Υπό σκέψη

Σκέφτεσαι, Σκέφτεσαι...

Παραπατάς, Ταλαντεύεσαι

Περιμένεις

Ακινησία και μόχθος

Το πνεύμα μεθά απ' το φόβο

Στέκεσαι, οραματίζεσαι

Κλείνεις τα μάτια

και το κορμί σου παγώνει

Περιμένεις..

Λες “θα έρθει η κατάλληλη στιγμή”

μα δεν τολμάς

Αναρωτιέσαι, ποιο δρόμο να πάρεις;

Γυρίζεις πίσω, λες “ δεν γνωρίζω που φτάνει, που οδηγεί”

Τραγουδάς τη μικρή σου φυγή

Από που;

Ίσως απ' τη ζωή σου την ίδια

Ύστερα στέκεσαι πάνω στο βράχο,

Κοιτάζεις την ακρογιαλιά

Είσαι έτοιμος να πλησιάσεις,

μα λες “είναι ψηλά, ίσως κάποια άλλη φορά”

Κοιτάζεις έξω απ' το παράθυρο τον ήλιο

και δυο παιδάκια που τρέχουν

σηκώνεσαι

ανοίγεις τη πόρτα,

μα αμέσως τη κλείνεις

και λες “ίσως μια άλλη μέρα που πιθανόν να έχει περισσότερο ήλιο”

Περπατάς στο δρόμο

και δίπλα σου ένα κορίτσι κλαίει και σου ζητάει βοήθεια

είσαι έτοιμος να της δώσεις το χέρι

μα ξαφνικά λες “δεν γνωρίζω, άλλωστε δεν προλαβαίνω, έχω δουλειά”

κι ύστερα προσπερνάς

Αντικρίζεις τη λίμνη

θέλεις να περάσεις απέναντι

πλησιάζεις

είσαι έτοιμος

μα λες “ίσως κάποια άλλη φορά, είναι μακριά η απέραντη όχθη”

Στέκεσαι εκεί

απλά κοιτάζεις δίχως να ενεργείς

μη τυχόν και κάνεις το λάθος

Δεν προχωράς

δεν αντιδράς

μη τυχόν και τα πράγματα φτάσουν στα άκρα

φοβάσαι μήπως γίνουν χειρότερα

Τρέμεις στη σκέψη ότι ίσως η ιδέα μετακινηθεί,

έτσι έχεις μάθει να ζεις

σε μια στατική ουτοπία

ακροβατείς

Μαρμαρωμένο άγαλμα στου νου σου τη φάκα

δεν προσφέρεις, λες “δεν με αφορά, εγώ είμαι εντάξει”

δεν ταξιδεύεις, μα χάνεσαι στων αισθήσεων τη πλάνη

Επιβιώνεις κι αφήνεις το χρόνο να σε προσπερνά

και τη ζωή να σε χαιρετά από μακριά

Σαν μαριονέτα χορεύεις στο δικό σου το δρόμο

ποιος τον ορίζει;

ποιος φτιάχνει το ρυθμό και ποιος τα βήματα;

οι θεατές χειροκροτούν με ένα χαμόγελο υπεροψίας

ποιος κρατάει τα σκοινιά;

ποιος ακονίζει τη γύμνια σου;

Αναρωτιέμαι αν αναπνέεις, αν νιώθεις, αν ζεις...

σκέφτεσαι, σκέφτεσαι...

δεν τολμάς, δεν αισθάνεσαι, δεν υπάρχεις!

Ανατίναξε τη σιωπή

κόψε τώρα τα σκοινιά

γίνε ο συνθέτης και ο ακροατής της ζωής σου

περπάτα στο μονοπάτι που χαράζεις εσύ

με τη δική σου μελωδία

και τη δική σου πνοή

νιώσε τη φλόγα σου

δες την αυγή της ψυχής σου

άκου τη δίψα σου

άκου τη παλίρροια... επαναστατεί

νιώσε την ώρα της αλλαγής

μύρισε την ανατολή

Ζήσε!!

Μη σκέφτεσαι... Τόλμα!!

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ