Άρπυιες!

Στο μύθο οι Άρπυιες ήταν θηλυκά τέρατα, κόρες του Θαύμαντα και της θαλάσσιας Νύμφης Ηλέκτρας και αδελφές της αγγελιαφόρου των θεών Ίριδας.

Το όνομά τους ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα αρπάσσω και ήταν προσωποποίηση του θυελλώδους ανέμου. 

Από τις Άρπιες Όμηρος αναφέρει μόνο μια, την Ποδάργη (=ταχύπους), την οποία και θεωρεί μητέρα των αλόγων του Αχιλλέα. 

Στην Ιλιάδα(Π και Τ ραψ.)) αναφέρει ότι από την ένωση της Ποδάργης με τον Ζέφυρο γεννήθηκαν τα περίφημα για την ταχύτητά τους άλογα του Αχιλλέα, ο Ξάνθος και ο Βαλίος, καθώς και τα άλογα των Διοσκούρων, ο Φλογέας και ο Άρπαγος.

Ο Ησίοδος αναφέρει δύο: την Αελλώ και την Ωκυπέτη, στις οποίες αργότερα προστίθεται και η Κελαινώ. Αναφέρονται και άλλα ονόματα όπως: Αελλόπους, Νικοθόη, Ωκυθόη, Ωκυπόδη κ.λπ. 

Τα τέρατα αυτά είχαν τη μορφή πουλιών με κεφάλι γυναίκας, σε αντίθεση με την αδελφή τους Ίριδα. Κι αυτές θεωρούνταν αγγελιαφόροι, αλλά του Άδη. 

Οι Άρπυιες σχετίζονταν ιδιαίτερα με τους θεούς των ανέμων Ζέφυρο και Βορέα. 

Οι Άρπυιες άρπαζαν τα παιδιά και τις ψυχές των ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό τις απεικόνιζαν επάνω στους τάφους να κρατούν στα νύχια τους την ψυχή του νεκρού.

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά περιγράφει τις Άρπυιες ως τιμωρούς του Φινέα στη Βιθυνία της Θράκης. Επειδή ο Φινέας απεκάλυπτε τις προθέσεις των θεών στους ανθρώπους, ο Δίας τον τιμώρησε με τύφλωση και ανέθεσε στις Άρπυιες να του αρπάζουν την τροφή ή να τη λερώνουν με τις κουτσουλιές τους, ώστε ο Φινέας να είναι πάντα πεινασμένος.
Από αυτό το βάσανο τον απάλλαξαν οι Αργοναύτες.
.Ανάμεσα στα «καθήκοντά» τους ήταν και η παράδοση στις Ερινύες όσων βαρύνονταν με εγκλήματα, για να τιμωρηθούν.

Αυτές, φίλοι Μυθολόγοι, είναι οι Άρπυιες των προγόνων μας, τερατοειδείς υπάρξεις, προσωποποίηση των φυσικών δυνάμεων αλλά και εντεταλμένοι υπηρέτες της θεϊκής βούλησης για τον κολασμό της ύβρης.
Ο φόβος του θεού ήταν ένας ηθικός νόμος που συγκρατούσε τις κοινωνίες στο πεδίο της δικαιοσύνης.

Πηγή: Βικιπαίδεια

 The Mythologists 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ