Η ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η σιγή…

Κάποια πράγματα μπορεί να φαίνεται πως τα κάνουμε τυχαία, αλλά αυτό δεν ισχύει.

ΤίπΟτα απολύτως δεν είναι τυχαίο. Και αυτό εγώ το θέτω ως “Αξίωμα”, ίσως και απλά αυταπόδεικτο. 

Τυχαίο λέμε το “Μη Προβλέψιμο”. Αυτό δηλαδή που δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως θα συμβεί.

… Όμως αυτό το “κάτι” συμβαίνει για κάποιον λόγο…

Όταν, ας πούμε, με τον τρόπο μας, επικοινωνήσουμε στον άλλον πως τον χρειαζόμαστε, και αυτός πιθανά σπεύσει, για να μας δώσει ένα σπρώξιμο στην πλάτη και να βγούμε από την καθήλωση, μέσα στην οποία έχουμε πιθανά κολλήσει…,

…αυτό Δεν Είναι Καθόλου Τυχαίο !

Είτε αυτός ο τελευταίος έχει κέρδος (με αυτή του την πράξη), είτε όχι, το κάνει. Και πολύ πιθανά πράττει έτσι, χωρίς καμία διάθεση να το πάρει πίσω, αν δεν λάβει το κέρδος, στο οποίο πιθανά υπολόγιζε.

Έτσι και η “σιωπή” δεν είναι τυχαία…

Αν κάποιος δει (ή έχει ήδη δει) την ταινία “Ο Πιανίστας” (την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα) κάποια στιγμή θα διαπιστώσει τη λειτουργία και την αξία της έννοια της “σιωπής”.

Ο ψυχίατρος - ψυχαναλυτής Γ. Μποτονάκης, στο κείμενό του, (1)“Ο θρίαμβος της θέλησης” γράφει :

“Όμως από αυτή τη φοβερή υπόθεση της ενοχής δε γλυτώνει κανείς και τόσο εύκολα. Υπάρχει μια βαθύτερη σκοτεινή και ανεξέλεγκτη περιοχή όπου κατοικεί η ενοχή. Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να συμπεριλάβουν στη ζωή τους το φόνο, το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και έχουν προαποφασίσει την ποινή τους, δηλαδή το θάνατό τους”.

Φαίνεται δηλαδή πως το να έχει άρει σε κάποιο βαθμό ένας άνθρωπος την ενοχή (την επιθυμία δηλαδή για την ευθύνη της διάπραξης ενός φόνου) από μέσα του, επιδιώκει και επιζητά τη δική του λύτρωση και φυγή από τον θάνατο.

Όταν ένας άνθρωπος διαισθάνεται πως βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου μπορεί:

- ν’ αποδεχθεί το θάνατό του ως τιμωρία για την ίδια του την κακία υποτασσόμενος στην “ειμαρμένη” (θυμηθείτε τον έναν από τους δύο ληστές που σταυρώθησαν εκατέρωθεν του Ιησού),

-να προσπαθήσει να δωροδοκήσει το Θεό με καλές πράξεις και όταν ξεφύγει από τον κίνδυνο να επιστρέψει στα προηγούμενα. Εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω και αναγνωρίζοντας πραγματικά τον πόνο των καρκινοπαθών πως μερικοί, οι οποίοι πάντοτε υπήρξαν στη ζωή τους βασανιστικοί και μικροπρεπείς, αλλάζουν συμπεριφορά (υποτασσόμενοι), μα όταν διαφύγουν απ’ τον κίνδυνο επανέρχονται στον προηγούμενό τους σαδισμό,

-και τέλος, ν’ αναλογιστεί τον εξωτερικό παράδεισο που χάνει και αυτή η απώλεια να ξυπνήσει μέσα του μία μνήμη, μία μνήμη “ευφορική”. Κάποτε που και ο ίδιος υπήρξε ένα όμορφο και αγαπητό από τη μάνα του παιδί. Που τον κρατούσε αγκαλιά, τον λάτρευε, τον χάιδευε, του τραγουδούσε και του μιλούσε…

…και κάτω από το προηγούμενο του “Λήθαργο”…, να ξανά ξυπνήσει “Άνθρωπος”…

Ασφαλώς δεν ξέρουμε πάντα ποιο από τα δύο τελευταία δρομολόγια μπορεί να έχει εκτελέσει κάποιος (επιδιώκει δηλαδή την ευδαιμονία μας, ή να κάνει απλά τη βρωμοδουλίτσα του), ασφαλώς όταν ο θάνατος τον έχει πια συναντήσει, όμως…

…ίσως μπορούμε να διαισθανθούμε…

Ελένη Κανακάκη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ