ο λαός θέλει μνημόνια, όχι χρεοκοπία: καλύτερα λιγότερα παρά τίποτα

φίλες και φίλοι

ΘΑ το πω με δικά μου λόγια αλλά η σκέψη είναι του Αλέξις ντε Τοκβίλ:  ένα από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το οποίο αποβαίνει τελικά μειονέκτημα και ελάττωμα,  των δυτικών κυριαρχικών κοινωνιών είναι η με κάθε θυσία και κόστος αποτροπή των επαναστάσεων. Κι αυτό διότι με την αποτροπή των επαναστάσεων αποτρέπεται η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, αφού υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα που επιλύονται μόνο με επανάσταση. Το αποτέλεσμα είναι οι δυτικές κοινωνίες να πλημμυρίζουν με πολλά και άλυτα προβλήματα και έτσι να βυθίζονται στην παρακμή και αποσύνθεση, με συνέπειες που μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων.

Η επανάσταση προκαλεί μεγάλο φόβο στον Κύριο. Για το τι είναι μια επανάσταση και πως μπορεί να γίνει μας διαφωτίζει ένα επεισόδιο από την Παλαιά Διαθήκη, τη Γένεση. Όταν ο Αβραάμ αγανάκτησε που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά με τη Σάρα, ενώ το ήθελε πάρα πολύ, στράφηκε προς τον ουρανό και προς τον Κύριο, τον Γιαχβέ, και αναφώνησε: Θα χύσω και τα σταγονίδια του σπέρματός μου θα γίνουν ήλιοι και φεγγάρια! Ο Θεός τα έκανε πάνω του και υποχώρησε: ο Αβραάμ γάμησε την ενενηντάρα Σάρα και τη γκάστρωσε. Αντιλαβού;

ΜΕΡΙΚΕΣ φορές, φίλες και φίλοι, θέλουμε κάτι και το θέλουμε πολύ, πάρα πολύ. Άλλοτε,  δεν θέλουμε κάτι, και δεν το θέλουμε καθόλου μα καθόλου. Και ενώ είναι τρομακτικό και επικίνδυνο, αφού προκαλεί λάθη και αστοχίες και μαλακίες, να μην ξέρουμε τι θέλουμε, είναι άκρως ανθυγιεινό να θέλουμε και να μην θέλουμε, γιατί προκαλεί σύγχυση και αναταραχή στον εγκέφαλο. Πρόκειται για το δίλημμα. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατάσταση, η οποία μοιάζει με δίλημμα αλλά δεν είναι: και να θέλουμε και να μην θέλουμε. Ένα πολύ χαρακτηριστικό και επίκαιρο παράδειγμα είναι αυτό που δεν θέλει αλλά και δεν θέλει ο λαός των Υποτελών: και δεν θέλει μνημόνια  και θέλει μνημόνια.

ΤΟ ότι δεν θέλει μνημόνια το είπε με το ΟΧΙ  του δημοψηφίσματος. Το ότι τα θέλει το λέει καθημερινά εκφράζοντας τον τρόμο του για μια πιθανή χρεοκοπία. Στο δίλημμαχρεοκοπία ή μνημόνια απαντά κατηγορηματικά: μνημόνια, δηλαδή καλύτερα λιγότερα (μνημόνια) παρά τίποτα (χρεοκοπία). Τι είναι όμως τα μνημόνια; Τι είναι η χρεοκοπία, θα γίνει ή όχι –  αν γίνει, πότε θα γίνει και γιατί;  Πώς θα είναι η ζωή μας όταν θα χρεοκοπήσουμε;  Έχουν όλα αυτά σχέση με το κούρεμα των καταθέσεων;

ΜΙΑΣ και επισκέπτονται τη Σχολή νέοι αναγνώστες και νέες αναγνώστριες, από τους οποίους και  τις οποίες ένα πολύ μικρό μέρος παραμένει ενώ η συντριπτική πλειονότητα ακόμα τρέχει να φύγει όσο γίνεται πιο μακριά, θα επαναλάβω όσα γράφω και σκέφτομαι, και ασφαλώς ξανασκέφτομαι, από το 2010, όταν άρχισε η ανηλεής και ανοικτίρμων επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή κατά των Υποτελών παραγωγών και άλλων κοινωνικών στρωμάτων. Υποστηρίζω λοιπόν ότι είναι τρεις οι επιδιώξεις της καπιταλιστικής επίθεσης: Να μειώσει μισθούς και  μεροκάματα και να αυξήσει τον χρόνο εργασίας για να αυξηθούν τα κέρδη του καπιταλιστή Κυρίου. Να συρρικνώσει το Κράτος και τις δαπάνες  (μείωση μισθών και συντάξεων) για να μπορέσει έτσι να μειώσει τη φορολογία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Και τρίτο και σημαντικότερο, να πετάξει στα σκουπίδια την πλειονότητα των αυτοαπασχολούμενων και των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και να  αρπάξει τα κέρδη τους και έτσι να αυξήσει τα δικά Του. Να γιατί είναι η επίθεση καπιταλιστική: αύξηση κερδών και μείωση φόρων των μεγάλων και ισχυρών, κυρίως εξαγωγικών, επιχειρήσεων. Ο όρος επιχείρηση είναι πολεμικής προέλευσης: είναι αυτά που αρπάζω και έχω στα χέρια μου –  για να μην ξεχνιόμαστε το θυμίζω.

Η πρώτη επιδίωξη της επίθεσης πραγματοποιήθηκε, δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο: τα μεροκάματα και οι  μισθοί μειώθηκαν ενώ αυξήθηκε ο χρόνος εργασίας. Οι άλλες δύο όμως επιδιώξεις δεν στέφθηκαν με επιτυχία, μάλλον στέφθηκαν με επιτυχία μερικώς. Για να συρρικνωθεί το Κράτος ακόμα περισσότερο πρέπει να κλείσουν πολλές υπηρεσίες, να περικοπούν δαπάνες, να μειωθούν συντάξεις και να μειωθεί τόσο ο αριθμός των κρατικών και δημοσίων υπαλλήλων όσο και ο μισθός τους. Το έργο αυτό θα αναλάβει να το φέρει σε πέρας μια μελλοντική κυβέρνηση της Δεξιάς –  διότι σήμερα προέχει η πραγματοποίηση της τρίτης επιδίωξης, της πιο δύσκολης. Γιατί όμως αυτή είναι δύσκολη, γιατί η αποτελεσματικότητα της επίθεσης εδώ είναι πολύ περιορισμένη;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ τρεις τρόποι, φίλες και φίλοι, να βγουν απο τη μέση οι αυτοαπασχολούμενοι, οι πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις: η λιτότητα, το κούρεμα των καταθέσεων και η χρεοκοπία του Κράτους –  όταν λέμε χρεοκοπία εννοούμε τη χρεοκοπία του Κράτους. Μέχρι τώρα, η εξόντωση των περιττών κοινωνικών στρωμάτων επιχειρείται με πολύ πολιτισμένο τρόπο, με τη λιτότητα, με τον περιορισμό της ρευστότητας του χρήματος στην αγορά. Η λιτότητα όμως δεν απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς. Κι αυτό διότι το χρήμα που αποσύρεται από τη αγορά αντικαθίσταται με νέο: με την εκποίηση χρυσού, με παράνομες δραστηριότητες, με την παραοικονομία, με κέρδη από τις εξαγωγές μικρομεσαίων παραγωγικών και τουριστικών επιχειρήσεων. Υπάρχει λοιπόν προβληματισμός περί της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας της λιτότητας. Διατυπώνονται δύο απόψεις.

Η μία λέει ότι θα πρέπει να συνεχιστεί αυτός ο τρόπος εξόντωσης των μικρομεσαίων διότι στο μέλλον θα έχει αποτελέσματα αφού και τα χρυσά κοσμήματα και οι χρυσές λίρες θα τελειώσουν, η εγκληματικότητα θα παταχτεί όπως και η παραοικονομία και οι συνταξιούχοι θα πεθάνουν και οι νέοι συνταξιούχοι θα παίρνουν πολύ λιγότερα, από το 2018. Είναι θέμα χρόνου, μιας δεκαετίας από σήμερα, να πραγματοποιηθεί αυτή η επιδίωξη. Εν τω μεταξύ, θα πρέπει να συρρικνωθεί και το Κράτος ώστε να επιταθεί η λιτότητα (μείωση δαπανών, μείωση μισθών και συντάξεων).

Η άλλη άποψη λέει ότι ο τρόπος της λιτότητας δεν είναι και δεν θα είναι και στο μέλλον αποδοτικός, λόγω των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει λοιπόν να καταφύγουμε στις άλλες δύο, την κρατική χρεοκοπία και το κούρεμα των καταθέσεων. Η κρατική χρεοκοπία, που σημαίνει ότι δεν θα πληρώνονται οι υπάλληλοι και δεν θα γίνονται δαπάνες και όσο χρονικό διάστημα απαιτηθεί,  θα επιτείνει τη λιτότητα και, εάν διαρκέσει τρεις ή έξι μήνες, όσο χρειαστεί δηλαδή, η πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα εξαφανιστεί από προσώπου αγοράς, κι όταν μάλιστα διευκολυνθούν να εξαφανιστούν –  διότι σήμερα χρειάζεται χρήμα για να κλείσεις μια επιχείρηση. Δεν θα διευκολυνθούν όμως αργότερα να ανοίξουν και πάλι, εάν δεν ρυθμίσουν τις εκκρεμότητές τους!

Η χρεοκοπία λοιπόν δεν είναι κάτι που δεν αναμένεται! Εάν η λιτότητα δεν αποφέρει καρπούς, είναι βέβαιο ότι θα γίνει –  πρόκληση γεγονότος λέγεται! Επινόηση της πραγματικότητας δηλαδή –  η πραγματικότητα να είναι η πραγματοποίηση των επιθυμιών μου, του Κυρίου εννοώ. Πολλά κοινωνικά στρώματα θα πληγούν από την κρατική χρεοκοπία, πολλά όμως όχι! Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι εκεί, το βιομηχανικό προλεταριάτο, δεν θα πληγεί. Δεν θα πληγούν κι αυτοί που έχουν ένα καλό κομπόδεμα στην άκρη. Λίγα λόγια γι αυτό το κομπόδεμα.

ΠΗΓΑΜΕ  χτες με την Τασούλα και ήπιαμε τσιπουράκι. Ήταν άλλοι τρεις εκεί και πάνω στην κουβέντα τους ρώτησα εάν υπάρχουν εκατομμυριούχοι στο χωρίον Καστανούσα Σερρών των 350 μονίμων κατοίκων. Μου είπαν ότι είναι τέσσερις και ότι άλλοι τουλάχιστον είκοσι έχουν πάνω από 100.000 εβρά στην Τράπεζα. Δεν είναι ίδιον της Καστανούσας αυτή η κατάσταση –  σε όλα τα χωριά αυτό συμβαίνει. Στ΄αρχίδια τους και στο μουνί τους και η κρίση και η λιτότητα και η κρατική χρεοκοπία. Άλλος είναι ο εφιάλτης τους:  το κούρεμα των καταθέσεων. Θα γίνει, φίλες και φίλοι, πότε, γιατί θα γίνει;

ΕΙΝΑΙ ένα ενδεχόμενο που δεν μας επιτρέπεται να το αποκλείσουμε, φίλες και φίλοι. Εάν εξαφανιστούν οι μικρομεσαίοι, τα μελλοντικά τους κέρδη θα πάνε στις τσέπες των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και θα γίνουν δικά τους μελλοντικά κέρδη. Εάν όμως αυτά τα κέρδη δεν είναι τόσο πολλά όσο αναμένεται, και για έναν καπιταλιστή τα κέρδη δεν είναι ποτέ πολλά, κι αν μειωθεί η φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων και μειωθούν τα έσοδα του Κράτους, τότε ένα κούρεμα των καταθέσεων, δηλαδή μια ανηλεής και ανοικίρμων αρπαγή των θησαυρισμένων εισοδημάτων και επιχορηγήσεων και κερδών του παρελθόντος, δεν θα πρέπει να το αποκλείσουμε, για να μη γράψω ότι θα πρέπει να το αναμένουμε με βεβαιότητα.

ΑΝ γίνει κάτι τέτοιο, το κούρεμα των καταθέσεων, είναι βεβαιότατο ότι τα θύματα θα πάρουν τις καραμπίνες. Και το Κράτος θα αναγκαστεί να απαντήσει αφενός με περιστολή της δημοκρατίας και αφετέρου με την παροχή γενικευμένου ελάχιστου  εισοδήματος προς τους ενδεείς. Εάν δοθεί, θα αγοράσω κάλτσες και σώβρακα.

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ