ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ'' Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - Γ΄ Μέρος

                                

“Όταν μπορείς να βλέπεις

Κάτω από τα εξωτερικά φαινόμενα

Τις αιτίες που γεννούν όλα τα αποτελέσματα,

Όταν μπορείς να νιώθεις στη θέρμη του ηλιακού φωτός

Την Αγάπη του Θεού που περιβάλλει τη γη,

Τότε μάθε ότι είσαι μυημένος στα Μυστήρια

Που ο σοφός άνθρωπος πάντα θεωρούσε μεγάλης αξίας.”

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Οι Μυήσεις του Ιησού

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

3

Πάντοτε υπήρχαν ναοί και μυστήρια και ιεροί τόποι όπου ο αληθινός ζηλωτής μπορούσε να βρει ό,τι ζητούσε και τις αναγκαίες οδηγίες για το δρόμο που έπρεπε να βαδίσει. Ο αρχαίος προφήτης έλεγε:

               

“…εκεί έσται οδός καθαρά και οδός αγία κληθήσεται και ου μη παρέλθη εκεί ακάθαρτος, ουδέ έσται εκεί οδός ακάθαρτος· οι δε διεσπαρμένοι πορεύσονται επ’ αυτής και ου μη πλανηθώσι.”

Είναι ο δρόμος που οδηγεί από εκείνο που βρίσκεται έξω σε εκείνο που ενοικεί εντός. Αποκαλύπτει βήμα προς βήμα την κρυμμένη ζωή που κάθε μορφή και σύμβολο καλύπτει και κρύβει. Αναθέτει στο ζηλωτή ορισμένα έργα που οδηγούν στην κατανόηση και παράγει περιεκτικότητα και σοφία που ικανοποιεί τη βαθιά του αίσθηση ανάγκης. Περνά από το στάδιο της αναζήτησης σ’ εκείνο που οι Θιβετανοί ονομάζουν “άμεση γνώση”. Πάνω σ’ αυτή την ατραπό το όραμα κι η ελπίδα δίνουν θέση στην αντίληψη. Υφίσταται τη μια μύηση μετά την άλλη και καθεμιά οδηγεί το μυημένο πλησιέστερα στο στόχο της πλήρους ενότητας. Εκείνοι που στο παρελθόν εργάσθηκαν έτσι, βασανίσθηκαν και πέτυχαν, αποτελούν μια μακρά αλυσίδα που εκτείνεται από το απώτατο παρελθόν μέχρι σήμερα, γιατί οι μυημένοι είναι ακόμη μαζί μας κι η θύρα στέκει ακόμη ορθάνοιχτη. Με τη μεσολάβηση αυτής της ιεραρχίας της επίτευξης οι άνθρωποι ανυψώνονται βήμα προς βήμα στη μακρά κλίμακα που φθάνει από τη γη στον ουρανό, για να σταθούν τελικά ενώπιον του Μυσταγωγού και στην υψηλή αυτή στιγμή να βρούν ότι είναι ο ίδιος ο Χριστός που τους χαιρετίζει – ο οικείος Φίλος ο Οποίος αφού τους προετοίμασε με το παράδειγμα και τη διδασκαλία, τους υποδέχεται τώρα στην παρουσία του Θεού. Αυτή ήταν πάντα η εμπειρία, η ομοιόμορφη εμπειρία ανά τους αιώνες όλων των ερευνητών. Εξεγειρόμενοι στην Ανατολή για τον τροχό της επαναγέννησης με τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη οδύνη και πόνο, ή εξεγειρόμενοι στη Δύση για την προφανή τερατώδη αδικία μιας θλιβερής ζωής στην οποία υποβάλλεται ο Χριστιανός, οι άνθρωποι στράφηκαν μέσα τους για να βρουν το φως, την ειρήνη και τη λύτρωση που τόσο έντονα επιθυμούσαν.

                                

Ο Χριστός μας δίνει μια συγκεκριμένη εικόνα της όλης διαδικασίας με την ιστορία της ζωής Του που δομήθηκε γύρω από τις κύριες αυτές μυήσεις που είναι η παγκόσμια κληρονομιά μας και η ένδοξη (και για πολλούς) άμεση ευκαιρία. Αυτές είναι :

1.            Η Γέννηση στη Βηθλεέμ στην οποία ο Χριστός κάλεσε το Νικόδημο λέγοντας: “Εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού”.

2.            Η Βάπτιση στον Ιορδάνη. Είναι η βάπτιση στην οποία αναφέρθηκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής λέγοντάς μας ότι ο Χριστός “βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω και πυρί”.

3.            Η Μεταμόρφωση. Εδώ καταδεικνύεται για πρώτη φορά η τελειότητα κι εδώ η θεία δυνατότητα μιας τέτοιας τελειότητας αποδεικνύεται στους μαθητές. Η εντολή απευθύνεται σε μας, “Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν”.

4.            Η Σταύρωση. Ονομάζεται στην Ανατολή η Μεγάλη Απάρνηση, με το μάθημά της της θυσίας και της κλήσης στο θάνατο της κατώτερης φύσης. Αυτό ήταν το μάθημα που γνώριζε ο Απ. Παύλος κι ο στόχος για τον οποίο αγωνιζόταν. “Καθ’ ημέραν αποθνήσκω”, έλεγε, γιατί μόνο με την πρακτική του καθημερινού θανάτου που υφιστάμεθα, μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί με εγκαρτέρηση ο τελικός Θάνατος.

5.            Η Ανάσταση και η Ανάληψη, ο τελικός θρίαμβος που επιτρέπει στο μυημένο να ψάλει και να μάθει την έννοια των λόγων: “Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος;”

Αυτά είναι τα πέντε μεγάλα δραματικά συμβάντα των μυστηρίων. Αυτές είναι οι μυήσεις δια των οποίων όλοι οι άνθρωποι πρέπει κάποια μέρα να περάσουν. Η ανθρωπότητα στέκει σήμερα στην ατραπό της δοκιμασίας. Η οδός της εξάγνισης διανύεται από τις μάζες και είμαστε σε διαδικασία κάθαρσης απ’ το κακό και τον υλισμό. Όταν συμπληρωθεί αυτή η διαδικασία, πολλοί θα βρεθούν έτοιμοι να προετοιμασθούν για την πρώτη μύηση και να υποστούν τη νέα Γέννηση. Οι μαθητές του κόσμου πρoετοιμάζονται για τη δεύτερη μύηση, τη Βάπτιση και γι’ αυτή πρέπει να έλθει η κάθαρση της συναισθηματικής επιθυμητικής φύσης και η αφιέρωση της επιθυμητικής φύσης στη ζωή της ψυχής. Οι μυημένοι του κόσμου αντιμετωπίζουν τη μύηση της Μεταμόρφωσης. Ο έλεγχος του νου κι ο ορθός προσανατολισμός στην ψυχή, με πλήρη μετουσίωση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας, βρίσκεται μπροστά τους.

                                 

Πολλές ανοησίες λέγονται αυτές τις μέρες για τη μύηση και ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι μυημένοι. Αποτυγχάνουν να θυμηθούν ότι κανένας μυημένος δεν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ούτε μιλά για τον εαυτό του. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι μυημένοι, κάνοντας έτσι ακυρώνουν τον ισχυρισμό τους. Οι μαθητές και οι μυημένοι διδάσκονται να είναι περιεκτικοί στις σκέψεις τους και μη-χωριστικοί στις στάσεις τους. Ποτέ δε διαχωρίζονται από την υπόλοιπη ανθρωπότητα βεβαιώνοντας τη θέση τους και τοποθετούμενοι έτσι αυτόματα πάνω σε βάθρο. Ούτε είναι οι απαιτήσεις, όπως αναφέρεται σε πολλά βιβλία εσωτερισμού, τόσο απλές όσο φαίνονται να είναι. Διαβάζοντας κανείς κάποια απ’ αυτά, θα νόμιζε ότι εφόσον ο ζηλωτής πέτυχε κάποιο μέτρο ανοχής, καλοσύνης, αφοσίωσης, συμπάθειας, ιδεαλισμού, υπομονής και καρτερίας εκπλήρωσε τις κύριες απαιτήσεις. Είναι πράγματι τα πρωταρχικά ουσιώδη, αλλά στις ποιότητες αυτές πρέπει να προστεθεί μια νοήμων κατανόηση και μια νοητική ανέλιξη που θα οδηγήσει σε υγιή και νοήμονα συνεργασία με τα σχέδια για την ανθρωπότητα. Απαιτείται η ισορροπία κεφαλής και καρδιάς και η διανόηση πρέπει να βρει το συμπλήρωμά της και την έκφρασή της δια της αγάπης. Αυτό απαιτεί μια πολύ προσεκτική επαναδιακήρυξη. Η αγάπη, το αίσθημα και η αφοσίωση συγχέονται συχνά μεταξύ τους. Η αγνή αγάπη είναι ιδιότητα της ψυχής και είναι παμπεριεκτική και στην αγνή αγάπη συνίσταται η σχέση μας με το Θεό και μεταξύ μας. “Γιατί η αγάπη του Θεού είναι πλατύτερη από τα μέτρα του ανθρώπινου νου και η καρδιά του Αιώνιου είναι θαυμαστά καλή” – έτσι λέει ο αρχαίος ύμνος κι έτσι εκφράζεται αυτή η αγάπη που είναι ιδιότητα της Θεότητας κι επίσης μια κρυμμένη ιδιότητα κάθε υιού του Θεού. Το αίσθημα είναι συγκίνηση και ασταθές· η αφοσίωση μπορεί να είναι φανατική και σκληρή· αλλά η αγάπη σμίγει και συγχωνεύει, κατανοεί κι ερμηνεύει και συνθέτει όλες τις μορφές κι όλες τις εκφράσεις, όλες τις αιτίες κι όλες τις φυλές σε μια φλογερή καρδιά αγάπης που δε γνωρίζει χωριστικότητα, ούτε διαίρεση και δυσαρμονία. Η πραγμάτωση της θείας αυτής έκφρασης στην καθημερινή μας ζωή απαιτεί το ανώτατο που βρίσκεται μέσα μας. Το να είναι κανείς μυημένος χρειάζεται κάθε δύναμη κάθε όψης της φύσης του. Δεν είναι εύκολο έργο. Το να αντιμετωπίσει κανείς τις αναπόφευκτες δοκιμασίες τις οποίες θα συναντήσει σίγουρα καθώς βαδίζει την ατραπό που διάνυσε ο Χριστός, χρειάζεται ένα σπάνιο είδος θάρρους. Το να συνεργάζεται κανείς φρόνιμα και συνετά με το Σχέδιο του Θεού και να συγχωνεύει τη θέλησή του με τη θεία Θέληση πρέπει να καλεί σε δράση όχι μόνο τη βαθύτατη αγάπη στην καρδιά του, αλλά και τις οξύτερες αποφάσεις του νου.

Η μύηση μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα μεγάλο πείραμα. Υπήρξε ίσως μια εποχή, όταν θεσπίσθηκε αυτή η διαδικασία ανέλιξης, στην οποία έγινε δυνατό να διαδραματισθούν στη γη ορισμένες εσώτερες διαδικασίες γνωστές εκείνη την εποχή μόνο σε λίγους. Τότε εκείνο που ήταν μέσα μπόρεσε να τεθεί σε συμβολική μορφή για τη διδασκαλία των “μικρών” και μπόρεσε αργότερα να επιτελεσθεί δημόσια και να εκφρασθεί για μας στη γη από τον Υιό του Θεού, τον Χριστό. Η μύηση είναι μια ζωντανή διαδικασία και μέσω αυτής της διαδικασίας όλοι όσοι πειθαρχούν κατάλληλα και συναινούν εκούσια μπορούν να περάσουν, εξεταζόμενοι και βοηθούμενοι απ’ αυτή την ομάδα μυημένων και γιγνωσκόντων που είναι οι οδηγοί της φυλής και μας είναι γνωστοί με πολλά ονόματα στα διάφορα μέρη του κόσμου και στις διάφορες εποχές. Στη Δύση αποκαλούνται ο Χριστός και η Εκκλησία Του, οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί της Ανθρωπότητας. Η μύηση είναι λοιπόν μια πραγματικότητα κι όχι ένα ωραίο και μάλλον εύκολα εφικτό όραμα, όπως τόσα πολλά αποκρυφιστικά κι εσωτερικά βιβλία φαίνεται να διατείνονται. Η μύηση δεν είναι μια διαδικασία που υφίσταται ο άνθρωπος όταν συμμετέχει σε κάποιες οργανώσεις και η οποία μπορεί να κατανοηθεί μόνο με τη συμμετοχή σε τέτοιες ομάδες. Δεν έχει να κάνει με εταιρείες, εσωτερικές σχολές και οργανώσεις. Ό,τι μπορούν να κάνουν είναι να διδάξουν στο ζηλωτή ορισμένους πολύ γνωστούς και βασικούς “κανόνες του δρόμου” κι έπειτα να τον αφήσουν να κατανοήσει ή όχι, όσο του επιτρέπει η ετοιμότητα και η ανάπτυξή του και να διέλθει απ’ την πύλη, όσο το επιτρέπει ο εξοπλισμός και το πεπρωμένο του. Οι Δάσκαλοι της φυλής κι ο Χριστός που είναι “Διδάσκαλος όλων των Διδασκάλων και Δάσκαλος αγγέλων και ανθρώπων”, δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτές τις οργανώσεις περισσότερο από κάθε κίνηση στον κόσμο σήμερα, που φέρνει στους ανθρώπους φώτιση κι αλήθεια. Οι μυημένοι του κόσμου βρίσκονται σε κάθε έθνος, σε κάθε εκκλησία και σε κάθε ομάδα όπου εργάζονται άνθρωποι καλής θέλησης κι όπου παρέχεται παγκόσμια υπηρεσία. Οι σύγχρονοι λεγόμενοι εσωτερικοί όμιλοι δεν είναι θεματοφύλακες της διδασκαλίας της μύησης, ούτε είναι προνόμιο τους να πρoετοιμάσουν τον άνθρωπο γι’ αυτή την ανέλιξη. Οι άριστοι απ’ αυτούς μπορούν να πρoετοιμάσουν τους ανθρώπους μόνο για εκείνο το στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας που καλείται “μαθητεία”. Ο λόγος που δυστυχώς συμβαίνει αυτό και η μύηση φαίνεται τόσο μακρινή για τα μέλη των περισσότερων ομίλων που διατείνονται ότι γνωρίζουν τις μυητικές διαδικασίες, είναι γιατί δεν έδωσαν την αναγκαία έμφαση στη νοητική φώτιση που κατ’ ανάγκη φωτίζει το δρόμο προς την Πύλη που οδηγεί στο “Μυστικό Τόπο του Υψίστου”. Τόνισαν την προσωπική αφοσίωση στους Διδασκάλους της Σοφίας και στους αρχηγούς των οργανώσεών τους· τόνισαν την υποταγή στην αυταρχική διδασκαλία και τους κανόνες της ζωής και δεν τόνισαν κυρίως την υποταγή στην ήρεμη μικρή φωνή της ψυχής. Ο δρόμος προς τον τόπο της μύησης και προς το Κέντρο όπου βρίσκεται ο Χριστός είναι ο δρόμος της ψυχής, ο μοναχικός δρόμος της αυτοανέλιξης, της αυταπάρνησης και της αυτοπειθαρχίας. Είναι ο δρόμος της νοητικής φώτισης και της ενορατικής αντίληψης.

                                   

Μύηση είναι η αποκάλυψη της αγάπης, της δεύτερης μεγάλης όψης της θειότητας που εκφράζεται με σοφία. Η έκφραση αυτή βρίσκει την πληρότητά της στη ζωή του Χριστού. Μας αποκάλυψε τη φύση της ουσιαστικής αγάπης κι έπειτα μας είπε να αγαπούμε. Μας έδειξε τι είναι η θειότητα κι έπειτα μας είπε να ζούμε θεία. Στην Καινή Διαθήκη η ανελισσόμενη αυτή ζωή της βίωσης της θείας αγάπης διατηρείται μπροστά μας με τρεις τρόπους που καθένας είναι προοδευτικός στον ορισμό του της εμπειρίας και καθένας μας δίνει τη συνέχεια της αποκάλυψης του Χριστού στην ανθρώπινη καρδιά. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η φράση: “Ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”. Είναι το στάδιο που προηγείται κι ακολουθεί αμέσως τη νέα γέννηση, τη Γέννηση στη Βηθλεέμ. Είναι το στάδιο προς το οποίο εργάζονται αργά αλλά σταθερά οι μάζες των ανθρώπων και είναι ο άμεσος στόχος για πολλούς απ’ τους ζηλωτές στον κόσμο σήμερα. Δεύτερο, υπάρχει το στάδιο που καλείται εκείνο του πλήρως αναπτυγμένου εν Χριστώ ανθρώπου, που δείχνει μια αυξημένη εμπειρία της θείας ζωής και μια βαθύτερη ανέλιξη της Χριστικής συνείδησης στο ανθρώπινο ον. Σ’ αυτό προσανατολίζονται τώρα οι μαθητές του κόσμου. Υπάρχει έπειτα το στάδιο της επίτευξης που αναφέρεται απ’ τον Απ. Παύλο με τους ακόλουθους όρους: “Μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού”.

Η μύηση είναι συνεπώς μια διαβαθμισμένη κι αντιληπτή σειρά διευρύνσεων της συνείδησης, μια σταθερά αυξανόμενη επίγνωση της θειότητας και όλων των συνεπειών της. Πολλοί λεγόμενοι μυημένοι πιστεύουν σήμερα ότι έφτασαν στην κατάσταση αυτή επειδή κάποιος αποκρυφιστής αρχηγός ή ψυχικός διορατικός τους είπε ότι είναι έτσι· όμως μέσα τους δε γνωρίζουν τίποτε για τη διαδικασία με την οποία μπορούν να περάσουν (όπως διδάσκει ο Τεκτονισμός) από τη μυστηριώδη εκείνη θύρα μεταξύ των δύο μεγάλων στηλών, στην έρευνά τους για το φως· δεν έχουν συνειδητή γνώση του αυτοεγκαινιαζόμενου εκείνου προγράμματος που πρέπει να ακολουθήσουν με πλήρη εγρήγορση συνείδησης, που είναι ταυτόχρονα αντιληπτό απ’ την ενοικούσα θεία ψυχή, το νου και τον εγκέφαλο του ανθρώπου στη φυσική ζωή. Αυτές οι διευρύνσεις της συνείδησης αποκαλύπτουν προοδευτικά στον άνθρωπο την ποιότητα της ανώτερης και της κατώτερης φύσης του· είναι αυτή η αντίληψη που σημαδεύει τον Απ. Παύλο σαν έναν από τους πρώτους μυημένους που πέτυχαν αυτή την κατάσταση κατά τη Χριστιανική διδασκαλία. Διαβάστε τι λέει γι’ αυτή την αποκάλυψη της δυαδικότητάς του:

“Οίδα γαρ ότι ουκ οικεί εν εμοί, τουτ’ έστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν· το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω·

ου γαρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσω·

συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον,

βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου.

Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;

Ευχαριστώ τω Θεώ δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.”

                                       

Μόνο με την αποκάλυψη του Χριστού μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να γίνει αυτή η ενοποίηση. Μόνο με τη νέα γέννηση, τη βάπτιση του πνεύματος και του πυρός και τη μεταμόρφωση της φύσης μπορεί να βρεθεί η λύτρωση, μπορεί να επιτευχθεί η ενότητα με το Θεό. Μόνο με τη θυσία της ανθρωπότητας, που είναι η ουσία της σταύρωσης, μπορεί να επιτευχθεί η ανάσταση.

Ό,τι αληθεύει για το άτομο, αληθεύει τελικά για όλη την ανθρώπινη οικογένεια. Το σχέδιο για την ανθρωπότητα αφορά τη συνειδητή ανέλιξη του ανθρώπου. Καθώς το ανθρώπινο γένος αυξάνει σε σοφία και γνώση και καθώς οι πολιτισμοί έρχονται και φεύγουν, φέρνοντας καθένας το αναγκαίο του μάθημα και το υψηλό του σημείο επίτευξης, οι άνθρωποι σαν ομάδα πλησιάζουν την πύλη που οδηγεί στη ζωή. Κάθε σύγχρονη ανακάλυψη, κάθε ψυχολογική μελέτη και γνώση, κάθε ομαδική δραστηριότητα και κάθε επιστημονική επίτευξη καθώς και κάθε πραγματική απόκρυφη γνώση έχει πνευματική φύση και συμβάλλει σ’ εκείνη τη διεύρυνση της συνείδησης που θα καταστήσει το ανθρώπινο γένος το Μεγάλο Μυημένο. Μόλις τα ανθρώπινα όντα συλλάβουν σε πλατιά σύνθεση την ανάγκη της σαφέστερης εισόδου στον κόσμο της αληθινής έννοιας και αξίας, θα δούμε τα μυστήρια ν’ αναγνωρίζονται παγκόσμια. Θα ιδωθούν οι νέες αξίες και οι νέες τεχνικές και μέθοδοι ζωής θ’ αναπτυχθούν σαν αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης. Υπάρχουν σημάδια ότι αυτό ήδη συμβαίνει, ότι η καταστροφή που βαίνει γύρω μας και η κατάρρευση των αρχαίων θεσμών – πολιτικών, θρησκευτικών και κοινωνικών – δεν είναι παρά προπαρασκευή γι’ αυτό το εγχείρημα. Βρισκόμαστε στο δρόμο για “εκείνο που είναι μέσα” και πολλές φωνές σήμερα το διακηρύσσουν.

Βρισκόμαστε σ’ εκείνη τη μεταβατική ατραπό (μπορούμε άραγε να την ονομάσουμε Ατραπό της Μαθητείας;) που θα μας οδηγήσει σε μια νέα διάσταση, στον εσώτερο κόσμο του αληθινού γεγονότος και της ορθής ενέργειας. Είναι ένας κόσμος στον οποίο μόνο το πνευματικό σώμα μπορεί να λειτουργεί και μόνο ο οφθαλμός του πνεύματος μπορεί να βλέπει. Δεν μπορεί να νοηθεί από εκείνους των οποίων η εσώτερη αντίληψη δεν αφυπνίσθηκε και των οποίων η ενόραση υπνώττει. Όταν αρχίζει να οργανώνεται και ν’ αναπτύσσεται το πνευματικό σώμα κι όταν ο οφθαλμός της σοφίας ανοίγει βραδέως κι εξασκείται να βλέπει αληθινά, τότε θα εμφανισθούν οι ενδείξεις ότι ο Χριστός που λανθάνει σε κάθε υιό του Θεού, αρχίζει να ελέγχει και να οδηγεί τον άνθρωπο στον κόσμο της πνευματικής ύπαρξης, της αληθινής έννοιας και των ουσιαστικών αξιών. Ο κόσμος αυτός είναι το βασίλειο του Θεού, ο κόσμος των ψυχών και – όταν εκδηλωθεί – είναι εκείνη η έκφραση της θείας ζωής που μπορούμε να ονομάσουμε πέμπτο βασίλειο της φύσης. Αλλά δεν μπορεί ακόμη να νοηθεί γενικά. Μόνο με τη διαδικασία της μύησης ο κόσμος αυτός αποκαλύπτεται.

Προτού δοθεί η μύηση, η σημασία των παραπάνω ιδεών πρέπει να συλληφθεί και κατ’ ανάγκη προϋποτίθενται ορισμένες μεγάλες αναπτύξεις. Οι απαιτήσεις αυτές μπορεί να ιδωθεί ότι πραγματώνονται σήμερα στη ζωή κάθε μαθητή κι εκείνοι που έχουν μάτια για να βλέπουν, μπορούν να δουν ότι επέρχονται δραστικές αλλαγές στη φυλή.

Η έφεση είναι μια βασική απαίτηση για το άτομο και για τη φυλή. Σήμερα η ανθρωπότητα ανατείνει σε μεγάλα ύψη κι αυτή η έφεση ευθύνεται για τα μεγάλα εθνικά κινήματα που βλέπουμε σε πολλές χώρες. Συγχρόνως οι μαθητές ατομικά αγωνίζονται εκ νέου για φώτιση, παροτρυνόμενοι από τον πόθο τους ν’ αντιμετωπίσουν την παγκόσμια ανάγκη. Η πνευματική ιδιοτέλεια που ήταν χαρακτηριστικό των ζηλωτών του παρελθόντος, πρέπει να υπερπηδηθεί και να μετουσιωθεί σε αγάπη του ανθρώπου και συμμετοχή στην “κοινωνίαν των παθημάτων του Χριστού”. Ο εαυτός πρέπει να χαθεί στη θέα της υπηρεσίας. Η υπηρεσία αποβαίνει γοργά ο βασικός τόνος της εποχής κι ένα απ’ τα κίνητρα της φυλετικής προσπάθειας. Η αντιμετώπιση της καταστροφής και οι οδυνηρές εμπειρίες είναι πάντοτε ο κλήρος του μαθητή ατομικά. Γίνεται προφανές ότι ο παγκόσμιος μαθητής, η ίδια η ανθρωπότητα, κρίνεται πλέον άξια μιας τέτοιας δοκιμασίας. Αυτή η παγκοσμιότητα της δυσκολίας σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής χωρίς να εξαιρείται καμιά ομάδα, δείχνει ότι το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο πρoετοιμάζεται για μύηση. Σε ό,τι συμβαίνει σήμερα υπόκειται ένας σκοπός. Οι ωδίνες της γέννησης του Χριστού μέσα στη φυλή άρχισαν κι ο Χριστός θα γεννηθεί στον “Οίκο του Άρτου” (που σημαίνει η λέξη “Βηθλεέμ”). Οι επιπτώσεις του τωρινού παγκόσμιου πόνου και οδύνης είναι πολύ προφανείς για να χρειάζονται περαιτέρω εξήγηση. Ένας σκοπός υπόκειται σ’ όλες τις παγκόσμιες υποθέσεις αυτή την εποχή και υπάρχει ανταμοιβή στο τέλος του δρόμου. Κάποια μέρα, γρηγορότερα ίσως απ’ ό,τι πολλοί νομίζουν, οι πύλες της μύησης θ’ ανοίξουν διάπλατα στο δεινοπαθούντα παγκόσμιο μαθητή (όπως πάντα στο παρελθόν άνοιγαν στα άτομα) κι η ανθρωπότητα θα μπει σ’ ένα νέο Βασίλειο και θα σταθεί μπροστά στη μυστηριώδη Παρουσία της Οποίας το φως κι η σοφία έλαμψε στον κόσμο μέσω του Προσώπου του Χριστού και της Οποίας η φωνή ακούστηκε σε καθεμιά από τις πέντε κρίσεις από τις οποίες πέρασε ο Χριστός. Τότε το ανθρώπινο γένος θα μπει στον κόσμο των αιτίων και της γνώσης. Θα κατοικήσουμε στον εσώτερο κόσμο της πραγματικότητας κι η εξωτερική εμφάνιση της φυσικής ζωής θα είναι γνωστή μόνο σαν σύμβολο των εσώτερων συνθηκών και γεγονότων. Τότε θ’ αρχίσουμε να εργαζόμαστε και να ζούμε σαν εκείνους που είναι μυημένοι στα μυστήρια κι η ζωή μας θα ρυθμίζεται από το βασίλειο της πραγματικότητας όπου ο Χριστός και οι Μαθητές Του όλων των εποχών (η αόρατη Εκκλησία) οδηγούν κι ελέγχουν τις ανθρώπινες υποθέσεις.

Ο στόχος που έχουν υπόψη Τους κι ο σκοπός για τον οποίο εργάζονται, συνοψίζονται για μας σ’ ένα σχόλιο από μια αρχαία Θιβετανική γραφή. Τα λόγια της έχουν ως εξής:

“Όλη η ομορφιά, όλη η καλοσύνη, όλα όσα συντελούν στο ξερίζωμα της θλίψης και της άγνοιας πάνω στη γη, πρέπει να αφιερωθούν στη Μεγάλη Επίτευξη. Τότε, όταν οι Κύριοι της Συμπόνιας θα έχουν εκπολιτίσει πνευματικά τη Γη και θα την έχουν κάνει Παράδεισο, θ’ αποκαλυφθεί στους Προσκυνητές η Ατέλειωτη Ατραπός που φθάνει μέχρι την καρδιά του σύμπαντος. Ο άνθρωπος, τότε όχι πια άνθρωπος, θα υπερβεί τη Φύση κι απρόσωπα αλλά συνειδητά, ενοποιημένος μ’ όλους τους Φωτισμένους, θα βοηθήσει στην εκπλήρωση του Νόμου της Ανώτερης Εξέλιξης, του οποίου η Νιρβάνα είναι μόνο η αρχή.”

Αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτός είναι ο ένδοξος αντικειμενικός μας σκοπός. Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε σ’ αυτή την επίτευξη; Ποιο είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε; Με τα λόγια ενός άγνωστου ποιητή:

“Όταν μπορείς να βλέπεις

Κάτω από τα εξωτερικά φαινόμενα

Τις αιτίες που γεννούν όλα τα αποτελέσματα,

Όταν μπορείς να νιώθεις στη θέρμη του ηλιακού φωτός

Την Αγάπη του Θεού που περιβάλλει τη γη,

Τότε μάθε ότι είσαι μυημένος στα Μυστήρια

Που ο σοφός άνθρωπος πάντα θεωρούσε μεγάλης αξίας.”

Απόσπασμα από το βιβλίο

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Οι Μυήσεις του Ιησού

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

Δείτε επίσης

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ'' Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - Α΄ Μέρος

Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.com/search/label/BIB%CE%9B%CE%99%CE%9F#ixzz2FRih1cCi

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ'' Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - B΄ Μέρος

Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.com/2012/12/b.html#ixzz2FXbUrRJ6

Εκδόσεις Κέδρος

Αλέκος Χρυσόπουλος
http://www.kedros.gr
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ