Κάπως έτσι λειτουργεί η πίστη: όταν πλέον εμπιστεύεσαι, με κάποιο σχεδόν μαγικό τρόπο, όλα ξεκαθαρίζουν. Αλλά έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες και έχουμε παρερμηνεύσει τις λέξεις που χρησιμοποιούμε αλόγιστα στην καθημερινότητα μας.
Προσπαθούμε να ελέγξουμε τη ζωή, θέλουμε οι άλλοι να αλλάξουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας, πολεμάμε συνεχώς ενάντια στο ρέμα της ζωής, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι όλα αυτά που σχεδιάζουμε και προσπαθούμε μας κρατάνε μακριά από την πραγματικότητα που συμβαίνει εν τω μεταξύ και δεν αντιλαμβανόμαστε.Για να εμπιστεύεσαι όμως πρέπει να γνωρίζεις και δεν μπορείς να γνωρίζεις αν δεν κατανοείς. Η κατανόηση είναι προϊόν της παρατήρησης και η παρατήρηση είναι πάντα επαναστατική ενέργεια. Ο κύκλος αυτός δεν σπάει και δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση, για κανέναν άνθρωπο.
Αφήνομαι δεν σημαίνει παραιτούμαι ή μένω απαθείς. Αντίθετα, αφήνομαι σημαίνει κάνω το καλύτερο που μπορώ, δηλώνοντας το ποιος είμαι κάθε στιγμή, ενώ εμπιστεύομαι απόλυτα την πορεία της ζωής.
Το θέμα είναι ότι θέλουμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε και ο πόνος, τον οποίο μάταια προσπαθούμε να αποφύγουμε, είναι μέρος του παιχνιδιού. Αν δεν κατανόησες, αν δεν λειτούργησες συνειδητά με καθαρή πρόθεση, θα ζήσεις τις συνέπειας, θα πληρώσεις το τίμημα της πράξης σου. Όχι ως τιμωρία, μα απλά σαν συνέπεια, σαν μέρος της δράσης που εσύ προκάλεσες και πρέπει να ολοκληρωθεί.
Ο πόνος γίνεται πολύ μεγαλύτερος αν εξακολουθείς να μη βλέπεις, να μην αλλάζεις, να προσπαθείς να ελέγξεις (τους άλλους ή τις καταστάσεις) και να πολεμάς – τον εαυτό σου κυρίως που αλλού θέλει να σε πάει και αλλού αγωνίζεσαι να πας.
Είναι εκπληκτικό όλο το σκηνικό που παρακολουθώ να συμβαίνει τις τελευταίες βδομάδες στη ζωή μου και στη ζωή των γύρω μου. Φτάνει να δηλώνεις καθαρά την πρόθεση σου, να ακολουθείς με πάθος την καρδιά σου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να επιτευχθεί αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Ποτέ δεν θα μπορούσες ο ίδιος να προβλέψεις ή να σχεδιάσεις με τόση μαεστρία και τελειότητα τα πάντα, όσο και αν το επιχειρείς, και εδώ έγκειται η εμπιστοσύνη και το άφημα.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλά από τα σημάδια που σε οδηγούν, εμφανίζονται σαν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσεις, προβλήματα που πρέπει να λύσεις, αλλαγές που χρειάζεται να είσαι ευέλικτος να κάνεις, για να αποδείξεις την πίστη και την σταθερότητα της πρόθεσης σου. Ο αδύναμος εαυτός σου φοβάται και συχνά βρίσκει πιο εύκολη την παραίτηση παρά την αλλαγή που χρειάζεται να υποστεί.
Μετά είναι και το θέμα του χρόνου. Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα, χωρίς να είναι πρόθυμος να καλλιεργήσει κάποιες από τις απαραίτητες προϋποθέσεις – την υπομονή, την εμπιστοσύνη, το άνοιγμα στην ενέργεια – που θα εξασφαλίσουν αυτό που δηλώνει ότι θέλει.
Θα έχεις σίγουρα προσέξει κάποιες στιγμές της ζωής σου που ήσουν τελείως ήρεμος και χαλαρός εσωτερικά, πώς, με κάποιο εκπληκτικό τρόπο όλα έγιναν και όλα λειτούργησαν, έτσι ακριβώς όπως έπρεπε και ήθελες να εξελιχθούν. Δεν πίεσες τίποτα, δεν προσπάθησες να ελέγξεις, παρά αφέθηκες, παραιτήθηκες από κάθε πόλεμο και ανοίχτηκες στη ζωή, ξεκάθαρος για αυτό που ήθελες. Τότε, και μόνο τότε, κινήθηκε η ενέργεια.
Αντίθετα, θα έχεις προσέξει ότι όσο πιο αγχωμένος και φοβισμένος είσαι, όσο περισσότερο προσπαθείς να κατευθύνεις τα πράγματα, τόσο δεν γίνεται τίποτα, όλα φαίνονται στατικά ή λειτουργούν εναντίον σου. Είναι γιατί εσύ τα εμποδίζεις. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε οδηγεί στο φόβο, στο άγχος, στις λανθασμένες κινήσεις, στην ανικανότητα να παρατηρείς και να ερμηνεύεις τα σημάδια που εμφανίζονται.
Πάντα υπάρχουν τα μηνύματα που σε κατευθύνουν ακριβώς εκεί που ο Εαυτός σου έχει ορίσει να πας. Μπορεί αυτός ο προορισμός να είναι αντίθετος με αυτό που νομίζεις ότι θέλεις (και συχνά είναι) αλλά αυτός είναι ο εσωτερικός πόλεμος η διαρκής εσωτερική διαμάχη που έχεις ευθύνη να αντιμετωπίσεις.
Η πεποίθηση «θα το πιστέψω όταν το δω» δεν φέρνει παρά τα αποτέλεσμα που η ίδια επικαλείται: θα βλέπεις πάντα αυτά που πιστεύεις γιατί οι αισθήσεις πάντα ακολουθούν τη σκέψη. «Ζήτα και θα σου δοθεί» και αυτό ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά. Ζητάμε, με φόβο, έλλειψη πίστης, ανασφάλεια και μας δίνεται αυτό ακριβώς που ενδόμυχα δηλώνουμε: τα αποτελέσματα της εστίασης της προσοχής μας. Δεν έχει καμία σημασία τι λέμε εξωτερικά ή τι ευχόμαστε. Σημασία έχει τι πιστεύουμε. Αυτό γίνεται η πραγματικότητα μας.
Μια νέα ακαδημαϊκή χρονιά είναι πάντα μια νέα ευκαιρία να δούμε διαφορετικά τη ζωή. Μετά τις διακοπές, κάθε νέο ξεκίνημα είναι μια νέα ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό. Γονείς, παιδιά, έφηβοι, φοιτητές, επαγγελματίες, ζευγάρια, φίλοι… οι στόχοι μας ας μην είναι τόσο επιφανειακά εστιασμένοι.
Ποιος είπε πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται; Το ζήτημα είναι πόσο εμπιστευόμαστε τα όνειρα μας για να τα διεκδικούμε ανεξάρτητα από πόσα εμπόδια χρειάζεται να περάσουμε ή τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε. Ποιος είπε ότι η ευτυχία δεν υπάρχει; Η ευτυχία βρίσκεται και μέσα στο νοσοκομείο όταν το παιδί σου αναρρώνει πολύ νωρίτερα και καλύτερα από όσο μπορούσαν να προβλέψουν οι γιατροί. Ποιος είπε πως η αγάπη δεν ζει πια εδώ; Η αγάπη είναι στο βλέμμα της μάνας που κλαίει βουβή ενώ στρίβει και κοιτάζει αλλού για να μη σε επηρεάσουν τα δάκρια της, να μη μεγαλώσουν τον πόνο σου.
Ποιος είπε ότι η κατανόηση είναι ανύπαρκτη; Κατανόηση είναι να λες «όχι» σε κάποιον που αγαπάς γιατί έτσι ξέρεις ότι τον βοηθάς περισσότερο να επικαλεστεί την εσωτερική του δύναμη που ξέρεις και εμπιστεύεσαι ότι διαθέτει. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει συμπόνια σε αυτή τη ζούγκλα που ζούμε; Αυτές τις μέρες είδα ανθρώπους να σώζουν τα σπίτια γειτόνων και ξένα σκυλιά από τη φωτιά που κινδύνευε να αφανίσει τα δάση από την Αττική μετά την αυθαιρεσία των ανθρώπων και τη βεβήλωση της φύσης.
Η φύση δεν εκδικείται, η ζωή δεν είναι δύσκολη, ο θεός δεν τιμωρεί. Όλα αυτά τα κάνουμε μόνοι μας με τις επιλογές μας και τις πράξεις μας. Ζούμε τις συνέπειες των πεποιθήσεων μας και τίποτα δεν θα αλλάξει αν εξακολουθούμε να βρίσκουμε εξωτερικούς εχθρούς και να κατηγορούμε οτιδήποτε έξω από μας για την πραγματικότητα μας.
Αφήνομαι σημαίνει βλέπω αυτό που συμβαίνει αντί να παραμένω κολλημένος σε αυτό που ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί. Και αυτό απαιτεί πίστη.
Προσπαθούμε να ελέγξουμε τη ζωή, θέλουμε οι άλλοι να αλλάξουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας, πολεμάμε συνεχώς ενάντια στο ρέμα της ζωής, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι όλα αυτά που σχεδιάζουμε και προσπαθούμε μας κρατάνε μακριά από την πραγματικότητα που συμβαίνει εν τω μεταξύ και δεν αντιλαμβανόμαστε.Για να εμπιστεύεσαι όμως πρέπει να γνωρίζεις και δεν μπορείς να γνωρίζεις αν δεν κατανοείς. Η κατανόηση είναι προϊόν της παρατήρησης και η παρατήρηση είναι πάντα επαναστατική ενέργεια. Ο κύκλος αυτός δεν σπάει και δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση, για κανέναν άνθρωπο.
Αφήνομαι δεν σημαίνει παραιτούμαι ή μένω απαθείς. Αντίθετα, αφήνομαι σημαίνει κάνω το καλύτερο που μπορώ, δηλώνοντας το ποιος είμαι κάθε στιγμή, ενώ εμπιστεύομαι απόλυτα την πορεία της ζωής.
Το θέμα είναι ότι θέλουμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε και ο πόνος, τον οποίο μάταια προσπαθούμε να αποφύγουμε, είναι μέρος του παιχνιδιού. Αν δεν κατανόησες, αν δεν λειτούργησες συνειδητά με καθαρή πρόθεση, θα ζήσεις τις συνέπειας, θα πληρώσεις το τίμημα της πράξης σου. Όχι ως τιμωρία, μα απλά σαν συνέπεια, σαν μέρος της δράσης που εσύ προκάλεσες και πρέπει να ολοκληρωθεί.
Ο πόνος γίνεται πολύ μεγαλύτερος αν εξακολουθείς να μη βλέπεις, να μην αλλάζεις, να προσπαθείς να ελέγξεις (τους άλλους ή τις καταστάσεις) και να πολεμάς – τον εαυτό σου κυρίως που αλλού θέλει να σε πάει και αλλού αγωνίζεσαι να πας.
Είναι εκπληκτικό όλο το σκηνικό που παρακολουθώ να συμβαίνει τις τελευταίες βδομάδες στη ζωή μου και στη ζωή των γύρω μου. Φτάνει να δηλώνεις καθαρά την πρόθεση σου, να ακολουθείς με πάθος την καρδιά σου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να επιτευχθεί αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Ποτέ δεν θα μπορούσες ο ίδιος να προβλέψεις ή να σχεδιάσεις με τόση μαεστρία και τελειότητα τα πάντα, όσο και αν το επιχειρείς, και εδώ έγκειται η εμπιστοσύνη και το άφημα.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλά από τα σημάδια που σε οδηγούν, εμφανίζονται σαν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσεις, προβλήματα που πρέπει να λύσεις, αλλαγές που χρειάζεται να είσαι ευέλικτος να κάνεις, για να αποδείξεις την πίστη και την σταθερότητα της πρόθεσης σου. Ο αδύναμος εαυτός σου φοβάται και συχνά βρίσκει πιο εύκολη την παραίτηση παρά την αλλαγή που χρειάζεται να υποστεί.
Μετά είναι και το θέμα του χρόνου. Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα, χωρίς να είναι πρόθυμος να καλλιεργήσει κάποιες από τις απαραίτητες προϋποθέσεις – την υπομονή, την εμπιστοσύνη, το άνοιγμα στην ενέργεια – που θα εξασφαλίσουν αυτό που δηλώνει ότι θέλει.
Θα έχεις σίγουρα προσέξει κάποιες στιγμές της ζωής σου που ήσουν τελείως ήρεμος και χαλαρός εσωτερικά, πώς, με κάποιο εκπληκτικό τρόπο όλα έγιναν και όλα λειτούργησαν, έτσι ακριβώς όπως έπρεπε και ήθελες να εξελιχθούν. Δεν πίεσες τίποτα, δεν προσπάθησες να ελέγξεις, παρά αφέθηκες, παραιτήθηκες από κάθε πόλεμο και ανοίχτηκες στη ζωή, ξεκάθαρος για αυτό που ήθελες. Τότε, και μόνο τότε, κινήθηκε η ενέργεια.
Αντίθετα, θα έχεις προσέξει ότι όσο πιο αγχωμένος και φοβισμένος είσαι, όσο περισσότερο προσπαθείς να κατευθύνεις τα πράγματα, τόσο δεν γίνεται τίποτα, όλα φαίνονται στατικά ή λειτουργούν εναντίον σου. Είναι γιατί εσύ τα εμποδίζεις. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε οδηγεί στο φόβο, στο άγχος, στις λανθασμένες κινήσεις, στην ανικανότητα να παρατηρείς και να ερμηνεύεις τα σημάδια που εμφανίζονται.
Πάντα υπάρχουν τα μηνύματα που σε κατευθύνουν ακριβώς εκεί που ο Εαυτός σου έχει ορίσει να πας. Μπορεί αυτός ο προορισμός να είναι αντίθετος με αυτό που νομίζεις ότι θέλεις (και συχνά είναι) αλλά αυτός είναι ο εσωτερικός πόλεμος η διαρκής εσωτερική διαμάχη που έχεις ευθύνη να αντιμετωπίσεις.
Η πεποίθηση «θα το πιστέψω όταν το δω» δεν φέρνει παρά τα αποτέλεσμα που η ίδια επικαλείται: θα βλέπεις πάντα αυτά που πιστεύεις γιατί οι αισθήσεις πάντα ακολουθούν τη σκέψη. «Ζήτα και θα σου δοθεί» και αυτό ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά. Ζητάμε, με φόβο, έλλειψη πίστης, ανασφάλεια και μας δίνεται αυτό ακριβώς που ενδόμυχα δηλώνουμε: τα αποτελέσματα της εστίασης της προσοχής μας. Δεν έχει καμία σημασία τι λέμε εξωτερικά ή τι ευχόμαστε. Σημασία έχει τι πιστεύουμε. Αυτό γίνεται η πραγματικότητα μας.
Μια νέα ακαδημαϊκή χρονιά είναι πάντα μια νέα ευκαιρία να δούμε διαφορετικά τη ζωή. Μετά τις διακοπές, κάθε νέο ξεκίνημα είναι μια νέα ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό. Γονείς, παιδιά, έφηβοι, φοιτητές, επαγγελματίες, ζευγάρια, φίλοι… οι στόχοι μας ας μην είναι τόσο επιφανειακά εστιασμένοι.
Ποιος είπε πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται; Το ζήτημα είναι πόσο εμπιστευόμαστε τα όνειρα μας για να τα διεκδικούμε ανεξάρτητα από πόσα εμπόδια χρειάζεται να περάσουμε ή τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε. Ποιος είπε ότι η ευτυχία δεν υπάρχει; Η ευτυχία βρίσκεται και μέσα στο νοσοκομείο όταν το παιδί σου αναρρώνει πολύ νωρίτερα και καλύτερα από όσο μπορούσαν να προβλέψουν οι γιατροί. Ποιος είπε πως η αγάπη δεν ζει πια εδώ; Η αγάπη είναι στο βλέμμα της μάνας που κλαίει βουβή ενώ στρίβει και κοιτάζει αλλού για να μη σε επηρεάσουν τα δάκρια της, να μη μεγαλώσουν τον πόνο σου.
Ποιος είπε ότι η κατανόηση είναι ανύπαρκτη; Κατανόηση είναι να λες «όχι» σε κάποιον που αγαπάς γιατί έτσι ξέρεις ότι τον βοηθάς περισσότερο να επικαλεστεί την εσωτερική του δύναμη που ξέρεις και εμπιστεύεσαι ότι διαθέτει. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει συμπόνια σε αυτή τη ζούγκλα που ζούμε; Αυτές τις μέρες είδα ανθρώπους να σώζουν τα σπίτια γειτόνων και ξένα σκυλιά από τη φωτιά που κινδύνευε να αφανίσει τα δάση από την Αττική μετά την αυθαιρεσία των ανθρώπων και τη βεβήλωση της φύσης.
Η φύση δεν εκδικείται, η ζωή δεν είναι δύσκολη, ο θεός δεν τιμωρεί. Όλα αυτά τα κάνουμε μόνοι μας με τις επιλογές μας και τις πράξεις μας. Ζούμε τις συνέπειες των πεποιθήσεων μας και τίποτα δεν θα αλλάξει αν εξακολουθούμε να βρίσκουμε εξωτερικούς εχθρούς και να κατηγορούμε οτιδήποτε έξω από μας για την πραγματικότητα μας.
Αφήνομαι σημαίνει βλέπω αυτό που συμβαίνει αντί να παραμένω κολλημένος σε αυτό που ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί. Και αυτό απαιτεί πίστη.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.