Στο παρελθόν έχω μιλήσει ξανά για την έννοια αυτή και έχω ισχυριστεί πως μία τέτοια θέση ζωής αφορά σε μία ενεργητική και υπεύθυνη στάση ενός ανθρώπου απέναντι στη "Δική" του Ζωή. Το οποίον..., δεν φέρεται και δεν άγεται από το συναίσθημα της στιγμής. Αλλά την "Αναδιοργανώνει" σύμφωνα με τις ανάγκες του, τις οποίες έχει σε μεγάλο βαθμό Επιλέξει και Γνωρίζει.
Αυτή η στάση ζωής, τουλάχιστον, τιμάει τον Φορέα της, ενώ απέχει έτη φωτός από το να τον κατατάσσει στη σωρεία των "αδυνάμων". Και αυτό δεν είναι καθόλου μία "νιτσεϊκή" αντίληψη. Που θέλω να καταλήξω ; Πως το να διεκδικείς δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το να "σέρνεσαι" (πίσω από κάποιον ή από κάτι, γιατί υπάρχει και αυτός ο φόβος) και όταν κάποιος διακατέχεται από τέτοιου είδους συγχίσεις μέσα του, αυτό υποδηλώνει άλλα πράγματα...
Διεκδικεί (Δρα) αυτός που θεωρεί πως "ΑξίΖει", "ΔικαιούΤαι" (νομίμως) και "ΔύΝαται". Εδώ ασφαλώς έχουμε μία ανακυκλωτική λειτουργία, και όχι μία "μονοσήμαντη" επαναληπτική λειτουργία, του τύπου "παίρνω και δεν δίνω". Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για λειτουργίες "αυτοαπορριπιτικές, κλπ", που παρεισφρέουν στη διαπροσωπική σχέση και "Παρακωλύουν" έως και "Παραλύουν" ή "Καταλύουν" τη "Δράση". Καθόσον όμως γίνομαι αφόρητα πολυλογού και οι άνθρωποι απεχθάνονται να διαβάζουν τα "σεντόνια" μου ή να τους ψυχαναλύω κάθε πέντε λεπτά, δίνοντας μου το ρόλο του "σπιρτούλη", ένα μόνο θα προσθέσω :
Αυτή η "Παρακώλυση" έως και "Κατάλυση" της Δράσης γίνεται κάποια στιγμή επιθυμητή από τον ψυχικό μηχανισμό, καθώς έχει εκπαιδευτεί στο να λειτουργεί μέσα στην "αποτελμάτωση", το "αδιέξοδο" δηλαδή, αλλά όχι έξω από αυτό. Και οι "Προφάσεις" που εφευρίσκει είναι πολλές, καθώς η "ΕυρηΜατικότητα" και η "ΕπιΝοητικότητα" του ανθρώπου είναι ανεξάντλητη. Στην καλύτερη δε των περιπτώσεων θα προβαίνει αενάως σε μία "ΥπαινιΧτική" διεκδικητικότητα... και άλλοτε σε μία "Άσχετη" διεκδικητικότητα δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα, απ' όσα επιλύει. Και εδώ βάζω τελεία.
Στη λήξη του Β΄Π.Π. (και εδώ ας μου επιτραπεί μία ελευθεροστομία), κάποιοι είπαν πως οι Ρώσοι, όταν μπήκαν στη Γερμανία, πάνω στη μανία τους, "γα..ε ακόμη και τις γριές". Και πως ασφαλώς μέσα στά αίτια του Β΄Π.Π. συγκαταλέγεται και αυτό της ταπείνωσης της Γερμανίας, από τους συμμάχους, μετά τη λήξη του Α΄Π.Π.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως πάρα πολλοί άνθρωποι απέχουμε έτη φωτός από το να είμαστε "τέτοιοι". Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, αυτό είναι μία πράξη διεκδίκησης καθόσον με αυτή μας τη συμπεριφορά αποζητάμε να πάρουμε από τον άλλον αυτό που δικαιούμαστε. Τι είνα αυτό;
...Το να "μπει στον κόπο" να διεκδικήσει από μας...
Ελένη Κανακάκη
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.