Η Υψηλότερη Αρχή Είναι η Επίτευξη της Προσωπικής Ευτυχίας

Μοναδική υποχρέωση που έχει κάποιος είναι να φροντίσει για τη δική του ευημερία,
έτσι αν κάτι δεν προάγει τη δική μου ευημερία, τότε δεν έχω καθήκον να το κάνω.

Η αγάπη όσο και η φιλία είναι καταστάσεις που υποκινούνται από εγωιστικά κίνητρα.. μπορείς να είσαι φίλος μου και να σε αγαπάω μόνο επειδή ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ … Μπορώ να αγαπάω όλη την ανθρωπότητα ΜΟΝΟ επειδή δεν με ενδιαφέρει αν «αύριο το πρωί πάψει να υπάρχει». Μπορώ να είμαι φίλη σου και να σου δώσω «τον ένα από τους δύο χιτώνες μου» ΜΟΝΟ αν δεν με ενδιαφέρεις καθόλου. Ο άνθρωπος δρα με αγάπη και χωρίς ΕΓΩ, ΜΟΝΟ όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον, διαφορετικά απλώς προβάλλει το ΕΓΩ του και ζητάει και χειροκρότημα γι αυτό…

Όσο δύσκολο και να είναι να το δεχθούμε τόσο η αγάπη όσο και η φιλία είναι καταστάσεις που υποκινούνται από εγωιστικά κίνητρα. Η ηθική πρέπει να βασίζεται σε λογικά ιεραρχημένες αξίες και συγκεκριμένα “πάντα να ενεργεί κάποιος σύμφωνα με αυτή την ιεραρχία των αξιών του”.  Αυτό προϋποθέτει μία κοινωνία που έχει συμφωνήσει στα βασικά τι περιέχουν αυτές οι αξίες, πράγμα άγνωστο σήμερα.

Το σημείο από όπου πρέπει να ξεκινήσει κάποιος είναι με το τι εννοεί σχετικά με την λέξη «θυσία». Αν το δεν το καταλάβει–έστω και αν διαφωνήσει–δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Και θυσία σημαίνει να παραιτείται κάποιος από μία μεγάλη αξία για χάρη μίας μικρότερης. Έτσι αν πραγματικά αγαπάω την ελευθερία περισσότερο από όσο τη δική μου άνεση, τότε το να παραιτούμαι από τις ανέσεις μου για την ελευθερία, δεν είναι μία θυσία.

Η υψηλότερη ηθική αρχή είναι η επίτευξη της προσωπικής ευτυχίας. Ο καλός εννοούμενος εγωισμός ( ο ηθικός εγωισμός) σε συνδυασμό με το  ότι ο άνθρωπος για την επιβίωσή του, πρέπει να ακολουθεί μία σειρά ιεραρχημένων αξιών και αρετών όπως η δικαιοσύνη, ο ορθολογισμός, η παραγωγικότητα, η ανεξαρτησία κτλ. παρέχει στον άνθρωπο το σωστό προσανατολισμό στη ζωή του.

Απορρίπτεται λόγω εγωιστικών κινήτρων ο παραδοσιακός αλτρουισμός, όπως προβάλλεται σήμερα, καθώς και την υποχρέωση του ανθρώπου να ζει για τους άλλους. «Τα άτομα πρέπει να ζουν για λογαριασμό τους, ούτε να θυσιάζουν τον εαυτό τους για τους άλλους, ούτε να θυσιάζουν άλλους για τον εαυτό τους».

Όλοι οι σημαντικοί ήρωες χτίζονται μέσα από αυτή την οπτική και δικαίως έτσι φέρουν το όνομα «ήρωες», είναι αυτοί που υπάρχουν για τον εαυτό τους, δεν θυσιάζουν άλλους για αυτούς και ούτε θυσιάζουν τον εαυτό τους για τους άλλους.

Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται για αυτό που είναι και το εισπράττει αυτό ανάλογα …έτσι όπως δεν πληρώνεις πάρα πολλά χρήματα για ένα κομμάτι σκουριασμένο μέταλλο σε σύγκριση με ένα κομμάτι γυαλισμένου μετάλλου, με τον ίδιο τρόπο δεν δίνεις περισσότερη αξία σε έναν παλιάνθρωπο, ασήμαντο άνθρωπο ή απλώς συνηθισμένο άνθρωπο, απ’ ό,τι πρέπει να δίνεις σε έναν ήρωα …το να περιφρονείς τα ελαττώματα των ανθρώπων είναι μία πράξη ηθικής παραποίησης και το να συγκρατείς το θαυμασμό σου για τις αρετές τους είναι μία πράξη ηθικής υπεξαίρεσης.

Συγκεκριμένα οι ήρωες του Ο Άτλας Επαναστάτησε παίρνουν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι στη ζωή μου ότι δεν θα ζήσω για χάρη κανενός ανθρώπου, αλλά ούτε θα ζητήσω από κάποιον να ζήσει για χάρη μου.»

Με αυτά τα λόγια η έννοια του αλτρουισμού ή της θυσίας όχι μόνο  δεν παίρνει άλλο περιεχόμενο, ούτε καν αναπροσδιορίζεται, αλλά παύει να υπάρχει.

Κάθε αυτοθυσία είναι ένα εγωιστικό κακό, ένα κατακάθι του ΕΓΩ, που θέλει να το προσέχουν και να το αναγνωρίζουν.

Γιατί η ίδια η θυσία είναι η προδοσία μίας μεγάλης αξίας για χάρη μίας μικρότερης ή ανύπαρκτης αξίας.

Πάντα να ΖΕΙΣ και να ΔΡΑΣ σε συμφωνία με την προσωπική ιεραρχία των αξιών σου και ποτέ να μη θυσιάζεις μία μεγαλύτερη αξία για μία μικρότερη.

Αν εγκαταλείψεις αυτό το σκοπό, τότε εγκαταλείπεις το μοναδικό πρότυπο με το οποίο μπορείς να κάνεις ορθολογικές επιλογές. Εκείνος που χάνει τη φιλοδοξία του και την ενέργεια του για να πετύχει τις δικές του Αξίες (Πολιτική Ακεραιότητας) και το Σκοπό του, ή δεν έχει καθόλου ΣΚΟΠΟ που σημαίνει πως δεν έχει ούτε και Αξίες, αυτόματα χάνει και τη φιλοδοξία του για να ζήσει. Έχει πλέον εγκαταλείψει κάθε βάση και πρότυπο λογικής ηθικής και επιλέγει στη θέση της λογικής κάποιον μυστικιστικό ανύπαρκτο θεό, ή κάποια κοινωνική (πολιτική, αθλητισμό κλπ. ), υποκειμενική θεωρία ηθικής(επιθυμία για χειροκρότημα, αναγνώριση, διάκριση, έπαινο, κλπ). Διάβασε επίσης Φίλος σημαίνει όφελος.

Η τυφλή πίστη, ο φανατισμός, ο δογματισμός και κάθε -ισμος*—και δεν εννοώ μόνο τη θρησκευτική (άνοιξε ένα λεξικό να μάθεις την σημασία της λέξης πίστη, δεν είναι αρετή, παρά μια παρεκλητική κατάσταση του εν δύναμη Λογικού Νου.) Στον περίφημο λόγο του ο John Galt, από το ‘ Ο Άτλας Επαναστάτησε’ αναφέρει:

«Μην λες ότι φοβάσαι να εμπιστευθείς το μυαλό σου γιατί είσαι τόσο μικρός. Είσαι πιο ασφαλής με το να παραδίδεσαι στους μυστικιστές και να απορρίπτεις έστω και τα λίγα που ξέρεις; Ζήσε και πράξε μέσα στους περιορισμούς της γνώσης σου και συνέχιζε να διευρύνεις τη γνώση σου στα όρια της ζωής σου. Λύτρωσε το μυαλό σου από τα ενεχυροδανειστήρια της εξουσίας.

Αποδέξου το γεγονός ότι δεν είσαι παντογνώστης, αλλά και κάνοντας τον ζωντανό-νεκρό δεν θα σου δώσει παντογνωσία, το μυαλό σου είναι μεν επισφαλές, αλλά με το να σκέφτεσαι ανόητα δεν σε κάνει αλάθητο, το να κάνεις ένα λάθος μόνος σου, είναι πιο ασφαλές, από δέκα αλήθειες που τις πιστεύεις τυφλά, γιατί στην πρώτη περίπτωση έχεις το περιθώριο να το διορθώσεις, αλλά η δεύτερη περίπτωση καταστρέφει την ικανότητά σου να διακρίνεις το λάθος από το σωστό.»

Μοναδική υποχρέωση που έχει κάποιος είναι να φροντίσει για τη δική του ευημερία. Έτσι αν κάτι δεν προάγει τη δική μου ευημερία, τότε δεν έχω καθήκον να το κάνω (ας αναρωτηθούμε εδώ τι σημαίνει σήμερα αγώνας για τη δημοκρατία, ελευθερία, πνευματικότητα κτλ.). Έτσι λοιπόν το να παραμερίσω την ευημερία μου για μία ελευθερία, δεν είναι θυσία, αν προηγουμένως εγώ ο ίδιος δεν έχω αποκηρύξει από πάνω μου οποιαδήποτε επιβεβλημένη πεποίθηση, προσμονή και ορθολογική συμπεριφορά.

Εφόσον οι προσωπικές σου αξίες καθορίζονται από την πραγματικότητα της ύπαρξής σου σαν λογικός άνθρωπος, ο αγώνας για να τις πετύχεις είναι ο ίδιος ο αγώνας για τη ζωή σου. Αλλά η φιλοδοξία και η προσπάθεια να βιώσεις τη ζωή σου ως άνθρωπος, είναι απλώς η υπαρξιακή μορφή της φιλοδοξίας (σε μορφή ψυχολογική) για να είσαι ευτυχισμένος.

Ευτυχία δεν νοείται κάθε τι που προσφέρει ευχαρίστηση. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει να διακατέχεται από τη λογική (κι όχι τον λογισμό) και μόνον. Γιατί μόνο αυτό που είναι κατάλληλο για ένα λογικό ον είναι καλό και η βάση της πραγματική ευτυχίας. Για αυτό το λόγο είναι αντίθετο στον παραδοσιακό ηδονισμό ο οποίος πρεσβεύει λανθασμένα, ότι αυτό που έχει αξία είναι ό,τι σου δίνει ευχαρίστηση.

Βάσει αυτού του ορισμού, αντιλαμβανόμαστε και ότι η προσωπική ευτυχία είναι ο υψηλότερος ηθικός στόχος του ανθρώπου.

«Ευτυχία, είναι μια κατάσταση μη αντιφατικής χαράς, μιας χαράς, χωρίς καμία τιμωρία ή ενοχή, μια χαρά που δεν συγκρούεται με κάποια από τις αξίες σου και δεν λειτουργεί για τη δική σου καταστροφή».

Αυτό επίσης δεν σημαίνει ότι κάθε συναίσθημα υψώνεται πάνω από τη φύση της πραγματικότητας καθοδηγώντας τις επιλογές μας. Η θέση αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η πραγματικότητα είναι τέτοια όπου η αληθινή-μη αντιφατική χαρά είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μίας ζωής όπου το Α είναι Α και ότι δεν μπορεί να βρεθεί πραγματική χαρά σε οποιαδήποτε απομίμηση της πραγματικότητας με οποιοδήποτε τρόπο.

H Ayn Rand αναφέρει «Η φιλοσοφία μου είναι η έννοια του ανθρώπου ως ηρωικού όντος, με τη δική του ευτυχία ως τον ηθικό σκοπό της ζωής του και με την παραγωγική επιτυχία ως ευγενέστερή του δραστηριότητα.» Μετά από αυτό καταλαβαίνεις γιατί όταν ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία της Ayn Rand,κάποτε ένας γνωστός  που με είδε, μου είπε με το γνωστό συνομωσιολογικό ‘συμβουλευτικό’ ύφος: «Αυτό το βιβλίο που διαβάζεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να χαρακτηριστείς.»

Όλα αυτά είναι δύσκολες «πίστες» για εξειδικευμένους και δυνατούς παίχτες. Όπως έχουμε θίξει και εδώ «Ουσιαστική Ελευθερία, ουσιαστική Δράση, και όχι αντίδραση, συνεπάγεται να απορρίψεις στην πράξη, όλους εκείνους τους δογματισμούς, όλους τους –ισμους* που απορρέουν από την παγ(ι)ωμένη λογική και καθιστούν τους ανθρώπους ανενεργούς και αδρανείς.» Η έννοια της θυσίας – υποταγής  όπως τη διδαχθήκαμε (γύρισε και το άλλο μάγουλο, με ταπεινότητα, υποτέλεια κτλ.) είναι άλλη μία παγ(ι)ωμένη πτυχή που είναι αναγκαίο—όσο σκληρό κι αν φαντάζει να την απορρίψουμε.

Σε συνθήκες φυσιολογικής ύπαρξης, ο άνθρωπος πρέπει να διαλέξει τους στόχους του, που απορρέουν από τον ΣΚΟΠΟ του,  να τους προβάλλει στη ροή του χρόνου, να τους κυνηγήσει και να τους πετύχει με τις δικές του προσπάθειες/δράσεις/ενέργειες. Δεν μπορεί να το πετύχει αυτό όμως αν οι στόχοι του κι ο ΣΚΟΠΟΣ του βρίσκονται στο έλεος του οπουδήποτε θεού και πρέπει να θυσιαστούν μπροστά σε κάθε ατυχία που συμβαίνει στους άλλους.» Επικίνδυνες ιδέες….Λέτε; Χμ!

Ο αλτρουισμός είναι άλλη μια εκδήλωση του εγώ, άλλωστε σε κάθε πρόταση που υποστηρίζει, ωραιοποιεί και ορίζει τον αλτρουισμό, το εγώ κατέχει την πρώτη θέση, είτε ονομάζεται είτε παραμένει στην αφάνεια. Εγώ είμαι αλτρουιστής και εγώ θυσιάζομαι για σένα και τα παιδιά μας. Εγώ είμαι η σημαντική –ος και εγώ θα… μπλα μπλα, το ΕΓΩ είναι κι εδώ φυσικά έτοιμο να προσδιορίσει την θυσία σου. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάποιες Γυναίκες που Αγαπούν τους Ψυχοπαθείς με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Άρα ! !

* Ό μεγαλύτερος έχθρός της άλήθειας είναι τό δόγμα. Παρεμβαίνει σάν φράγμα μεταξύ της όρθής θελήσεως καί της άλήθειας καί καταστρέφει τΙς προϋποθέσεις γιά τήν έλευθερωμένη πορεία τής άνθρώπινης σκέψεως πρός τήν ουσία τής ζωής καί τού Κόσμου. Τό δόγμα στήν πραγματικότητα είναι άνίκανο νά πράξη κάτι περισσότερο άπό τήν διαστρέβλωση τής σκέψεως καί τό πάγωμα στήν πρόοδο της ’Επιστήμης. Τό δόγμα άπλώς προσπαθεί νά έκμεταλλευθή πρακτικά ώρισμένα γεγονότα καί φαινόμενα, φυσικά ή κοινωνικά, γιά νά καρπωθή κάτι άπ’ αύτά.

Περίσσεια θερμότητας σημαίνει περίσσεια κινήσεως και συνειδήσεως.
Περίσσεια ψυχρού, σημαίνει ακινησία και νέκρα. Ηράκλειτος ο Μέγας

Όλα τα δόγματα και όλοι οι –ισμοί είναι περίσσεια ψυχρού, δηλ. είναι ακίνητα και άρα νεκρά. -ισμός είναι και ο λογισμός. Μερικοί πολύ γνωστοί –ισμοί, που κρατούν νεκρό τον άνθρωπο, χριστιανισμός, ελληνισμός, πολιτισμός, λογισμός, πρωταθλητισμός, σκεπτικισμός, κρατισμός, υλισμός, νατουραλισμός, διαφωτισμός, μινιμαλισμός, φουτουρισμός, ιμπεριαλισμός, σουρεαλισμός, κυνισμός, μεταλλισμός, διαλογισμός, σαδισμός, ισλαμισμός, ταοϊσμός, βουδισμός, ρομαντισμός  και δεκάδες παγωμένα (ψυχρά) και άρα νεκρά συστήματα αποτελούν την ταφόπλακα της ανθρώπινης ψυχής.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ