Πάππους και γιαγιά: Μια σχέση που χαλάει ή ωφελεί τα παιδιά;

Οι γονείς συχνά παραπονιούνται ότι ο παππούς και η γιαγιά πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια, δίνουν συμβουλές και επικρίνουν τους γονείς, εκφράζουν υπερβολική αγάπη προς τα παιδιά, τα κακομαθαίνουν, κάνουν όλα τους τα χατίρια και τα κάνουν ανεξέλεγκτα.

Ας σκεφτούμε ότι μέσα από αυτή τη σχέση ο παππούς και η γιαγιά έχουν την ευκαιρία να κάνουν όσα δεν είχαν κάνει ή δεν είχαν προλάβει να κάνουν με τα παιδιά τους. Όταν ήταν γονείς και μεγάλωναν τα παιδιά τους δεν είχαν το χρόνο, τη διάθεση ή το κουράγιο για σκανταλιές και παιχνίδι. Τώρα πλέον σε αυτή τη σχέση δεν έχουν την κύρια ευθύνη της ανατροφής και δεν έχουν να σκεφτούν συνέπειες και επιπτώσεις των ορίων που δεν βάζουν.

Η σχέση του παππού και της γιαγιάς με τα εγγόνια είναι μια σχέση μοναδική που δίνει πολλά και στις δύο πλευρές. Είναι περισσότερα τα οφέλη παρά τα μειονεκτήματα που συγκεντρώνει αυτή η σχέση. Εξάλλου, τα όρια τα βάζει ο γονιός τόσο στα παιδιά όσο και στη σχέση με τους δικούς του γονείς. Οι γονείς θα πρέπει να μην είναι επικριτικοί με τους δικούς τους γονείς. Ακούγεται αρκετά σκληρό να λένε: «Δεν θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου, όπως εσείς. Δεν θέλω να κάνω τα δικά σας λάθη». 

Διαφορετική γενιά, διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες, διαφορετικές προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα, μια τελείως διαφορετική νοοτροπία. Ένα άτομο που βρίσκεται πλέον στην τρίτη ηλικία είναι δύσκολο να αλλάξει τη δική του νοοτροπία και είναι δύσκολο να συμμορφωθεί με τους κανόνες που θέτουν οι γονείς. Ίσως το πιο πρόσφορο πεδίο στο οποίο μπορούμε να παρέμβουμε είναι το ίδιο το παιδί, ξεκαθαρίζοντας τους διαφορετικούς κανόνες που υπάρχουν στο σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά και στο δικό μας σπίτι. Ένα παιδί που έχει μάθει να ζει με όρια και κανόνες δεν θα γίνεται τελείως ανεξέλεγκτο από τη χαλαρότητα του παππού και της γιαγιάς. Το παιδί έχει ανάγκη από αυτή τη διαφορετική σχέση, έχει ανάγκη από ένα άτομο που νιώθει ότι είναι σύμμαχός του. Ωστόσο, αυτά θα πρέπει να γίνονται μέσα σε λογικά πλαίσια και να μην ξεφεύγει η κατάσταση. 

Ένα σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε είναι στη σχέση που έχουμε με τους γονείς μας. Ο τρόπος που βλέπουμε τη σχέση που έχει ο παππούς και η γιαγιά με τα εγγόνια εξαρτάται από τη δική μας σχέση με τους γονείς μας. Μήπως νιώθουμε ότι προσφέρουν στο εγγόνι τους πολύ περισσότερα από ότι πρόσφεραν σε εμάς, ότι είναι πιο συναισθηματικοί και εκδηλωτικοί μαζί του, ότι παίζουν περισσότερο μαζί του και του κάνουν όλα τα χατίρια; Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, ωστόσο, είναι μια σύγκριση που γίνεται αυτόματα και αναπόφευκτα. Ας αφήσουμε όμως τα παιδιά να αναπτύξουν τη δική τους σχέση με τον παππού και τη γιαγιά βάζοντας κάποια όρια και ας δώσουμε την ευκαιρία στους γονείς μας να ζήσουν όσα δεν πρόλαβαν να χαρούν από τα παιδιά τους, αλλά ας επιλύσουμε κι εμείς τις διαφορές που έχουμε με τους γονείς μας.

Ελένη Παπαδοπούλου , Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος

 sciencearchives

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ