ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΤΗΣ ΘΕΪΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

«Άλλες οι βουλές των Θεών και άλλες των ανθρώπων»

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ 

Όποιος φοβάται τον πόνο της ανθρώπινης αγάπης και τα βάζει στα πόδια - αυτός έχει πολύ λίγες πιθανότητες να αποκτήσει το μέλλον.
Πριν απ’ όλα χρειάζεται να επανεξετάσουμε το παρελθόν μας από την σκοπιά της Θεϊκής Λογικής.
Στην αρχή να νιώσουμε τους εαυτούς μας έναντι του Θεού τελείως ανυπεράσπιστοι.
Το παν, που μας βοηθάει να αμυνόμαστε: νους, δίκαιο, συνείδηση, δικαιοσύνη- πρέπει να παραμεριστούν και να πεταχτούν στην άκρη σαν άχρηστα πράγματα. 
Το κυριότερο είναι να νιώσεις τον εαυτό σου τελείως ανυπεράσπιστο. 
Δεύτερο: να νιώσεις, ότι δεν υπάρχουν οι δίκαιοι και οι άδικοι.

Διότι μόλις εμφανιστεί η αίσθηση του δικαίου, τότε υποχρεωτικά κάποιος πρέπει να είναι άδικος.
Και επειδή την αδικία δεν πρόκειται να την αποδεχτεί κανείς, θα αμυνθεί με όλα τα μέσα, με την τελική απογοήτευση που θα έλθει- θα θεωρήσεις άδικο τον εαυτό σου και θα ενεργοποιηθεί αυτόματα το πρόγραμμα της αυτοκαταστροφής.

Μια απόκρυφη και καθοριστικά λεπτομέρεια: ο θυμός με την μοίρα και εξ αυτού η απροθυμία του ζην ισοδυναμεί με την αίσθηση του δικαίου και την καταδίκη τη μοίρας = αφού η μοίρα μου είναι κακιά, εγώ δεν θέλω πια να ζω.
Πάλι βγάζω δίκαιο και καλό σε όλα τον εαυτό μου και άδικους και κακούς σε όλα τους άλλους.
Αυτό ισοδυναμεί με την επίθεση εναντίον όλου του κόσμου και έτσι ως αντίβαρο ενεργοποιείται το απαντητικό πρόγραμμα της αυτοκαταστροφής.
Διότι έναντι της διάλυσης όλου του κόσμου, προτιμάται η δική μας, προσωπική διάλυση.
Πολύ συχνά η απροθυμία του ζην εξελίσσεται υποσυνείδητα πάντα (καθοριστικά) ως αίσθηση του δικαίου και ως καταδίκη του Θεού σε τελική ανάλυση.
Η καταδίκη του Θεού ισοδυναμεί με την επίθεση κατά του Θεού και ευχή θανάτου στον Θεό.
Ένα αίσθημα καλό η κακό πάντα έχει τις προεκτάσεις του στο χώρο και τον χρόνο και έχει τις ανάλογες επιπτώσεις του στον χώρο και στον χρόνο.
Η τελική σφραγίδα των προεκτάσεων και επιπτώσεων αυτών τίθεται πάνω στην μοίρα.

Γι’ αυτό το λόγο μέσα μας πρέπει να εξαφανιστεί πλήρως η αίσθηση της κατοχύρωσης, του δικαίου και της ενοχής κάποιου άλλου.
Διότι αν θα υπάρχει ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ ΕΝΟΧΟΣ- εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω.
Γιατί να αλλάξω, αφού υπάρχει ο ένοχος, υπάρχω εγώ, ο δίκαιος?
Η ενέργεια τότε καταναλώνεται στην εξόντωση του ενόχου, δηλαδή στην επίθεση κατά της απόφασης του Θεού, σε τελική ανάλυση καταναλώνεται στην επίθεση κατά του ίδιου του Θεού.

Λοιπόν, όσο υπάρχει για σένα έστω ένας ένοχος σ’ αυτήν την Γη- οι αλλαγές για σένα είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Και αναλόγως, όταν επανεξετάζουμε την ζωή μας, χρειάζεται στην κάθε μας ιστορία της κατάρρευσης/διάψευσης της ανθρώπινης αγάπης να βλέπουμε μπροστά μας μόνο ένα πράγμα- την πανταχού παρούσα πανίσχυρη Θεϊκή Βούληση.

Μαζί με την αίσθηση της ενότητας με τον κόσμο, πρέπει να νιώθουμε ταυτόχρονα την Θεϊκότητα μέσα μας.
Το Θεϊκό δεν εισέρχεται μέσα μας, αν μέσα μας δρα εν πλήρει δυνάμει το ανθρώπινο.
Ενώπιον της Θεϊκής Βούλησης εμείς οφείλουμε να δεχτούμε για λόγους κάθαρσης της ψυχής οικειοθελώς η καταναγκαστικώς την ταπείνωση των ενστίκτων μας, των ανώτερων αισθημάτων μας, της συνείδησής μας, της εικόνας του κόσμου, που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, του αισθήματος της δικαιοσύνης, που πάλι έχουμε μέσα στο μυαλό μας.
Οφείλουμε να αποδεχτούμε την διάλυση όλων των μορφών της κατοχύρωσης και ασφάλειας, για να βρεθούμε τελείως «ξεβράκωτοι» και ανυπεράσπιστοι έναντι του Θεού, δηλαδή της Αγάπης.

Είμαι τελείως γυμνός απέναντί Σου, Κύριε, δεν έχω απολύτως τίποτε, δεν έχω τι να υπερασπίσω, και εξ αυτού δεν έχω καμιά επιθετικότητα.

Επιθετικότητα ισοδυναμεί με την υπεράσπιση κάποιου πράγματος, κάποιου ιδανικού, κάποιας ιδέας.
Έναντι του Θεού- Αγάπης, δεν έχουμε να υπερασπίσουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΕ, ενώ οφείλουμε να ρίξουμε για ποδοπάτημα στα πόδια Τους τα πάντα…

Για να εισέλθει το Θεϊκό μέσα μας, χρειάζεται να οδηγήσουμε την επιθετικότητά μας στο σημείο μηδέν.
Για να εκμηδενίσουμε την επιθετικότητά μας, χρειάζεται προηγουμένως να χάσουμε την αίσθηση της κατοχύρωσης οποιασδήποτε μορφής.
Για να χαθεί η αίσθηση της κατοχύρωσης η της ενοχής κάποιου- πρέπει να χάσουμε την αίσθηση του δικαίου και του ενόχου.
Για να χαθεί η αίσθηση του δικαίου και του ενόχου- πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε την κατάρρευση και την ταπείνωση των ανώτερων αισθημάτων και ελπίδων μας.

Αυτή είναι όλη η αλυσίδα.
Το ένα υποχρεωτικά θα οδηγήσει στο άλλο.
Το ένα υποχρεωτικά θα καταργήσει το άλλο.

Μέσα μας αυτά τα πράγματα δεν έχουν ξεπεραστεί.
Και αυτά τα πράγματα θα μας χώνονται στην ζωή μας και θα μας την δηλητηριάζουν, θα μας φάνε, εάν δεν περάσουμε στην Θεϊκή Λογική.
Διότι η ανθρώπινη λογική, ασχέτως όσο όμορφη μπορεί να είναι- στο τέλος πάντα είναι θανατηφόρα.

Όταν επανεξετάζουμε την ζωή μας, πριν απ’ όλα χρειάζεται να την επανεξετάζουμε με το αίσθημα, ότι είμαστε απόλυτα ανυπεράσπιστοι, ότι δεν υπάρχουν οι δίκαιοι και οι άδικοι, ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα- η Αγάπη και τίποτε άλλο.
Τότε περνάμε με σωστό τρόπο την οποιαδήποτε κατάσταση, και εσωτερικά οικειοθελώς καθαριζόμαστε.

Ειδικά επικίνδυνα είναι τα πράγματα, όταν ερωτευόμαστε και φουντώνει μέσα μας η ανθρώπινη αγάπη.
Εκείνες τις στιγμές χωρίς να το καταλάβουμε, αρχίζουμε να παραμερίζουμε τον Θεό και να θεοποιούμε τον αγαπημένο μας άνθρωπο.
Μεταξύ ημών και του αγαπημένου ανθρώπου ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει κάποια απόσταση ασφαλείας, ένα κενό, το οποίο πρέπει να γεμίσει ο Θεός.
Μεταξύ ημών και αγαπημένου ανθρώπου πρέπει να υπάρχει ο Θεός, ώστε δι’ Αυτού εμείς να αγαπάμε τον άλλον και αυτός δι’ Αυτού πρέπει να αγαπάει εμάς.
Τότε όλα θα πάνε υποχρεωτικά καλά.

Αλλιώς χωρίς να το καταλαβαίνουμε θα επιθυμούμε να νιώθουμε κατοχυρωμένοι, δικαιωμένοι και θα αρχίσουμε να αγκιστρωνόμαστε στην ανθρώπινη ευτυχία, στην ευημερία και σε οτιδήποτε άλλο και θα λάβουμε τα γνωστά μέχρι πόνου καρδιάς σε όλους μας προβλήματα προδοσίας, διάψευσης, απογοήτευσης και θα εισέλθουμε στον φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφής.

Ο νοών νοήτω.

_________________
Epsylon 

ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ