Πολλές φορές σκέφτομαι, πόσο διαφορετικός είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος μέσα από τα μάτια μας γυναίκας και ενός άνδρα! Κάτι που ένας άνδρας θεωρεί απόλυτα απλό και φυσιολογικό, όπως το να ξαπλώνει μόνος σε μια παραλία και να κοιμάται, ή να περπατάει ανέμελα στο δρόμο, για μια γυναίκα είναι σχεδόν αδιανόητο και πολλές φορές επικίνδυνο. Φαντάζομαι ότι αυτή η διαφορά οπτικής είναι τεράστια, βλέπουμε διαφορετικούς κόσμους και δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ο ένας με τη ματιά του άλλου.
Σήμερα είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι από ποτέ, σε ένα κόσμο που γυναίκες λειτουργούν ως άνδρες ενώ αυτοί τις φοβούνται, τις αποφεύγουν ή τις μειώνουν όταν μπορούν. Διχασμένη η γυναίκα στους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους της, προσπαθεί να υπάρξει και να ισορροπήσει ισότιμα σε ένα κόσμο που βασίζεται στην επιβολή, στον ανταγωνισμό και στο κέρδος. Συγκρίνοντας με το παρελθόν, σίγουρα έχει διεκδικήσει και έχει κερδίσει αρκετά που παλαιότερα θα ήταν αδιανόητα. Όμως τώρα, σε αυτήν την εποχή των μεγάλων κρίσεων, των μεγάλων αλλαγών που θα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε πετύχει την ευτυχία, την ισορροπία μέσα μας, τη γαλήνη και την αρμονία στη ζωή μας.
Αναγκαστήκαμε οι γυναίκες να γνωρίσουμε την ανδρική μας φύση για να επιβιώσουμε, να κερδίσουμε το σεβασμό και την ελευθερία μας από τους άνδρες. Παίξαμε ανδρικά παιχνίδια, καλλιεργήσαμε το κέντρο της λογικής σε βάρος της διαίσθησης, επιδιώξαμε την ανεξαρτησία και την ατομικότητα στον κόσμο της επιβολής, της δύναμης, της σύγκρισης. Εμπιστευτήκαμε το σύστημα του εγώ για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, πιστέψαμε άλλους για να μας πουν ποιες είμαστε. Αρχίσαμε να μετράμε την ευτυχία μας με τις κατακτήσεις μας, κυνηγήσαμε το «έχειν» εις βάρος του «είναι» και μεγαλώσαμε τους εφιάλτες μας ζώντας μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο (το παρελθόν και το μέλλον) που επιβάλλει ο φόβος.
Όλη μας η εκπαίδευση και η παράδοση διδάσκουν την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση, την υποχώρηση και την ανοχή, «για το καλό των παιδιών και της οικογένειας», για την ασφάλεια και το κοινωνικό φαίνεσθαι που εξακολουθεί να ορίζει την ποιότητα της ζωής μας. Οι διδαχές που υιοθετήσαμε ασυνείδητα, εμφύτευσαν το σπόρο της ενοχής, της αμαρτίας και της κατωτερότητας. Σίγουρα δεν ξεριζώνονται αυτά με λογικές διεργασίες ή με τις όποιες εξωτερικές κατακτήσεις μας.
Οι περισσότερες γυναίκες (όπως και οι άνδρες) ψάχνουμε την ευτυχία έξω από τον εαυτό μας, πικραμένες που η ζωή «μας φέρεται σκληρά ή άδικα» για ότι προσδοκούσαμε. Γαντζωνόμαστε από τα παιδιά μας, στα οποία δεν επιτρέπουμε να μεγαλώνουν ελεύθερα και να ωριμάζουν ανεξάρτητα από μας. Στηριζόμαστε στο σύντροφο μας για την ασφάλεια, την εικόνα μας και την προσοχή που στερούμε από τον εαυτό μας. Πολλές από μας κερδίζουμε πλέον μόνες την ανεξαρτησία μας, κάτι που μας δίνει την ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης μας. Είμαστε όμως ευτυχισμένες με τις όποιες επιλογές μας; Και πώς ισορροπούμε όλους τους διαφορετικούς ρόλους, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας στην πορεία;
Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της σημερινής γυναίκας, μπροστά στην καθολική κρίση που βιώνουμε ως πολιτισμός, αρχικά εξωτερικά αλλά αναπόφευκτα και εσωτερικά, όπου βρίσκεται η αιτία της. Είναι αναγκαία η ανάδυση μιας πλήρους και ισορροπημένης προσωπικότητας που είναι συγχρόνως ισχυρή και γαλήνια σε μια νέα εποχή φωτός και ισχύος.
Θα αναλάβουν την ευθύνη αλλά και τα ινία να οδηγήσουν τους υπόλοιπους, οι γυναίκες (και οι άνδρες) που θα αναζητήσουν, θα αναγνωρίσουν και θα συνδεθούν με τη θηλυκή αρχή, τις ξεχασμένες και παρεξηγημένες λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, με το άλλο τους μισό που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά μέσα τους. Η παραμονή στο υπάρχον εγωιστικό σύστημα λειτουργίας και σκέψης, θα συνεχίσει απλά να παρέχει εσωτερική εξάντληση, έλλειψη, βία, αρρώστια και δυστυχία.
Η θηλυκή αρχή είναι η συνδημιουργός δύναμη του σύμπαντος μαζί με την αρσενική, που πρέπει να υπάρχουν και να δημιουργούν από κοινού, και όχι να ανταγωνίζονται η μια την άλλη για κυριαρχία. Βρίσκονται και οι δυο δυνάμεις μέσα μας και έχουμε υποχρέωση, για να είμαστε ολοκληρωμένα όντα, να σεβαστούμε και να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά και των δυο. Οι γυναίκες έχουμε την πρωταρχική ευθύνη, όπως έχουμε εμείς τον ρόλο της ενότητας της οικογένειας μας, όπως εμείς γεννάμε ζωή και υπομένουμε τον πόνο της γέννησης, όπως διαισθανόμαστε πρώτες τα σημεία των καιρών. Έτσι και τώρα, εξαρτάται από εμάς αν θα οδηγήσουμε αυτόν τον κόσμο στην ειρήνη, αν θα διεκδικήσουμε, με τρόπο διαφορετικό πια, την αρμονία της συνύπαρξης μέσα από το σεβασμό και την εκτίμηση του εαυτού μας.
Η θηλυκή δύναμη είναι ο δρόμος της καρδιάς (που έχει παρεξηγηθεί με τα κατώτερα ένστικτα), η σοφία της διαίσθησης, η αφοσίωση, η συμπόνια, η φροντίδα. Είναι η αγνή και θεία προσφορά της αποδοχής, της στήριξης και της ενθάρρυνσης. Είναι η ταπεινή μα και σίγουρη πίστη στον εαυτό, η απόλυτη εμπιστοσύνη στη ζωή, έξω από τα στενά πλαίσια του προγραμματισμένου φοβικού νου και τον γραμμικό χρόνο (παρελθόν και μέλλον). Είναι η ευλογημένη ύπαρξη στο Τώρα.
Η αξία μιας γυναίκας προέρχεται από τις αρχικές και έμφυτες ιδιότητες της φύσης της και είναι μέσα από αυτές που αναδύεται η γυναικεία ομορφιά και εκπέμπεται μέσα από τα χαρακτηριστικά αυτά. Δεν βρίσκεται η ομορφιά αυτή στην παράταση της νιότης, στην εξωτερική εμφάνιση (αν και η πραγματική ομορφιά πάντα φαίνεται στην όψη), στα φανταχτερά ενδύματα ή στις αντιζηλίες και τις έχθρες που επιδιώκουμε μεταξύ μας ή χειραγωγώντας άλλους.
Είναι σημαντικό, για την πραγματική γυναίκα, οι γύρω της και ιδιαίτερα οι δικοί της άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι να βάλει τον εαυτό της κέντρο της εστίας της, του κόσμου της και να φροντίσει να είναι πρώτα η ίδια πλήρης για να προσφέρει απλόχερα μέσα από την αφθονία της.
Δεν έχει σημασία ο τρόπος που θα γιορτάσουμε τη μέρα της γυναίκας. Άλλωστε, το σύστημα ορίζει «ειδικές» μέρες για να ενισχύσει την ενοχή της ανούσιας καθημερινότητας μας και να απομακρύνει την προσοχή μας από το παρόν που είναι η ουσία. Όλες περιμένουμε και θέλουμε λουλούδια, ευχές, ένα «σ΄ αγαπώ», ή «σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου». Ας αναρωτηθούμε αν το έχουμε ποτέ εκφράσει στον εαυτό μας. Τελικά, μόνο από εμάς τις ίδιες εξαρτάται να θέτουμε και να απαντάμε κάθε πρωί και κάθε βράδυ το ερώτημα: «είμαι ευτυχισμένη;» Οι άλλοι ανταποκρίνονται αβίαστα στη δική μας λάμψη και αυτό-εκτίμηση.
Σήμερα είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι από ποτέ, σε ένα κόσμο που γυναίκες λειτουργούν ως άνδρες ενώ αυτοί τις φοβούνται, τις αποφεύγουν ή τις μειώνουν όταν μπορούν. Διχασμένη η γυναίκα στους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους της, προσπαθεί να υπάρξει και να ισορροπήσει ισότιμα σε ένα κόσμο που βασίζεται στην επιβολή, στον ανταγωνισμό και στο κέρδος. Συγκρίνοντας με το παρελθόν, σίγουρα έχει διεκδικήσει και έχει κερδίσει αρκετά που παλαιότερα θα ήταν αδιανόητα. Όμως τώρα, σε αυτήν την εποχή των μεγάλων κρίσεων, των μεγάλων αλλαγών που θα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε πετύχει την ευτυχία, την ισορροπία μέσα μας, τη γαλήνη και την αρμονία στη ζωή μας.
Αναγκαστήκαμε οι γυναίκες να γνωρίσουμε την ανδρική μας φύση για να επιβιώσουμε, να κερδίσουμε το σεβασμό και την ελευθερία μας από τους άνδρες. Παίξαμε ανδρικά παιχνίδια, καλλιεργήσαμε το κέντρο της λογικής σε βάρος της διαίσθησης, επιδιώξαμε την ανεξαρτησία και την ατομικότητα στον κόσμο της επιβολής, της δύναμης, της σύγκρισης. Εμπιστευτήκαμε το σύστημα του εγώ για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, πιστέψαμε άλλους για να μας πουν ποιες είμαστε. Αρχίσαμε να μετράμε την ευτυχία μας με τις κατακτήσεις μας, κυνηγήσαμε το «έχειν» εις βάρος του «είναι» και μεγαλώσαμε τους εφιάλτες μας ζώντας μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο (το παρελθόν και το μέλλον) που επιβάλλει ο φόβος.
Όλη μας η εκπαίδευση και η παράδοση διδάσκουν την αυτοθυσία, την αυταπάρνηση, την υποχώρηση και την ανοχή, «για το καλό των παιδιών και της οικογένειας», για την ασφάλεια και το κοινωνικό φαίνεσθαι που εξακολουθεί να ορίζει την ποιότητα της ζωής μας. Οι διδαχές που υιοθετήσαμε ασυνείδητα, εμφύτευσαν το σπόρο της ενοχής, της αμαρτίας και της κατωτερότητας. Σίγουρα δεν ξεριζώνονται αυτά με λογικές διεργασίες ή με τις όποιες εξωτερικές κατακτήσεις μας.
Οι περισσότερες γυναίκες (όπως και οι άνδρες) ψάχνουμε την ευτυχία έξω από τον εαυτό μας, πικραμένες που η ζωή «μας φέρεται σκληρά ή άδικα» για ότι προσδοκούσαμε. Γαντζωνόμαστε από τα παιδιά μας, στα οποία δεν επιτρέπουμε να μεγαλώνουν ελεύθερα και να ωριμάζουν ανεξάρτητα από μας. Στηριζόμαστε στο σύντροφο μας για την ασφάλεια, την εικόνα μας και την προσοχή που στερούμε από τον εαυτό μας. Πολλές από μας κερδίζουμε πλέον μόνες την ανεξαρτησία μας, κάτι που μας δίνει την ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης μας. Είμαστε όμως ευτυχισμένες με τις όποιες επιλογές μας; Και πώς ισορροπούμε όλους τους διαφορετικούς ρόλους, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας στην πορεία;
Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της σημερινής γυναίκας, μπροστά στην καθολική κρίση που βιώνουμε ως πολιτισμός, αρχικά εξωτερικά αλλά αναπόφευκτα και εσωτερικά, όπου βρίσκεται η αιτία της. Είναι αναγκαία η ανάδυση μιας πλήρους και ισορροπημένης προσωπικότητας που είναι συγχρόνως ισχυρή και γαλήνια σε μια νέα εποχή φωτός και ισχύος.
Θα αναλάβουν την ευθύνη αλλά και τα ινία να οδηγήσουν τους υπόλοιπους, οι γυναίκες (και οι άνδρες) που θα αναζητήσουν, θα αναγνωρίσουν και θα συνδεθούν με τη θηλυκή αρχή, τις ξεχασμένες και παρεξηγημένες λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, με το άλλο τους μισό που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά μέσα τους. Η παραμονή στο υπάρχον εγωιστικό σύστημα λειτουργίας και σκέψης, θα συνεχίσει απλά να παρέχει εσωτερική εξάντληση, έλλειψη, βία, αρρώστια και δυστυχία.
Η θηλυκή αρχή είναι η συνδημιουργός δύναμη του σύμπαντος μαζί με την αρσενική, που πρέπει να υπάρχουν και να δημιουργούν από κοινού, και όχι να ανταγωνίζονται η μια την άλλη για κυριαρχία. Βρίσκονται και οι δυο δυνάμεις μέσα μας και έχουμε υποχρέωση, για να είμαστε ολοκληρωμένα όντα, να σεβαστούμε και να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά και των δυο. Οι γυναίκες έχουμε την πρωταρχική ευθύνη, όπως έχουμε εμείς τον ρόλο της ενότητας της οικογένειας μας, όπως εμείς γεννάμε ζωή και υπομένουμε τον πόνο της γέννησης, όπως διαισθανόμαστε πρώτες τα σημεία των καιρών. Έτσι και τώρα, εξαρτάται από εμάς αν θα οδηγήσουμε αυτόν τον κόσμο στην ειρήνη, αν θα διεκδικήσουμε, με τρόπο διαφορετικό πια, την αρμονία της συνύπαρξης μέσα από το σεβασμό και την εκτίμηση του εαυτού μας.
Η θηλυκή δύναμη είναι ο δρόμος της καρδιάς (που έχει παρεξηγηθεί με τα κατώτερα ένστικτα), η σοφία της διαίσθησης, η αφοσίωση, η συμπόνια, η φροντίδα. Είναι η αγνή και θεία προσφορά της αποδοχής, της στήριξης και της ενθάρρυνσης. Είναι η ταπεινή μα και σίγουρη πίστη στον εαυτό, η απόλυτη εμπιστοσύνη στη ζωή, έξω από τα στενά πλαίσια του προγραμματισμένου φοβικού νου και τον γραμμικό χρόνο (παρελθόν και μέλλον). Είναι η ευλογημένη ύπαρξη στο Τώρα.
Η αξία μιας γυναίκας προέρχεται από τις αρχικές και έμφυτες ιδιότητες της φύσης της και είναι μέσα από αυτές που αναδύεται η γυναικεία ομορφιά και εκπέμπεται μέσα από τα χαρακτηριστικά αυτά. Δεν βρίσκεται η ομορφιά αυτή στην παράταση της νιότης, στην εξωτερική εμφάνιση (αν και η πραγματική ομορφιά πάντα φαίνεται στην όψη), στα φανταχτερά ενδύματα ή στις αντιζηλίες και τις έχθρες που επιδιώκουμε μεταξύ μας ή χειραγωγώντας άλλους.
Είναι σημαντικό, για την πραγματική γυναίκα, οι γύρω της και ιδιαίτερα οι δικοί της άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι να βάλει τον εαυτό της κέντρο της εστίας της, του κόσμου της και να φροντίσει να είναι πρώτα η ίδια πλήρης για να προσφέρει απλόχερα μέσα από την αφθονία της.
Δεν έχει σημασία ο τρόπος που θα γιορτάσουμε τη μέρα της γυναίκας. Άλλωστε, το σύστημα ορίζει «ειδικές» μέρες για να ενισχύσει την ενοχή της ανούσιας καθημερινότητας μας και να απομακρύνει την προσοχή μας από το παρόν που είναι η ουσία. Όλες περιμένουμε και θέλουμε λουλούδια, ευχές, ένα «σ΄ αγαπώ», ή «σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου». Ας αναρωτηθούμε αν το έχουμε ποτέ εκφράσει στον εαυτό μας. Τελικά, μόνο από εμάς τις ίδιες εξαρτάται να θέτουμε και να απαντάμε κάθε πρωί και κάθε βράδυ το ερώτημα: «είμαι ευτυχισμένη;» Οι άλλοι ανταποκρίνονται αβίαστα στη δική μας λάμψη και αυτό-εκτίμηση.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.