, ενάντια στην υπερβολή των δυνάμεων της φύσης. Η σύγκρουση είναι φοβερή αλλά νικά το φως, επιβάλλοντας την αισιοδοξία για την μεταθανάτια ζωή, παρά το κοπιαστικό ταξίδι του ανθρώπου στη υλική του διαδρομή, μέχρι της τελικής αναπόφευκτης πτώσεως του.
Ο νεογέννητος φωτεινός θεός, χρησιμοποιώντας το τόξο και ένα βέλος του που φέρει ένα αναμμένο δαυλό, καταφέρνει καίριο χτύπημα στον Πύθωνα. Το φως ή η λαβα από το φως, σκοτώνει το σκοτάδι και ανάβει την ιερή φλόγα στον τρίποδα του ναού. Αυτό κάνει τον ουρανό να σπινθηρίζει διαλαλώντας σε όλους, θεούς και ανθρώπους, τον πόλεμο του πνεύματος που ξεκίνησε και που θα συνεχίσει διατρανώνοντας τη βούληση του προς άπαντες για τις καταλυτικές αλλαγές που θα διέπουν από εκείνη την ώρα και μετά τη ζωή στη γη.
Κάτω από τον ομφαλό, μέσα στη γη, θάβεται μια δια παντός ο Πύθωνας, και διά μέσου ενός πνευματικού άξονα συνδέεται με το δελφικό ουρανό.
Ο Απόλλωνας ήταν ο πιο σπουδαίος θεός μετά τον Δία και η προσωποποίηση του φωτός και του ήλιου και της αρμονίας του σύμπαντος, Παρ’ όλα αυτά για να εξαγνιστεί από το φόνο, αυτοτιμωρείται για εννέα χρόνια και γίνεται βοσκός του θνητού βασιλιά των Φερών Άδμητου. Μετά τη γενναία και παραδειγματική αυτή πράξη του, γυρνά σαν θεός του φωτός, της καλοσύνης και της ταπείνωσης, της σωφροσύνης και της πραότητας, της ανοχής και της κατάργησης της αυτοδικίας με δάφνες από τα Τέμπη. Αμέσως σε ανάμνηση της νίκης του θεσπίζει εορτές και μουσικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες στο μαντείο, κάθε οκτώ χρόνια, υπενθυμίζοντας πάντα τα ιδεώδη που εκτός των άλλων ήθελαν εθνική συνείδηση και αδελφική σχέση μεταξύ των ομόθρησκων Ελληνικών πόλεων. Προστατεύει τους ασθενείς, τα παιδιά, τους ταξιδιώτες, τους ναυτικούς, τα κοπάδια και τους αγρούς. Του αρέσουν οι τέχνες και ιδιαίτερα η ποίηση και η μουσική. Εμπνέει και βοηθά όσους από τους ανθρώπους ασχολούνται με αυτά. Με την επτάχορδη λύρα, που του χάρισε ο Δίας, στην πρώτη συνάντηση τους στον Όλυμπο, αλλά και με τη ψηλή του κορμοστασιά, την ξανθιά κόμη, τα γαλανά μάτια, μαγεύει Θεούς και ανθρώπους.
Θεός ποιμενικός, ερωτευμένος με τον έρωτα, με τις μούσες, τις νύμφες αλλά και τις πριγκίπισσες, πολυγαμικός σαν τον πατέρα του, κάνει πολλά παιδιά, όπως τον Ορφέα και τον Ασκληπιό. Παρ’ όλα αυτά, είναι και σκληρός πολεμιστής και με τα τόξα και τα ολόχρυσα βέλη, σκοτώνει όσους για λόγους ακατάλληλου βίου και απρεπούς συμπεριφοράς πρέπει να τιμωρηθούν.
Οι χρησμοί παίρνονται από τις κινήσεις, τα χρώματα, τους ήχους και γενικά από την συμπεριφορά των ουράνιων σωμάτων, των ιερών φυτών και ζώων. Τα σπουδαιότερα ζώα που είναι αφιερωμένα σ’ αυτόν ήταν ο λύκος και το ελάφι. Από τα ψάρια, ήταν το δελφίνι που θύμιζε και τους Δελφούς. Από τα φυτά, ήταν ο φοίνικας αλλά και η δάφνη. Από τα πουλιά, ήταν ο κύκνος, ο γύπας, το γεράκι και το κοράκι.
Τη σκέψη του Θεού Δία, να εγκαταστήσει στους Δελφούς τον Απόλλωνα, αποκαλύπτουν στο χώρο και καταμαρτυρούν τα μνημεία λατρείας, ο ναός του Απόλλωνα αγκαλιά με το θέατρο του Διονύσου και η ανηφορική ιερά οδός με τους θησαυρούς που ανήκαν σε όλους, μνημεία της μυθικής γενεαλογικής ρίζας, αλλά και πρεσβευτές της διαχρονικής συνύπαρξης, εκεχειρίας και γιατί όχι ενότητας των Ελληνικών ομόθρησκων πόλεων. Όσες πόλεις ακολουθούν τους νόμους του κτίζονται πλέον με θεϊκές αναλογίες. Οι θεοί με τη σειρά τους εκπέμπουν από το ιερό κέντρο το ακτινοβόλο φως στους πιστούς κατοίκους και τους καθιστούν υπεύθυνους για να μεταλαμπαδεύσουν την ειρηνική άμιλλα στην καλλιέργεια του πνεύματος, αλλά και την άθληση για υγιές σώμα. Επίσης, τους καλούν να μετατρέψουν τους λίθινους αιώνες σε χρυσούς αιώνες πνευματικής ανάτασης, ώστε να καθοδηγήσουν και να εξημερώσουν σιγά σιγά τη σκέψη ολόκληρης της ανθρωπότητας στις αλήθειες και στα πανανθρώπινα ιδεώδη.
Από εδώ και πέρα το μέλλον αρχίζει να σχεδιάζεται και η ανθρωπότητα των πολλών βάρβαρων χιλιετηρίδων ανοίγει τα δελφικά φτερά της και απογειώνεται με συγκλονιστικούς ρυθμούς. Ο πνευματικός και τεχνολογικός πολιτισμός, ακλουθώντας ακόμα και αν δεν το υποψιάζεται τις ράγες της αρχαιοελληνικής σκέψης σε όλα του τα αθλήματα, μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να φτιάξει έναν Παρθενώνα αλλά ούτε και ένα θέατρο με την ακουστική της Επιδαύρου και αυτό συμβαίνει γιατί, παρόλο που οι άνθρωποι ταξιδεύουν στα άστρα, δεν ήρθε η ώρα. Η ώρα που ο Δελφικός ύμνος θα παιανίζει και το Απολλώνιο φως θα ξαναλάμψει όχι μόνο για τους λίγους, τους μυημένους, αλλά για όλους στο υλικό και άυλο σύμπαν.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
απόσπασμα από το βιβλίο μου: ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ
<< Ακούστε με, κάτοικοι του παρθένου δάσους του Ελικώνα,και σεις πολεμοχαρείς κόρες του Δία του αγέρωχου,
Ανοίξτε τις φτερούγες σας, και με λόγια μαγικά πλανέψτε τον αδελφό σας, τον ξανθόμαλλο τον Φοίβο που συνοδευόμενος από πανέμορφες παρθένες των Δελφών ξεκινάει το ταξίδι του από τις δίδυμες κορφές του Παρνασσούγια να πάει στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλίας>>
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Φτάσανε έκθαμβοι, περικυκλωμένοι από έλατα στον μυστηριακό ομφαλό του κόσμου, αφού πέρασαν πρώτα από την προναία Αθηνά που ήταν ανατολικά του ιερού χώρου, στρογγυλή με τους είκοσι ακτινωτούς δωρικούς κίονες της, σαν θεά της Αυγής, προαναγγέλλοντας στους μυημένους επισκέπτες πάντα το Απολλώνιο φως.
Το πιο σπουδαίο, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, θρησκευτικό μνημείο για πολλούς αιώνες της ελληνικής φυλής, φορτισμένο με ένα μαγικό φως, φρουρούμενο από τους θεούς μέχρι και σήμερα, βρίσκεται στο κέντρο ή ακόμα καλύτερα στη μήτρα της γης. Ναι εδώ, έχει ένα από τα παλάτια του ο νικητής, ακτινοβόλος, Απόλλωνας, ο θεός της αρμονίας και υπέρτατης σοφίας.
Τα βράχια ήταν πάντα ιερά, αφού έτσι κι αλλιώς, από την κλασική εποχή, προτού ακόμη εγκατασταθεί ο ηλιακός θεός, στο χώρο υπήρχε ο ναός της πανάρχαιας λατρείας της μητέρας γης και χρησιμοποιείτο σαν μαντείο από τη γαία Πρόμαντη που έδινε χρησμούς διά μέσου της ιέρειας της Σίβυλλας.
Η ψυχή τους πλέον σημαδεύεται ανεξίτηλα και ποτέ πια δε θα ξεχάσουν αυτό που βλέπουν και αυτό που νοιώθουν. Το επιβλητικό περιβάλλον και τα καλλιτεχνήματα, αποπνέουν την ιερή ζεύξη της αρμονίας του φωτός και του θεανθρωπικού μέτρου ώστε να εμπλουτιστεί και να διασταλεί εκρηχτικά ο πνευματικός προπομπός που χρειάστηκαν οι Έλληνες, για να ξεκινήσουν το μαγικό θαυμαστό ταξίδι που θα τους διαχώριζε από κει και πέρα, μια για πάντα, από τους βαρβάρους. Η γραφίδα της διανόησης είχε αρχίσει και το φως αναδιατάχτηκε από τους θεούς, μαζί με τη λάμψη και την ενέργεια που έφερνε πάνω στο σκοτάδι, πέρα από τους φυσικούς, να χαράξει και τους ηθικούς νόμους, να καλλιεργήσει τις τέχνες και τις επιστήμες, να αρχίσει η αρχιτεκτονική τελετή που θα ολοκλήρωνε κάποτε το σπίτι του ανώτερου ανθρώπου.
Για πολλούς αιώνες, η συγκλονιστική αύρα των Δελφών, επέβαλε το θεϊκό δίκαιο σε απαράβατους διεθνείς νόμους, αρμονίας και τάξης και καθοδηγούσε την κοινωνία θετικά προς το απολλώνιο φως, σε όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητας της, σ’ ένα οραματικό πεπρωμένο. Απλοί άνθρωποι, άρχοντες, βασιλείς, μέχρι και ημίθεοι, παίρνουν τις συμβουλές και ανάλογα από εδώ και εμπρός καθορίζουν την παραπέρα στάση τους. «Το Μαντείο ούτε αποκρύπτει, ούτε αποκαλύπτει την αλήθεια, μόνο την υπαινίσσεται». Λόγω των χρησμών, πόλεμοι κερδίζονται ή χάνονται ή αναβάλλονται, συμφωνίες κλείνονται ή αθετούνται και ταυτόχρονα νέοι θεσμοί και κανόνες με απαράβατη οικουμενική και ουμανιστική ακτινοβολία, διέπουν και ενεχυριάζουν τις σχέσεις ακόμα και εμπόλεμων κρατών. Σταματούν οι εκτελέσεις και ο διασυρμός των αιχμαλώτων και οι νεκροί πολεμιστές πλέον θάβονται. Οι νεκροί γενικότερα δε χάνονται, αλλά αφήνουν το υλικό σώμα τους εδώ στη γη και ταξιδεύουν για να κριθεί η γήινη συμπεριφορά τους στον άδη. Τα δάση παύουν να καίγονται για στρατηγικές σκοπιμότητες, τα πηγάδια πλέον και τα ποτάμια δε δηλητηριάζονται και γενικά ο φυσικός πλούτος προστατεύεται από θεϊκές μορφές. Χιλιάδες έργα τέχνης κατασκευάζονται για να κοσμούν και να προστατεύουν τις πόλεις, τα σπίτια, τα νεκροταφεία, αλλά και για να φυλαχτούν στα ιερά και στα θησαυροφυλάκια. Δημιουργείται μεγάλη ώθηση στην άνθηση καλλιτεχνημάτων θρησκευτικής αλλά και ιστορικής μνήμης, ιδιαίτερα λόγο των μνημείων. Η ανάπτυξη του πολιτισμού και του αθλητισμού παίρνει σάρκα και οστά και σχεδόν επιβάλλεται, αφού επιβραβεύεται σε όλους τους τομείς της φιλοσοφίας, της μουσικής, της γλυπτικής, της συγγραφής, του τραγουδιού και της κάθε μορφής άθλησης. Οι τεχνίτες και οι αθλητές που πρωταγωνιστούν θεοποιούνται καθώς μορφοποιούν και συναγωνίζονται τους θεούς.
Σαν ένα ταψί θέλουν τη γη οι χάρτες του κόσμου και οι Δελφοί σχεδιάζονται από τους ειδικούς στο κέντρο του γήινου δίσκου. Αυτό, ο θεός των θεών για να το προσδιορίσει επακριβώς, άφησε δυο αετούς από τα άκρα της γης να πετάξουν και αυτοί συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς, κι εκεί κτίστηκε ο σημαντικότερος ναός, πάνω στα λείψανα της αρχαιότερης λατρείας της μητέρας γης, όπου έγινε το σπίτι του Απόλλωνα και τοποθετήθηκε ο ομφαλός, μια πέτρα κωνική, στεφανωμένη με δυο χρυσούς αετούς.
Ο χώρος λοιπόν δεν επιλέγεται τυχαία από τον Δία για την κατοικία των λατρεμένων του παιδιών Απόλλωνα και Διονύσου. Ο ένας θεός της αρμονίας, της σοφίας και του φωτός και ο άλλος θεός της αναρχίας, του χάους και του σκότους. Δύο θεών με εντελώς αντίθετα και αντίπαλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, μέσα στον ίδιο ναό. Για να μας υπενθυμίζει πάντα, όπως άλλωστε και με το όνομα του, (ΔΙΑΣ), την αναγκαιότητα της συνύπαρξης των δυο αντίθετων πόλων που περιστρέφονται, (ΓΗ), δίνοντας εναλλασσόμενοι κατ’ αρχήν τη ζωή και κατ’ επέκταση τη διαιώνιση της. Το πνεύμα και η ύλη. Το καλό και το κακό. Το φως και το σκοτάδι. Το αρμονικό με το άναρχο. Το αρσενικό και το θηλυκό. Η ζωή και ο θάνατος.
Οι τέσσερεις προσκυνητές, έκθαμβοι μπροστά σε ένα μαγικό τοπίο, πράσινο παντού, αφού ένα ψιλό χορταράκι έχει καλύψει το χώμα αφήνοντας να ξεχωρίζουν μόνο οι βράχοι και τα μνημεία, αναζητώντας την κάθαρση, πλένουν τα χέρια τους στην κρυστάλλινη, καθάρια, Κασταλία πηγή. Σκύβουν και πίνουν το δροσερό νερό με τα μαντικά νάματα που ξεπηδά στη ρίζα των επιβλητικών Φεδριάδων καθώς αυτές κατοπτεύουν και φρουρούν το χώρο διαχρονικά από τις διάφορες κηδεμονίες ελληνικών πόλεων και τους επίδοξους ξένους κατακτητές. Πιστεύουν ότι μέσα σ’ αυτό το μαγικό περιβάλλον από στιγμή σε στιγμή θα φανερωθεί το απολλώνιο φως για να τους μυήσει στην απόκρυφη σοφία του.
Αρχίζουν να βαδίζουν την ανηφόρα της ιεράς οδού. Δαιδαλώδης στριφογυρίσματα τους παραπέμπουν στη λαβυρινθώδη διαδρομή της σωματικής και πνευματικής άσκησης που πρέπει να ακολουθήσουν με επιμονή για να πλησιάσουν στο κέντρο των κέντρων της σοφίας και της αρμονίας που βρισκόταν ο ναός του Απόλλωνα.
Οι αρχαίοι, πληρώνουν φόρο τον λεγόμενο πελανόν για να ενισχυθεί το μυσταγωγικό σύστημα, ανάλογα με την κοινωνική τάξη τους που προσδιοριζόταν στο πρωτόκολλο και θυσιάζουν ένα κατσίκι που έπρεπε να μην είχε κάποιο ελάττωμα, ενώ απαραίτητος οιωνός για να μπορέσει να δοθεί ο χρησμός, ήταν να αρχίσει το ζώο να τρέμει, αφού πρώτα το είχαν βρέξει με κρύο νερό. Οι ίδιες συμβολικές πράξεις, του πλυσίματος των χεριών και το ανέβασμα στην ιερά οδό, πραγματοποιεί πάντοτε για εξαγνισμό και η Πυθία πριν πει το χρησμό, αλλά και ο Απόλλωνας μετά το φόνο του Πίθωνα.
Παραπλεύρως της ιεράς οδού, όταν οι Δελφοί είχαν απογειωθεί στον κολοφώνα της δόξας τους, υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι μαρμάρινα θησαυροφυλάκια αλλά και πάρα πολλά αγάλματα, προσφορές των ιδιωτών αλλά και Ελληνικών και ξένων πόλεων. Αυτά τα αναθήματα στον ηλιοφόρο θεό του φωτός επισφράγιζαν με τη συμμετοχή τους στα ιερά, μυστηριακά και εορταστικά δρώμενα την πίστη, την ευχαριστία, τη λατρεία και την παράκληση εξαγνισμού των δωρητών τους.
Το ρόλο της Πυθίας είχαν, όχι μια όπως ήταν στην αρχή, όταν το μαντείο πρωτοξεκίνησε, αλλά τρεις ιέρειες. Αρχικά, το μαντείο χρησμοδοτούσε και γιόρταζε μόνο κάθε Άνοιξη. Οι δουλειές όμως όσο η φήμη του απλωνόταν το έκαναν να μη μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και χρησμοδοτούσε πλέον κάθε μήνα και μετέπειτα κάθε εβδομάδα. Λόγω της πληθώρας των αιτούντων η μια ιέρεια δεν πρόφταινε και αυξήθηκαν σε δύο και μια εφεδρική. Οι νεαρές γυναίκες κατ’ αρχήν ήταν παρθένες και συμβόλιζαν την αγνότητα του πνεύματος. Μετά από τον έρωτα, την απαγωγή και βίαιη διαφθορά μιας νεαρής και όμορφης ιέρειας από τον Θεσσαλό Εχεκράτη, αντικαταστάθηκαν όλες από ώριμες γυναίκες της περιοχής, άνω των πενήντα ετών, που έφεραν όμως απαραίτητα συμβολική «παρθενική σκεύην».
Οι ιέρειες πάντοτε σε επικοινωνία με τον θεό Απόλλωνα, σε κατάσταση παραληρήματος, μασώντας φύλλα δάφνης, απαντούσαν στις ερωτήσεις και έδιναν συμβουλές στους επισκέπτες, διά μέσου των ιερέων που μετέφραζαν σοφά και προνοητικά το χρησμό, σύμφωνα πάντα με τις αξιοσέβαστες γενικές αρχές του ελληνικού τρόπου ζωής. Το μαντείο βέβαια αποθήκευε όλο και περισσότερους θησαυρούς και η φήμη του αλλά και η επιρροή του εξαπλωνόταν.
Είναι γνωστό πως μέχρι να επικρατήσει το Ολυμπιακό Πάνθεο, στους Έλληνες διατηρήθηκε για αιώνες, η ανάμνηση των χθόνιων θεοτήτων και αυτό φαίνεται ακόμα πιο χαρακτηριστικά στο άλλο μεγάλο μαντείο, το μαντείο της Δωδώνης αλλά και σε δεκάδες μαντεία που κτίστηκαν στην Ελληνική γη. Εκεί όπου το νερό της πηγής, οι φωνές των περιστεριών και το φύλλωμα της ιερής Διός καθώς το αναταράσσει ο άνεμος και η πνοή του Δία, δημιουργούν τους χρησμούς. Ο υπέρτατος των θεών των αρχαίων Ελλήνων κατοικεί μέσα στην ιερή δρυ, το δένδρο γίνεται μια γέφυρα που ενώνει τα σπλάχνα της γης μαζί του. Η φύση όλη συμμετέχει και συνομιλεί και καταλαβαίνει και συμπάσχει και βοηθάει αλλά και τιμωρεί τους ανθρώπους ανάλογα με τις πράξεις τους.
Για να νικήσουν οι ουράνιες θεότητες τις χθόνιες, έπρεπε να γεννηθεί ο Απόλλωνας, ένας νέος, δυνατός, όμορφος, ξανθός θεός της αρμονίας και του φωτός, γιος του Δία και της Λητώς. Η όμορφη μητέρα του νέου θεού είναι η προσωποποίηση της νύχτας, από γενιά τιτάνων και προέρχεται από το βορά, τη χώρα των υπερβορείων, τη μακαρισμένη χώρα, όπου δεν υπάρχουν πόνοι και λύπες και γερατειά. Εκεί θα κατοικεί, μόλις γεννηθεί ο Απόλλωνας, τους τέσσερις μήνες του χειμώνα, όποτε δηλαδή θα εγκαταλείπει τους Δελφούς και τη θέση του στο ναό θα παίρνει ο αδελφός του Διόνυσος.
Ο Δίας που παππού έχει τον Ουρανό και γιαγιά την Γαία, πατέρα τον Κρόνο και μητέρα τη Ρέα, ανέλαβε την εξουσία αφού νίκησε τον Κρόνο και τους τιτάνες και τους φυλάκισε στον Τάρταρο. Μετά από κλήρωση μεταξύ των θεών, στον Πλούτωνα έτυχε ο κάτω κόσμος, στον Ποσειδώνα η θάλασσα και στο Δία ο ουρανός. Τη γη συμφώνησαν να την κυβερνούν όλοι μαζί, αλλά θα βασίλευε ο Δίας. Από εδώ και πέρα, αρχίζει μια προσπάθεια από τον Νεφεληγερέτη να βελτιώσει εμβολιάζοντας το ανθρώπινο γένος με θεϊκά χαρίσματα, σωματικά αλλά και πνευματικά. Συνευρέθηκε με πολλές θεές αλλά και θνητές για να γεννηθούν αυτοί και αυτές που θα βοηθούσαν ώστε να επικρατήσει τελειωτικά των άλλων διεκδικητών του θεϊκού θρόνου αλλά και να βελτιωθεί λειτουργικά το δημιούργημα και ιδιαίτερα ο άνθρωπος που ήταν κατ’ εικόνα κι ομοίωση. Μια από τις αποτυχημένες ερωτικές επιδιώξεις του, ήταν η συνεύρεση με την Αστερία, αδελφή της Λητούς. Η πανέμορφη κόρη μόλις αντιλαμβάνεται τις επιδιώξεις του θεού μεταμορφώνεται κατατρομαγμένη σε ένα βράχο που έπλεε στο Αιγαίο. Ο Δίας δεν το βάζει κάτω, συνευρίσκεται με την αδελφή της, τη Λητώ και την καθιστά έγκυο.
Η ζηλιάρα Ήρα, αγανακτισμένη και εξουθενωμένη ψυχολογικά από τις αναρίθμητες απιστίες του συζύγου της με θεές αλλά και θνητές επειδή δεν μπορεί, αφού βέβαια δεν έχει τη δύναμη να βλάψει με οποιοδήποτε τρόπο τον ίδιο, αποφασίζει να εκδικηθεί αλλιώς, ώστε να προστατέψει την υπόληψη της αλλά και τα δικαιώματα των παιδιών της. Με χίλιους τρόπους εμποδίζει την πανέμορφη ερωμένη του Δία να γεννήσει τον γιο της, τον Απόλλωνα και σ’ αυτό την σιγοντάρουν και οι υπόλοιποι θεοί φοβούμενοι την ανακατάταξη των δυνάμεων στο πάνθεον του δωδεκάθεου.
Η ετοιμόγεννη Λητώ δεν ξέρει τι να κάνει. Μάταια ψάχνει τόπο να γεννήσει τον καρπό της παράνομης ερωτικής σχέσης της. Όλη η γη αρνείται να τη δεχτεί φοβούμενη το μένος της βασίλισσας των θεών. Στο χορό μπαίνει και ο Ποσειδώνας υποδεικνύοντας στο Δία ένα μικρό άγονο και πλεούμενο νησί στο κέντρο των Κυκλάδων. «Αστερία», παρακάλεσε το νησάκι ο Δίας, «αν θέλεις να γίνεις τόπος της γέννας και της κατοικίας και της λατρείας του γιου μου, του Φοίβου, που σημαίνει ‘του λαμπρού’ και που κάθε πρωί θα οδηγεί το άρμα του ζωοδότη ήλιου και θα φωτίζει τον κόσμο αλλά και διαδοχικά από την μια έως την άλλη άκρη της γης. Από την ημέρα της γέννησης του θα σε λένε ‘Δήλο’ που σημαίνει φωτεινή και πιότερο θα φωτίζει εσένα. Εσένα, που τίποτα δεν έχεις να χάσεις από την εκδίκηση της ζηλιάρας γυναίκας μου, αφού τίποτα δεν έχεις. Μια φοινικιά, πολύ αέρα να την κοπανά και πέτρες και χώματα είναι όλο το βιος σου. Δεν έχεις, ούτε πρόβατα που μπορούν να βοσκήσουν, ούτε αμπέλια να καρπίσουν. Αντιθέτως, έχεις να κερδίσεις πολλά, αν τον αφήσεις να κτίσει πάνω σου το ναό του και αυτός τότε θα σε τιμήσει με θεϊκά δώρα. Θα είσαι παντοτινά τρισευτυχισμένη όσο καμιά άλλη αφού θα συμμετέχεις και θα βοηθήσεις να έρθει στον κόσμο ο γιος του φωτός , της δικαιοσύνης, της αρμονίας και της σοφίας. Σκέψου τον πλούτο του ευωδιαστού βωμού σου από τις εκατόμβες και τα αναθήματα των Ελλήνων που έχουν κάνει λίμνη τους με τις πόλεις και τις αποικίες, τη Μεσόγειο θάλασσα. Ξέρω ότι όλοι τους θα έρχονται να δουν τον τοξοφόρο θεό όλης της οικουμένης, αφού το χειμώνα θα φεύγει και θα ταξιδεύει να φωτίσει τις άλλες χώρες που βρίσκονται μακριά στην υπερβόρεια γη. Ο νέος Θεός που θα γεννηθεί για να σου δείξει την ευγνωμοσύνη του, θα σου ανταποδώσει αυτό το καλό και με άλλο καλό, όπως κάνω εγώ, ο πατέρας του στους θεούς και στους ανθρώπους, ανταποδίδοντας τους στις καλές πράξεις τους την ευτυχία και θα σε στερεώσει με τέσσερες κολώνες ώστε να μην μπορεί ποτέ να βρεθείς στο βυθό της θάλασσας».
Η Αστερία δέχεται τελικά να φιλοξενήσει την ετοιμόγεννη μετά από αυτήν την επίμονη παρέμβαση του Δία για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί αλλά τα προβλήματα συνεχίζονται. Όσες μέρες κρατούν οι πόνοι, τόσες μέρες εκλιπαρεί την Ήρα η όμορφη Λητώ, να της επιτρέψει να γεννήσει. Αγκαλιάζοντας τον ιερό φοίνικα η θεά αντανακλά και μεταφέρει τον πόνο της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους από τη γη στο δελφικό ουρανό. Το δένδρο συμβολίζει από τότε τη νοητή φωτεινή κολώνα που κατασκευάζεται αργότερα στο ναό του κέντρου στους Δελφούς, καθώς έτσι θα συνδεθεί, από εδώ και μπρος αλλά και για πάντα, ο κάτω κόσμος με τη λάμψη του φωτός και την αρμόνια των Ολύμπιων θεοτήτων.
Η Αθηνά, η Δήμητρα και η Αφροδίτη προσπαθώντας να βοηθήσουν την ετοιμόγεννη, παρακαλούν, μη μπορώντας να κάνουν τίποτα άλλο, την Ήρα να τους στείλει τη θεά των αίσιων τοκετών, την Ειλείθυια. Τελικά, ένα μαλαματένιο, στολισμένο με κεχριμπάρι, περιδέραιο, κατασκευασμένο από τα χέρια του Ήφαιστου, μεταφερόμενο στο παλάτι του Ολύμπου από την έγχρωμη αγγελιοφόρο των θεών Ίριδα, καταλάγιασε τον θυμό της απατημένης βασίλισσας.
Περιμένοντας τη γέννα, γύρω από το ιερό δέντρο, εννέα λιοντάρια κοιτούν το δένδρο και την ανατολή που βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση, βρυχώντας προς τη θεά, περιφρουρώντας την ασφάλεια και διαλαλώντας τον ερχομό του νέου θεού.
 |
Από εδώ και πέρα η σοφία του έθνους των Ελλήνων, που θα λάμπει σαν πνευματικός οικουμενικός φάρος και θα βάζει τις βάσεις όλων των επιστημών, θα διαχωριζόταν διαχρονικά σε επτά μεγάλους σοφούς.
Επτά φορές οι Γερανοί έκαναν το γύρω του νησιού που από τότε έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα λατρείας, χτυπώντας πανηγυρικά τα φτερά τους. Η Λητώ σηκώνοντας το παιδί της φώναξε:
«Ω! Νύκτα
Εσύ Έφερες
Μια Φορά
Τον Ήλιο
Πάνω
Στο Φωτεινό Νησί
Και Αυτός
Αιώνια Πλέον
Θα Παίρνει
Και Θα Φέρνει Εσένα.
Ω! Γη Μεγάλη Θεά
Μητέρα Όλων Των Όντων
Εσύ Που Φέρνεις Τη Γέννηση
Μαζί Με Το Θάνατο
Το Νησί Αυτό
Που Πάνω Του Γεννήθηκε Το Φως
Η ΔΗΛΟΣ
Ας Είναι Η Δίαυλος
Του Γένους Των Ανθρώπων
Προς Το Θείο, Το Ευλογημένο
Το Ακατάλυτο Του Ηλιακού Κύκλου
Της Πνευματικής Και Αιώνιας Ζωής.
Ω! Απόλλωνα
Ευλόγησε Και Προστάτεψε
Για Πάντα
Ότι Πιο Ωραίο Και Υψηλό
Χάρισες Εσύ Στο Σύμπαν
Το Ελληνικό Πνεύμα
Και Την Ελληνική Διάνοια».
Και αν ο ηλιακός θεός γεννιέται από τη νύχτα και ξαναγυρίζει σ’ αυτήν, συμβολίζει για πάντα, ότι μια έρημος θα ήταν η γη, αν ο ήλιος δεν ενάλλασσε ρυθμικά το φως με το σκοτάδι.
Μέσα σε λίγες μέρες με εκπληκτικούς ρυθμούς, ο μικρός θεός μεγαλώνει χωρίς να βυζάξει γάλα από τη μάνα του, αλλά αφού η Θέτιδα στάζει στο στόμα του μερικές σταγόνες από νέκταρ και αμβροσία. Αντάξιος του άλλος θεός, ημίθεος αλλά και άνθρωπος σε ομορφιά και χάρη δε θα υπάρξει ποτέ και όσο παραβρίσκεται ακόμα στο νησί, όλες οι θεές ξετρελαίνονται μαζί του.
Με την πρώτη επίσκεψη του στον Όλυμπο, του δίνεται η ευκαιρία και αναδεικνύει όλα τα χαρίσματα του. Έκθαμβος ο Δίας, αναγνωρίζοντας και τις καλλιτεχνικές ικανότητες του, του χαρίζει μια χρυσή εφτάχορδη λύρα στήνοντας προς τιμήν του τρικούβερτο γλέντι.
Συμμετέχει στο συμβούλιο των θεών και κατά την συνεδρίαση κάθεται δεξιά του Δία. Πρώτος σε όλα, πρώτος και σαν πολεμιστής και με το χρυσό τόξο του, στέκει στο πλευρό του πατέρα του, που προσπαθεί παρά τα προβλήματα με τις αντιζηλίες της γυναίκας του, αλλά και το κυνήγι εξουσίας των άλλων θεών, να επιβάλει την τελική τάξη στον κόσμο.
Ο Δίας σαν ουράνιος θεός πρέπει να επιβληθεί, να διατάζει, να ελέγχει όλο τον κόσμο και μαζί με αυτόν τους άλλους θεούς αλλά και τις χθόνιες γήινες θεότητες. Οι φυσικοί νόμοι τελειοποιούνται και οι ηθικοί κανόνες πρέπει να επιβληθούν δια πυρός και σιδήρου στις χθόνιες θεότητες, στους γίγαντες, στα φίδια, στα τέρατα και στα ανισόρροπα στοιχεία της φύσης που εκπορεύονται από τη μητέρα γη, για να παραδειγματίζουν και να βελτιώνουν συνεχώς τους ανθρώπους.
Ο Απόλλωνας, βοηθάει τους Λαπίτες, φυλή θεϊκής καταγωγής της Θεσσαλίας που βρίσκονται περιστασιακά υπό τον Θησέα, να νικήσουν κατά κράτος μέσα σε μια νύκτα τους συγγενείς τους μεν, αλλά ημιάγριους κενταύρους, οι οποίοι όταν φιλοξενούνται πάντοτε προδίδουν και καταπατούν τις αρχές της φιλοξενίας, Οι κένταυροι, περιέργως για την αισθητική της Ελληνικής μυθοπλασίας αν ήταν μύθος; είναι τέρατα που έχουν μεν ανθρώπινο κεφάλι, κορμό και χέρια, ενώ από τη μέση και κάτω έχουν αλογίσιο σώμα. Γνωρίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον περιπλανιέται σε πολλά μέρη και τελικά κατευθύνεται στους Δελφούς με σκοπό να φτιάξει ένα μαντείο για τους ανθρώπους.
Παρά την ομορφιά και όλα τα χαρίσματα που έχει ο Απόλλωνας, παραδόξως δεν έχει τις ερωτικές επιτυχίες που περιμένει. Οι γυναίκες φοβούμενες ίσως, ότι μόνο προβλήματα απιστίας θα τους χαρίσει και τίποτα παραπάνω η λαμπερή του ομορφιά, αρνούνται να κάνουν σχέση μαζί του μήπως και τον αγαπήσουν. Από τότε, υπήρχε η αντίληψη ότι τα ομορφότερα λουλούδια έχουν σχεδόν πάντα δηλητηριώδεις ρίζες.
Κι έτσι, μετά από βέλος, με αιχμηρή και ολόχρυση μύτη που του ρίχνει για να τον εκδικηθεί από ζήλια ο άλλος τοξοφόρος θεός, ο γιος της Αφροδίτης, ο Έρωτας, ο Απόλλωνας ερωτεύεται την νύμφη Δάφνη, την κόρη του θεού ποταμού Πηνειού της όμορφης Θεσσαλίας. Αυτή όμως κρύβεται για να μην τον παντρευτεί πολλά ημερονύκτια, κυνηγώντας όταν μπορεί μέσα στο δάσος, προσπαθώντας πάντα να μοιάσει της θεάς Δήμητρας. Στην απόγνωση της μάλιστα, όταν ο κλοιός του Απόλλωνα κλείνει και είναι έτοιμος να τη βρει, παρακαλεί τον πάτερα της να τη μετατρέψει στο ομώνυμο φυτό, για να γλυτώσει από το πάθος του. Και ο καημένος, φλογισμένος από το βέλος του έρωτα, θεός, κλαίει απαρηγόρητος αγκαλιάζοντας και φιλώντας το δένδρο αντί για το σώμα που ποτέ δε θα καταφέρει να το χαϊδέψει και από τότε θα γυρνά σε ανάμνηση της με ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι του. Η δάφνη θα γίνει το ιερό δένδρο σε όλες τις ιεροτελεστίες του.
Ο Απόλλωνας σε μια ακόμη ανεπιτυχή προσπάθεια να ικανοποίηση το μεγάλο πάθος του για τις ωραίες γυναίκες ερωτεύεται παράφορα την Κασσάνδρα, την κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου, αλλά και αυτή αρνείται τον έρωτα του. Για να την πείσει, της υπόσχεται ότι θα της χαρίσει την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Στην αρχή η θνητή ενδίδει, αλλά επειδή δεν ικανοποιείται από την ερωτική συνεύρεση τους, φεύγει μακριά του. Θυμωμένος ο θεός, που βέβαια δεν μπορεί να αθετήσει την υπόσχεση του, της παραχωρεί μεν την δυνατότητα της πρόβλεψης του μέλλοντος αλλά κάνει δε και όλους τους ανθρώπους που θα τη ρωτούν, έτσι ώστε να μην την πιστεύει κανείς. Όταν αυτή μαντεύει ότι η απαγωγή της ωραίας Ελένης θα έφερνε καταστροφή στην Τροία κανείς δεν την πιστεύει. Η Κασσάνδρα ήταν η πρώτη που γνώριζε ότι ο πατέρας της επέστρεφε από τον Αχιλλέα με τη σορό του Έκτορα. Επίσης μάταια προσπαθούσε να πείσει τους Τρώες να μη βάλουν μέσα στην πόλη τον Δούρειο Ίππο.
Για να ιδρύσει ο Απόλλωνας το ιερό του εκεί, όπου υπήρχε η ιερή πηγή Κασταλία, έπρεπε να σκοτώσει το γιο της Γαίας, το φίδι Πύθων που είχε δέκα χέρια και τέσσερα μάτια και δεν άφηνε τη μάνα του Λητώ να τον γεννήσει καταδιώκοντας την σε όλη τη γη με εντολή της Ήρας. Το τεράστιο ερπετό φύλαγε την πηγή κατοικώντας σε μια σχισμή του βράχου καταστρέφοντας και θανατώνοντας τους περιοίκους. Το φίδι ήταν θεότητα χθόνια, ήταν ο προκάτοχος του μαντείου, σύμβολο της σοφίας και θύμιζε, ότι στην κοιλιά της γης έμενε η αιώνια μνήμη των παλαιότερων γενεών, με αποτέλεσμα ο χώρος να είναι προνομιούχος για προφητείες.
Πάνω στο βράχο, που μέχρι σήμερα φέρει το όνομα της, η Λητώ κάθεται με μεγάλη αγωνία και παρακολουθεί, δίνοντας την αμέριστη ηθική συμπαράσταση της, στον αγώνα του γιου της. Το απολλώνιο μέτρο της αρμονίας και της ενότητας παλεύει, ενάντια στην υπερβολή των δυνάμεων της φύσης. Η σύγκρουση είναι φοβερή αλλά νικά το φως, επιβάλλοντας την αισιοδοξία για την μεταθανάτια ζωή, παρά το κοπιαστικό ταξίδι του ανθρώπου στη υλική του διαδρομή, μέχρι της τελικής αναπόφευκτης πτώσεως του.
Ο νεογέννητος φωτεινός θεός, χρησιμοποιώντας το τόξο και ένα βέλος του που φέρει ένα αναμμένο δαυλό, καταφέρνει καίριο χτύπημα στον Πύθωνα. Το φως ή η λαβα από το φως, σκοτώνει το σκοτάδι και ανάβει την ιερή φλόγα στον τρίποδα του ναού. Αυτό κάνει τον ουρανό να σπινθηρίζει διαλαλώντας σε όλους, θεούς και ανθρώπους, τον πόλεμο του πνεύματος που ξεκίνησε και που θα συνεχίσει διατρανώνοντας τη βούληση του προς άπαντες για τις καταλυτικές αλλαγές που θα διέπουν από εκείνη την ώρα και μετά τη ζωή στη γη.
Κάτω από τον ομφαλό, μέσα στη γη, θάβεται μια δια παντός ο Πύθωνας, και διά μέσου ενός πνευματικού άξονα συνδέεται με το δελφικό ουρανό.
Ο Απόλλωνας ήταν ο πιο σπουδαίος θεός μετά τον Δία και η προσωποποίηση του φωτός και του ήλιου και της αρμονίας του σύμπαντος, Παρ’ όλα αυτά για να εξαγνιστεί από το φόνο, αυτοτιμωρείται για εννέα χρόνια και γίνεται βοσκός του θνητού βασιλιά των Φερών Άδμητου. Μετά τη γενναία και παραδειγματική αυτή πράξη του, γυρνά σαν θεός του φωτός, της καλοσύνης και της ταπείνωσης, της σωφροσύνης και της πραότητας, της ανοχής και της κατάργησης της αυτοδικίας με δάφνες από τα Τέμπη. Αμέσως σε ανάμνηση της νίκης του θεσπίζει εορτές και μουσικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες στο μαντείο, κάθε οκτώ χρόνια, υπενθυμίζοντας πάντα τα ιδεώδη που εκτός των άλλων ήθελαν εθνική συνείδηση και αδελφική σχέση μεταξύ των ομόθρησκων Ελληνικών πόλεων. Προστατεύει τους ασθενείς, τα παιδιά, τους ταξιδιώτες, τους ναυτικούς, τα κοπάδια και τους αγρούς. Του αρέσουν οι τέχνες και ιδιαίτερα η ποίηση και η μουσική. Εμπνέει και βοηθά όσους από τους ανθρώπους ασχολούνται με αυτά. Με την επτάχορδη λύρα, που του χάρισε ο Δίας, στην πρώτη συνάντηση τους στον Όλυμπο, αλλά και με τη ψηλή του κορμοστασιά, την ξανθιά κόμη, τα γαλανά μάτια, μαγεύει Θεούς και ανθρώπους.
Θεός ποιμενικός, ερωτευμένος με τον έρωτα, με τις μούσες, τις νύμφες αλλά και τις πριγκίπισσες, πολυγαμικός σαν τον πατέρα του, κάνει πολλά παιδιά, όπως τον Ορφέα και τον Ασκληπιό. Παρ’ όλα αυτά, είναι και σκληρός πολεμιστής και με τα τόξα και τα ολόχρυσα βέλη, σκοτώνει όσους για λόγους ακατάλληλου βίου και απρεπούς συμπεριφοράς πρέπει να τιμωρηθούν.
Οι χρησμοί παίρνονται από τις κινήσεις, τα χρώματα, τους ήχους και γενικά από την συμπεριφορά των ουράνιων σωμάτων, των ιερών φυτών και ζώων. Τα σπουδαιότερα ζώα που είναι αφιερωμένα σ’ αυτόν ήταν ο λύκος και το ελάφι. Από τα ψάρια, ήταν το δελφίνι που θύμιζε και τους Δελφούς. Από τα φυτά, ήταν ο φοίνικας αλλά και η δάφνη. Από τα πουλιά, ήταν ο κύκνος, ο γύπας, το γεράκι και το κοράκι.
Τη σκέψη του Θεού Δία, να εγκαταστήσει στους Δελφούς τον Απόλλωνα, αποκαλύπτουν στο χώρο και καταμαρτυρούν τα μνημεία λατρείας, ο ναός του Απόλλωνα αγκαλιά με το θέατρο του Διονύσου και η ανηφορική ιερά οδός με τους θησαυρούς που ανήκαν σε όλους, μνημεία της μυθικής γενεαλογικής ρίζας, αλλά και πρεσβευτές της διαχρονικής συνύπαρξης, εκεχειρίας και γιατί όχι ενότητας των Ελληνικών ομόθρησκων πόλεων. Όσες πόλεις ακολουθούν τους νόμους του κτίζονται πλέον με θεϊκές αναλογίες. Οι θεοί με τη σειρά τους εκπέμπουν από το ιερό κέντρο το ακτινοβόλο φως στους πιστούς κατοίκους και τους καθιστούν υπεύθυνους για να μεταλαμπαδεύσουν την ειρηνική άμιλλα στην καλλιέργεια του πνεύματος, αλλά και την άθληση για υγιές σώμα. Επίσης, τους καλούν να μετατρέψουν τους λίθινους αιώνες σε χρυσούς αιώνες πνευματικής ανάτασης, ώστε να καθοδηγήσουν και να εξημερώσουν σιγά σιγά τη σκέψη ολόκληρης της ανθρωπότητας στις αλήθειες και στα πανανθρώπινα ιδεώδη.
Από εδώ και πέρα το μέλλον αρχίζει να σχεδιάζεται και η ανθρωπότητα των πολλών βάρβαρων χιλιετηρίδων ανοίγει τα δελφικά φτερά της και απογειώνεται με συγκλονιστικούς ρυθμούς. Ο πνευματικός και τεχνολογικός πολιτισμός, ακλουθώντας ακόμα και αν δεν το υποψιάζεται τις ράγες της αρχαιοελληνικής σκέψης σε όλα του τα αθλήματα, μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να φτιάξει έναν Παρθενώνα αλλά ούτε και ένα θέατρο με την ακουστική της Επιδαύρου και αυτό συμβαίνει γιατί, παρόλο που οι άνθρωποι ταξιδεύουν στα άστρα, δεν ήρθε η ώρα. Η ώρα που ο Δελφικός ύμνος θα παιανίζει και το Απολλώνιο φως θα ξαναλάμψει όχι μόνο για τους λίγους, τους μυημένους, αλλά για όλους στο υλικό και άυλο σύμπαν.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
απόσπασμα από το βιβλίο μου: ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ
<< Ακούστε με, κάτοικοι του παρθένου δάσους του Ελικώνα,και σεις πολεμοχαρείς κόρες του Δία του αγέρωχου,
Ανοίξτε τις φτερούγες σας, και με λόγια μαγικά πλανέψτε τον αδελφό σας, τον ξανθόμαλλο τον Φοίβο που συνοδευόμενος από πανέμορφες παρθένες των Δελφών ξεκινάει το ταξίδι του από τις δίδυμες κορφές του Παρνασσούγια να πάει στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλίας>>
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΑπάντησηΔιαγραφή