Η επίθεση της Ευρώπης στην Ελληνική Δημοκρατία.

Το αυξανόμενο κρεσέντο των διαπληκτισμών και η πικρία στην Ευρώπη μπορεί να φαίνεται στους ξένους ότι είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του πικρού φινάλε του παιχνιδιού ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της.

Στην πραγματικότητα, όμως οι Ευρωπαίοι ηγέτες αρχίζουν επιτέλουςνα αποκαλύπτουν την αληθινή φύση της συνεχιζόμενης διαφοράς για  το χρέος, και η αλήθεια δεν είναι καθόλου ευχάριστη: πρόκειται για ωμή επέμβαση στην εξουσία και τη δημοκρατία της Ελλάδας πολύ περισσότερο από ότι στα χρήματα και τα οικονομικά της.

Φυσικά, τα οικονομικά πίσω από το πρόγραμμα που η “τρόικα” (η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) πλάσσαρε στην Ελλάδα πριν από πέντε χρόνια υπήρξε αβυσσαλέο, με αποτέλεσμα τη μείωση κατά 25% του ΑΕΠ της χώρας. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμμία συρρίκνωση, ποτέ, που έγινε τόσο σκόπιμα και είχε τέτοιες καταστροφικές συνέπειες: το ποσοστό στην Ελλάδα της ανεργίας των νέων, για παράδειγμα, υπερβαίνει πλέον το 60%.

Είναι εντυπωσιακό ότι η τρόικα έχει αρνηθεί να αναλάβει την ευθύνη για όλα αυτά, ή να παραδεχθεί πόσο εσφαλμένες προβλέψεις έκανε και πόσο λάθος ήταν τα μοντέλα που εφάρμοσε.  Αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι οι ηγέτες της Ευρώπης δεν έχουν ακόμη διδαχθεί τίποτα. Η τρόικα εξακολουθεί να απαιτεί από την Ελλάδα να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (εκτός των πληρωμών τόκων) 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018.

Οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο καταδίκασαν αυτόν τον στόχο χαρακτηρίζοντάς τον ως τιμωρία, διότι το κυνήγι του στόχου αυτού αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μια βαθύτερη ύφεση. Πράγματι, ακόμη και αν το χρέος της Ελλάδας αναδιαρθρωθεί, πέρα ​​από οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς, είναι βέβαιο ότι η χώρα θα παραμείνει σε ύφεση, εφόσον οι ψηφοφόροι δεσμευτούν, λέγοντας ΝΑΙ στην επίτευξη του στόχου της τρόικας, στο επικείμενο δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί αυτό το Σαββατοκύριακο.

Όσον αφορά την μετατροπή μεγάλου πρωτογενούς ελλείμματος σε πλεόνασμα, λίγες χώρες έχουν καταφέρει κάτι σαν αυτό που οι Έλληνες έχουν επιτύχει τα τελευταία πέντε χρόνια. Και, παρά το εξαιρετικά υψηλό ανθρωπιστικό κόστος, η  Ελληνική Κυβέρνηση έκανε πολλές υποχωρήσεις προκειμένου να ικανοποιήση τα αιτήματα των πιστωτών της.

Πρέπει να είμαστε σαφείς: σχεδόν τίποτα από το τεράστιο ποσό των χρημάτων που δανείζονται στην Ελλάδα έχει πράγματι πάει εκεί. Έχει πάει να πληρώσει τους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα – συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Η Ελλάδα έχει πάρει, ένα ξεροκόματο ψωμί, αλλά έχει πληρώσει υψηλό τίμημα για τη διατήρηση των τραπεζικών συστημάτων των χωρών αυτών. Το ΔΝΤ και οι άλλοι “επίσημοι” πιστωτές δεν χρειάζονται τα χρήματα που απαιτούν. Σύμφωνα με ένα σενάριο business-as-usual, τα χρήματα που έλαβαν από τις δόσεις είναι πολύ πιθανό απλά να δανεισθούν και πάλι στην Ελλάδα γιά δεύτερη ή περισσότερες φορές.

Αλλά, και πάλι, δεν είναι για τα χρήματα. Πρόκειται με τη χρήση στενών  «προθεσμιών»  να αναγκάσουν την Ελλάδα να υποταχθεί  και να αποδεχθεί το απαράδεκτο – όχι μόνο τα μέτρα λιτότητας, αλλά και άλλες οπισθοδρομικές και τιμωρητικες πολιτικές.

Αλλά γιατί η Ευρώπη να το κάνει αυτό; Γιατί οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιστέκονται το δημοψήφισμα και αρνούνται ακόμα και να παρατείνει κατά μερικές ημέρες η προθεσμία της 30 Ιουνίου για την επόμενη πληρωμή της Ελλάδας στο ΔΝΤ; Δεν είναι η Ευρώπη  της  δημοκρατίας και της ισοτιμίας των κρατών;

Τον Ιανουάριο, οι πολίτες στην Ελλάδα ψήφισαν μια κυβέρνηση που έχει δεσμευθεί για τον τερματισμό της λιτότητας. Αν η κυβέρνηση ήταν απλά να εκπληρώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της, θα είχε ήδη απορρίψει την πρόταση. Ωστόσο η Κυβέρνηση αυτή  ήθελε δημοκρατικά, να δώσει στους  Έλληνες την ευκαιρία να ζυγίσουν την γνώμη τους και να αποφασίσουν αυτοί  για το κρίσιμο αυτό θέμα, που αφορά  τη μελλοντική ευημερία της χώρας τους.

Αυτή η ευαισθησία για  λαϊκή νομιμοποίηση, είναι ασυμβίβαστη με την πολιτική της ευρωζώνης, η οποία δεν ήταν ποτέ πολύ δημοκρατική στα έργα. Οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις των μελών της δεν ζητούν την έγκριση του λαού τους για να παραδώσουν τη νομισματική τους κυριαρχία στην ΕΚΤ. Όταν η Κυβέρνηση της Σουηδίας το έκανε, οι Σουηδοί είπαν όχι. Κατάλαβαν ότι η ανεργία θα αυξηθεί αν η νομισματική πολιτική της χώρας τεθεί κάτω από μια κεντρική τράπεζα που εστίαζε μονόπλευρα, αποκλειστικά στον πληθωρισμό (και επίσης ότι θα υπάρξει ανεπαρκής προσοχή για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα). Η οικονομία θα υποφέρει, επειδή το οικονομικό μοντέλο που στηρίζεται στην ευρωζώνη βασιζόταν σε σχέσεις εξουσίας με τους  εργαζομένους να βρίσκονται πάντοτε σε μειονεκτική θέση.

Και, ήσαν (οι Σουηδοί) αρκετά βέβαιοι, ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα, 16 χρόνια μετά την θεσμοθετηση της ευρωζώνης πάνω σε  αυτές τις αρχές και σχέσεις, είναι ακριβώς το αντίθετο της δημοκρατίας: Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες προσδοκούν να δουν το τέλος της αριστερής κυβέρνησης του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Μετά από όλα, είναι εξαιρετικά άβολο να έχουνε στην Ελλάδα μια κυβέρνηση που θα είναι σε τόσο μεγάλη αντίθεση, με τους τύπους των πολιτικών, που έχουν κάνει τόσα πολλά, για την αύξηση της ανισότητας σε τόσες πολλές προηγμένες χώρες, και  να είναι τόσο αφοσιωμένη (η Ελληνική Κυβέρνηση)  στην ανάσχεση της ανεξέλεγκτης εξουσίας του πλούτου. Φαίνεται να πιστεύουν ότι μπορούν τελικά να ρίξουν την ελληνική κυβέρνηση με τον εκφοβισμό της σε αποδοχή μιας συμφωνίας που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εντολή της από τον Ελληνικό Λαό.

Είναι δύσκολο να συμβουλεύει τους Έλληνες πώς να ψηφίσουν στις 5 Ιουλίου! Καμμία εναλλακτική λύση  - έγκρισης ή  απόρριψης των όρων της τρόικας – θα είναι εύκολη, γιατί και οι δύο φέρουν τεράστιους κινδύνους.

Μια ψήφος ΝΑΙ θα σήμαινε την συρρίκνωση της οικονομίας χωρίς τέλος. Ίσως μία εξαντλημένη χώρα – η οποία έχει εκποιήσει το σύνολο των περιουσιακών της στοιχείων, και των οποίων οι πλέον λαμπροί νέοι έχουν μεταναστεύσει –  να πάρει την πολυπόθητη διαγραφή χρέους? Ίσως πάλι, αφού η οικονομία της έχει συρρικνωθεί πλέον  σε μια οικονομία “μεσαίου” εισοδήματος, η Ελλάδα θα μπορούσε να πάρει βοήθεια από την Παγκόσμια Τράπεζα. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν μέσα στην επόμενη δεκαετία, ή ίσως στη δεκαετία μετά από αυτό.

Αντίθετα, μία ψήφος ΟΧΙ τουλάχιστον θα ανοίξει το ενδεχόμενο  η Ελλάδα, με ισχυρή δημοκρατική παράδοση, να αδράξει το πεπρωμένο της στα δικά της χέρια. Οι Έλληνες θα μπορούσαν να αποκτήσουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουνε ένα μέλλον στο οποίο, αν και ίσως δεν θα ευημερούν τόσο  όπως στο παρελθόν, θα είναι πολύ πιο αισιόδοξο από ό, τι είναι η παράλογη και βασανιστική παρούσα κατάσταση.

Τώρα ξέρω πώς θα ψηφίσω.

JOSEPH E. STIGLITZ

O Joseph E. Stiglitz, είναι ένας Νομπελίστας στα οικονομικά και Πανεπιστημιακός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia.
Πηγή : http://www.project-syndicate.org/commentary/greece-referendum-troika-eurozone-by-joseph-e–stiglitz-2015-06

epicouros

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ