2012…
Έτος προφητειών…και τι δεν έχουμε ακούσει…
Πόλεμοι, σεισμοί, λιμοί, καταστροφές, σωτήρες…
Οι «καλοί» στο Φως, οι «κακοί» στο σκοτάδι…
Όπως μέσα, έτσι και έξω…
Γνωρίζοντας τι «κατοικεί» μέσα στον άνθρωπο, από εσωτερική άποψη, μπορούμε να έχουμε
άμεση αντίληψη τι ακριβώς θα επιφέρει αυτή η εποχή…
Ένα μεγάλο συνειδησιακό άλμα, για άλλους είναι ένα αναμενόμενο εξελικτικό βήμα, για άλλους
όμως είναι κάτι περισσότερο από σεισμό 9 Ρίχτερ…
και άκαμπτα με την Θεία τους Φύση, ένα συνειδησιακό άλμα ισοδυναμεί με γκρέμισμα…
Για όσους γέμισαν τον εσωτερικό τους κόσμο με χίμαιρες, για όσους έθρεψαν διεφθαρμένες και
εξουσιαστικές επιθυμίες, δίνοντάς τους την κυριότητα του Εαυτού τους, ένα συνειδησιακό άλμα ι
σοδυναμεί με την εποχή του λιμού…
Για όσους ακολούθησαν επιμελώς το «καλό» δημιουργώντας μέσα τους μια μηχανιστική
ανταπόκριση στην Ζωή, ένα συνειδησιακό άλμα σηματοδοτεί και την έναρξη του πολέμου, με
όσους εχθρούς κρύφτηκαν στην άγνοιά τους για τον Εαυτό τους…
Ένα συνειδησιακό άλμα, σαν αυτό που βρίσκεται προ των πυλών της Εποχής μας, καλεί την
ανθρωπότητα σε μια μεγαλύτερη εκτίμηση των Θείων Ιδιοτήτων της Ζωής…
Αυτοί που είχαν, δεν θα βρουν τίποτα για να έχουν…
Αυτοί που επικαλέστηκαν το όνομα του Θεού «επί ματαίω», δεν θα βρουν κανέναν θεό για να
πιστέψουν…
Αυτοί που μετέθεσαν τις προτεραιότητες της Ζωής σε ανούσιες και «εκκωφαντικές»
συναναστροφές, σε σχέσεις συμβολαίων και «περιπάτου», δεν θα βρουν παρά τις προδοσίες
τους…
Αν αυτό δεν είναι καταστροφή, τότε τι θα μπορούσε να είναι μια καταστροφή?
Ήδη έχουν περάσει αρκετές χιλιάδες χρόνια, από το πρώτο «κάλεσμα»…Ο χρόνος
προετοιμασίας έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα…
Η Ζωή είναι απλή, αυθόρμητη, ευαίσθητη και μέσα σ’ αυτήν την απλότητα βρίσκεται μια αυθεντική
νομοτέλεια της Αγάπης και της Σοφίας του Θεού…
Γίναμε περισσότερο εχθρικοί μεταξύ μας, περισσότερο εχθρικοί με τον Εαυτό μας, αφήνοντας
τις νοητικές μας «μέγαιρες» να συγκρούονται με τις συναισθηματικές μας ανωριμότητες…
Εθνη, λαοί, θρησκείες, πολιτικές, μηχανορραφίες, διαφθορές...
Και το συνειδησιακό άλμα σηματοδοτεί γκρεμίσματα, που ακόμα και τώρα οι περισσότεροι δεν
αντέχουν και αυτοκτονούν…
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει, τόσο καταστροφικό, όσο μπορεί να γίνει ένα συνειδησιακό άλμα
προς την Θεία Φύση του Ανθρώπου?
Λίγο είναι να νομίζεις ότι είσαι άνθρωπος και η Ζωή να σου αποδεικνύει ότι διάβασες
περισσότερο, παρά ένιωσες σαν Άνθρωπος?
Λίγο είναι να νομίζεις ότι όλες σου οι ερμηνείες για την Ζωή είχαν νομοτέλεια, και η Ζωή να σου
αποδεικνύει ότι ήσουν ο μεγαλύτερος «παράνομος»?
Λίγο είναι αυτό?
Τι να περιμένουμε δηλαδή χειρότερο?
>>>΄Ένα από τα πιο φανερά λάθη του ανθρώπινου ζώου είναι η τάση του να συμπεραίνει από
την δική του φύση, για την οποία δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα, την ουσία της φύσης γενικότερα.
Πρόκειται για ένα λάθος, φωλιασμένο μέσα στα ίδια τα θεμέλια της σκέψης: δεδομένου ότι ο
άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης και όχι αντίστροφα, δεν μπορούμε να πάμε παρά από την
φύση στον άνθρωπο και όχι από τον άνθρωπο στην φύση.
Ακόμα κι αν ο στόχος μας είναι να ερευνήσουμε τους μηχανισμούς αντίληψης και σκέψης του
ανθρώπινου ζώου για να εξετάσουμε τον ιδιαίτερο τρόπο ν’ αντιλαμβάνεται τον κόσμο, είμαστε
αναγκασμένοι να εμβαθύνουμε στις φυσικές λειτουργίες, όπως παρουσιάζονται στο εσωτερικό
του ανθρώπου
Κανείς δεν θέλει να του υπενθυμίζουν την δυστυχία του, την λαχτάρα του. Στην πραγματικότητα το
πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Ο θωρακισμένος οργανισμός δεν αποστρέφεται την ζωή από
την αρχή. Αντίθετα, αναζητά την επαφή με τους άλλους, έχει αντιδράσεις λογικές και ευχάριστες.
Λίγο-λίγο όμως οι σχέσεις συμπάθειας μεταβάλλονται αναγκαστικά σ ένα λυσσασμένο μίσος. Η
επισταμένη μελέτη της εξέλιξης αυτής, δείχνει πως ο θωρακισμένος οργανισμός είναι ανίκανος
να ολοκληρώσει την επαφή και να την διατηρήσει Γρήγορα ή αργά, η πρώτη παρόρμηση
τρυφερότητας και αγάπης εμποδίζεται από την θωράκιση. Συνέπεια αυτού είναι ένα οδυνηρό
συναίσθημα απογοήτευσης. Ο θωρακισμένος οργανισμός δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την
παρεμβολή της θωράκισης ενάντια στην αγάπη του και κατά συνέπεια αντιδρά σαν ο
αθωράκιστος οργανισμός να ήταν εκείνος που αρνήθηκε να ανταποκριθεί στα αισθήματά του
(Β.Ράιχ)<<<
Αυτή η εποχή, που έχει τόσο σκοτάδι, σηματοδοτεί το πέρασμα στο Φως…
Αυτή είναι η καταστροφή και τίποτα άλλο…
Γιατί για να περάσει κανείς στο Φως, χωρίς να κοιτάει πίσω του τα συντρίμμια, χρειάζεται να έχει
προετοιμαστεί για να τα «αφήσει»…
...Φωτεινές Ημέρες για όλους τους ανθρώπους της Γης ♥
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Έτος προφητειών…και τι δεν έχουμε ακούσει…
Πόλεμοι, σεισμοί, λιμοί, καταστροφές, σωτήρες…
Οι «καλοί» στο Φως, οι «κακοί» στο σκοτάδι…
Μα, όμως, το ξέρουμε ήδη…
Όπως μέσα, έτσι και έξω…
Γνωρίζοντας τι «κατοικεί» μέσα στον άνθρωπο, από εσωτερική άποψη, μπορούμε να έχουμε
άμεση αντίληψη τι ακριβώς θα επιφέρει αυτή η εποχή…
Ένα μεγάλο συνειδησιακό άλμα, για άλλους είναι ένα αναμενόμενο εξελικτικό βήμα, για άλλους
όμως είναι κάτι περισσότερο από σεισμό 9 Ρίχτερ…
και άκαμπτα με την Θεία τους Φύση, ένα συνειδησιακό άλμα ισοδυναμεί με γκρέμισμα…
Για όσους γέμισαν τον εσωτερικό τους κόσμο με χίμαιρες, για όσους έθρεψαν διεφθαρμένες και
εξουσιαστικές επιθυμίες, δίνοντάς τους την κυριότητα του Εαυτού τους, ένα συνειδησιακό άλμα ι
σοδυναμεί με την εποχή του λιμού…
Για όσους ακολούθησαν επιμελώς το «καλό» δημιουργώντας μέσα τους μια μηχανιστική
ανταπόκριση στην Ζωή, ένα συνειδησιακό άλμα σηματοδοτεί και την έναρξη του πολέμου, με
όσους εχθρούς κρύφτηκαν στην άγνοιά τους για τον Εαυτό τους…
Ένα συνειδησιακό άλμα, σαν αυτό που βρίσκεται προ των πυλών της Εποχής μας, καλεί την
ανθρωπότητα σε μια μεγαλύτερη εκτίμηση των Θείων Ιδιοτήτων της Ζωής…
Αυτοί που είχαν, δεν θα βρουν τίποτα για να έχουν…
Αυτοί που μίσησαν, δεν θα βρουν τίποτα για να μισήσουν
Αυτοί που επικαλέστηκαν το όνομα του Θεού «επί ματαίω», δεν θα βρουν κανέναν θεό για να
πιστέψουν…
Αυτοί που μετέθεσαν τις προτεραιότητες της Ζωής σε ανούσιες και «εκκωφαντικές»
συναναστροφές, σε σχέσεις συμβολαίων και «περιπάτου», δεν θα βρουν παρά τις προδοσίες
τους…
Αν αυτό δεν είναι καταστροφή, τότε τι θα μπορούσε να είναι μια καταστροφή?
Ήδη έχουν περάσει αρκετές χιλιάδες χρόνια, από το πρώτο «κάλεσμα»…Ο χρόνος
προετοιμασίας έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα…
Η Ζωή είναι απλή, αυθόρμητη, ευαίσθητη και μέσα σ’ αυτήν την απλότητα βρίσκεται μια αυθεντική
νομοτέλεια της Αγάπης και της Σοφίας του Θεού…
Γίναμε περισσότερο εχθρικοί μεταξύ μας, περισσότερο εχθρικοί με τον Εαυτό μας, αφήνοντας
τις νοητικές μας «μέγαιρες» να συγκρούονται με τις συναισθηματικές μας ανωριμότητες…
Εθνη, λαοί, θρησκείες, πολιτικές, μηχανορραφίες, διαφθορές...
Και το συνειδησιακό άλμα σηματοδοτεί γκρεμίσματα, που ακόμα και τώρα οι περισσότεροι δεν
αντέχουν και αυτοκτονούν…
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει, τόσο καταστροφικό, όσο μπορεί να γίνει ένα συνειδησιακό άλμα
προς την Θεία Φύση του Ανθρώπου?
Λίγο είναι να νομίζεις ότι είσαι άνθρωπος και η Ζωή να σου αποδεικνύει ότι διάβασες
περισσότερο, παρά ένιωσες σαν Άνθρωπος?
Λίγο είναι να νομίζεις ότι όλες σου οι ερμηνείες για την Ζωή είχαν νομοτέλεια, και η Ζωή να σου
αποδεικνύει ότι ήσουν ο μεγαλύτερος «παράνομος»?
Λίγο είναι αυτό?
Τι να περιμένουμε δηλαδή χειρότερο?
>>>΄Ένα από τα πιο φανερά λάθη του ανθρώπινου ζώου είναι η τάση του να συμπεραίνει από
την δική του φύση, για την οποία δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα, την ουσία της φύσης γενικότερα.
Πρόκειται για ένα λάθος, φωλιασμένο μέσα στα ίδια τα θεμέλια της σκέψης: δεδομένου ότι ο
άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης και όχι αντίστροφα, δεν μπορούμε να πάμε παρά από την
φύση στον άνθρωπο και όχι από τον άνθρωπο στην φύση.
Ακόμα κι αν ο στόχος μας είναι να ερευνήσουμε τους μηχανισμούς αντίληψης και σκέψης του
ανθρώπινου ζώου για να εξετάσουμε τον ιδιαίτερο τρόπο ν’ αντιλαμβάνεται τον κόσμο, είμαστε
αναγκασμένοι να εμβαθύνουμε στις φυσικές λειτουργίες, όπως παρουσιάζονται στο εσωτερικό
του ανθρώπου
Κανείς δεν θέλει να του υπενθυμίζουν την δυστυχία του, την λαχτάρα του. Στην πραγματικότητα το
πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Ο θωρακισμένος οργανισμός δεν αποστρέφεται την ζωή από
την αρχή. Αντίθετα, αναζητά την επαφή με τους άλλους, έχει αντιδράσεις λογικές και ευχάριστες.
Λίγο-λίγο όμως οι σχέσεις συμπάθειας μεταβάλλονται αναγκαστικά σ ένα λυσσασμένο μίσος. Η
επισταμένη μελέτη της εξέλιξης αυτής, δείχνει πως ο θωρακισμένος οργανισμός είναι ανίκανος
να ολοκληρώσει την επαφή και να την διατηρήσει Γρήγορα ή αργά, η πρώτη παρόρμηση
τρυφερότητας και αγάπης εμποδίζεται από την θωράκιση. Συνέπεια αυτού είναι ένα οδυνηρό
συναίσθημα απογοήτευσης. Ο θωρακισμένος οργανισμός δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την
παρεμβολή της θωράκισης ενάντια στην αγάπη του και κατά συνέπεια αντιδρά σαν ο
αθωράκιστος οργανισμός να ήταν εκείνος που αρνήθηκε να ανταποκριθεί στα αισθήματά του
(Β.Ράιχ)<<<
Αυτή η εποχή, που έχει τόσο σκοτάδι, σηματοδοτεί το πέρασμα στο Φως…
Αυτή είναι η καταστροφή και τίποτα άλλο…
Γιατί για να περάσει κανείς στο Φως, χωρίς να κοιτάει πίσω του τα συντρίμμια, χρειάζεται να έχει
προετοιμαστεί για να τα «αφήσει»…
...Φωτεινές Ημέρες για όλους τους ανθρώπους της Γης ♥
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.