Μόνη

Το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να συμμετέχω σε κοινότυπες συζητήσεις.

Οι επιφανειακοί συναισθηματισμοί με αφήνουν αδιάφορη.

Οι κολλητοί είναι μόνο οι υποστηρικτές που η κατήχηση στο σχολείο μας έμαθε πως είναι οι «φίλοι». Δεν είναι! Είναι μόνο οι βολευτές της θέασης που εμμονικά διατηρούμε όταν φοβόμαστε οποιαδήποτε άλλη.

Οι ουσιαστικές κουβέντες είναι δύσκολες, απειλούν τα δεδομένα μας όποια κι αν είναι. Δεν τις τολμούν οι περισσότεροι. Ποτέ δεν μαθαίνουμε να τις διεξάγουμε με τον εαυτό μας.

Όλο και περισσότερο αποχωρώ από τα κοινώς αποδεκτά…

«Δεν κάνεις φίλους έτσι!»

«Δεν έχεις συμμάχους!»

«Δεν είσαι ασφαλής!»

Μακρινές φωνές μιας άλλης εποχής που δεν με ταράζουν πια.

Αλαζονεία;

Αυτό είναι το αντίπερα παραμύθι που μας πουλάνε οι αυθεντίες για να παραμένουμε στο μαντρί. Πρέπει να αμφισβητήσεις όλες τις έννοιες. Όλες!

«Μα, θα μείνω μόνη!» μου λες. «Θα μείνω μόνος» ψελλίζεις.




Γράφω όσο ποτέ άλλοτε, ίσως περισσότερο. Αλλά όλο για λιγότερους. Και με περισσότερο σεβασμό, επίγνωση, ταπεινότητα.

Περίεργο…Δεν μού είπε ποτέ κανείς πως όλο και περισσότερο πλησιάζω την παιδική μου αθωότητα. Πως η σοφία και η αθωότητα είναι απόλυτα συνδεδεμένες έννοιες.

Αλλά, τα πιο αληθινά και πιο μαγικά τα ανακαλύπτω μόνη μου.

Με είχαν να κυνηγάω αυθεντίες, σοφούς, ήρωες και αρχηγούς. Όλο κι απομακρύνομαι, όσο πλησιάζω.

Περίεργο φαίνεται… Μετά από κάθε παράγραφο, θα μπορούσα να χωρέσω ολόκληρο τόμο. Ούτε αυτό δεν μού το δίδαξαν.

Αλλά τότε, πώς θα με εξέταζαν; Πώς θα με έκριναν για να με κατατάξουν;

Κράτα γερά παιδί μου, πλησιάζουμε, επιστρέφουμε… Ποτέ δεν σε έχω εγκαταλείψει σ’ αυτό το πονεμένο, μαγικό ταξίδι που οι περισσότεροι φοβούνται να ζήσουν θαρραλέα, απελευθερωμένοι, Μόνοι..

Ποτέ δεν είμαι σίγουρη πότε θα ξαναγράψω ή πού... Αλλά και δε σταματάω!

synthesieautou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ