Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Έχω ξαπλώσει από νωρίς, φέτος δεν θα είναι ουάου τα Χριστούγεννα... ακεφιές...

Άφησα αναμμένα τα φωτάκια στο δέντρο, μπούκωσα και 5 μελομακάρονα και παλεύω να νυστάξω, πράγμα περίεργο για όποιον με ξέρει αφού μόλις ακουμπήσω το μαξιλάρι σε δευτερόλεπτα έχω κοιμηθεί. Και πάνω που θολώνει ο κόσμος γύρω μου κάποιος μου πιάνει το χέρι...και είναι ένα άγγιγμα παιδικό... είναι το πρώτο φάντασμα που θα μου δείξει τα...

Χριστούγεννα του παρελθόντος

Ένα κοριτσάκι με μαλλιά σιντριβανάκι πιστεύει στον Άγιο Βασίλη και όταν βρίσκει το θεόρατο δώρο, αφού το αδειάσει, κάνει και μια διερευνητική βόλτα στο εσωτερικό του μήπως ξέφυγε κανένα παιχνίδι.

Δυο γονείς πάνε τη μικρή στη γιαγιά της, να πει τα κάλαντα αλλά ντρέπεται, μόλις δει το πεντακοσάρικο (μιλάμε για παρελθόν, όχι αστεία) χτυπάει το τριγωνάκι αλλά αφήνει τους άλλους να ''τα πούνε''.

Το κορίτσι μεγαλώνει και η μικρή της αδερφή προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και το φέρνει τούμπα, τώρα εκείνη αναλαμβάνει χρέη Άγιου Βασίλη.

Μια θεία της διαβάζει χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη και εκείνη τσακώνεται με τον ξαδερφό της και δεν ακούει.

Ένα ευγενικό αγόρι της προσφέρει τα πρώτα της Χριστούγγεννα μακριά από το σπίτι της και είναι σαν δικό της. Μια οικογένεια εξίσου καλή με τη δική της, και αυτή δική της είναι.

Κι άλλα χριστούγεννα μακριά, ταξίδι.

Σκέφτεται να φτιάξει μια καινούρια κατα δική της, να φτιάξει δικές της παραδόσεις, δικά της παιδιά, δικά της δώρα και δικό της Άγιο Βασίλη.

Γιορτές με τους δικούς της φίλους. Μια κολλητή - αδερφή πάντα γιορτάζει Χριστούγεννα. Η ευτυχία όλη, χωράει μέσα στις αγκαλιές τους, μέσα στις κάρτες όσων είναι μακριά. Χρόνια πολλάαααααα !!!

Πφφφφφ βαριά τα μελομακάρονα. Πάω να πιω λίγο νερό και πάνω που γλαρώνω ξανά.

Τσουπ κι άλλος μουσαφίρης. Κι άλλο φάντασμα.

Χριστούγεννα του παρόντος

Πολλή δουλειά. Πολλά δώρα. Δεν έχει πολλή άδεια.

Σου αρκούν τόσα φωτάκια για να τυφλωθείς και να μην βλέπεις την ψυχή σου;

Καλό μου φάντασμα, που είναι το κορίτσι; Εγώ βλέπω μια τρελή κοντά στα τριάντα να μην βρίσκει ησυχία. Μέσα της και έξω της.

Μια μετακόμιση, ένας χωρισμός, μια καινούργια δουλειά (;) φαίνονται πολλά καρπούζια για να χωρέσουν στην ίδια μασχάλη.

Ευτυχώς που έχει δύο χέρια.

Οι φίλοι είναι ακόμα εκεί, ευτυχώς. Συνεχίζουν να αγκαλιάζουν, να τη φροντίζουν, να τη συγκινούν και να γίνονται η κατά δική της οικογένεια. Μια οικογένεια φρούριο που προστατεύει και φροντίζει κάθε μέρα.

Ένας άντρας περπατάει γρήγορα, ανεβαίνει την αποβάθρα και δεν κοιτάει πίσω του. Περπατάει και χιονίζει και τα καλά παπούτσια του αφήνουν σημάδια μέχρι το Μουσείο. Μα που ακούστηκε χιόνι στην Πατησίων; (βαριά τα μελομακάρονα σας λέω)..

Γιορτινά τραπέζια με του γονείς, με τους συγγενείς και η θαλπωρή που κουρνιάζει μέσα της είναι η ίδια. Σταλάζει όλο μέλι και ζάχαρη άχνη και ομορφαίνει τα μάτια της.

Ψίχουλα από μελομακάρονα πεσμένα στα σεντόνια. Καλέ αυτή χλαπακιάζει χριστουγεννιάτικα;;;

Ε, και μετά από όλα αυτά αν και έχω ξυπνήσει για τα καλά. Κρατάω τα μάτια μου πεισματικά κλειστά για να έρθει και το τρίτο φάντασμα.... Α καλέ να το!

Χριστούγεννα του μέλλοντος

Η γνώση του μέλλοντος στερεί από τον άνθρωπο την κινητήριο δύναμη του που είναι η ελπίδα. Ρε φάντασμα, δεν ξέρω αν θέλω να δω η να παραμείνω με κλειστά τα μάτια.

Το κορίτσι μεγάλωσε κι άλλο, αλλά ευτυχώς ακόμα μικροδείχνει. (Καλά μας λένε ότι πρέπει να βάζουμε αντιρυτιδικές από νωρίς).

Κρατάει στο χέρι το δικό της κορίτσι. Πάνε σε χριστουγεννιάτικη συναυλία.

Τρώνε όλοι μαζί. Ο άντρας της βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο και χτυπαέι το κουδούνι κρυφά. 'Μαμά, μαμά ήρθε ο Αη Βασίλης'.

Οι γονείς της είναι δίπλα της και δεν πιστεύει πόσο τους αγαπάει πόσο αυτή η αγάπη ειναι ανεξάντλητη. Και η αδερφή της όσο μεγαλώνει ομορφαίνει και την καμαρώνει. Δεν της λέει πόσο την αγαπάει δεν μπορεί να το μετρήσει να το πει.
Και οι φίλοι; Είναι όλοι εκεί. Χμμμμ κάποιοι λείπουνε; Και πάλι δεν πειράζει. Οι οικογένειες παραμένουν οικογένειες όσο μακριά και αν βρίσκονται, όσο και αν παραξενεύουν όσο γερνάνε.

Ρε λες να γέρασε και το κορίτσι μας;

Καιρός να ξυπνήσω μου φαίνεται. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω να με κοιτάζουν τρεις Μαρίνες. Άραγε είναι περήφανη η μικρότερη για τις μεγαλύτερες; Έζησαν; Έζησαν καλά; Και κυρίως έζησαν σαν μία; Γιατί στο τέλος τέλος και στις μικρές ώρες τις νύχτες και των φαντασμάτων είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας.

Γι'αυτό ότι και να κάνουμε όσο μεγάλοι ή μικροί είμαστε, δεν πρέπει ποτέ να προδίδουμε τον εαυτό μας.

Καλά Χριστούγεννα!!!!!!!!!

 galsnguys

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ