Γράφει η Κέλλυ Μπόζα
Κοίτα με.
Κοίτα εμένα, όχι το πάτωμα.
Μην ανάβεις άλλο τσιγάρο για να αποφύγεις δήθεν τυχαία το βλέμμα μου.
Είμαι απέναντι σου και απόψε θα τα πούμε όλα.
Έφτασε η στιγμή που δεν είμαστε ο ένας πλάι στον άλλον, αλλά απέναντι.
Σήκωσε το βλέμμα στο γαμώτο!
Δεν θα μαλώσουμε, πάνε αυτά.
Μαλώναμε όταν προσπαθούσαμε να σώσουμε κάτι.
Τώρα δεν έχει απομείνει τίποτε για να σώσουμε.
Όχι δεν μας ”πέρασε”.
Δεν περνάει ο έρωτας έτσι απλά.
Εμείς τον χαλάσαμε.
Τα λάθη σου και τα λάθη μου.
Και αυτό δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο.
Το σημαντικό μας σφάλμα είναι πως κάναμε ότι δεν τα βλέπαμε.
Λες και ότι κάνεις πως δεν βλέπεις, το εξαφανίζεις.
Μα πόσο παιδιάστικα φερθήκαμε.
Ίσως είχα ανάγκη το ψέμα σου.
Ήθελα να το πιστέψω.
Με ηρεμούσε.

Ο Χόρχε Μπουκάι σε ένα βιβλίο του γράφει <<κανένας δεν έχει περισσότερες πιθανότητες να εξαπατηθεί, από αυτόν για τον οποίο το ψέμα εξυπηρετεί τις επιθυμίες του.>>
Αλλά για πόσο;
Ήρθα αντιμέτωπη με την αλήθεια με σύγκρουση μετωπική.
Έφτασε το τέλος και πρέπει να το δεις και συ.
Δεν υπάρχει καιρός για άλλη προσπάθεια, υποχώρηση, συγκάλυψη.
Ήρθε η ώρα και είναι περασμένη ήδη.
Είναι εκείνη η ώρα που που δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα.
Όπως στον θάνατο.
Ο έρωτας μας πέθανε.
Εμείς τον σκοτώσαμε.
Μαζί.
Συνένοχοι σε έναν φόνο.
Και μόνο αυτό μας ενώνει πια.
Εμάς που μας ένωναν τόσα, τώρα μας ενώνει μονάχα ένα ένοχο μυστικό.
Άναψε τσιγάρο.
Δώσε μου και μένα ένα.
Τώρα στα είπα όλα και ξέρω πως κατάλαβες.
Είχες ήδη καταλάβει απλά δεν είχες την τόλμη να το πεις πρώτος.
Δεν έχει σημασία.
Όλα κάποτε τελειώνουν.
Το ξέρω…δεν είναι εύκολο.
Είναι όμως τίμιο.
Πρέπει να σεβαστούμε αυτό που ζήσαμε.
Όχι δεν θα το ξεφτιλίσουμε.
Πολύ πολιτισμός μαζεύτηκε μέσα σε τόσο πόνο.
Περίεργη νύχτα…
Θλίψη..
Αλλά και το πρώτο βράδυ μετά από τόσα, που θα κοιμηθούμε ήρεμοι.
Σε μουσκεμένο μαξιλάρι, αλλά ήρεμοι και συνειδητοποιημένοι.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ