Τὴν ἐλευθερία γιὰ νὰ τὴν κερδίσουμε ἂς καταστρέψουμε ὅ,τι τὴν μολύνῃ…

Εἶναι πολὺ δύσκολο, ἔως κι ἀδύνατον κάποιες φορές, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὴν μεγάλη διαφορά, τὴν μεγάλη ἀνατροπή, τὴν μεγάλη ἀπόφασιν ΔΕΝ θὰ τὴν λάβουν οἱ πολλοὶ ἀλλὰ ὁ ἕνας.
Κι αὐτὸς ὁ ἕνας εἶναι ποὺ θὰ ἐμφυσήση θάῤῥος, ἐνέργεια καὶ θέλησιν σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ θὰ εὑρίσκονται γύρω του.
Συνεπῶς δὲν χρειαζόμαστε κάποιον γιὰ νὰ πάῃ ἐμπρὸς καὶ νὰ μᾶς δείξῃ τὸν δρόμο.
Ἐμεῖς πρέπει νὰ χαράξουμε τὸν δρόμο…

Τὰ δημοκρατικὰ καθεστῶτα μᾶς ἔχουν διδάξει πὼς στὴν δημοκρατία ἀφ΄ ἑνὸς ὑπάρχει συλλογικότης καὶ συνυπευθυνότης, ἀλλὰ ἀφ΄ ἑτέρου μᾶς μαθαίνουν νὰ μὴν ἔχουμε ἐμεῖς, μόνοι μας, τὴν εὐθύνη.
ΔΕΝ ἔχει τὴν εὐθύνη ὁ δημόσιος ὑπάλληλος, διότι ἄλλοι δίδουν τὶς ἐντολές, ἄλλοι τὸν διορίζουν κι ἄλλοι τοὺ καθορίζουν τὰ ὅριά του.
Δὲν ἔχει εὐθύνη ὁ ὑπουργός, διότι ΟΛΟΙ τὸν ἐξέλεξαν, διότι ΔΕΝ ἀποφασίζει μόνος του στὰ ὑπουργικὰ συμβούλια ἀλλὰ καὶ διότι ἄλλοι τοῦ δίδουν ὁδηγίες, ἐντολὲς καὶ κατευθύνσεις, βάσει τῶν συμφερόντων τους καὶ συνήθως …ἐκτὸς κυβερνήσεως.
ΔΕΝ ἔχει εὐθύνη ὁ πρωθυπουργός, διότι ὅλοι τὸ ἐκλέγουν, ὅλοι τοῦ δίδουν τὸ δικαίωμα τῆς ἐντολῆς σχηματισμοῦ κυβερνήσεως καί, συνήθως, ἄν καὶ ὁμολογῇ μὲ τὶς δηλώσεις του τὰ ὑπάρχοντα βαρίδια του, αὐτοὶ ποὺ τὸν ἐπιλέγουν …«ἀρνοῦνται» νὰ τὰ συνειδητοποιήσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ μέγεθος τῶν βαριδίων του, γιὰ νὰ ΜΗΝ τὸν ἐπιλέξουν.

Κι ἔτσι θὰ πορευόμεθα, εἰς τὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα, διότι οὐδεὶς θὰ ἔχη τὴν εὐθύνη καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὸ ἂναγκαῖον σθένος γιὰ νὰ λάβῃ τὶς γενναῖες ἐκεῖνες ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν τὸν λαό μας στὴν ἀπελευθέρωσιν.
Κατ’ ἐπέκτασιν, ἔτσι ὅπως μᾶς ἔμαθαν, μὲ τὸν ἐν τελῶς λάθος τρόπο, θὰ πορευόμεθα ἔως τῆς ἀπολύτου μας καταστροφῆς, ἀνακυκλώνοντας δυστυχίες καὶ ἀναμασώντας καταστροφές.
Καὶ εὐτυχῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε, μέσα ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἀπόλυτον καταστροφή, ποὺ ἀπευχόμεθα, θὰ ἔλθη καὶ ἡ ἀναγέννησις.

Τὸ δυσκολότερον σημεῖον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε, ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες, εἶναι τὸ σημεῖον τῆς αὐτογνωσίας. Ἡ συνειδητοποίησις τῆς εὐθύνης ἔπεται καὶ μᾶς ὑποχρεώνει σὲ ἄλλες ὀπτικές, δράσεις καὶ τελικῶς πορεῖες.
Μὰ γιὰ νὰ ξεκινήσουμε ἐπὶ τέλους ἀπὸ κάπου, ἀρκεῖ ἐκείνη ἡ στιγμὴ τοῦ …μηδενισμοῦ.
Ὄχι τοῦ ἀξιακοῦ, ἀλλὰ τοῦ πεποιθησιακοῦ. Αὐτοῦ ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ ἐλπιδο-ἐλεγχόμενα πρόβατα, τὰ ὀποία στὸν βωμὸ κάποιας ἀκόμη ἐλπίδος, θυσιάζουν σταδιακῶς ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ τοὺς προσέδιδαν στοιχεῖα ἀξιοπρεποῦς καὶ ἐλευθέρας διαβιώσεως, δίδοντας πιστώσεις χρόνου στοὺς δυνάστες μας καὶ στοὺς «ἐπικυριάρχους» τοῦ πλανήτου.

Ἔχουμε φθάσει πολὺ κοντὰ πλέον σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον τῆς ἐπανεκκινήσεώς μας.
Στὸ μυαλό μας ὅπως, διαρκῶς, ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε μίαν ἱερὰ ἔννοια. Τὴν ἔννοια τῆς Ἐλευθερίας.
Γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καλούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ μηδενικὲς βάσεις, θέτοντας τὰ γερὰ θεμέλια, πορευόμενοι γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἀνθρωπότητος. Ἀγῶνες δύσκολοι, μακροχρόνιοι, ἀναγκαῖοι. Ἐὰν ὅμως σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν διαδρομὴ ξεχάσουμε τὸν σκοπό μας, εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ παραστρατήσουμε.
Δὲν χρειαζόμαστε κάτι ἢ κάποιον, γιὰ νὰ μᾶς δείξῃ τοὺς δρόμους εἴπαμε. Ἀρκεῖ νὰ αἰσθανόμεθα ἕτοιμοι.

Σήμερα, ποὺ ὅλα διαλύονται, σταδιακῶς συνειδητοποιοῦμε πὼς πολλά, ἐὰν ὄχι τὰ περισσότερα, ἦσαν λάθος. Ἐὰν ὅμως τοποθετοῦμε ἑαυτοὺς ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ λάθους, τότε δὲν ἔχουμε καταλάβει τὰ αἴτια τῶν προβλημάτων μας. Δὲν ζοῦμε μέσα στὸ πρόβλημα. Εἴμαστε τὸ πρόβλημα.
Κι αὐτὸ τὸ πρόβλημα ἔχει ἀρχές, αἴτια καὶ σκοπούς. Καὶ γιὰ νὰ πάψῃ νὰ εἶναι πρόβλημα ὅλα ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναθεωρήσουμε καὶ νὰ τὰ ἐπανεξετάσουμε. Ὅλα… Ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξεβολεύῃ.
Τὸ ποιὰ εἶναι αὐτά, ἐὰν ἤδη δὲν τὰ γνωρίζουμε, ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε.
Νὰ εἴμαστε σίγουροι πὼς ὅταν ἀρχίσουμε, ἔνα ἔνα, νὰ τὰ «ξεσκονίζουμε», αὐτομάτως θὰ μᾶς «φανερώνονται» καὶ  οἱ ἀναγκαῖες διαδρομές.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι κατάστασις. Εἶναι πορεία.

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ