Τρίτη 7 Απριλίου 2015

ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;


    ΕΡΩΤΗΣΗ:
    Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ που βάσει των χειρογράφων του Nag Hammadi περιέγραφε τη ζωή του Χριστού. Κάποιες λοιπόν εκδοχές λένε πως ο Χριστός δεν πέθανε πραγματικά πάνω στον σταυρό, αλλά λιποθύμησε. Κάποιες άλλες λένε, πως μπορεί να μην σταυρώθηκε ο ίδιος, αλλά να άλλαξε θέση με τον Σίμωνα τον Κυρηναίο. Θα ήθελα την άποψή σας πάνω σ’ αυτό.

    σταύρωση 

    ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
    Η καλύτερη κρυψώνα για μια αλήθεια είναι να βρεθεί ανάμεσα σε δύο ψέματα.
    Αρχικά λοιπόν θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι ΔΕΝ δηλώνουν όλα τα χειρόγραφα του Nag Hammadi την Αλήθεια. Τα κείμενα που λένε την Αλήθεια, είναι πολύ λίγα, και κυρίως είναι αυτά των ίδιων των μαθητών του Χριστού.
    Για το πρόσωπο του Χριστού, εκτός από τους μαθητές, πολλοί έγραψαν τις απόψεις τους. Αυτά τα γραπτά, δεν είναι Ευαγγέλια, αλλά απλά κείμενα του Nag Hammadi.
    Επίσης, πολλά από αυτά τα κείμενα, είναι ανυπόγραφα· δηλαδή χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συγγραφέα. Συντάχθηκαν από άγνωστους ανθρώπους, που εξέφραζαν μια άποψη ή την αντίληψή τους για την διδασκαλία και τη ζωή του Χριστού. Άλλα πάλι κείμενα, συντάχθηκαν από κάποιες ομάδες που παρανόησαν και το έργο αλλά και τη διδασκαλία του Χριστού.

    Για να αποκτήσουμε λοιπόν μια κάπως μεγαλύτερη αντίληψη για την διδασκαλία και τη ζωή του Χριστού, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πρωτίστως τα κείμενα των μαθητών Του, που και σ” αυτά ακόμη, δεν αποκλείεται, μεγάλο μέρος τους να έχει παραποιηθεί.
    Διαχωρίζουμε λοιπόν τα ευρήματα του Nag Hammadi:
    (1) Στα ευαγγέλια των μαθητών και
    (2) Στα απλά κείμενα, ενυπόγραφα ή ανυπόγραφα

    Άρα, δεν θα πρέπει να παίρνουμε σαν θέσφατο οποιοδήποτε κείμενο βρέθηκε στην περιοχή του Nag Hammadi, αλλά να κρίνουμε από το ποιος το συνέταξε.
    Αναφορικά λοιπόν με τις φήμες που κυκλοφορούν για τον αν ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό ή όχι, οπότε κατ’ επέκταση δεν αναστήθηκε, είναι πρόσφατα διατυπωμένες:
    Αυτή η υπόθεση ―επειδή περί υπόθεσης πρόκειται― προτάθηκε για πρώτη φορά, από έναν τυχοδιώκτη και βασικό αμφισβητία της Βίβλου, τον Γερμανό προτεστάντη, Karl Friedrich Bahrdt (Καρλ Φρίντριχ Μπάρντ) 1741–1792. Μια αρκετά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα από την εποχή του, ο οποίος έκρινε ότι ο Χριστός απλώς λιποθύμησε πάνω στο σταυρό και έτσι θεωρήθηκε νεκρός.
    Ένας ακόμη που αμφισβήτησε τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ήταν ο David Strauss (Ντέιβιντ Στράους) 1808-1874, ο οποίος όμως παρά την αμφισβήτησή του έγραψε:
    «Είναι απίθανο ότι ένας που μόλις είχε βγει μισοπεθαμένος από τον τάφο, που σερνόταν αδύναμος και άρρωστος, που χρειαζόταν ιατρική περίθαλψη, ενδυνάμωση και φροντίδα και ο οποίους τελικά υπέκυψε στα τραύματά του, θα μπορούσε ποτέ να δώσει στους μαθητές του την εντύπωση ότι ήταν ένας νικητής του θανάτου και του τάφου, ότι ήταν ο Πρίγκιπας της Ζωής.»
    Αυτοί που αμφισβήτησαν την ανάσταση του Χριστού, έκαναν απλά υποθέσεις χωρίς να αναφέρονται σε κάποιες ιστορικές αναφορές. Η άποψη αυτή δεν συναντάται σε κανένα κείμενο του Nag Hammadi και φυσικά σε κανένα Ευαγγέλιο. Στη συνέχεια σκοτεινά πρόσωπα, πήραν αυτή την ατεκμηρίωτη υπόθεση και την έκαναν λάβαρο.
    Ιστορικοί της εποχής εκείνης όμως, αναφέρουν και τον Χριστό, και την σταύρωση και την Ανάστασή Του:
    Ο Κορνήλιος Τάκιτος (54-117 μ.Χ.) Ρωμαίος ιστορικός, αναφερόμενος στους πρώτους χριστιανούς και στον ιδρυτή της πίστης τους λέει ότι: «θανατώθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο, κυβερνήτη της Ιουδαίας κατά την βασιλεία του Τιβέριου» (Annals XV44).
    Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, Έλληνας σατιρογράφος του δεύτερου αιώνα, στο έργο του «ο θάνατος του Πετρίτη, 11-13» αναφέρεται χλευαστικά για τους Χριστιανούς, πως «λατρεύουν κάποιον που σταυρώθηκε, κάποιον εσταυρωμένο σοφό».
    Ο Γάιος Σουετώνιος Ρωμαίος ιστορικός και δικαστικός επί αυτοκράτορα Αδριανού, αναφέρεται στο «Χριστό των Ιουδαίων», καθώς και στους χριστιανούς που υπέφεραν και πέθαναν για την πίστη τους. Επίσης λέει ότι ο Χριστός έζησε, πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς.
    Ο Πλίνιος ο Νεότερος (112 μ.Χ.), διοικητής της Βηθανίας στη Μικράς Ασία, σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό εξιστορεί λεπτομέρειες της ζωής των πρώτων χριστιανών και αναφέρει τον Χριστό σαν τον αναστημένο ιδρυτή της πίστης τους.

    Ας εξετάσουμε λοιπόν το θέμα της σταύρωσης:

    Η διαδικασία της σταύρωσης, περιλάμβανε:
    Αρχικά το μαστίγωμα (…παρά μία τεσσαράκοντα)· όμως όχι απαραίτητα σε όλους που επρόκειτο να σταυρωθούν.

    Στη συνέχεια ο υποψήφιος έπρεπε να κουβαλήσει το σταυρό μόνος του και επειδή πολλές φορές ο σταυρός ήταν βαρύς, κουβαλούσε μόνο το οριζόντιο ξύλο του σταυρού.
    Όταν ο καταδικασμένος έφθανε στον τόπο του μαρτυρίου, γδυνόταν, και τα ρούχα του τα μοιράζονταν οι εκτελεστές.

    Προκειμένου ο υποψήφιος να μένει ήσυχος κατά την διαδικασία της σταύρωσης, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στους εκτελεστές του, του έδιναν να πιεί ένα ναρκωτικό κατασκεύασμα από ισχυρό οίνο ή ξύδι, αναμεμιγμένο με χολή ή σμύρνα, που του προκαλούσε μια απλή νάρκη· δεν τον έριχνε σε κώμα! Κάποιοι αυτό το σκεύασμα το αποκαλούν καρωτικό όξος (= υπνωτικό, ναρκωτικό ξύδι)
    Αυτό το ποτό δινόταν ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της σταύρωσης, και όχι μετά, επειδή ο σκοπός της σταύρωσης, ήταν ο βασανισμός και η οδύνη του καταδικασμένου και όχι η απάλυνση του πόνου του.
    •  [Κατά Ματθαίον 27:33] «Και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Κρανίου τόπος (πριν σταυρωθεί) έδωκαν εις αυτόν να πίει όξος μεμιγμένον μετά χολής και γευθείς ουκ ηθέλησεν. Και εσταύρωσαν αυτόν…».
    • [Κατά Μάρκον 15:22-23] «Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν· αλλ” εκείνος δεν έλαβε».
    Στα κείμενα φαίνεται ξεκάθαρα ότι το όξος ή ο οίνος ανακατεμένα με σμύρνα ή χολή, που ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΛΑΒΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ, του δόθηκαν μόλις έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης, στην αρχή, και ΠΡΙΝ από την σταύρωσή Του.
    Αφού η σταύρωση πλέον είχε ολοκληρωθεί, τα κείμενα των γραφών επισημαίνουν το κλίμα εμπαιγμού που επικρατούσε εκεί:
    • [Κατά Ματθαίον 27: 34. «Και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων· Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 35. Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον· Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 36. Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων· Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 37. Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε».
    Ο εμπαιγμός φαίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος, στο Ευαγγέλιο του Λουκά, όπου η μετάφραση των εβδομήκοντα (έκδοση Nestle) χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική λέξη: «Εξεμυκτήριζον» (ρ. εκ-μυκτηρίζω) = εκφράζω περιφρόνηση με μορφασμό της μύτης, με λόγια ή πράξεις.
    • [Λουκάς, 23:35] «Και ειστήκει ο λαός θεωρών εξεμυκτήριζον δε οι άρχοντες λέγοντες· άλλους έσωσεν, σωσάτω εαυτόν, εί ούτος έστιν ο χριστός του θεού ο εκλεκτός.
    Έχουμε λοιπόν εδώ, μια σκηνή όπου οι εκτελεστές, καθώς και πλήθος Φαρισαίων που παρευρίσκοντο εκεί, ΠΕΡΙΕΠΑΙΖΑΝ τον Χριστό.
    Όλοι γελούσαν μαζί του και τον κορόιδευαν. Τότε, κάποιος από αυτούς, θέλοντας να τον εξευτελίσει ακόμη περισσότερο, του έδωσε να πιεί ξύδι.

    Ας σημειωθεί, ότι εδώ το ξύδι προσφέρεται σκέτο, χωρίς την ανάμειξη σμύρνων ή χολής, που δινόταν στην αρχή της σταύρωσης.
    Άλλωστε η συνήθεια στις περιοχές εκείνες να δίνουν χολή και ξύδι προς βασανισμό, ήταν παλιά και την συναντάμε στο βιβλίο των Ψαλμών (του Δαβίδ) της Παλαιάς Διαθήκης:
    • [Ψαλμοί, 69:21] «Και έδωκαν εις εμέ χολήν διά φαγητόν μου, και εις την δίψαν μου με επότισαν όξος.»
    Θα ήταν λοιπόν αδύνατον σε κάποιον να του είχε προμηθεύσει κάποιο ναρκωτικό σκεύασμα που θα τον ανακούφιζε, επειδή εκείνη την ώρα επικρατούσε έντονο εμπαικτικό κλίμα! Επίσης, παρουσία τόσων ανθρώπων με την προσοχή όλων πάνω στο Χριστό, θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιον οικείο του, να του παραχωρήσει κρυφά ναρκωτικό, επειδή όλη η κίνηση: με το ψηλό κοντάρι βουτηγμένο στο υγρό, θα ήταν αδύνατον να γίνει κρυφά από τους εκτελεστές.
    Εκείνη την ώρα, όλοι τους διασκέδαζαν με τον ξεπεσμό του Χριστού, και για τίποτα δεν θα ήθελαν να χαλάσουν αυτήν τους την απόλαυση, ρίχνοντάς τον σε νάρκη.
    Το σταυρικό μαρτύριο ήταν μια απόλυτα ατιμωτική διαδικασία και δεν προέβλεπε ούτε την παραμικρή ανακούφιση των καταδίκων, αλλά τον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό, φθάνοντας το βασανιστήριο στα έσχατα.
    Πολλές φορές μάλιστα για να μεγαλώσουν το βασανιστήριο της σταύρωσης, τοποθετούσαν τον σταυρό σε χαμηλό ύψος από το έδαφος, ώστε οι εσταυρωμένοι να κατασπαράσσονται από τα διερχόμενα άγρια θηρία. Επ ουδενί είχαν πρόθεση να ανακουφίσουν τους καταδικασμένους!
    Άρα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μόνο ως κακοήθεια την πρόταση του Karl Friedrich Bahrdt, πως μετά το κάρφωμα στο σταυρό, δόθηκε στο Χριστό ναρκωτική ουσία που θα γινόταν η αιτία να χάσει τις αισθήσεις του και θεωρηθεί νεκρός.
    Κατ’ επέκταση, θα προέκυπτε η βολική για κάποιους εκδοχή: πως αφού ο Χριστός δεν πέθανε, φυσικά και δεν αναστήθηκε.
    … Και μετά μέσα στον τάφο, … ―αφού θα συνερχόταν από την υποτιθέμενη νάρκη του― (έτσι εξαντλημένος καθώς θα ήταν, πληγωμένος, νηστικός και 3 ημέρες χωρίς νερό) θα έσπρωχνε την ασήκωτη μαρμάρινη και σφραγισμένη πλάκα που έφραζε την είσοδο του τάφου και θα εμφανιζόταν με καθαρά ρούχα ―αναστηθείς― μπροστά στους έκθαμβους Ρωμαίους φρουρούς???
    Ή μήπως οι εκπαιδευμένοι Ρωμαίοι φρουροί που είχαν τοποθετηθεί ακριβώς εκεί εξαιτίας του φόβου μήπως κάποιοι σκηνοθετούσαν μία ανάσταση, παραπλανήθηκαν από κάποιους Εσσαίους ή από τους μαθητές ή από κάποιους άλλους ενδιαφερόμενους, κι όλοι μαζί κύλησαν την βαριά ταφόπλακα, έδωσαν στο Χριστό καθαρά ρούχα, και κάπως έτσι κατασκεύασαν μια ανάσταση???
    Όλα αυτά είναι ανεδαφικά, ατεκμηρίωτα, παράλογα και ανυπόστατα ψεύδη.
    Το Ευαγγέλιο του Πέτρου από τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμαντί, αναφέρει επιπλέον, πως η βαριά πέτρα που έφραξε τον τάφο, είχε σφραγιστεί με τρόπο που να είναι αδύνατον να ανοίξει, και πως την επομένη ημέρα του Σαββάτου, πλήθος κόσμου πήγε να διαπιστώσει ότι η πλάκα του τάφου είχε σφραγιστεί σωστά:
    ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΕΤΡΟΥ
    §28. Συναχθέντες δε οι Γραμματείς και Φαρισαίοι και πρεσβύτεροι προς αλλήλους, ακούσαντες ότι ο λαός άπας γογγύζει και κόπτεται τα στήθη λέγοντες ότι «Ει τω θανάτω αυτού ταύτα τα μέγιστα σημεία γέγονεν, ιδέτε ότι πόσον δίκαιος έστιν»
    §29. εφοβήθησαν οι πρεσβύτεροι, και ήλθον προς Πειλάτον δεόμενοι αυτού και λέγοντες·
    §30. Παραδός ημίν στρατιώτας, ίνα φυλάξω[μεν] το μνήμα αυτού επί τρεις ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού κλέψωσιν αυτόν και υπολάβη ο λαός ότι εκ νεκρών ανέστη, και ποιήσωσιν ημίν κακά.»
    §31. ο δε Πειλάτος παραδέδωκεν αυτοίς Πετρώνιον τον κεντυρίωνα (=εκατόνταρχο) μετά στρατιωτών, φυλάσσειν τον τάφον. Και συν αύτοις ήλθον πρεσβύτεροι και γραμματείς επί το μνήμα.
    §32. Και κυλίσαντες λίθον μέγαν κατά του κεντυρίωνος και των στρατιωτών ομού πάντες οι όντες εκεί, έθηκαν επί τη θύρα του μνήματος.
    §33. Και επέχρισαν επτά σφραγίδας, και σκηνήν εκεί πήξαντες εφυλαξαν.
    §34. Πρωίας δε, επιφώσκοντος του σαββάτου, ήλθεν όχλος από Ιερουσαλήμ και της περιχώρου ίνα ίδωσι το μνημείον εσφραγισμένον.
    Άλλωστε, ο θάνατος του Χριστού επιβεβαιώθηκε και από την πληγή που δημιούργησε η λόγχη με την οποία τον τρύπησαν. Από αυτή την πληγή έτρεξε «αίμα και ύδωρ», απόδειξη του θανάτου του.
    • [Κατά Ιωάννην 19:34] «Αλλ” εις των στρατιωτών εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ.»

    Ας εξετάσουμε τώρα την άλλη υπόθεση, που θέλει τον Χριστό να αντικαθίσταται στο σταυρό, από τον Σίμωνα!
    Την ώρα που μαστιγωμένος και πληγωμένος ο Χριστός ανηφορίζει στον Γολγοθά φορτωμένος με τον σταυρό Του, ο Σίμων ο Κυρηναίος υποχρεώνεται από τους Ρωμαίους να Τον ξεκουράσει, κουβαλώντας για κάποιο διάστημα εκείνος τον σταυρό, επειδή ο Χριστός ήταν πλέον απόλυτα εξουθενωμένος.
    Μια μαρτυρία που δεν συναντάται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, αλλά στα άλλα τρία Ευαγγέλια.
    Ο πιο πιστός μαθητής του Ιησού, ο Ιωάννης, που ―σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές― ακολούθησε τον Ιησού σ’ όλη τη διαδρομή προς την σταύρωση, δεν αναφέρει την περίπτωση του Σίμωνα.
    Στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ο Ιησούς κουβαλάει ολομόναχος το σταυρό Του, μέχρι το σημείο της σταύρωσης.

    Όλη αυτή η παραφιλολογία ξεκίνησε από ένα και μοναδικό ανυπόγραφο (άγνωστου συγγραφέα ή συγγραφέων) κείμενο του Nag Hammadi με τίτλο: «Η Δεύτερη πραγματεία του μεγάλου Σεθ» (190-230 μ.Χ.).
    Πάνω λοιπόν σ’ αυτήν, την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΔΗΛΩΣΗ, κάποιοι στήριξαν όλη την θεωρία τους.

    Όλο το επίμαχο κείμενο ―στο οποίο φαίνεται να μιλάει ο ίδιος ο Χριστός― περιγράφει την σταύρωση ενός υλικού σώματος, μιας προβολής του πραγματικού/πνευματικού Χριστού. Αυτό που αναφέρεται ―ενδεχομένως λίγο άγαρμπα― είναι πως στην πραγματικότητα, δεν βασανίστηκε ούτε σταυρώθηκε ο Πνευματικός Χριστός, αλλά το σάρκινο σώμα που τον περιέβαλλε. Σ΄ ένα σημείο μάλιστα αυτό αποσαφηνίζεται:
    «And I did not die in reality but in appearance.»
    «Και δεν πέθανα στην πραγματικότητα, αλλά στην εμφάνιση

    (Ο Πραγματικός Πνευματικός Χριστός, δεν πέθανε. ΠΕΘΑΝΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑ, η εμφάνισή Του)
    Αγνόησαν λοιπόν οι επικριτές αυτή την αρκετά ξεκάθαρη οπτική και παραποίησαν την ουσία όλου του κειμένου!
    Αν συνέβαινε κάποιος άλλος να είχε σταυρωθεί −εξαιτίας κάποιου μαγικού «τρικ»− αντί του Χριστού, δεν θα γινόταν αυτό γνωστό μετά τη σταύρωση?
    Οι συγγενείς του «θύματος» ―οι γιοι του Σίμωνα του Κυρηναίου, Αλέξανδρος και Ρούφος― δεν θα το διαπίστωναν κάποια στιγμή?
    Αυτό σίγουρα θα γινόταν ζήτημα και αυτόματα θα ακύρωνε την «υποτιθέμενη» ανάσταση του Χριστού…
    Θεωρούν δηλαδή κάποιοι, πως ο Χριστός μηχανεύτηκε μια απάτη, για να βασανιστεί κάποιος άλλος στη θέση του, εκούσια ή ακούσια!!!
    Όλη αυτή η υπόθεση, σίγουρα ακυρώνει την προηγούμενη φαιδρή άποψη, που θέλει το Χριστό να μην πεθαίνει στο σταυρό, αλλά να ναρκώνεται· ώστε στη συνέχεια να παραπλανά εμφανιζόμενος: «αναστάς εκ του τάφου».
    Θεωρούν λοιπόν εδώ, κάποιο άλλο πρόσωπο που πραγματικά πεθαίνει (στη θέση του Χριστού) πάνω στο σταυρό ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ, ώστε να δώσει την δυνατότητα σε κάποιον τσαρλατάνο ―επειδή έτσι πλέον εμφανίζεται ο Χριστός― να σκηνοθετήσει μια ψεύτικη ανάσταση!!!
    Ε, λοιπόν ΚΑΝΕΙΣ δεν θα έκανε μια τέτοια θυσία χωρίς κανένα όφελος! Ούτε προσωπικό ούτε ιδεολογικό. … Αφού με τον θάνατό του θα κάλυπτε απλά κάποιον απατεώνα!!!

    Ή μήπως ήταν μια σκευωρία κάποιων για να κατασκευάσουν μια νέα θρησκεία???
    Αν ήταν έτσι, τότε ο δρόμος για την νέα θρησκεία θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ένα τέτοιο πολύπλοκο και δύσκολο εγχείρημα θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο από υψηλόβαθμους μυημένους, οι οποίοι θα κατείχαν υψηλές θέσεις εξουσίας στο Ιερατείο. Τότε, πρώτοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι θα έπρεπε να επικροτήσουν ένα τέτοιο γεγονός!
    Ο Χριστός, όχι μόνο γνώριζε την τραγική Του μοίρα, αλλά την είχε προκαλέσει και ο ίδιος, οδηγώντας τα γεγονότα εκεί ακριβώς που Αυτός ήθελε.
    Κάλλιστα, θα μπορούσε να αποφύγει την επίσκεψή Του, «στο στόμα του λύκου», δηλαδή στην Ιερουσαλήμ. Όμως δεν το έκανε! Επειδή αυτή ακριβώς ήταν Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ: «ΝΑ ΔΩΣΕΙ (Ο ΙΔΙΟΣ) ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΩΣ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ». Πως λοιπόν θα ήταν δυνατόν να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον άλλον???

    Επίσης την ώρα που η αγωνία του Χριστού κορυφωνόταν στον κήπο της Γεσθημανής, θα είχε ―αν ήθελε― τον χρόνο και την δυνατότητα να διαφύγει!!! Όμως πάλι δεν το έκανε, αλλά οδηγείτο καρτερικά «ως πρόβατον επί σφαγήν», στο Γολγοθά του, επειδή «ο άρχων του κόσμου τούτου», αυτή τη θυσία απαιτούσε ως πληρωμή για να αφήσει τους ομήρους ανθρώπους που κρατούσε φυλακισμένους μέσα στο «Μάτριξ» ή στο «Σπήλαιο» (του Πλάτωνα) να επιστρέψουν στην Πνευματική τους Πατρίδα.
    …Τώρα αν μετά αυτή τη θυσία, «ο άρχων του κόσμου τούτου» πήρε πάλι τον έλεγχο της κατάστασης στα μιαρά του χέρια ―αφού φυσικά «έπαιζε» στο δικό του στρατόπεδο― οικειοποιούμενος την προσωπικότητα του Χριστού και διαστρέφοντας τη διδασκαλία Του, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, που η ανάλυσή της απαιτεί πολύ μελάνι …

    Απόδειξη επίσης της αγωνίας του Χριστού στον Κήπο της Γεσθημανής, ήταν το γεγονός ότι ο ιδρώτας του, είχε μετατραπεί σε σταγόνες αίματος: μια πλήρως τεκμηριωμένη ιατρική κατάσταση, όπου άνθρωποι κάτω από τρομερή σωματική και ψυχική πίεση, ιδρώνουν αίμα, όταν μικρές φλέβες σπάζουν στους αδένες και βγάζουν αίμα ως ιδρώτα.
    • [Λουκάς, 22: 44] «Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον, προσηύχετο· και εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην.»
    Αυτή η υπόθεση, πως ο Σίμων πήρε τη θέση του Χριστού στο σταυρό, είναι από την βάση της τελείως ανυπόστατη και καταρρίπτεται και από το παρακάτω γεγονός.
    Ο Χριστός πριν από την σταύρωση, υποβλήθηκε σε φραγγέλωση.
    • *[Μάρκος, 15:15 (Έκδοση Nestle/των Εβδομήκοντα)] «Ο δε Πιλάτος βουλόμενος τω όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν και παρέδωκεν τον Ιησούν φραγγελώσας ίνα σταυρωθεί.»
    Η φραγγέλωση ήταν ένας ιδιαίτερος τρόπος μαστιγώματος, όπου το μαστίγιο αποτελείτο από δερμάτινες λωρίδες που στην άκρη τους κατέληγαν δεμένα μικρά αιχμηρά κόκκαλα ζώων, λεπίδες και μολυβένια σφαιρίδια. Το μαστίγωμα γινόταν σε όλο το σώμα, από τους ώμους μέχρι τις γάμπες. Από τα πρώτα κιόλας κτυπήματα με το φραγγέλιο, οι σάρκες ξεσχίζονταν και απογυμνώνονταν τα κόκαλα του σώματος.
    Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καταδίκων που πέθαναν κατά την διάρκεια της φραγγέλωσης.

    Φραγγέλιο 
    Το παρακάτω βίντεο δείχνει τί ακριβώς σημαίνει «Ρωμαϊκή φραγγέλωση». Είναι ένα πολύ σκληρό βίντεο, αλλά απόλυτα πραγματικό. (Αν δεν αντέχετε να μην το δείτε)




    Αυτή λοιπόν η διαδικασία, μας δίνει μια αδιάσειστη απόδειξη πως στο σταυρό καρφώθηκε ο Χριστός με το καταματωμένο (απ την φραγγέλωση) σώμα, και όχι Ο ΜΗ ΜΑΣΤΙΓΩΜΕΝΟΣ Σίμωνας. Μια οφθαλμοφανής διαφορά που θα γινόταν αμέσως αντιληπτή.

    Στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, υπάρχουν σημάδια από την φραγγέλωση.

    6 aima1

    Στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο που έχει αποδειχθεί πως ήταν το σάβανο του Χριστού, έχουν καταμετρηθεί 98 πληγές. Τα χτυπήματα ―όπως φαίνεται στην Σινδόνη― είναι τόσο βαθιά, που έφθαναν μέχρι το κόκκαλο αφαιρώντας οστέινα τμήματα.

    Οι πρόσφατες ανακαλύψεις πάνω στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ΑΥΤΗ ήταν το πραγματικό σάβανο του Χριστού, που το Φως της Αναστάσεως, το μετέτρεψε σαν κάτι παρόμοιο με «φωτογραφικό φιλμ» και απεικονίστηκε πάνω του το σώμα του Χριστού.



     
     
    ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

9 σχόλια:

  1. Η ιερά σινδόνη είναι μια απάτη καθώς με την ραδιοχρονολόγηση, αποδείχθηκε ότι ήταν ύφασμα του 14ου αιώνα!!!!! Αλλωστε οι καθολικοί ήταν άπιαστοι στην κατασκευή των τοτέμ όπως και στο πετσάκι της περιτομής του Χριστού που το είδε στο όνειρό της μια δαιμονοσκουσμένη η Αικατερίνη της Σιέννας ότι δηλαδή παρουσιάστηκε ο Χριστός στον ύπνο της και την παντρεύτηκε δίνοντάς της σαν δαχτυλίδι αρραβώνων το πετσάκι από την περιτομή του!!! Και θα το βρείτε στην ομώνυμη εκκλησία σε χρυσή προθήκη για να το προσκυνούν και να αρμέγουν τα πρόβατα!!!!

    Οσο για την ύπαρξη του Χριστού, πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν την ύπαρξή του και τα θαύματα τα του, αφού την εποχή εκείνη υπήρχαν καμια δεκαριά ιερείς του ναού με το όνομα αυτό!!

    Λουκάς, 22: 44] «Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον, προσηύχετο· και εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην.»

    Όταν λοιπόν κοιμόντουσαν οι μαθητές του όπως αναφέρουν τα ευαγγέλια, πως είδαν τις σταγόνες αίμα και μόνο ο Λουκάς;;; Γιατί οι άλλοι δεν το αναφέρουν;;; Μέσα στο σκοτάδι πως τις διέκρινε κοιμώμενος;;; Πρέπει να είχε βιονικά μάτια που κοίταζαν μέσα στο σκοτάδι ακόμα και όταν κοιμότανε!!!!!

    Ποια ανάσταση και ποια σταύρωση;;; Όταν ο κάθε υποτιθέμενος συγγραφέας ευαγγελίου γράφει ότι θέλει και κανείς δεν συμφωνεί με τον άλλον;;;

    Η λεγόμενη ‘αγία γραφή’, και δια στόματος του υποτιθέμενου Ρωμαίου στρατιώτη Σαούλ που έγινε κατά έναν εντελώς παράξενο τρόπο Παύλος και μάλιστα ‘απόστολος των εθνών’ με αποστολή να επιβάλλει τον ιουδαιοχριστιανισμό της Ρώμης σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, είναι σαφής αναφορικά με την αντίληψή του ιουδαιοχριστιανισμού για τη σχέση ανδρών και γυναικών: «να ξέρετε ότι σε κάθε άντρα η κεφαλή του είναι ο Χριστός και κεφαλή της γυναίκας ο άντρας της [..] ο άντρας, βέβαια, δεν οφείλει να κατακαλύπτεται στην κεφαλή του, επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού. η γυναίκα όμως είναι δόξα του άντρα. Γιατί δεν προέρχεται ο άντρας από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άντρα. Και βέβαια, δε δημιουργήθηκε ο άντρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άντρα»[8]. Είναι προφανής η αντίληψη ότι για τον χριστιανισμό η γυναίκα είναι άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας και άβουλο όργανο της εξουσίας του άντρα, σε βαθμό μάλιστα που δεν ορίζει ούτε το ίδιο το σώμα της, γιατί αυτό το ορίζει ο άνδρας της[9]. Βέβαια «οι δογματικές διακρίσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν περιορίζονται μόνο στις γυναίκες όπως δείχνουν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: Στην ουσία έχει καταργήσει το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής θρησκεύματος με την επιβολή του νηπιοβαπτισμού και της υποχρεωτικής κατήχησης ανήλικων»[10].
    Όπως για τον Ιησού[11] των λεγόμενων ‘ευαγγελίων’, έτσι και για τον Παύλο[12] των λεγόμενων ‘πράξεων των αποστόλων’ δεν υπάρχει καμιά ιστορική μαρτυρία που να επιβεβαιώνει την ιστορική τους ύπαρξη και παρ’ όλα αυτά ο χριστιανικός μύθος αποδίδει σε αυτούς την ίδρυση του χριστιανισμού, της υποτιθέμενης θρησκείας της αγάπης, η οποία όμως αποστρέφεται τη ζωή και διδάσκει την υποταγή στην εξουσία[13] και την προτίμηση στο θάνατο που τάχα οδηγεί στην μεταθανάτια «αιώνια ζωή και το μέγα έλεος».
    συνεχίζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συνέχεια
    Όταν το 325 της νέας χρονολογίας τα ιερατεία όλων των τοπικών σκοταδιστικών μύθων και δοξασιών αναγκάστηκαν, με τη λεγόμενη ‘πρώτη σύνοδο της Νικαίας’, κάτω από την πίεση του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου να υποταχθούν στη νέα ενοποιητική θρησκεία, και στην ουσία τη νέα ιδεολογία της αυτοκρατορίας, τότε συντελέστηκε η μεγαλύτερη πλαστογραφία της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί ένας κατασκευασμένος θρησκευτικός μύθος που λειτουργούσε ως εξουσιαστική ιδεολογία καταγράφτηκε και μάλιστα ετεροχρονισμένα με τη βία και την πλαστογραφία, χωρίς ωστόσο να γίνει από την επιστημονική ιστοριογραφία ποτέ αποδεκτό, ως ‘ιστορικό γεγονός’ και έκτοτε ως τέτοιο εκλαμβάνεται από αμαθείς και φοβισμένους με την βοήθεια της διδασκαλίας των λεγόμενων ‘πατέρων του χριστιανισμού’ και των ατέλειωτων στρατιών επαγγελματιών της θρησκείας.
    Ας δούμε το μισογυνισμό που αποπνέουν οι απόψεις και η ‘διδασκαλία’ μερικών από αυτούς, αναφορικά με τη γυναίκα, στην οποία χρεώνουν όλες τις ευθύνες της πατριαρχικής εξουσίας για τα δεινά της ανθρωπότητας, ακόμα και τον θάνατο του υποτιθέμενου Χριστού:
    • Ιησούς: «Κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του» (Κατά Ματθαίον, 5. 28).
    • Παύλος: «Ο άνδρας… επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού. Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν του ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός» (προς Κορινθίους επιστολές).
    • Παύλος: Πρώτη Επιστολή προς Κορινθίους: «Διότι εγώ θέλω να είναι όλοι οι άνθρωποι όπως είμαι και εγώ, δηλαδή άγαμος και αφωσιωμένος στον Θεόν […] Ο άγαμος φροντίζει και ενδιαφέρεται δι’ όσα παραγγέλλει και θέλει ο Κυριος. Φροντίζει πως να αρέση στον Κυριον.[…] Η μείνασα παρθένος φροντίζει με όλην της την ψυχήν και επιδιώκει εκείνα που αρέσουν στον Κυριον, δια να είναι αγία και καθαρά κατά το σώμα και την ψυχήν. Λέγω δε αυτό περί της παρθενικής ζωής αποκλειστικά και μόνον προς το συμφέρον σας, όχι δια να σας βάλω θηλειά στον λαιμόν και να σας τραβήξω, χωρίς να το θέλετε, στον άγαμον βίον, αλλά δια να σας δείξω και να σας οδηγήσω εις μίαν σεμνήν ζωήν και διακεκριμένην θέσιν πλησίον του Κυρίου, χωρίς βιωτικούς περισπασμούς και φροντίδας», (Προς Κορινθίους πρώτη επιστολή Κεφάλαιο 7). Η αναγωγή της λεγόμενης σεξουαλικής εγκράτειας, αποχής και καταπίεσης σε χριστιανική αρετή δεν έρχεται μόνο σε αντίθεση με την ζωή, την πνευματικότητα και την ευτυχία του ανθρώπου, με τη Λογική και την επιστήμη, αλλά ως στέρηση και καταπίεση ζωτικών αναγκών του ανθρώπου καταλήγει σε νευρώσεις, συνειδησιακές διαταραχές και σε σοβαρές ασθένειες που δεν οδηγούν μόνο τα νευρωτικά άτομα στη δυστυχία και στις σκοταδιστικές θρησκείες, αλλά αποτελούν και μεγάλη πληγή του ανθρώπινου πολιτισμού, γιατί καταστρέφουν ζωτικούς κώδικες επικοινωνίας, συμβίωσης και κοινωνικότητας[14].
    • Αυγουστίνος: «Οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν απολύτως καμιά διαφώτιση ή παιδεία. Αλλά πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες».
    • Άγιος Βασίλειος: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα που άφησε τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρει άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, Κανών Θ).
    συνεχίζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συνέχεια
    • Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος[15]: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη.Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεταιθανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων. Όσος και αν είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει την γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας». Η τόση εχθρότητα εναντίον της σεξουαλικότητας και ιδιαίτερα της γυναικείας σεξουαλικότητας αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα θεοκρατικών κοινωνιών που καλύπτουν κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες και αυταρχικές εξουσίες και συνεπώς «η σεξουαλικότητα αντικατόπτριζε πάντα τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και σηματοδοτούσε το βαθμό της κοινωνικής εκτίμησης που απολάμβανε»[16], αλλά και το επίπεδο του πολιτισμού.
    • Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Από όλα τα άγρια θηρία το πιο βλαβερό είναι η γυναίκα».
    • Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι άλλο είναι η γυναίκα παρά ένας εχθρός της φιλίας, μια αναπόφευκτη τιμωρία, ένα αναγκαίο κακό, ένας φυσικός πειρασμός, ένας επιθυμητός όλεθρος, ένας οικιακός κίνδυνος, μια ευχάριστη καταστροφή, ένα κακό της φύσεως ζωγραφισμένο με όμορφα χρώματα;»
    • Θωμάς ο Ακινάτης: «Η γυναίκα είναι ατελής άνδρας».
    • Αμβρόσιος: «Ο Αδάμ οδηγήθηκε στην αμαρτία από την Εύα και όχι η Εύα από τον Αδάμ. Το δίκαιο είναι να δεχθεί σαν αφέντη της, εκείνον που οδήγησε στην αμαρτία».
    • Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο δολοφόνος της Υπατίας[17]): «Η γυναίκα πρέπει να αισχύνεται που είναι γυναίκα».
    • Ισαάκ ο Σύρος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μια γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου».
    • Κοσμάς ο Αιτωλός: «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μια γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι προς τα εκεί που είναι η γυναίκα».
    • Μέγας Αθανάσιος: «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν’ αποφασίζει κανείς».
    • Τερτυλλιανός: «Γυναίκα! Είσαι η πύλη του διαβόλου. Εξαιτίας σου αναγκάστηκε να πεθάνει ο γιος του θεού. Θα έπρεπε να κυκλοφορείς πάντα με μαύρα ρούχα και κουρελιασμένα».

    από .....ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ 2/3/2016

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. «Οσάκις διαβάζουμε τις άσεμνες εικόνες, τις φιλήδονες ακολασίες, τις σκληρές και αισχρές εκτελέσεις, την αδιάλειπτη μνησικακία και εκδικητικότητα, με τις οποίες είναι γεμάτη η Βίβλος, θα ήταν πιο συνεπές να την ονομάσουμε βιβλίο ενός δαίμονα παρά ενός θεού. Είναι μια ιστορία της κακίας που έχει χρησιμοποιηθεί για τη διαφθορά και αποκτήνωση της ανθρωπότητας. Ειλικρινά αηδιάζω με αυτήν, όπως αηδιάζω με όλα τα σκληρά πράγματα». Tom Paine (Άγγλος συγγραφέας)

    Percy Bysshe Shelley (1792-1822) «ολόκληρη την περιφρόνηση της αλήθειας και την περιφρόνηση των στοιχειωδών ηθικών αρχών», την «άνευ προηγουμένου βλασφημία να ισχυρίζονται ότι ο Παντοδύναμος διέταξε ρητά το Μωυσή να επιτεθεί σε έναν άκακο λαό και εξαιτίας μίας διαφορετικής λατρείας να αφανίσει κάθε ένα από τα πλάσματα του, να δολοφονήσει ψυχρά κάθε παιδί και κάθε άοπλο άντρα, να σφάξει τους αιχμαλώτους, να κομματιάσει τις συζύγους και να φυλάξει μόνο τα νεαρά κορίτσια, ώστε να συνουσιάζονται μαζί τους και να τα βιάζουν».

    Ο Μαρκ Τουέιν (1835-1910) «Η Παλαιά Διαθήκη καταπιάνεται ουσιαστικά με το αίμα και τον αισθησιασμό· η Καινή Διαθήκη με τη σωτηρία, τη λύτρωση. Τη λύτρωση με τη φωτιά».

    Ένα ακόμη «θεόπνευστο» χωρίο τής Βίβλου: Οι Ισραηλίτες θα πρέπει να προσέχουν που και πως...χέζουν, γιατί ο Θεός όταν περπατά ανάμεσα στις...σκηνές (!!!!!!) απεχθάνεται να βλέπει...σκατά!

    «Και θα έχεις έναν τόπο έξω από το στρατόπεδο, και θα βγεις εκεί, έξω· και θα έχεις ένα μικρό φτυάρι ανάμεσα στα όπλα σου· και όταν κάθεσαι έξω και αποπατείς, θα σκάβεις μ' αυτό, και θα γυρίσεις και θα σκεπάσεις τις ακαθαρσίες σου. Επειδή, ο Κύριος ο Θεός σου περπατάει στο μέσον τού στρατοπέδου σου, για να σε ελευθερώσει, και για να παραδώσει τους εχθρούς σου μπροστά σου· γι' αυτό, το στρατόπεδό σου θα είναι άγιο· για να μη βλέπει κάποια ακαθαρσία σε σένα, και αποστρέψει από σένα» (Δευτερονόμιον, 23: 12-14).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ
    Οι Ισραηλίτες κατέλαβαν την χώρα της Χαναάν και εκδίωξαν τους κατοίκους της που κατά πάσα πιθανότητα ήταν από τα νησιά του Αιγαίου. Μπροστά από όλους μάχεται ο Γιαχβέ, που δεν αφήνει κανέναν ατιμώρητο, βγάζει καπνούς από τη μύτη και αδηφάγο φωτιά από το στόμα, ξερνάει φλόγες, βρέχει θειάφι, στέλλει φλεγόμενα φίδια και τρομερή πανούκλα, είναι ο θεός ολόκληρων στρατών των ορδών του Ισραήλ, ο δίκαιος πολεμιστής, ένας τρομακτικός ήρωας, και τρομακτικός θεός, ένας οργισμένος θεός που τιμωρεί για τα πατρικά εγκλήματα μέχρι και τρίτη και τέταρτη γενιά. Τις περισσότερες φορές φέρνει στους λαούς της γης συμφορές και καταστροφές και τον ξαφνικό όλεθρο. Ο χρυσός κανόνας συμπεριφοράς του προς τις εχθρικές πόλεις είναι «Αν ο Γιαχβέ, ο θεός σου τις παραδώσει στην κατοχή σου, σκότωσε όλα τα αρσενικά με το σπαθί, τις γυναίκες και τα παιδιά, τα ζώα και οτιδήποτε βρίσκεται στην πόλη κάνε τα δικά σου και απόλαυσέ τα!! Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί ένα «μακρύ χρονικό διαρκούς σφαγής άνευ λόγου και οίκτου». Ο Γιαχβέ δεν απαιτεί την ισότητα και την διαφύλαξη της ζωής σε όλα ανεξαιρέτως τα έθνη, γιατί θέλει αυτός να είναι μοναδικός που θα επικρατήσει σε όλους τους άλλους θεούς με έναν ανηλεή και ατέρμονο θρησκευτικό πόλεμο παιτώντας την ολοκληρωτική καταστροφή των ειδωλολατρικών εθνών με την προσταγή που αναφέρεται πολλάκις στην Π.Δ. «γκρεμίστε τους βωμούς τους, ρίξτε κάτω τα πέτρινα ομοιώματα των θεών τους, κάψτε τις πόλεις τους και σφάχτε όλους όσους πιστεύουν σε αυτούς, κάντε κομμάτια τις εικόνες των θεών τους και σβήστε τα ονόματά τους» «Οποιος δεν πιστεύει σε μένα ακόμα και αν είναι γιός σου, ή μητέρα σου ή αδελφός σου, ή ο φίλος που αγαπάς όσο η ζωή σου, πρέπει να πεθάνει» «Με το ίδιο σου το χέρι πρέπει να τον θανατώσεις»!! Και όσοι τον παρακούν, τότε αρχίζει ένα υβρεολόγιο από κατάρες όπως αναφέρεται στο Δευτερονόμιο.
    Η Βίβλος αναφέρει ένα παράδειγμα μίσους προς τον συνάνθρωπο και ειδικά τον πόλεμο κατά των Μαδιανιτών. «Όπως ο κύριος είχε προστάξει στον Μωϋσή, σκότωσαν όλους τους άνδρες και μαζί με αυτούς τους βασιλείς και τα παιδιά του Ισραήλ πήραν αιχμάλωτες τις γυναίκες των Μαδιανιτών και τα παιδιά τους και έκαψαν με φωτιά όλες τιε πόλεις όπου έμεναν και όλα τα χωριά με τις σκηνές τους. Ο Μωϋσής όμως δεν ικανοποιήθηκε με αυτά, έγινε έξαλλος γιατί ζούσαν ακόμα οι γυναίκες και τα νεαρά αγόρια και φώναξε. Σκοτώστε λοιπόν όλα τα αρσενικά παιδιά και όλες τις γυναίκες που δεν είναι παρθένες. Τα κορίτσια που είναι ανέγγιχτα αφήστε τα να ζήσουν και χαρείτε τα εσείς. Με αυτά παραβίαζε ακόμα και τις δικές του εντολές ο κτηνώδης Γιαχβέ (5η και 7η ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Cl. Celich συνταγματάρχης & υπουργός εσωτερικών της Βολιβίας και εκτελεστής μικρών παιδιών «είναι αναμενόμενο η κατάσταση εδώ να βελτιωθεί, αφού η Παναγία εξόντωσε πραγματικά τον κομμουνισμό»!!!! Ολόκληρη η ιστορία του χριστιανισμού ήταν στα πρώτα της βήματα μια ιστορία πολέμου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ενός επεκτατικού πολέμου, ενός εμφύλιου πολέμου της καταπίεσης των ιδίων των υπηκόων και των πιστών. Το ότι παράλληλα με τις κλοπές και τις λεηλασίες προσέφερε ελεημοσύνη, ήταν για να καταπραΰνει την λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Όπλο της οι πόλεμοι κατά των ειδωλολατρών και με την πρόφαση αυτή αφάνισαν ολόκληρους λαούς όπως οι Βάνδαλοι, οι Γότθοι, οι Σλάβοι της ανατολής που παρουσιάζονται σαν εγκληματίες και έκφυλοι ειδωλολάτρες που έπρεπε να προσηλυτιστούν με κάθε δυνατό τρόπο. Έτσι ο Χριστός υμνείται σαν στρατιώτης της ιεραποστολικής εκκλησίας, του ιερού πολέμου κατά των αλλοθρήσκων σαν απόλυτος στρατάρχης, βασιλέας και νικητής. Όποιος μάχεται για αυτόν έχει δίπλα του τους αγγέλους και τους αγίους. Όποιος πεθαίνει για αυτόν πηγαίνει κατευθείαν στον Παράδεισο χωρίς να περάσει από το καθαρτήριο πυρ και το πυρ της κόλασης. Κερδίζει την αιώνια σωτηρία και ζωή, το αιώνιο φωτοστέφανο. (τα ίδια δεν λένε και οι Ισλαμιστές;;). Ετσι ξεκίνησαν οι σταυροφορίες και όλες οι σφαγές των αιρετικών και αλλόθρησκων σε όλο τον κόσμο ακόμα και στο Βιετναμ οι επίσκοπο της Αμερικής ανακήρυξαν σταυροφορία και απαίτησαν την ρίψη ατομικής βόμβας για την προστασία της καθολικής σχολής κατά την Β σύνοδο του Βατικανού!! Βλέπεις ακόμα και οι ατομικές βόμβες μπορούν να τεθούν στην υπηρεσία της ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ!!!!!

    Κατά την επίθεση του Μουσολίνι κατά της Αβησσυνίας που υποστηρίχθηκε μανιωδώς από τους ιταλούς κληρικούς, ο σημαντικότερος προμηθευτής όπλων του στρατού του Μουσολίνι, ήταν τα εργοστάσια πυρομαχικών του Βατικανού!! Η δουλεία έδινε και έπαιρνε φτάνοντας τον μεσαίωνα το μοναστήρι Σεν-Ζερμέν-ντε Πρε κοντά στο Παρίσι να έχει 20.000 δούλους με 430.000 εκτάρια ιδιόκτητης γης από δωρεές και αγορές «πιστών» για να σώσουν την ψυχή τους»!!! Η εκκλησία τότε κατείχε το 1/3 της Ευρώπης!!! Σεμνά και ταπεινα!!!!
    Στα κέντρα εξιλασμού της εκκλησίας για τις παραβάσεις των κανόνων των «καλών χριστιανών» επεκτείνονται συνεχώς ο στραγγαλισμός, ο αποκεφαλισμός, ο θάνατος στην πυρά, ο διαμελισμός, ο στραγγαλισμός στο τσουβάλι, ο ανασκολοπισμός, οι ακρωτηριασμοί και άλλα!! Θεϊκές τιμωρίες!!!! Έφταναν ακόμα να έχουν και δικές τους φυλακές σε μοναστήρια τις ergastula όπου συνυπήρχαν απείθαρχοι, ψυχοπαθείς, κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου και ειδωλολάτρες!! Οι ξυλοδαρμοί δεν εφαρμόζονταν μόνο στους άτακτους πολίτες αλλά και σε καλόγερους και καλόγριες. Χρησιμοποιούσαν βούρδουλες, μαστίγια, ραβδιά, λουριά. Ο αριθμός των χτυπημάτων συχνά ξεπερνούσε και τον μωσαϊκό νόμο (39-40) φτάνοντας τα 72, 100, 200 χτυπήματα!! Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο η κοπή της γλώσσας, και των αυτιών ακόμα και η αφαίρεση των ματιών και ο θάνατος από ηγούμενους σε μοναχούς κάτι που πολύ συχνά δημιουργούσε εξεγέρσεις σε μοναστήρια. Ακόμα και μπροστά στην αγία τράπεζα μαχαιρώνονταν υψηλά ιστάμενα άτομα ή δολοφονούνταν από πληρωμένους κακοποιούς!!
    από το βιβλίο του Karlheinz Deschner

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Από τον 10 αιώνα ήδη λειτουργούσαν τράπεζες, ιδρύματα δανεισμού και τσιφλίκια με δούλους και δουλοπάροικους!!! Τον 20 αιώνα οι Ιησουίτες ελέγχουν το 1/3 του Ισπανικού κεφαλαίου και το 51% της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου της Αμερικής αλλά και σχετίζεται άμεσα με την μαφία και ειδικά με την Τράπεζα της Σικελίας. O ιδιωτικός πλουτισμός των κληρικών, η υπερβολική πολυτέλεια, η φτηνή πώλησης εκκλησιαστικής περιουσίας σε συγγενείς. Η σιμωνία, η αργομισθία, το παζάρεμα των αξιωμάτων από την εκλογή του πάπα και γενικά των προκαθήμενων της εκκλησίας, η εξαγορά ψήφων, το εμπόριο μπύρας, κρασιού, μύρου, όστιας, αντισυλληπτικών χαπιών, πολεμοφοδίων, η δωροδοκίες υψηλά ιστάμενων, τα μαύρα ταμεία από τοκογλυφίες, εράνους, εισφορές σε μοναστήρια, τα παράνομα και κραυγαλέα προνόμια, η ασυλία και η μειωμένη φορολογία, τα έσοδα από την λατρεία των «θαυμάτων» των βιβλίων των θαυμάτων, τα συγχωροχάρτια, από τα λείψανα (το πετσάκι της περιτομής του Χριστού!!!) και άλλα αντικείμενα τάχαμου «ιερά» είναι λίγα από τα «ιερά και θεία» καθήκοντα και κατορθώματα των «αντιπροσώπων του Θεού»!!! Κατά τον μεσαίωνα η πλαστογραφία των αρχαίων κειμένων είχε πάρει την μορφή της πανδημίας και το «εργαστήριο πλαστογραφίας έγινε καθεστώς της εκκλησίας και της δικαιοσύνης, μαζί με τις «εξαγνιστικές επιτροπές» όπως αναφέρει ο Schreiner. Η άνευ προηγουμένου εκμετάλλευση της αμάθειας και της μισαλλοδοξίας των πιστών με την εξαπάτησή τους με τα λείψανα, τα βιβλιαράκια των θαυμάτων και τα χαϊμαλιά, ήταν η κύρια απασχόληση των κληρικών. Ο καθολικισμός στην νότια Αμερική εξολόθρευσε εκατομμύρια ινδιάνους και κατέστρεψε οικοδομήματα και αναντικατάστατα αρχεία αρχαίων πολιτισμών. Η αμορφωσιά των κληρικών ανά τους αιώνες είναι χαρακτηριστική ακόμα και σήμερα. Η μόρφωση ήταν υπό διωγμό και είναι χαρακτηριστικό ότι τον 10 αιώνα ούτε όλοι οι πάπες γνώριζαν να διαβάσουν ή να γράψουν. Σύμφωνα με τον Θωμά τον Ακινάτη, τον επίσημο εκκλησιαστικό φιλόσοφο, η επιδίωξη της γνώσης είναι αμαρτία όταν δεν στοχεύει στην γνώση του θεού!!! Το πείραμα και η επαγωγική έρευνα καταδιώχθηκαν, οι εμπειρικές επιστήμες καταπνίγηκαν από την Βίβλο και τον δογματισμό, οι φυσικοί επιστήμονες σύρθηκαν στις φυλακές και στην πυρά και απαγορεύτηκε στους κληρικούς η φυσική. Οι αρρώστιες έπρεπε να βρουν καταφύγιο στην προσευχή και όχι στην επιστήμη, η νεκροτομή απαγορευόταν. Το 1564 η Ιερά εξέταση καταδίκασε σε θάνατο τον θεμελιωτή της ανατομίας Ανδρέα Βεσάλιο, γιατί είχε διαμελίσει ένα πτώμα και είχε διαπιστώσει ότι δεν έλλειπε καθόλου το πλευρό από το οποίο πλάστηκε η Εύα!!!
    από το βιβλίο του Karlheinz Deschner

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και αυτή την ονομάζετε "Θεόσταλτη θρησκεία" που θα σώσει τον κόσμο;;;; Μόνο στην Ευρώπη από τους πάπες θανατώθηκαν 50 εκατομμύρια τον μεσαίωνα, στην Αμερική 30 εκατομμύρια ιθαγενείς στο όνομα του Χριστού σας! Ντροπή σας!!!! Παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, εγκλήματα ακόμα και παιδιών, γενοκτονίες ολόκληρες λαών, καταστροφές και απάτες!!! Αυτή είναι θρησκεία του μίσους και των εγκλημάτων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. από το βιβλίο του Karlheinz Deschner Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα