Της Παναγιώτας Μαλισόβα
Δεν χωρώ πια στη λιτοδίαιτη ζωή σου.
Δίαιτα, δίαιτα συνέχεια σούφρωσα πια και όχι τίποτα άλλο οι ανορεξικές δεν είναι πια της μόδας, γιατί ανορεκτική κατάντησα και την ζωή μου δίπλα σου.
Δεν με τάιζες, με πέθανες της πείνας “δεν έχω χρόνο ματάκια μου” μου έλεγες “δεν βλέπεις”;
“Πνίγομαι”.
Εγώ για τα λεπτά που μου χαράμιζες σου έλεγα και ευχαριστώ.
Τέσσερις φορές τον χρόνο, στην γιορτή μου, στα γενέθλια μου, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, μου έκανες ένα συμβολικό δωράκι, εγώ τότε σαν καλοκουρδισμένο αρκουδάκι χτυπούσα τα χέρια μου παλαμάκια, με κείνα τα τσίγκινα δισκάκια και πέταγα απ’ την χαρά και την ευτυχία.
Τόσα χρόνια μόνο ψίχουλα μου πέταγες, στην καλύτερη των περιπτώσεων άντε να ‘ταν και κανένα ξεροκόμματο και μου το χρέωνες για παντεσπάνι.
Καιρός να πάρω λίγο τα πάνω μου, να με φροντίσω.
Να βάλω μερικά κιλά, να σουλουπωθώ.
Να αρχίσω να τρώω εκλεκτά φαγητά, καλομαγειρεμένα και νόστιμα γιατί αυτό θέλω τώρα για τον εαυτό μου. Μπαγιάτικα και ξαναζεσταμένα έτρωγα συνέχεια μαζί σου, καθ’ ότι διανύαμε και περίοδο λιτότητας.
Κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Είχα σφαλιστά τα μάτια μου, μα τώρα ξύπνησα και απαιτώ.
Έστω και καθυστερημένα βρήκα το θάρρος, να απαιτήσω το καλύτερο για τον εαυτό μου.
Μου αξίζουν μεγαλεία και όχι τα ψίχουλα χρόνου που με χρέωνες και μου ζήταγες να σου κάνω τεμενάδες κιόλας, λες και μου πρόσφερες τον ουρανό με τα άστρα.
Μόνο που τώρα ο ουρανός είναι μέσα μου και τ’ αστέρια φωτίζουν το μυαλό μου, την καρδιά μου και μπορώ να δω την αξία μου σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος χώρια πια από σένα.
Δίαιτα, δίαιτα συνέχεια σούφρωσα πια και όχι τίποτα άλλο οι ανορεξικές δεν είναι πια της μόδας, γιατί ανορεκτική κατάντησα και την ζωή μου δίπλα σου.
Δεν με τάιζες, με πέθανες της πείνας “δεν έχω χρόνο ματάκια μου” μου έλεγες “δεν βλέπεις”;
“Πνίγομαι”.
Εγώ για τα λεπτά που μου χαράμιζες σου έλεγα και ευχαριστώ.
Τέσσερις φορές τον χρόνο, στην γιορτή μου, στα γενέθλια μου, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, μου έκανες ένα συμβολικό δωράκι, εγώ τότε σαν καλοκουρδισμένο αρκουδάκι χτυπούσα τα χέρια μου παλαμάκια, με κείνα τα τσίγκινα δισκάκια και πέταγα απ’ την χαρά και την ευτυχία.
Τόσα χρόνια μόνο ψίχουλα μου πέταγες, στην καλύτερη των περιπτώσεων άντε να ‘ταν και κανένα ξεροκόμματο και μου το χρέωνες για παντεσπάνι.
Καιρός να πάρω λίγο τα πάνω μου, να με φροντίσω.
Να βάλω μερικά κιλά, να σουλουπωθώ.
Να αρχίσω να τρώω εκλεκτά φαγητά, καλομαγειρεμένα και νόστιμα γιατί αυτό θέλω τώρα για τον εαυτό μου. Μπαγιάτικα και ξαναζεσταμένα έτρωγα συνέχεια μαζί σου, καθ’ ότι διανύαμε και περίοδο λιτότητας.
Κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Είχα σφαλιστά τα μάτια μου, μα τώρα ξύπνησα και απαιτώ.
Έστω και καθυστερημένα βρήκα το θάρρος, να απαιτήσω το καλύτερο για τον εαυτό μου.
Μου αξίζουν μεγαλεία και όχι τα ψίχουλα χρόνου που με χρέωνες και μου ζήταγες να σου κάνω τεμενάδες κιόλας, λες και μου πρόσφερες τον ουρανό με τα άστρα.
Μόνο που τώρα ο ουρανός είναι μέσα μου και τ’ αστέρια φωτίζουν το μυαλό μου, την καρδιά μου και μπορώ να δω την αξία μου σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος χώρια πια από σένα.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.