ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

ΚΟΣΜΟΙ-ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θα κάνουμε μόνο μία γενική αναφορά, με όχι πάρα πολλές λεπτομέρειες για να υπάρξει μία γενική πληροφόρηση για αυτά τα θέματα. Σκοπός είναι να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές τι συμβαίνει, κατά την Γνωστική Θεωρία, για να μπορέσουμε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη σε σχέση με τα υπόλοιπα θέματα των διαλέξεων.

ΚΟΣΜΟΙ
Όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, βασικά δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία και την Θεϊκή ευδαιμονία.
Η αρχή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, πάντοτε προξενούσε έλξη στους ανθρώπους. Από παλιά οι άνθρωποι έλεγαν ιστορίες για να εξηγήσουν την Δημιουργία. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες και άλλοι για κρυπτογραφημένα χρονικά προορισμένα για ορισμένους εκλεκτούς.
Έχω την πεποίθηση ότι συμβαίνει το δεύτερο και θα δώσω δύο παραδείγματα:
Πρώτον:
Κατά την Χριστιανική θεολογία το σύμπαν δημιουργήθηκε από τον Τριαδικό Θεό.
Κατά την «υλιστική» όμως επιστημονική άποψη το σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα «διάπυρο σύννεφο πρωτονίων, ηλεκτρονίων και νετρονίων».
Παρατηρήστε ότι οι δύο κοσμολογίες, υλιστική και πνευματική, συμφωνούν ότι η αρχική αιτία του σύμπαντος είναι «κάτι που αποτελείται από τρία πράγματα ή τρεις δυνάμεις».
Δεύτερον:
Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μεγάλη ομοιότητα που υπάρχει μεταξύ των μύθων διαφορετικών λαών:
-Στην Κινεζική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Πα Κου, ο πρώτος άνθρωπος.
-Στην Ελληνική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Φάνης ή Έρως. Ήταν εκείνος που έφερε όλα τα πράγματα στο φως, τα φανέρωσε και από αυτό προέρχεται και το όνομά του. 

Λαμβάνοντας υπόψιν μας την αδυναμία των τότε σοφών, να μιλήσουν καθαρά για εκείνα που αντιλαμβανόντουσαν, μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο που τα σχετικά κείμενα είναι αρκετά δυσνόητα και τελικά δεν μας λένε τίποτε. Για παράδειγμα η Ρίγκ Βέδα:
«Ούτε ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω; Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»
Βέβαια πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τους αρχαίους μύθους. Από αυτούς έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα πληροφορίες για το πώς «κατασκευάστηκε» το σύμπαν.
Στην αρχή ήταν το Χάος. Η λέξη δεν έχει την έννοια που δίνουμε συνήθως, αλλά έχει την έννοια του Κενού. Το Κενό δεν είναι ένα άδειο πράγμα αλλά κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Άλλο όνομα για αυτό είναι Θεός ή Τάο ή Ένα ή Φωτισμένο Κενό ή Απόλυτο ή ο Μοναδικός Νόμος, ανάλογα με την θρησκεία που δίνει το όνομα. Όλα αυτά είναι ονόματα για να προσδιορίζουμε κάτι του οποίου δεν καταλαβαίνουμε την φύση του.
Αντίστοιχα κατά την επιστημονική θεωρία, το σύμπαν την στιγμή της δημιουργίας του ήταν κυριολεκτικά ένα σημείο. Μέσα σε αυτό το σημείο, υπήρχε συμπιεσμένη όλη η ενέργεια και η ύλη του σημερινού σύμπαντος, ενώ ο όγκος του ήταν μηδενικός. Αυτού του είδους η περιγραφή είναι περισσότερο ακατανόητη από την περιγραφή των αρχαίων μύθων.

Σημασία όμως έχει αυτό καθαυτό το γεγονός. Και αυτό θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε στην σημερινή διάλεξη. Ο Σαμαέλ αναφέρει πολλά πράγματα διάσπαρτα μέσα στα βιβλία του. Η περιγραφή είναι τελείως πρόχειρη μόνο και μόνο για να πάρουμε μία ιδέα του τι συνέβη κατά την Γνωστική θεωρία. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να ασχοληθούμε κυρίως με την ψυχολογική άποψη και την εργασία πάνω στον εαυτό μας, αφού έτσι κι αλλιώς όλα αυτά είναι πληροφορίες που δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε μόνοι μας.
Στην αρχή λοιπόν ήταν ο Θεός, το Ένα, το Απόλυτο, ο Μοναδικός Νόμος. Για λόγους έξω από την δική μας κατανόηση, ο Μοναδικός Νόμος αποφάσισε να ξεκινήσει την δημιουργία του Κόσμου. Έτσι αυτοδιαιρέθηκε σε δύο, δημιουργώντας δύο ακόμα νόμους ή δυνάμεις. Το επόμενο λοιπόν «επίπεδο» της δημιουργίας ήταν ο κόσμος των τριών νόμων. Έπειτα οι τρεις νόμοι αυτοδιαιρέθηκαν και πάλι και δημιούργησαν τον επόμενο κόσμο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου εμφανίστηκε ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε σήμερα.
Από «τεχνική» άποψη όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία.
Έτσι δημιουργήθηκε η παρακάτω «σειρά» κόσμων:
Πρωτόκοσμος. Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος. Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου. Θείος κόσμος. Επικρατεί πλήρης ελευθερία και ευτυχία. Κυβερνιέται από τον Μοναδικό Νόμο.
Αγιόκοσμος. Το σύμπαν. Πλήρης ευδαιμονία. Κυβερνιέται από τις 3 αρχικές δυνάμεις ή νόμους της Δημιουργίας.
Μακρόκοσμος. Ο γαλαξίας μας. Κυβερνιέται από 6 νόμους. Επομένως υπάρχει κάποια μορφή μηχανικότητας και η ύλη πυκνώνει ανάλογα με τους νόμους.
Δευτερόκοσμος. Το ηλιακό μας σύστημα. Κυβερνιέται από 12 νόμους. Η μηχανικότητα αυξάνεται.
Μεσόκοσμος. Η γη. Κυβερνιέται από 24 νόμους. Η μηχανικότητα και η περιπλοκότητά του είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Μικρόκοσμος. Ο άνθρωπος. Κυβερνιέται από 48 νόμους. Υπερβολικά μηχανικός πλέον. Αντιστοιχία των 48 νόμων με τα χρωμοσώματα.
Τριτόκοσμος. Οι κόσμοι της κόλασης. Είναι εννέα. Ο πρώτος 96 νόμους. Στον επόμενο διπλασιάζονται και αυτό συνεχίζεται μέχρι και τον ένατο. Για αυτούς τους κόσμους θα μιλήσουμε σε άλλη διάλεξη.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Εμείς, σαν εγωικά όντα, με την Ουσία μας εγκλωβισμένη κατά 97% μέσα στο πολλαπλό Εγώ, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τίποτε από την υπόλοιπη Δημιουργία. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι οι πέντε αισθήσεις μας δεν χρησιμεύουν παρά για να αντιλαμβανόμαστε τον τρισδιάστατο κόσμο και μάλιστα με πολλές ατέλειες.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι ο κόσμος μας αποτελείται από επτά βασικές διαστάσεις. Οι επιστήμονες διαφωνούν ως προς τον αριθμό. Άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πέντε, άλλοι επτά και άλλοι περισσότερες.
Ο Σαμαέλ αναφέρει ότι υπάρχουν επτά βασικές διαστάσεις και πολλές περισσότερες υποδιαστάσεις. Λέμε βασικές γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερο περίπλοκος από ότι μπορούμε να φανταστούμε. οι διαστάσεις του αλληλοδιαπέρνιουνται χωρίς να συγχέονται μεταξύ τους. Δεν θα αναφέρουμε πολλές λεπτομέρειες για το θέμα αυτό, γιατί κυρίως δεν μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε. Εκείνο που μας ενδιαφέρει άμεσα, είναι το να καταλάβουμε το σώμα της Γνωστικής Θεωρίας με σκοπό να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε πάνω στον θάνατο του Εγώ.
Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τον κόσμο μας, τότε θα ανακαλύψουμε πολλά φαινόμενα: μηχανικά, ηλεκτρικά, χημικά αλλά και βιοηλεκτρικά, βιοχημικά, βιοθερμικά κλπ. Όλα αυτά θα πρέπει να έχουν μία αιτία, κάποιον «παρακινητή». Θα ήταν εντελώς παράλογο να υποθέσουμε για παράδειγμα ότι απλές συγκεντρώσεις υλικών μορίων λειτουργούν συνεχώς με περίπλοκες αντιδράσεις και παράγουν ουσίες «γιατί έτσι». Όσο περίπλοκη «χημική σούπα» και να φτιάξουμε, θα γίνουν αντιδράσεις, οι οποίες θα σταματήσουν γρήγορα. Χρειάζεται κάποιος να τις «σπρώχνει» για να λειτουργούν συνεχώς, διαφορετικά δεν θα έκαναν τίποτε. Αυτό μας κάνει να καταλάβουμε ότι ο φυσικός κόσμος του Ευκλείδη δεν είναι ο μόνος.
Η επόμενη διάσταση, η Τετάρτη Διάσταση, δεν γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας. Η τέταρτη διάσταση, δηλαδή ο χρόνος, μας περιβάλλει με τον τρόπο που το νερό περιβάλλει ένα χρυσόψαρο στην γυάλα. Του χρησιμεύει για να ζει, αλλά ταυτόχρονα το εμποδίζει και το περιορίζει σε ένα μικρό τμήμα του σύμπαντος. Το χρυσόψαρο ζει χάρη στο νερό και ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Επιπλέον του είναι αδύνατον να χρησιμοποιήσει το νερό με οποιονδήποτε τρόπο.
Η τετάρτη διάσταση, έχει προστεθεί, στις άλλες τρεις διαστάσεις του Ευκλειδείου Σύμπαντος, από τον Αϊνστάιν. Πρόκειται για την διάσταση του χρόνου. Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε γιατί αποτελείται από ένα είδος ύλης, σε λεπτότερη μορφή, που για τον τρισδιάστατο κόσμο παίζει τον ρόλο της ενέργειας. Η τετάρτη διάσταση παίζει για τον φυσικό κόσμο τον ρόλο που παίζει η μπαταρία για τον φακό. Ο κόσμος-φακός λειτουργεί όσο ο χρόνος-μπαταρία παρέχει ενέργεια. Μετά πεθαίνει.
Έτσι έχουμε εφοδιαστεί όλοι από την στιγμή της γέννησής μας με μία ποσότητα χρόνου. Σαν να λέμε έχουμε γεμάτο το ντεπόζιτο με βενζίνη. Θα ζήσουμε για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει βενζίνη στο ντεπόζιτο. Εκτός φυσικά και συμβεί κάτι βίαιο όπως ένα ατύχημα.
Η τετάρτη διάσταση ονομάζεται και Αιθερικός Κόσμος. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι πανομοιότυπος με τον δικό μας. Αλλά επειδή έχει λεπτότερη ύλη δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Όλα τα φαινόμενα του φυσικού κόσμου κινούνται εξαιτίας του ζωτικού σώματος του πλανήτη γη. Έτσι ο Ζωτικός Κόσμος ή Αιθερικός Κόσμος είναι η τέταρτη χαρακτηριστική, η τέταρτη κάθετος του φυσικού κόσμου. Ο Αιθερικός Κόσμος είναι η Γη της Επαγγελίας του Μωυσή, όπου τα ποτάμια αγνού νερού ζωής αναβλύζουν γάλα και μέλι. Είναι η Εδέμ, ο Παράδεισος που αναφέρεται από όλους τους αρχαίους λαούς. Πρόκειται για έναν πανέμορφο κόσμο στον οποίο υπάρχουν όλα τα «θαύματα του Σύμπαντος». Εκεί μπορούμε να δούμε Ναούς-σχολεία όπου εκπαιδεύονται οι ψυχές που ζωντανεύουν όλα τα είδη φυτών και ζώων. 

Με την Τετάρτη διάσταση μπαίνουμε στον κόσμο των Υπερ-στερεών κατά την μαθηματική επιστήμη. Η Εξωτερική Διάνοιά μας δεν χρησιμεύει σε τίποτε εκεί. Φανταστείτε ότι, για την μαθηματική επιστήμη, ο τρισδιάστατος κόσμος είναι η «σκιά» του τετραδιάστατου κόσμου. Αντίστοιχα η σκιά μας είναι ένα «δύο διαστάσεων» σώμα που προέρχεται από το «τριών διαστάσεων» σώμα μας.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση της αιωνιότητος ή η διάσταση πέρα από τον χρόνο. Ονομάζεται και αστρικό επίπεδο ή Αστρικός κόσμος. Και αυτός είναι όμοιος με τον φυσικό κόσμο αλλά έχει ακόμη λεπτότερη ύλη. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος. Επομένως μία μικρή εμπειρία, που στον φυσικό κόσμο ονομάζεται όνειρο, για να περιγραφεί χρειάζεται αρκετή ώρα, ενώ συνήθως ένα όνειρο διαρκεί από ένα μέχρι μερικά δευτερόλεπτα.
Ο Αστρικός Κόσμος χωρίζεται σε δύο «υποεπίπεδα». Το Ανώτερο και το Κατώτερο. Στο Ανώτερο Αστρικό μπορούν και κινούνται μόνο οι Δάσκαλοι, οι Αφυπνισμένοι δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν με τον θάνατο του Εγώ τους. Χρησιμοποιούν το Αστρικό τους Σώμα. Στο Κατώτερο Αστρικό μπορούν να κινούνται οι μαύροι μάγοι και οι ασυνείδητοι άνθρωποι, που έχουν το Εγώ τους ολοζώντανο, δηλαδή εμείς. Εκεί χρησιμοποιούμε το «αστρικό φάντασμα» που αποκτά συνοχή λόγω των Εγώ που μαζεύονται γύρω από την κοιμισμένη αλλά ακόμα ελεύθερη Ουσία μας. Για αυτόν τον λόγο συνήθως τα όνειρά μας διαδικάζονται σε μέρη σκοτεινά ή γκρίζα και σπάνια υπάρχει ο λαμπερό φως ή χρώματα. Στον Αστρικό Κόσμο συναντάμε επίσης τις ψυχές των νεκρών, στο κατώτερο μέρος πάντοτε.
Υπάρχουν εκεί επίσης πολλοί Ναοί. Όποιος είναι ικανός να κινείται με συνειδητό τρόπο στο αστρικό, μπορεί να επισκεφτεί αυτούς τους Ναούς, όπου θα αποκτήσει πολλές γνώσεις για οτιδήποτε επιθυμεί.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση του Κοσμικού Νου ή Διανοητικού Κόσμου. Ο Διανοητικός Κόσμος είναι εξαιρετικά όμορφος. Εκεί συναντάμε πολλούς ναούς όπου βρίσκονται πολλά μυητικά έργα, όπως του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και άλλων μεγάλων σοφών του κόσμου μας. Και εκεί υπάρχουν δύο «υποεπίπεδα». Στο ανώτερο επίπεδο κινούνται οι Δάσκαλοι που έχουν δημιουργήσει το Διανοητικό σώμα τους. Μέχρι τον κατώτερο Διανοητικό Κόσμο μπορούν και δραστηριοποιούνται οι μαύροι μάγοι και οι δαίμονες, χρησιμοποιώντας το «διανοητικό φάντασμα». Ο Δημιουργός ή ο Νόμος ή ο Θεός ή η Φύση έχει βάλει ένα όριο στο πόσο μπορεί να μεγαλώσει το κακό. Διαφορετικά το κακό θα καταλάμβανε ολόκληρο το σύμπαν.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Αιτιατός Κόσμος. Ονομάζεται έτσι επειδή εκεί διαδικάζονται οι αιτίες και τα αποτελέσματα μέσα σε ένα Αιώνιο Τώρα. Ο κόσμος αυτός έχει ένα βαθύ έντονο γαλάζιο χρώμα. Είναι ένας κόσμος από αιτίες, δράσεις και αποτελέσματα. Εκεί μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο γίνονται κάποια πράγματα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτά μπορούν να αλλάξουν. Εδώ κινούνται μόνον οι Δάσκαλοι και οι Μύστες που έχουν δημιουργήσει το Αιτιατό σώμα τους.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Βουδικός ή Διαισθησιακός Κόσμος. Ο Κόσμος αυτός λέγεται Διαισθησιακός επειδή εκεί λειτουργεί η διαίσθηση. Υπάρχει μία αντιστοιχία των κόσμων που περιγράφουμε με τα τσάκρας. Όταν κάποιος προσπαθεί να αφυπνίζει την συνείδησή του, στον βαθμό που το κατορθώνει, σταδιακά τίθενται σε λειτουργία τα τσάκρας του σώματος. Έτσι όταν αρχίζει να αφυπνίζεται το τσάκρα της διαίσθησης, ο Μυημένος αρχίζει να μαθαίνει να κινείται σε αυτόν τον κόσμο, στον βαθμό που τελειοποιεί το Διαισθησιακό του σώμα.
Η πρωταρχική διάσταση, ο πρωταρχικός κόσμος ονομάζεται Άτμαν. Είναι ένας κόσμος με καταπληκτική ομορφιά. Στον κόσμο αυτόν, όλα αποτελούνται από μαθηματικούς αριθμούς. Επειδή όλα εκφράζονται με αριθμούς και οι αριθμοί δεν επιδέχονται παρερμηνείες, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για τον κόσμο του Απόλυτου. Τίποτε δεν μπορεί να παρερμηνευθεί. Όλα έχουν συγκεκριμένη έννοια. Εδώ επικρατεί ένας και μοναδικός νόμος: ο νόμος του Πατέρα, του Εσώτερου. Σε αυτόν τον κόσμο ο Μυημένος συγχωνεύεται με τον Εσωτερικό του Πατέρα. Μετατρέπεται σε ένα ον πέρα από οποιαδήποτε κατανόηση. Οι δράσεις του βασίζονται στο να υπακούει στην θέληση του Μοναδικού Νόμου.
Είναι λοιπόν επόμενο ότι πρόκειται για ένα ον, το οποίο εάν παρουσιαστεί στον φυσικό κόσμο, θα προκαλέσει ποικίλλες αντιδράσεις, αφού εμείς θα προβάλουμε επάνω του τον δικό μας ελαττωματικό ψυχισμό.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τον λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι συνήθως καταδιώκουν και τελικά «σταυρώνουν» όποιον Μύστη προσπαθήσει να τους πληροφορήσει για όλα αυτά τα θέματα και τελικά διαστρεβλώνουν αυτά που δίδαξε.
Τέλος πρέπει να επαναλάβω ότι εκτός από αυτές τις βασικές διαστάσεις που αναφέραμε υπάρχουν ακόμη πολλές άλλες. Επειδή όμως δεν μπορούμε, έτσι κι αλλιώς, να έχουμε πρόσβαση ούτε στις περισσότερες βασικές διαστάσεις δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να τις αναφέρουμε.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ