4 χρόνια μετά. Μετά το τέλος ενός γάμου που ξεκίνησε με όνειρα, χαμόγελα και ελπίδες. Ένα τέλος που θα θυμάμαι πάντα. Όχι γιατί δεν το ξεπέρασα αλλά γιατί 5 μέρες μετά το τέλος του γάμου μου, αντίκρυσα αυτό που 3 χρόνια πάλευα να αποκτήσω. Ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Να κλάψω; Να γελάσω; Τί θα κάνω τώρα; Μα μόλις πρίν 5 μέρες χώρισα!
Ακόμη θυμάμαι τα συναισθήματά μου. Έκλαψα, γέλασα, χάρηκα και μετά…απόγνωση. Όχι δεν θα το πετάξω αλλά μπορώ να το μεγαλώσω μόνη μου; Και η ζωή μου θα αλλάξει, θα δυσκολευτώ να την ξαναφτιάξω, ίσως δεν μπορέσω καθόλου. Δεν πειράζει θα το κάνω. Θα το παλέψω.
9 μήνες μέχρι να γεννήσω έτρεχα να βγάλω το διαζύγιο. Δούλευα 8 ώρες όρθια κάθε μέρα αλλά έπρεπε να ξεχνιέμαι για να μην τρελλαθώ.Πέρασα μια αποκόλληση. Προσευχήθηκα Στο Θεό να μην μου το πάρει και δεν μου το πήρε. Πέρασα ψυχολογικά δύσκολα χαμογελώντας στους άλλους να δείχνω δυνατή και κλαίγοντας μετά, μιλώντας στη κοιλιά μου με τις ώρες να με συγχωρέσει. Ότι δεν θα το αφήσω, ότι θα είμαι κοντά του, ότι δεν είμαι κακιά αλλά ότι είναι καλύτερα έτσι. Καθόμουν με τις ώρες στο παιδικό δωμάτιο και σκεφτόμουν πώς θα τα καταφέρω.
Πώς φοβήθηκα!! Ω. ναι φοβήθηκα πολύ, δεν το κρύβω. Προσπαθούσα να είμαι χαρούμενη όπως όλες οι εγκυούλες αλλά δεν ήταν το ίδιο.Γύριζα από τη δουλειά σε άδειο σπίτι και μ’ έπιαναν τα κλάμματα γιατί ένιωθα πως θα κατέρρεα.
Πέρασα 9 μήνες δύσκολους κι ας είχα καλή εγκυμοσύνη. Ακόμα και στο μαιευτήριο που μας νόμιζαν παντρεμένους, σκιζόταν η ψυχή μου να βλέπω άλλα ζευγάρια με τα μωρά τους και εγώ μόνη…Μα είχα εσένα το μωρό μου και τα ξέχναγα όλα! Και νόμιζα ότι μου έκλεισες τις πληγές αλλά όχι. Όχι όλες. Όχι της μοναξιάς, της απελπισίας, του πόνου.
Γυρίσαμε σπίτι και μόλις έκλεισε πίσω μου η πόρτα και μείναμε οι δυο μας, λύγισαν τα γόνατά μου σωριάστηκα στο πάτωμα και έβλεπα τους τοίχους να έρχονται καταπάνω μου. Έκλαψα όσο δεν έκλαψα 9 μήνες και άλλο τόσο μέχρι που κόπηκε η ανάσα μου. Έπαθα κατάθλιψη και το έκρυβα από όλους για να μην ασχολούνται μαζί μου και με λυπούνται.
Συνήλθα τη στιγμή που ενώ αναρωτιόμουν αν θα σωνόμουν έτσι και πηδούσα από το μπαλκόνι, εσύ έκλαψες. Συνήλθα γιατί έκλαψες τη κατάλληλη στιγμή και φώναξα στον εαυτό μου “Τί κάνεις;”. Πώς θα σε άφηνα, ήταν δυνατόν;
Βήμα βήμα τα κατάφερα. Όχι τελείως αλλά κάθε μέρα και καλύτερα. Μόνο η μοναξιά με τρώει πολύ αλλά θα την παλέψω. Γιατί το ξέρω είμαι δυνατή, πάντα ήμουν.Γιατί η ζωή μου χρωστάει και ήρθε η ώρα να μου δώσει. Γιατί απλά είμαι μια μόνη μαμά που παλεύει και το παιδί μου με έχει ανάγκη όσο κανέναν. Γιατί μαγκιά μου ρε φίλε, μετά από 4 χρόνια μόνη, να είμαι ακόμη όρθια!
Ρένια Μια περήφανη μόνη μαμά
singleparent
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.