επίκειται εξέγερση;

φίλες και φίλοι,

ΕΑΝ ρωτήσουμε, θα γίνει σεισμός; μπορούμε να απαντήσουμε, ναι, θα γίνει σεισμός. Πότε; Δεν ξέρουμε. Είμαστε βέβαιοι ότι κάποτε θα γίνει σεισμός αλλά δεν ξέρουμε πότε. Εάν ρωτήσουμε, θα γίνει εξέγερση;  μπορούμε να απαντήσουμε, ναι, θα γίνει. Πότε; Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Σε σύγκριση με τον σεισμό, είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση: διαθέτουμε κάποιες πενιχρές ενδείξεις και σε συνδυασμό με την επιθυμία μας να γίνει εξέγερση ισχυριζόμαστε ότι θα γίνει. Σεισμός όμως δεν επιθυμούμε να γίνει αλλά αυτό δεν μας προφυλάσσει από το ενδεχόμενο ότι θα γίνει.

ΓΙΑΤΙ όμως είμαστε βέβαιοι ότι θα γίνει εξέγερση; Γιατί δεν μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα γίνει; Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα.

Η μελέτη των εξεγέρσεων στις δουλοκτητικές, φεουδαρχικές και καπιταλιστικές κοινωνίες μας παρακινεί να διατυπώσουμε την βεβαιότητα ότι δεν υπήρξε κυριαρχική κοινωνία στην οποία να μην έγιναν εξεγέρσεις. Η βεβαιότητα μας βοηθάει να ερευνήσουμε περαιτέρω, δεν είναι εμπόδιο: χωρίς βεβαιότητα δεν υπάρχει γνώση. Το όνειρο του Κυρίου είναι η εξάλειψη του ενδεχομένου της εξέγερσης (και της επανάστασης) αλλά μέχρι τώρα δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Την επιθυμία αυτή την προβάλλει στο μέλλον και θεωρεί οι Υποτελείς μια μέρα θα γίνουν ανίκανοι να εξεγερθούν. Ανίκανοι να επαναστατήσουν ίσως ναι αλλά ανίκανοι να εξεγερθούν όχι. Φοβούνται μήπως τα ρομπότ του μέλλοντος αποκτήσουν συνείδηση και εξεγερθούν!

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Το γεγονός και μόνο ότι γίνονται είναι μια πρώτη νίκη. Οι εξεγέρσεις όμως είναι καταδικασμένες να αποτυγχάνουν, ολικώς ή μερικώς, να ηττώνται. Γιατί; Για δύο λόγους. Αφενός διότι η εξέγερση είναι πολεμική πρακτική και αφετέρου διότι είναι μια συλλογική εκτόνωση του άγχους και της απελπισίας, άρα της συσσωρευμένης επιθετικότητας που προέρχονται από τη στέρηση, την σπάνη, την έλλειψη, την καταπίεση, την αρπαγή του πλούτου, την απόγνωση, τη δυσφορία.

ΩΣ πολεμικές πρακτικές οι εξεγέρσεις επιχειρούν να ελέγξουν τον χώρο, να κάνουν εφόδους, λεηλασίες, εμπρησμούς, να καταφύγουν στη χρήση όπλων –  από πέτρες και νεράντζια με ξυράφια μέχρι τις μολότωφ και τα τόξα. Κάποτε οι εξεγερμένοι διάθεταν οπλισμό που διέθεταν και οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κράτους ή της άρχουσας τάξης. Παρ’  όλη την σχετική οπλική ισορροπία, η συντριπτική πλειονότητα των εξεγέρσεων καταστάλθηκε αγρίως και φρικωδώς, χύθηκαν ποτάμια αίματος. Σήμερα, η οπλική και επιτηρητική υπεροχή των κατασταλτικών δυνάμεων είναι τόσο συντριπτική που οι εξεγερμένοι δεν μπορούν ούτε τον χώρο να ελέγξουν ούτε εφόδους σε καίρια σημεία της καπιταλιστικής οργάνωσης να κάνουν ούτε τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν.

ΤΟ συμβάν της εξέγερσης διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται ένα Κράτος για να κινητοποιηθεί ώστε να καταστείλει την εξέγερση. Το διάστημα αυτό δεν ξεπερνάει τις δυο τρεις με δέκα μέρες. Εν τω μεταξύ, μέσα σε αυτές τις λίγες μέρες έχει ήδη εκτονωθεί με τις καταστροφές και τους εμπρησμούς και τις λεηλασίες η συσσωρευμένη επιθετικότητα κι έτσι τη δεύτερη ή τρίτη  ή δέκατη μέρα ο συνδυασμός πολεμικής υστέρησης και εκτόνωσης αναγκάζει τους εξεγερμένους να υποχωρήσουν και να επανέλθουν στην προτεραία κατάσταση, στην κατάσταση του γενικευμένου ατομικισμού και ανταγωνισμού.

Ο βασικός λόγος που δεν μπορούμε να προβλέψουμε μια εξέγερση είναι η αιφνίδια εμφάνισή της και η ταχύτητα κλιμάκωσή της. Αυτή είναι και η βασική ανησυχία, ο εφιάλτης του Κράτους. Η εξέγερση πιάνει το Κράτος πάντα στα πράσα αλλά τελικά είναι το Κράτος που νικά, όπως είδαμε. Ενδείξεις όμως ότι θα γίνει εξέγερση πάντα υπάρχουν και σε αυτό το σημείο επικεντρώνουν την προσοχή τους οι Κύριοι. Η αποτροπή των πλειστηριασμών στα δικαστήρια είναι μία ένδειξη. Δεν είναι η μόνη. Η γενίκευση της δυσαρέσκειας και οι πρώτες επιθετικές κινήσεις των Υποτελών αποτελούν ασφαλείς ενδείξεις.  Έτσι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο μιας εξέγερσης μέσα στους επόμενους μήνες ή ακόμα και τις επόμενες μέρες. Εάν το Κράτος μπορέσει να εξαϋλώσει την γενικευμένη δυσαρέσκεια και αποκρούσει τις πρώτες επιθετικές κινήσεις, τότε εξέγερση δεν θα γίνει, θα αναβληθεί. Θα μπορέσει;  Νομίζω πως όχι. ‘Ισως να είναι η επιθυμία μου και λέω όχι.

ΟΙ εξεγέρσεις πάντα ηττώνται και πάντα νικούν. Η ίδια η εξέγερση ως συμβάν, αδιάφορο εάν αποτύχει ή ηττηθεί, είναι μια νίκη. Αλλά η σπουδαιότερη νίκη είναι η ίδια της η ήττα. Διότι κάθε εξέγερση με την ήττα της συμβάλλει στην αλλαγή της συνείδησης των εξεγερμένων, στην διεύρυνση του κοινωνικού και διανοητικού ορίζοντά τους ώστε καθιστά αναπότρεπτη την εμφάνιση της προβληματικής της επανάστασης, η οποία πάντα νικά επειδή είναι μία πολύ μακρά διαδικασία. Νικά γιατί αλλάζει τη ζωή των Υποτελών, τον τρόπο σκέψης τους, τη συμπεριφορά τους. Καλή ώρα η φεμινιστική επανάσταση, η μεγαλύτερη κοινωνική επανάσταση των τελευταίων εκατό χρόνων, η οποία συνεχίζεται ακόμα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι έχει αρχίσει ήδη μια επανάσταση των ανδρών. Γι αυτό το ζήτημα όμως ένα άλλο πρωινό.

ΚΑΘΕ επανάσταση που ηττήθηκε, δεν ήταν επανάσταση αλλά εξέγερση.

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ