H αντίσταση

Για όλα αυτά που φαινομενικά απειλούν την σωματική υγεία μας, αλλά και για όλα αυτά που απειλούν την ψυχολογική υγεία μας, για όλα τα βάσανά μας, διαλέγουμε συνήθως το δρόμο της αντίστασης. Η αντίσταση εκφράζεται ποικιλοτρόπως, με διακριτικές ή πιο χοντροκομμένες αντιδράσεις. Ε λοιπόν, μοιάζει πολύ σαν η Αντίσταση να είναι η πιο ζωτική πηγή που τροφοδοτεί, γιγαντώνει αυτό στο οποίο θέλουμε να αντισταθούμε. 
Ο πατέρας βλέπει το μικρό παιδί του να είναι άτακτο και να μην κάνει αυτό που του λέει (γιατί άραγε να το κάνει; είναι σίγουρα πέρα για πέρα απαραίτητο;). O πατέρας αντιστέκεται στην ατακτοσύνη τιμωρώντας το παιδί με μικρές ξυλιές. Μετά νιώθει τύψεις και του λέει “εγώ σε αγαπώ και θέλω να σαι καλό παιδί, έλα να σε φιλήσω”. Το παιδί ξανά ελεύθερο, παίρνει σκανδαλιάρικο βλέμμα και επαναλαμβάνει τις άτακτες κινήσεις, αυτή τη φορά πιο φρενιασμένο.

Κάποιος έχει τρέλα με το τζανκ φουντ. Θέλει να τρώει συνέχεια τέτοια γεύματα. Από την άλλη θέλει να κρατήσει τη σιλουέτα του κομψή και την υγεία του σε καλή κατάσταση. Έτσι, για να μην ξεφύγει τελείως η κατάσταση αντιστέκεται, βάζει στον εαυτό του όριο, πόσες φορές θα τρώει τζανκ φουντ την εβδομάδα. Μετριάζει λίγο την ποσότητα του τζανκ φουντ που καταναλώνει, αλλά η ιδέα του τζανκ φουντ κατατρώει τώρα ακόμη πιο πολύ το μυαλό του.

Κάποιος πίνει αλκοόλ σαν μανιακός. Και ξαφνικά αποφασίζει να το σταματήσει. Αντιστέκεται στην εξάρτηση από το αλκοόλ. Αρνείται να πιει έστω και μια σταγόνα αλκοόλ, πηγαίνει σε συναντήσεις με πρωήν αλκοολικούς, όπου μετρούν τις ημέρες που έχουν μείνει καθαροί από αλκοόλ, μετράει τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια. Και ο φόβος ότι μια μέρα μπορεί να ξαναπιεί μια γουλιά αλκοόλ είναι συνέχεια εκεί, όσο του αντιστέκεται.

Μπορούμε να αναφέρουμε χιλιάδες τέτοια παραδείγματα και κάθε φορά η αντίσταση μπορεί να πάρει μια μορφή που σε πρώτη φάση μπορεί να μην μοιαζει στ αλήθεια με αντίσταση. Πχ το να γκρινιάζω για την φασαριά που κάνουν τα μικρά παιδάκια σε ένα καφέ, είναι επί τοις ουσίας αντίσταση στο θόρυβο, με την έννοια ότι ψυχολογικά βλέπω το θόρυβο σαν “εχθρο” και προσπαθω να τον διώξω, να τον αποφύγω και αφού δεν μπορώ τότε γκρινιάζω (η αντίσταση εκφράζεται με τη μορφή της γκρίνιας)!!

Τι θα γίνει όμως αν ο πατέρας δεν αντισταθεί στην ατακτοσύνη του παιδιού; Αν ο βουλιμικός δεν αντισταθεί στη λαιμαργία του για τζανκ τροφές; Αν αυτός που τρελαίνεται για αλκοόλ δεν απαγορεύσει στον εαυτό του να πίνει αλκοόλ. Είναι ένα πείραμα φαινομενικά επικίνδυνο γιατί στο τέλος του κάποιος μπορει να βρει τον εαυτο του υπέρβαρο ή με κήρρωση ήπατος, ή το παιδί του υπερβολικά κακομαθημένο, κακότροπο.

Όποτε ο γράφων πειραματίστηκε με κάτι τετοιο, με το να πάψει να αντιστέκεται σε κάτι που τον βασανίζει, βρήκε ότι το suffering εξαφανίζεται ριζικά, χωρίς να κρύβεται σε μια πιο λεπτοφυή, διακρική μορφή (όπως πχ το να καταφέρνεις να απέχεις απο το αλκοόλ, αλλά να αγωνιάς μήπως ξανακυλήσεις), ενώ οι ενδεχόμενες απειλητικές συνέπεις για την υγεία του σώματος δεν ήρθαν ποτέ, το αντίθετο μάλιστα, η επίδραση στο σώμα ήταν ευεργετική.

Ας βρει ο καθένας για τον εαυτό του.

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ