Στάσου δίπλα μου και όχι απέναντί μου

Έρχεται λοιπόν η μεγάλη στιγμή να ειπωθούν οι όρκοι «αιώνιας»  αγάπης, οι οποίοι θα δέσουν το ζευγάρι σε μια κοινή συμβίωση και συμπόρευση στη ζωή…… Από ποιο μονοπάτι φτάνουμε όμως σε αυτό το σημείο;  Δεν ξέρω αν η τύχη σε  φέρνει στο δρόμο κάποιου ή αν υπάρχει για τους αθεράπευτα ρομαντικούς ακόμα ο θεός «Έρωτας». Ναι, αυτός ο φτερωτός άγγελος ο οποίος παραμονεύει με τα βέλη του  σε στενά σοκάκια, στην παραλία της πόλης ή πίσω από τα παγκάκια των ερωτευμένων. Όπως και αν τον ονομάσει κανείς, προσφέρει τη δική του ώθηση σε μια νέα γνωριμία.  Μια γνωριμία που αρχίζει με υποσχέσεις και κοινά όνειρα για το μέλλον, τα περισσότερα από τα οποία πιθανόν να παραμείνουν και απραγματοποίητα. Ποιος είσαι όμως εσύ που μπορείς να τα διαλύσεις;  Άλλωστε, στην εποχή μας, μια εποχή πολέμου και φανατισμού, οικονομικής και συνάμα ανθρωπιστικής κρίσης,  θαρρώ πως ο έρωτας αποτελεί  το μεγαλύτερο «λαχείο» σε όποιον τον ζει έστω και παράλληλα με τα χιλιάδες προβλήματά του.

Εφόσον λοιπόν περάσει το πρώτο στάδιο ενθουσιασμού και τρέλας, το ζευγάρι καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα. Αρχίζει να βλέπει ο ένας τα ελαττώματα του άλλου και παρουσιάζονται οι πρώτοι καυγάδες σαν «κεραυνοί εν αιθρία». Ωστόσο, αυτό το σημείο θα καθορίσει ποιο ζευγάρι θα συνεχίσει την πορεία του ή θα αποχαιρετήσει στην πρώτη δυσκολία τον άλλοτε ενθουσιασμό του. Το «ροζ» συννεφάκι άλλωστε είχε ηρεμήσει, παραχωρώντας τη θέση του σε μια εξίσου σημαντική στιγμή, αυτή της αγάπης.

Όταν λοιπόν και εφόσον συνειδητοποιήσουν ότι τα θεμέλια της σχέσης είναι γερά, ύστερα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα συμβίωσης, καλούνται να πάρουν μια απόφαση ζωής:  εάν θα ενωθούν με όρκους αγάπης, πίστης και αφοσίωσης για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η στιγμή εκείνη είναι μοναδική εφόσον ουσιαστικά απελευθερώνονται από την οικογένεια τους και «βάζουν πλώρη» για τη δική τους οικογένεια. Ίσως τα όνειρά τους τελικά, εκείνα τα οποία έκαναν αγκαλιά αγναντεύοντας την θέα της νυχτερινής πόλης, αποκτούν υπόσταση.

Δεν έχω την εμπειρία της μητρότητας αλλά οι αφηγήσεις όσων είχαν αυτή την τύχη, να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, τον καρπό του έρωτά τους, παραμερίζει όλους τους πόνους του τοκετού και της αδιαθεσίας των εννέα μηνών. Όταν το ζευγάρι αντικρίσει για πρώτη φορά το νέο μέλος του, μόνο δάκρυα χαράς κυλάνε από τα μάτια. Μάλλον έτσι θα μοιάζει η ευτυχία……

Τα χρόνια περνούν με την οικογένεια να μεγαλώνει συνεχώς. Τα παιδιά πηγαίνουν από το σχολείο στο φροντιστήριο και βυθίζονται στην νέα μόδα των social media, την στιγμή που εμείς στην ηλικία τους παίζαμε κρυφτό και ποδόσφαιρο στις αλάνες. Θα βρουν όμως τον δρόμο να διατηρήσουν την παιδικότητά τους….. ελπίζω. Τι συμβαίνει όμως με το ζευγάρι;

Η απόσταση μεταξύ τους ολοένα και μεγαλώνει ενώ φοράνε την μάσκα του «είμαι ευτυχισμένος/η» διαρκώς όταν κυκλοφορούν στο σπίτι, όταν βγαίνουν με φίλους, όταν δουλεύουν. Μόνο το βράδυ όταν ξαπλώνουν, έρχεται η ώρα να αφαιρέσουν τη μάσκα και να γυρίσουν τις πλάτες σαν τοίχοι που υψώνονται πελώριοι ανάμεσά τους. Το κενό μέσα τους μεγαλώνει, οι ανάγκες τους θάβονται διαρκώς σχεδόν «ζωντανές» σε ένα χώμα υγρό από το εσωτερικό πένθος. Πολλές φορές το κενό αυτό καλύπτεται προσωρινά με την παρουσία ενός τρίτου προσώπου στη ζωή του ενός ή του άλλου, στην χειρότερη περίπτωση και των δύο. Τότε η προηγούμενη μάσκα αποκτά πρόσθετο βάρος, αυτό της ενοχής, κάθε φορά που κοιτάζουν τα παιδιά και τον σύντροφό τους. Μα που πήγαν τα όνειρα;  Γιατί γκρεμίστηκαν σαν κάστρα στην άμμο;  Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού;

Για τους κάποιους ναι, ήρθε και δεν υπάρχει γυρισμός. Ο καθένας μπορεί στο εξής μπορεί να ζήσει ελεύθερα κάποιον άλλον δρόμο, εφόσον αυτός δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα δεδομένα του. Τα παιδιά όμως οφείλουν να προστατευθούν και να οχυρωθούν μπροστά σε αυτό. Γιατί ό, τι «γράφει» σε μια παιδική ψυχή, δεν «ξεγράφει» εύκολα αλλά παραμένει ανεξίτηλο με χρώματα έντονα και ζοφερά.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που αποφασίζουν να αναγεννήσουν το γάμο τους μετά από μια περίοδο απομάκρυνσης και ενδεχόμενης απιστίας. Και ο λόγος δεν είναι μόνο τα παιδιά. Αρκεί να ταρακουνηθούν και να μιλήσουν  ξανά στην ίδια γλώσσα. Θέλει κόπο, δεν αλλάζει έτσι απλά ένα χάσμα που χτιζόταν επί χρόνια. «Γιατί λοιπόν μου το έκανες αυτό εφόσον ακόμα με αγαπούσες; Πως μπόρεσες;» μια ερώτηση που βγαίνει σχεδόν χωρίς φωνή για να έρθει η απάντηση « Νόμιζα ότι δεν με αγαπούσες πια. Μια αγκαλιά σου ήθελα μόνο όπως τότε. Νόμιζα ότι δεν θα μου την δώσεις ποτέ ξανά…..». Αν υπάρχει κάπου εκεί μέσα μια σπίθα, μπορούν να κοιταχτούν ακόμα μια φορά σαν άλλοτε και να δώσουν υπόσχεση χωρίς λόγια. Ναι θα προσπαθήσουν και αυτή τη φορά χωρίς μυστικά. Χωρίς ψέματα ότι όλα είναι καλά. Χωρίς «τοίχους». Χωρίς ενοχή και σιωπή.

Διάλογος χρειάζεται και διάθεση για να γεφυρωθούν οι άνθρωποι…

Κείμενο: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

animartists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ