ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝ

ΕΝ ΑΡΧΗ………..

 

Όταν το σύμπαν ξεπηδούσε δειλά-δειλά μέσα από τα αχανή βάθη του χάους, όταν το φως έσχιζε για πρώτη φορά το πυκνό σκοτάδι, τότε ήταν που ο χρόνος σαν έτοιμος από καιρό έδωσε το σύνθημα ξεκινώντας το αέναο ταξίδι του στο άπειρο. Ήταν η μοναδική στιγμή της δημιουργίας, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, το << bing - bang >> σύμφωνα με την σύγχρονη επιστημονική άποψη. Τότε που η ύλη άρχισε να σχηματίζεται και να συντίθεται από τις πιο απλοϊκές μορφές του ατόμου και του μορίου, σε πιο σύνθετες που αποτελούν τον υλικό κόσμο που η φύση σήμερα γνωρίζει. Άρχισαν να σχηματίζονται τα πρώτα άστρα και στη συνέχεια σμήνη άστρων τα οποία αργότερα κάποιοι ονόμασαν γαλαξίες. Έπειτα ανάμεσα στα άστρα και τις αχανείς εκτάσεις του σύμπαντος άρχισαν να δημιουργούνται περισσότερο στέρεες μορφές ύλης. Οι πλανήτες. Και η δημιουργία συνέχισε και συνεχίζει την προέλαση της προς το άπειρο με ασύλληπτους ρυθμούς. 

Κάπου εκεί όμως ανάμεσα στο θαύμα της συμπαντικής παλινώστισης γεννήθηκε κάτι που έμελλε να αλλάξει τη μορφή των πραγμάτων από εδώ και στο εξής. Τι ήταν αυτό το κάτι? Η ζωή. Ναι η ζωή, αυτή η πολύ μικρή λεξούλα που όλοι εμείς οι άνθρωποι εύκολα προφέρουμε αλλά δύσκολα μπορούμε να αναλύσουμε το νόημά της. Από τους πιο απλούς μονοκύτταρους οργανισμούς ως τις πιο πολύπλοκες μορφές της-όπως τα ζώα και ο άνθρωπος-η ζωή είναι το στοιχείο εκείνο που τάραξε και παράλληλα ολοκλήρωσε την ροή των πραγμάτων, που έδωσε αταξία στην τάξη και ταυτόχρονα τάξη στην αταξία. 

Γιατί όμως το απέραντο και παντοδύναμο σύμπαν να διαταράσσεται είτε θετικά είτα αρνητικά από μια <<φαινομενικά>> τόσο μικρή μπροστά του έννοια όπως η ζωή? Αλλά αυτό είναι κάτι που θα απαντηθεί προς το τέλος του άρθρου.

Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τι είναι ζωή, τι εννοώ όταν λέω ζω. Καταρχάς πρέπει να διαχωρίσουμε την έννοια της ζωής από εκείνη της ύπαρξης. Όταν λέμε ότι κάτι υπάρχει εννοούμε ότι αυτό καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση μέσα στο χωρόχρονο. Έτσι ένα μόριο, ένας κόκκος άμμου, ένα βότσαλο, ένα βουνό, ένας πλανήτης, ένα άστρο, υπάρχουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ζουν. Αντίθετα τα φυτά και τα ζώα ζουν είναι ζωντανοί οργανισμοί όπως λέει και η επιστήμη. Τι κάνει όμως τα ζώα και τα φυτά να διαφέρουν από τα βουνά, τους πλανήτες, τα άστρα? Θα έλεγα η ικανότητα τους να αντιλαμβάνονται τα στοιχεία του περιβάλλοντος τους και να τα χρησιμοποιούν προς όφελός τους. Δείτε, τα φυτά χρησιμοποιούν την ενέργεια του ήλιου για να αναπτυχθούν και τα ζώα καρπώνονται τα προϊόντα της φύσης. 

Για να γίνει όμως κάτι αντιληπτό πρέπει πρώτα να γίνει παρατηρήση από τα αισθητήρια όργανα του ζώντος οργανισμού. Συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζωή είναι η ικανότητα ενός οργανισμού να γίνετε παρατηρητής των άλλων υπάρξεων αλλά και της ίδιας του της ύπαρξης. Όμως δεν αρκεί μόνο αυτό. Η πράξη της παρατήρησης απαιτεί και το κατάλληλο υπόβαθρο ώστε τα αποτελέσματά της να γίνουν <<χειροπιαστά>>. Αναφέρομαι βέβαια στη συνείδηση, στη νοημοσύνη, όπως θέλετε πείτε το, άλλωστε οι λέξεις πάντα αποτελούσαν εμπόδιο στο να εκφραστούν κάποια πράγματα όπως πραγματικά πρέπει.

 

 

 

ΝΟΗΜΩΝ ΟΝ 

 

Η νοημοσύνη χαρακτηρίζει τη ζωή από τις πιο απλές ως τις πιο σύνθετες μορφές της, αλλά ισχύει και το αντίθετο δηλαδή κάθε νοήμων ον είναι και ζωντανό. Η νοημοσύνη <<μεταφέρει>> τη ζωή σε ένα αυλό επίπεδο διατηρώντας την κατά κάποια τρόπο αθάνατη. Έτσι ενώ ένας υλικός οργανισμός φθείρεται και πεθαίνει, η νοημοσύνη αυτού του οργανισμού διατηρεί την υπόστασή του αναλλοίωτη, μεταφέροντάς την σε άλλο ή σε άλλα επίπεδα ύπαρξης. Ένας οργανισμός ζει ταυτόχρονα σε παράλληλες καταστάσεις ύπαρξης. 

Φανταστείτε ένα χταπόδι με το κεφάλι και τα πλοκάμια του. Το χταπόδι είναι ο ζωντανός οργανισμός, το κεφάλι θα το ονομάσουμε διατομική συνείδηση και τα πλοκάμια είναι οι άπειρες εκείνες εκφάνσεις της διατομικής συνείδησης στις άπειρες παράλληλες καταστάσεις. Έτσι ο θάνατος μιας εξ αυτών των εκφάνσεων σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει τον αφανισμό του οργανισμού, καθώς η διατομική συνείδηση παίζει ακριβώς αυτόν το ρόλο της <<διατήρησης>> της ζωής του οργανισμού-ατόμου στις άλλες παράλληλες καταστάσεις. Η λειτουργία της συνείδησης υπό αυτό το πρίσμα που εξετάσαμε πριν, στην ουσία ακυρώνει τον θάνατο. Ο θάνατος υφίσταται μόνο στο επίπεδο της ύλης, ενώ στο επίπεδο της νοημοσύνης η ζωή διατηρείται άφθαρτη και αιώνια. 

Ως τώρα εξετάσαμε τη συνείδηση σαν τον <<φορέα>> εκείνο της ζωής σε ατομικό επίπεδο, πέρα της θνητής ύλης, που διατηρεί τη ζωή αναλλοίωτη μέσα σε άπειρες παράλληλες καταστάσεις. Είδαμε ότι σε κάθε ζωντανή ύπαρξη υπάρχει μια κεντρική συνείδηση, ένα <<διατομικό γκεστάλτ>> που δρα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Έτσι σε κάθε άνθρωπο υπάρχει το ατομικό γκεστάλτ του, που ελέγχει όλους τους παράλληλους εαυτούς. Βέβαια μην φανταστείτε το ατομικό γκεσταλτ κάθε ανθρώπου σαν ένα <<δυνάστη>> του καθενός από μας, γιατί στην ουσία όλοι οι παράλληλοι εαυτοί μας το ατομικό γκεσταλ μας είναι ένα και το αυτό. Απλά είναι αδύνατο για τον <<κάθε>> υλικό εαυτό μας να συνειδητοποιήσει αυτή την υπερβατική κατάσταση. 

Πέρα όμως από τη διατομική συνείδηση υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είναι η συλλογική συνείδηση ή συλλογικό γκεσταλτ. Το συλλογικό γκεσταλτ μιας μορφής ζωής είναι η συνένωση όλων των ατομικών γκεσταλτ όλων των ζωντανών υπάρξεων αυτής της μορφής ζωής. Πάρτε για παράδειγμα την ανθρωπότητα. Τα ατομικά γκεσταλτ του καθενός από μας ενώνονται στο συλλογικό γκεσταλτ της ανθρωπότητας, και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλες τις μορφές ζωής που υπάρχουν στη γη και σε ολόκληρο το σύμπαν. 

Το συλλογικό γκεσταλτ είναι μια ανώτερη υπεροντότητα, μια ανώτατη μορφή ζωής και υφίσταται πέρα από το χρόνο και το χώρο. Εμπεριέχει μέσα του όλες τις εικόνες, τους ήχους, τις εμπειρίες, τις παρατηρήσεις, τα όνειρα όλων των μελών του. Κάθε μέλος του είναι το ίδιο το συλλογικό γκεστάλτ και το ανάποδο.

Στόχος συνειδητός του συλλογικού γκεσταλτ και ταυτόχρονα κάθε μέλους του, είναι η ΕΞΕΛΙΞΗ, η ανύψωση της ζωής σε ανώτερα επίπεδα. Αλλά αυτό είναι το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στο τελευταίο κεφάλαιο αυτού του άρθρου.

 

 

 

ΕΞΕΛΙΞΗ

 

Σε πολλούς που έχουν διαβάσει το άρθρο ως εδώ, ίσως να έχει γεννηθεί το ερώτημα: γιατί το απέραντο και αιώνιο σύμπαν δημιούργησε τη ζωή? Μήπως τελικά η ζωή ήταν μια τυχαία διακύμανση του κενού?-όπως λέει και η κβαντική φυσική-μήπως ήταν ένα παιχνίδι του δημιουργού να παίζει τις ελεύθερες ώρες του βασανίζοντας δισεκατομμύρια υπάρξεις?

Αλλά ήρθε η στιγμή να πέσουν οι μάσκες, να εξετάσουμε τα πράγματα πίσω από το <<πέπλο της Ίσιδας>> και να τα δούμε όπως πραγματικά είναι. Τι πραγματικά είναι το σύμπαν? Το σύμπαν από την αρχή της ύπαρξής του είναι μια μηχανή δημιουργίας, μεγαλειώδους δημιουργίας, αλλά και ανύποπτης καταστροφής. Το σύμπαν δημιουργεί μέσα σε μια μόνο στιγμή εκατομμύρια γαλαξίες και καταστρέφει στην ίδια στιγμή άλλους τόσους. Όλα στο σύμπαν ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Όλα είναι προγραμματισμένα να δημιουργηθούν και νομοτελειακά κάποια στιγμή να αφανιστούν. Το ίδιο το σύμπαν οδηγείτε προς τον αφανισμό, καθώς μπορεί να επεκτείνεται διαρκώς, όμως κάποια στιγμή θα καταναλώσει τα αποθέματα ενέργειάς του και θα σβήσει στις στάχτες του.

Βέβαια την ίδια στιγμή, υπό το φως των όσων ανέφερα παραπάνω, όλα λειτουργούν άψογα στο σύμπαν. Υπάρχουν <<ανίκητοι>> φυσικοί νόμοι για τα πάντα.

Πρόκειται για το βασίλειο της τάξης, της σταθερής ροής των πραγμάτων, του πάγου. Η τάξη σε ένα σύστημα αναφοράς, και όταν μιλάμε για το σύμπαν εννοούμε το μεγαλύτερο σύστημα αναφοράς, δεν είναι θεμιτή. Η τάξη φέρνει σταθερότητα, επανάληψη και τελικά καταστροφή. Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο για να εξελιχθεί ένα σύστημα πρέπει να εισέλθει σε αυτό ο παράγοντας αταξία. Ο παράγοντας αταξία είναι αυτός που θα θέση σε κίνηση ένα σύστημα αναφοράς, θα εισάγει σε αυτό καινούριες μεταβλητές, είτε θετικές είτε αρνητικές, τις οποίες το σύστημα θα πρέπει να αντιμετωπίσει, αλλάζοντας μερικώς ή ολικός-ανάλογα την ισχύ της αταξίας-τις κινήσεις του. Οι νέες κινήσεις θα οδηγήσουν αναπόφευκτα το σύστημα σε καινούρια μονοπάτια, στην ανακάλυψη πραγμάτων που δεν γνώριζε πριν και τελικά στην εξέλιξή του. 

Στο σύμπαν ο παράγοντας αταξία, ο καταλύτης αν θέλετε είναι η ζωή. Η εξέλιξη του σύμπαντος περνάει μέσα από τη ζωή, ή μάλλον καλύτερα η ζωή είναι η ίδια η εξέλιξη του σύμπαντος. Οπότε το παιχνίδι είναι απλό. Το σύμπαν ήξερε ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να αλλάξουν τα πράγματα. Το σύμπαν δημιούργησε τη ζωή με σκοπό την εξέλιξή του, της ανέθεσε το ρόλο της ανεύρεσης νέων δρόμων, για να ξεφύγει από τον αιώνιο πάγο του και να βρεθεί σε ένα ανώτερο επίπεδο. Έθεσε εις γνώση του τον καταλύτη της ζωής στη βασική δομή της λειτουργίας του. 

Η ζωή είναι πολύμορφη, πολυδιάστατη, εξελίσσεται διαρκώς σε ανώτερες μορφές, όπως τα γκεσταλτ, και τελικά είναι αιώνια και άφθαρτη. Το σύμπαν και η ζωή βαδίζουν χέρι-χέρι στο αιώνιο ταξίδι τους. Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουν, αν θα χάσουν ή αν θα κερδίσουν, αλλά ένα είναι το βέβαιο σε αυτή την πορεία τους.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ!.........

Ερέυνα –Κείμενο- ΛΕOΝΤΟΚΑΡΔΟΣ

stardoorartra

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ