ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Αρχίζεις να της βγάζεις τα ρούχα, το ένα μετά το άλλο. Εκτός από τα χάδια σου δουλεύεις και με τη φωνή σου. Να 'ναι μισοσβησμένη, ξέπνοη, αχνή, αν την προπονήσεις βραχνή και με γρέζι, και με ανάσες που πυρώνουν το αυτί της, που φουντώνουν τα μάγουλά της.

Νοιώσε καλός χριστιανός. Είναι μπροστά σου ημίγυμνη, γυμνή πια, σε πλημμυρίζει η θέρμη του κορμιού της σα να άναψε το θυμιατήρι. Τέτοια μυρουδιά σ' ερεθίζει, είναι η φιλήδονη επίθεση που δέχεται ο εγκέφαλός σου εαν εσύ προηγουμένως ξύπνησες τον πόθο της που την διέτρεχε ολόκληρη.

Ας είναι άσχημη. Ας μην είναι μπάνικη. Ας είναι χοντρή. Κοκκαλιάρα. Και με στήθος πλάκα. Για τον αληθινό αρσενικό είναι θεά η κυρία, η κάθε γυναίκα που ξαπλώνει. Στο γαμήσι επάνω της συμπεριφέρεται σα να έχει στα χέρια του τοπ-μόντελ. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά επειδή με τον τρόπο που την κυττάει και της ψιθυρίζει την βάζει στο θρόνο της Αφροδίτης, κι εκείνη θα του «δώσει» όσα πιθανόν δεν θα «πάρει» από μια καλλίγραμη γκόμενα.

Είπαμε. Εργαλείο η φωνή. Και τα χέρια, βέβαια. Τα δάκτυλα. Τα ακροδάκτυλά σου.

Αν με τη διείσδυση, όταν έρθει η στιγμή να μπεις μέσα της, επιδιώκεις να την στείλεις να περάσει τις πύλες του παραδείσου, τότε τα δάκτυλά σου, και τα δέκα, έχουν αποστολή υψηλή και ανιχνευτική.

Πώς γρατσουνάς τη χορδή της κιθάρας; Πως την παίζεις. Θέλει χάδι, θέλει τεχνική η χορδή στο άγγιγμά της. Για να σου κτυπήσει όμορφα στο μυαλό το άκουσμά της.

Το σώμα της παραδομένο στα μπράτσα σου, στην αγκαλιά σου είναι γεμάτο χορδές βιολιού, κιθάρας, αλλά και πλήκτρα πιάνου  που δεν είναι ορατά στο μάτι. Τα ψάχνεις με τα δάκτυλα. Κάθε εκατοστό της επιδερμίδας της κρύβει ευαισθησίες και βγάζει τρεμουλιάσματα, σκιρτήματα, αναστεναγμούς βουβούς, μουγκρητά τρυφερά, βογκητά γλυκά πριν γλυστρήσει μέσα της το πέος και δοθεί το σύνθημα στα τινάγματα, τα τραντάγματα, τα αγκομαχητά, τα σπαρταρίσματα.

apodytiriakias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ