Γιατί με αγάπησες πολύ

Κείμενο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/Ιστορίας της Τέχνης

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

---

Η ζωή που ζούμε. Ο κόσμος στα πλαίσια μας. Τα όρια μας. Οι φυλακές μας. Μια φυλακή ζωής είμαστε. Δεν είσαι εσύ που έχεις την ζωή. Είναι η καρδιά σου, το πνευμόνι σου, το νεφρό σου, ο εγκέφαλος σου, που συγχρονίζονται. Η ζωή θέλει συγχρονισμό, συνεργασία, αμοιβαιότητα. Τι άραγε κάνεις από όλα αυτά για να είσαι σίγουρος πως  ζεις; Σχέσεις και δεσμούς…

Μόνο να σπαταλάς την ζωή σου ξέρεις. Να την εξευτελίζεις. Αυτόνομα και οπορτουνιστικά.  Παρτάκιας, με λίγα λόγια. Πνευμόνι, καρδιά, μυαλό. Δες πως συνεργάζονται. Σου χαρίζουν  ζωή απλόχερα, χωρίς αντάλλαγμα. Και εσύ την ξεπληρώνεις με την άθλια καθημερινότητα σου. Πεθαίνεις και γίνεσαι κουφάρι.  Εσύ μόνο να μιλάς ξέρεις, να τρως και να κοιμάσαι. Να αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις. Ό, τι πιάνεις, ό, τι ακούς και ό, τι γεύεσαι.  Κάπου κάπου να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι, γιατί έτσι έχεις μάθει να σκέφτεσαι. Επειδή συνήθισες να σκέφτεσαι έτσι. Ενίοτε, όπως συμβαίνει συχνά, επειδή σου επέβαλαν να σκέφτεσαι έτσι. Δεν το επέλεξες…

Μια στο τόσο έμαθες  και να αγαπάς. Να αγαπάς όμως πραγματικά; Πόσα δεσμά; Οι δέσμιοι που ζούμε τις ζωές μας πλάι σε άλλους ή και μόνοι μας. Τις μοιραζόμαστε ή καμία φορά παρεμβαίνουμε και στις ζωές των άλλων.  Κανείς δεν βοηθά αυτόν που αγαπά να απελευθερωθεί απ’ τα δεσμά. «Σε θέλω εδώ», Αυτό είναι που εσύ ονομάζεις έρωτα. Με θέλεις καταδικασμένο στην ίδια μοίρα. Κλεισμένο μαζί σου στην φυλακή. Αν με αγαπούσες αληθινά,  θα με  άφηνες ελεύθερο. Η σχέση μας,  καταδικαστική απόφαση της φυλάκισης μου. Αυτό είναι για σένα η αγάπη.  Μαζί στην αιωνιότητα. Ή μάλλον, όπου μας μέλλει να φτάσουμε. Δεν θα’ ναι εξάλλου μακριά. Σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους…  Και εγώ γεννημένος να’ μαι ελεύθερος . Παίρνω φόρα. Απέλπιδα, χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο. Θέλω να τον σπάσω. Έστω και αν σπάσω το κεφάλι μου. Τα κεφάλια σπάνε για να γκρεμίσουνε τους τοίχους.  Μόνο γι’ αυτό αξίζει.  Τι είναι άραγε εκεί  έξω;

Μάλλον η Αγάπη. Έχεις μάθει να αγαπάς ποσοτικά. Την οικογένεια σου την αγαπάς πολύ. Τους φίλους σου λιγότερο, κάποιες φορές μπορεί και περισσότερο. Τους οικείους ή γνωστούς λιγότερο από το λίγο. Τον εαυτό σου πολύ παραπάνω. Και τώρα εμένα, περισσότερο και από το πολύ παραπάνω. Περισσότερο, από τον εαυτό σου.  Δεν δίνεις δεκάρα, για κανέναν άλλον. Δεν αγάπησες κανέναν τόσο, όσο εμένα. Κανέναν τόσο πολύ. Στο αναγνωρίζω. Εμένα με αγάπησες πιο πολύ. Αλλά και πάλι έκανες λάθος. Δεν με ένοιαζε το «πόσο» θα με αγαπήσεις. Αλλά το «πώς»  θα με αγαπήσεις. Παταγωδώς απέτυχες. Γιατί ενώ ξέρεις να αγαπάς πιο πολύ ή πιο λίγο, πάντα αγαπάς με τον ίδιο τρόπο. Με το συνηθισμένο. Με αυτόν που έχεις μάθει. Με τον ίδιο τρόπο που αγαπάς τον καθένα. Αγάπα αλλήλους. Να δίνεις όλο το περίσσευμα αγάπης που έχεις. Όλοι εξάλλου έχουμε την ίδια ποσότητα αγάπης μέσα μας. Την ποσότητα αυτή που πρέπει να διοχετεύουμε στους άλλους. Να την μοιράζουμε όμως ισομερώς. Ίσα αλλά όχι ίδια…

Τι  ξεχωρίζει τις σχέσεις;  Ο τρόπος που αγαπάς. Αλλιώς αγαπάς την μαμά σου, αλλιώς τους φίλους σου,  αλλιώς εμένα.  Για άλλους λόγους και με άλλα κίνητρα. Η ποσότητα είναι η ίδια. Μην κάνεις τσιγκουνιές στην αγάπη.  Αυτό που διαφοροποιεί όμως την αγάπη είναι ο τρόπος.  Καμία αγάπη δεν έγινε παντοτινή με το πολύ.  Μια αγάπη κρατά για πάντα όταν είναι διαφορετική. Όταν εμένα με αγαπάς μοναδικά. Με τρόπο μοναδικό, που δεν αγάπησες άλλοτε κανέναν άλλο.  Με τι τρόπο με αγαπάς; Και σου απαντώ: «Με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο συνηθισμένο μάλιστα τρόπο, μου την εκδηλώνεις. Με αγάπησες πιο πολύ αλλά όπως πάντα.». Πίστευες πως είναι αρκετό και για πάντα. Μα η αγάπη, όση και αν είναι, φτάνει μια στιγμή που την στερεύει. Φθίνει. Θαρρείς και η δική μας η αγάπη, που υπήρξε πολλή, όπως και άλλες πολλές ίδιες πριν από αυτήν, θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη.  Αφού ήταν μια αγάπη με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο, «πολύ» σου,  τρόπο.

Νόμιζες πως οι άλλοι έφευγαν καθώς δεν τους αγαπούσες ή δεν σε αγαπούσαν πολύ. Βάλθηκες να τα ρίξεις όλα στην ποσότητα. Ενώ ο τρόπος που αγαπούσες και σε αγαπούσαν ήταν ο μεγαλύτερος, υπαίτιος. Αυτός που δεν άλλαξες ποτέ. Αυτός που δεν άλλαξες ούτε για  μένα. Σίγουρα με αγάπησες πολύ. Ίσως  πολύ περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό.  Όπως έτυχε να το κάνεις και με πρώην σου. Τον ίδιο τρόπο. Τον ασφυκτικά πολύ. Με αγάπησες πολύ, όταν εγώ σου ζήτησα να με αγαπήσεις λίγο. Λίγο αλλά αλλιώς. Διαφορετικά. Πρέπει να αγαπάς τόσο όσο αλλά πάντα διαφορετικά. Να με κάνεις να νιώθω διαφορετικός. Ξεχωριστός. Η Αγάπη μας να είναι ξεχωριστή. Η Αγάπη μας όμως ήταν πολύ, μάλλον η ίδια. Βαρετή. Πνικτική. Απέτυχες. Έτσι και εγώ έφυγα.

Αγάπησε με λίγο. Σε λίγο θα’ ναι πολύ. Ακόμα πιο πολύ μετά. Περισσότερο. Τώρα έγινε πραγματικά πολύ. Για μένα πάλι είναι λίγο. Γιατί είναι λίγο; Είναι λίγο γιατί είναι ίδιο. Ίδιο με πριν. Όπως έχεις συνηθίσει να αγαπάς. Όπως έχεις μάθει να αγαπάς. Όπως σε βολεύει να αγαπάς. Αγαπάς περισσότερο από ότι πρέπει. Αγαπάς εμένα πιο πολύ. Αγαπάς λιγότερο τους φίλους σου. Αγαπάς εμένα πιο πολύ. Αγαπάς λιγότερο, την οικογένεια σου. Αγαπάς εμένα πιο πολύ. Αγαπάς λιγότερο τον εαυτό σου.   

---

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Buscaglia Leo (1989). H Αγάπη. Εκδόσεις Γλάρος.

Κάραλη Μαλβίνα (2000). Πιο πολύ, Πιο πολλοί. Εκδόσεις Αστράτη.

animartists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ