Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, μάθε να σέβεσαι!

Γράφει η Κατερίνα Καραβάκα

Υπάρχει αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, των υπερβολικά ευσυνείδητων και υπεύθυνων. Που κοιμούνται και ξυπνούν με τις αξίες και τα όρια που έχουν θέσει στη ζωή τους. Δεν τα ξεχνούν ούτε λεπτό, τριγυρίζουν στο μυαλό τους μην τύχει και τα παραβούν. Μην τύχει και γίνουν ανήθικοι ή δεν ανταποκριθούμε στο “όνομα” της οικογένειας τους. Τι οπισθοδρομικές σκέψεις και ιδεολογίες ε; Λες και είναι από άλλη εποχή; Και όμως… Υπάρχουν ακόμα και σήμερα αυτοί οι παραδοσιακοί και εθιμοτυπικοί.

Υπάρχουν ακόμα αυτοί που κάτι ξεχνούν.. να ζήσουν! Τα κάνουν όλα όπως πρέπει, αυτοματοποιημένα και κλείνουν τα αυτιά τους σε αυτό που λέει η καρδιά τους. Αφήνουν τις επιθυμίες και τον αυθορμητισμό τους στο έλεος των “πρέπει”. Και αν, τελικά, κάνουν το διαφορετικό και το απροσδόκητο, νιώθουν τύψεις. Νιώθουν λες και έγιναν ανήθικοι, λες και άφησαν πίσω τις ρίζες τους. Αυτοί είναι οι λίγοι, οι μοναδικοί , οι παλιομοδίτικοι, αλλά αυθεντικοί κατ’ εμέ.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν ιερό και όσιο. Δε σέβονται, όχι μόνο των εαυτό τους, αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία. Καταπατούν τις αξίες και τα έθιμα της, τα περιφρονούν και τα υπονομεύουν, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και σεβασμού. Πρέπει κάποιος να τους δώσει ένα μάθημα. Οι γονείς τους να ανταποκριθούν στο ρόλο τους και να τους συμμορφώσουν, πριν να είναι αργά. Αλλά ποιος ασχολείται; Ποιανού ‘’ιδρώνει το αυτί’’;

Εγώ ένα θα πω σε αυτό το σημείο. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να σεβόμαστε αυτόν που περπατάει δίπλα μας και να του δείχνουμε τον σεβασμό που του αξίζει, όποιοι και αν είμαστε, ό,τι και αν πρεσβεύουμε. Όσοι δεν το κάνουν ας γίνουν οι περιθωριακές υπάρξεις, που η κοινωνία δεν τις χρειάζεται, που είναι περιττοί.

loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ