Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου. Έτσι και αμολήσει τον Χάρο παγανιά, κανείς δεν του γλιτώνει.
Οξύμωρο, αλλά το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Βέβαια, το ένστικτο της επιβίωσής μας, αυτή η αρχέγονή μας αίσθηση που μας έφτασε ως εδώ, ενεργοποιείται για να μας προστατέψει από την όποια πιθανότητα να δούμε τα ραδίκια ανάποδα.
Ο θάνατος είναι μονάχα βέβαιος, αλλά δεν ξέρουμε το πότε. Κι έτσι, λοιπόν, επιστρατεύουμε τη λογική μας για να μειώσουμε τις πιθανότητες το αναπόφευκτο να συμβεί νωρίτερα απ' όσο περιμένουμε.
Μα πώς αλήθεια υπολογίζεται αυτό το πράμα; Δεν είναι δα και ραντεβού με το γιατρό.
Ο Xάρος πρόγραμμα δεν έχει. Θα έρθει απροσκάλεστος, κι άμα σου κάτσει, δεv πα’ να είσαι οχυρωμένος πίσω από ασπίδα από τιτάνιο με πανοπλία μίθριλ κι εξηνταδύο βελοσιράπτορες να σου φυλάν’ τα νώτα -θα σε χτυπήσει κεραυνός και θα ποθάνεις. Ή θα σε πιάσει κόψιμο και μέχρι να προλάβεις να βγάλεις τα μιθρίλια θα πας από χέσιμο.
Κακά τα ψέματα, από το θάνατο όσο κι αν θέλουμε, αδυνατούμε να ξεφύγουμε. Καραδοκεί σε κάθε γωνία της ζωής μας, κοιτάζει το ρολόι του και περιμένει καρτερικά με παραμάσχαλα το scythe του.
Και, είναι αλήθεια, μας έχει στήσει παγίδες παντού. Να ξεκινήσω από τα σπίτια, τους δήθεν ασφαλείς προσωπικούς μας χώρους;
Πιστολάκι, μάτι κουζίνας, υγραέριο, σεισμοί, θερμοσίφωνας, μπανιέρα, γκαζάκια, καρφιά, σκουριά, χύτρες και κατσαρίδες (εκεί πας από φόβο).
Φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα, εκείνο το ρημαδιασμένο ρούχο που πρέπει να σκύψεις να το φτάσεις κάτω απ' το μπαλκόνι,
εκείνη η άτυχη στιγμή που το τσιγάρο σού έπεσε μες σε καυτό λάδι και μια καυτή πατάτα εκτοξεύτηκε και σου καρφώθηκε στο μάτι.
Η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι είναι πολύ αργά για delivery. Τα πάντα είναι δυνητικά συστατικά στον επικείμενό σου θάνατο.
Φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα, εκείνο το ρημαδιασμένο ρούχο που πρέπει να σκύψεις να το φτάσεις κάτω απ' το μπαλκόνι,
εκείνη η άτυχη στιγμή που το τσιγάρο σού έπεσε μες σε καυτό λάδι και μια καυτή πατάτα εκτοξεύτηκε και σου καρφώθηκε στο μάτι.
Η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι είναι πολύ αργά για delivery. Τα πάντα είναι δυνητικά συστατικά στον επικείμενό σου θάνατο.
Η καγκελόπορτα που πήγες να πηδήξεις και σε πήδηξε. Εκείνο το αξιαγάπητο maltese που πήγες να χαϊδέψεις και τώρα τρώει τα έντερά σου.
Έβλεπα πρόσφατα το επεισόδιο των Χ-files με τον γιγάντιο σκουληκάνθρωπο που κρυβόταν στις τουαλέτες. Με τι καρδιά να πάω τώρα να κάνω την ανάγκη μου ο άνθρωπος;
Να τα κρατήσω; Να πάθω μόλυνση στην ουροδόχο κύστη; Έχουν πεθάνει διάσημοι γι' αυτό!
Να πάω στη φύση να με χτυπήσει κεραυνός ή να με τσιμπήσει κάνα φίδι στο επίμαχο σημείο; Δεν είσαι καλά. Τι, αντιδρώ υπερβολικά;
Το ξέρατε ότι μπορείτε να πάθετε μόλυνση και να πεθάνετε... δαγκώνοντας τη γλώσσα σας; Την ίδια σας τη γλώσσα; Κι αυτό είτε βγάζετε είτε δε βγάζετε χολή.
Κι αν τη γλiτώσεις σήμερα, θα τη γλυτώσεις αύριο; Μεθαύριο; Την άλλη μέρα; Χα, πλανάσαι πλανην οικτρά. Το μόνο που κατάφερες είναι να φτάσεις άλλη μια μέρα πιο κοντά στο βέβαιο θάνατό σου.
Είμαι υπερβολικός; Έχω δει πολλές φορές «Βλέπω το θάνατό σου»;
Ο Αισχύλος, αγαπητοί μου κύριοι και κυρίες, πέθανε σύμφωνα με λεγόμενα από χελώνα που έριξε στο κεφάλι του ένας περιπλανώμενος αετός. Ποιος είμαι εγώ να μη φοβάμαι να περάσω κάτω από σκάλες και μπαλκόνια; Εδώ ο αρχαίος δολοφονήθηκε από χελώνα τζι-άι-τζο από τον ουρανό και θα γλιτώσω εγώ από μια γλάστρα;
Κίνδυνοι άπειροι. Παντού απειλές. Πρέπει να γίνει κάτι, να αποσυμφορήσει λίγο ο τόπος. Να μειωθούν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι κακό, να είμαστε πιο ασφαλείς, να, να... στρες, άγχος, εγκεφαλικά και κρίσεις πανικού. Καρδιακά επεισόδια, δεν είμαι καλά σας λέω.
Θα μου πείτε, είναι πολύ μικρές οι πιθανότητες. Θα συμφωνήσω –αλλά σκεφτείτε το εξής. Σε κάθε κίνησή σας, σε κάθε ακινησία σας, σε κάθε τικ δευτερολέπτου, κάποιος ρίχνει ζάρια και υπολογίζει πιθανότητες ως άλλος Dungeon Master. Ποιος εγγυάται ότι θα πέφτουν πάντοτε στην ασφαλή πλευρά; Ε; Και, φυσικά, τα ζάρια ποτέ τους δε θα σταματήσουνε να πέφτουν, θα ξαναρίχνονται σε κάθε δευτερόλεπτο. Να, πέφτουν πάλι. Πάλι. Ωπ, γλύτωσες. Πάλι. Ξανά. Για πάντα. Το 'πιασες;
Και όλα αυτά για ένα καπρίτσιο ενός ρημαδιασμένου Χάρου που (προφανώς) βαριέται τη ζωή μας. Που μου ‘θελε και σκάκι τρομάρα του. Έλα, ρε άνθρωπα, να σε κεράσω μια φραπού, τώρα που ανοίγει κι ο καιρός, να παίξουμε ένα τάβλι. Άραξε λίγο το δρεπάνι σου, δώσε στη μέρα πάτημα, πάρε και κάνα ρεπό.
Έλα, κερνάω τσικουδιά. Εμπλουτισμένη με κυάνιο, να δούμε εσύ σε ποιον λογοδοτείς.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.