Κάποια πράγματα που έμαθα αυτό το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι μια εξόχως διδακτική εποχή, αφού συνηθίζω να διαβάζω με τις ώρες κάτω από το αρμυρίκι. Βέβαια, αυτό το καλοκαίρι, έμαθα και κάποια άλλα πράγματα, τα οποία μάλλον θα έπρεπε ήδη να τα ξέρω αλλά δεν μου το επέτρεψε τόσα χρόνια η αφοσίωσή μου στο διάβασμα.

Μια υπέροχη ημέρα του περασμένου καλοκαιριού, είμαι αραγμένος κάτω από το αρμυρίκι και διαβάζω για την αποτυχημένη επανάσταση των κομμουνιστών στην Γερμανία.

Είμαι βέβαιος πως στην παραλία δεν έχει κόσμο. Όταν πήγα, οι πιο κοντινοί άνθρωποι ήταν σε απόσταση εκατό μέτρων. Άλλωστε, για αυτό πήγαινα σε αυτή την παραλία: επειδή ήταν ήσυχη.

Ξαφνικά, συνειδητοποιώ πως κάποιος στέκεται από πάνω μου.

Σηκώνω το κεφάλι. Είναι ένας κύριος 55-60 χρονών, γυμνός. Δεν τον γνωρίζω.

Μου χαμογελάει, του χαμογελάω κι εγώ, χαμογελάμε.

Μου λέει καλημέρα στα αγγλικά και πως είναι μια υπέροχη μέρα. Λέω κι εγώ καλημέρα.

Μου λέει πως στην Γερμανία ο καιρός είναι χάλια. Γερμανός δηλαδή. Yes λέω εγώ.

Και μετά μου λέει το εξής:

«Η σύζυγός μου κι εγώ αναρωτιόμαστε αν θα θέλατε να κάνουμε παρέα».

Τον κοιτάω με απορία, δεν το πιάνω αμέσως, κι αυτός μου δείχνει με το χέρι προς τα αριστερά του.

Κοιτάω, βλέπω στα είκοσι μέτρα μια γυναίκα γύρω στα 30. Καλοφτιαγμένη.

Χαμογελάει και σηκώνει το χέρι της. Με χαιρετάει.

Χαιρετάω κι εγώ.

Ο τύπος με κοιτάει.

Του λέω «Σας ευχαριστώ πολύ αλλά διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο». Δείχνω το βιβλίο.

Μου λέει «Είδαμε πως κάθεστε μόνος και διαβάζετε…».

Του λέω «Έχω παρέα αλλά τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο μου και να κολυμπήσω. Γι” αυτό, ήρθα μόνος μου εδώ.».

Ο τύπος δεν φεύγει με τίποτα. Γερμανός κανονικός.

Τέλος πάντων, του λέω καμιά δεκαριά φορές με πολύ ευγενικό τρόπο «Όχι, σας ευχαριστώ πολύ» και, όταν βλέπω πως δεν εξαφανίζεται, του λέω «Κοιτάξτε, προσπαθώ να είμαι ευγενικός αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα».

Κάπου εκεί καταλαβαίνει, και την κάνει. Διακρίνω μια τσαντίλα στο πρόσωπό του.

Για κάποιο λόγο, προσπαθώ να συνδυάσω την εμφάνιση του Γερμανού τουρίστα με την Ρόζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο που διαβάζω αλλά δεν μου βγαίνει.

Επίσης, έχω θυμώσει που δεν σκέφτηκα να του πω την ατάκα που λέει ο Τομ Κρουζ σε μια γκόμενα στο «Κοκτέιλ»: «Συγγνώμη, γράφει “γ@μήστε με” στο μέτωπό μου;».

Μετά, λέω το περιστατικό σε μια φίλη μου και μου λέει «Έλα μωρέ, τους παρεξήγησες τους ανθρώπους. Μπορεί να μην ήταν πονηρό, μπορεί να ήθελαν μόνο να κάνετε παρέα». Καλά, εντελώς χαζοβιόλα.

Το λέω σε έναν φίλο μου -που τον λέμε «Πούτσερμαν» για ευνόητους λόγους- και μου λέει «ωραία η γκόμενα;», «ωραία» του λέω, «και δεν πήγες, ρε μαλάκα;» μου λέει, με εμφανή την απογοήτευση στο πρόσωπό του.

Ξαφνικά, αισθάνομαι ένοχος που δεν πήγα να κάνω «παρέα» με δυο άγνωστους Γερμανούς τουρίστες στην παραλία.

Ο φίλος μου μου λέει πως αυτός το έχει κάνει -όχι με τους συγκεκριμένους, ούτε τους γνώρισε σε παραλία- και πως αυτό που ήθελε ο τύπος ήταν να πηδήξω εγώ την γυναίκα του κι αυτός να βλέπει ή να τραβάει και βίντεο.

Τι ωραία, πάντα ήθελα να με παίρνουν μάτι και να γίνω πoρνοστάρ.

Ένας άλλος φίλος -γνώστης κι αυτός αυτών των θεμάτων- μου εξηγεί πως μπορεί εγώ να μην τους είχα δει αλλά αυτοί με είχαν τσεκάρει, η τύπισσα με είχε εγκρίνει και ο τύπος ήρθε να κάνει την πρόταση. Γενικά, μου ανοίγει τα μάτια με όλα αυτά που μου λέει.

Από εκείνη την ημέρα, άρχισα να προσέχω κάπως τι συμβαίνει γύρω μου.

Λοιπόν, όταν ένα ζευγάρι κάνει βόλτα στην παραλία και κάθε μέρα σταματάει εντελώς ξαφνικά και συμπτωματικά λίγα μέτρα μακριά από εσάς -που είστε μόνος ή με την φίλη σας-, κάτι θέλει. Τι είναι αυτό, μπορείτε να το φανταστείτε.

Όταν βλέπετε στην παραλία μια γυναίκα να σας κοιτάει και να σας χαμογελάει, και μετά εσείς έχετε πάει στη στάση του λεωφορείου -σε απόσταση μισού χιλιομέτρου-, και βλέπετε ξαφνικά μπροστά σας την ίδια γυναίκα να σας κοιτάει επίμονα, όχι δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Όταν κάθε μέρα ένας κύριος, μια κυρία ή ένα ζευγάρι που κάνουν snorkeling, βγαίνουν πάντα από την θάλασσα στο σημείο που εσείς έχετε απλώσει την πετσέτα σας, αυτό πάλι δεν είναι τυχαίο.

Ειδικά, όταν η παραλία έχει μήκος τέσσερα χιλιόμετρα, εσείς δεν κάθεστε κάθε μέρα στο ίδιο σημείο και αυτοί που βγαίνουν από την θάλασσα παλεύουν για κάνα τέταρτο με τις μάσκες, τα βατραχοπέδιλα και τους αναπνευστήρες, ακριβώς μπροστά σας.

Βέβαια, να μην είμαστε κι απόλυτοι, γιατί μια μέρα με πλησίασε ένας τύπος να με ρωτήσει κάτι και εγώ -επηρεασμένος από το προηγούμενο περιστατικό- δεν άκουσα τι με ρώτησε και του είπα «No, thank you very much», με αποτέλεσμα να γίνω κάπως ρεζίλι.

Έμαθα πολλά πράγματα αυτό το καλοκαίρι -έμαθα και άλλα που δεν έγραψα- και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Βέβαια, εσείς μπορεί να μην είστε τόσο στην καρακοσμάρα σας -όπως εγώ- και μπορεί να τα ξέρατε ήδη.

Πάντως, το δικό μου χρέος ήταν να σας ενημερώσω.

Η γνώση πρέπει να διαδίδεται.

(Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, στην άμμο της φωτογραφίας, καθόταν ο πιο ωραίος κώλoς που είδα αυτό το καλοκαίρι. Μόλις ο κώλoς αποχώρησε -μαζί με το υπόλοιπο σώμα- πλησίασα με ευλάβεια, κατάνυξη και ιερό δέος στο σημείο, γονάτισα με ταπεινότητα και μάζεψα λίγη άμμο. Τηρώντας την παράδοση, έβαλα την άμμο σε μικρά βάζα, και θα τα χαρίσω στους φίλους μου, για να έχουν ένα καλό χειμώνα. Καλό χειμώνα.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ