ΠΑΡΑΦΥΛΑΞΗ

Η παραφύλαξη είναι μια ουσιώδης τεχνική του Δρόμου του Πολεμιστή η οποία σχεδόν ταυτίζεται με τη μη-πράξη. Είναι θα λέγαμε μια υποπερίπτωση της μη-πράξης και ορίζεται ως: “ο στρατηγικός έλεγχος της συμπεριφοράς”. Στην παραφύλαξη ελέγχουμε βάσει προσχεδιασμού τη συμπεριφορά μας προκειμένου να επιτύχουμε το χειρισμό εξωτερικών καταστάσεων, ακόμα και ανθρώπων, με απώτερο στόχο το γενικό καλό, ή σε ορισμένες περιπτώσεις την αυτοπροστασία μας.

Συνεπώς η μη-πράξη είναι η παραφύλαξη του εαυτού μας και η παραφύλαξη αντίστοιχα είναι η μη-πράξη της συμπεριφοράς μας προς τους ανθρώπους. Στη διαδικασία της παραφύλαξης υιοθετούμε έναν εξωτερικό ρόλο για να διαχειριστούμε μια κατάσταση, γεγονός που της προσδίδει ομοιότητες με την τέχνη της υποκριτικής, ή τη διπλωματικότητα. Όμως αυτές είναι έννοιες ηθικά ουδέτερες, δηλαδή έχουν έναν ξεκάθαρο “τεχνικό χαρακτήρα” και μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για το γενικό καλό, είτε για εγωιστικούς στόχους.

Για μας είναι απολύτως σαφές πως ένας άνθρωπος που ακολουθεί το δρόμο του πολεμιστή, όταν καλείται να διαχειριστεί μια εξωτερική κατάσταση κάνοντας χρήση της παραφύλαξης έχει ως μοναδικό στόχο το γενικότερο καλό και όχι κάποια ικανοποίηση εγωιστικών επιδιώξεων. Ο μαθητευόμενος μέσω των τεχνικών στις οποίες ασκείται μαθαίνει πως να διακόπτει, κάνοντας χρήση της μη-πράξης, τα αρνητικά συναισθήματα και τις ιδιοτελείς σκέψεις περιορίζοντας σταδιακά τον εγωισμό του. Η απαλλαγή από τον εγωισμό και την έπαρση είναι βασικός στόχος ενός πολεμιστή.

Ένα παράδειγμα θα βοηθήσει στη βαθύτερη κατανόηση της τεχνικής αυτής. Έστω πως είμαστε αναγκασμένοι να συνεργαστούμε επαγγελματικά με έναν άνθρωπο που αντιπαθούμε. Οι λόγοι της αντιπάθειας αυτής καλό είναι φυσικά να διερευνηθούν, ώστε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τέτοιου είδους ενεργοβόρα συναισθήματα. Ο δρόμος που ακολουθούμε πρέπει να χαρακτηρίζεται από απλότητα, θετικότητα και οικονομία ενέργειας, γεγονός που καθιστά την αντιπάθεια μια ιδιαίτερα ανεπιθύμητη για μας ψυχική διάθεση. Συνεπώς η συνεργασία με έναν τέτοιο άνθρωπο αποτελεί μια πρόκληση για μας, μια μάχη που πρέπει να δώσουμε ως πολεμιστές ενάντια στις αρνητικές όψεις του εαυτού μας.

Πως λοιπόν πρέπει να ενεργήσουμε; Αφού ξεκαθαρίσαμε με τον εαυτό μας όλα τα προηγούμενα, αποφασίζουμε να συμπεριφερθούμε απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με ανοχή. Είναι αντιληπτό πως αυτό δεν αντιστοιχεί ακόμα στην εσωτερική μας πραγματικότητα, αλλά εμείς φροντίζουμε να υποδυθούμε τον αντίστοιχο ρόλο. 

Δίνουμε μια διπλωματική θεατρική παράσταση καλής διάθεσης και πνεύματος συνεργασίας, της οποίας ο στόχος δεν είναι να εξαπατήσουμε τους συνανθρώπους μας, αλλά να επιδράσουμε πρωτίστως στον ίδιο μας τον εαυτό, αλλάζοντάς τον προς το καλύτερο. 

Αν ο στόχος μας είναι η εξαπάτηση τότε στην ήδη υπάρχουσα αντιπάθεια προς τον άνθρωπο αυτό θα προστεθεί και η υποκρισία, προξενώντας μια σημαντική υποβάθμιση στην ποιότητα των αισθημάτων μας και στο επίπεδο της εξέλιξής μας. Θα γίνουμε δηλαδή χειρότεροι άνθρωποι από ότι ήμασταν προηγουμένως.

Αν ο στόχος μας όμως είναι η αυτοβελτίωση τότε η εξωτερικά ευγενική και διαλλακτική συμπεριφορά μας θα επιδράσει στον εσωτερικό κόσμο μας, βελτιώνοντας τα αισθήματά μας, διότι απλούστατα αυτή είναι η βαθύτερη πρόθεσή μας. Θα παρατηρήσουμε επίσης πως οι σχέσεις μας με τον άνθρωπο αυτό θα εξομαλυνθούν, η συνεργασία μας θα κυλήσει απρόσκοπτα και εμείς σε προσωπικό επίπεδο θα αισθανθούμε γεμάτοι ενέργεια και καλοσύνη.

Το κριτήριο λοιπόν της παραφύλαξης είναι πάντοτε η βελτίωση του εαυτού μας και των σχέσεων με τους συνανθρώπους μας, όχι όμως για να αποκομίσουμε κάποια εξωτερικά οφέλη, που ενδεχομένως θα έρθουν, αλλά για να αυξηθεί η “ποσότητα” του καλού μέσα μας και γύρω μας.

Η παραφύλαξη είναι ένας ρόλος, είναι ανιδιοτελής διπλωματία, είναι πνευματική υποκριτική, είναι προσφορά προς τους συνανθρώπους μας. Ελέγχουμε τη συμπεριφορά μας προκειμένου να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και για να επιδράσουμε θετικά στον περίγυρό μας. Η προσπάθεια να αποδώσουμε το ρόλο μας όσο γίνεται πειστικότερα αυξάνει κατακόρυφα το ενεργειακό μας επίπεδο. 

Η δυνατότητα να “παραφυλάμε” κατά τη διάρκεια των γεγονότων της καθημερινότητας μάς εξασφαλίζει ένα ασυνήθιστο επίπεδο ελευθερίας και ανοίγονται πολλές δυνατότητες που δεν υπήρχαν προηγουμένως λόγω της προσκόλλησης σε μηχανικές συμπεριφορές. Η παραφύλαξη “σπάει” τη μηχανικότητα των ενεργειών μας καθώς και τα καθιερωμένα πρότυπα της κοινωνικής διαμόρφωσης (ήθη, έθιμα, κοινή γνώμη κ.α.) στα οποία είμαστε προσδεδεμένοι.

Ανάλογα με τις γενικές ελλείψεις του χαρακτήρα μας μπορούμε να καθορίσουμε και ευρύτερες πρακτικές παραφύλαξης. Αν έστω είμαστε υπερβολικά υποχωρητικοί στη συμπεριφορά απέναντι στους άλλους τότε μπορούμε να υποδυόμαστε τον ρόλο ενός αυστηρότερου ανθρώπου σε βάθος χρόνου. Αυτό που ξεκινάμε ως ηθοποιοί που παίζουν το ρόλο τους, καταλήγει σε πραγματική μεταμόρφωση. 

Με την ίδια λογική ένας άντρας θα πρέπει να ενσωματώσει στη ψυχοσύνθεσή του τη δυνατότητα να εκδηλώνει θηλυκές αρετές και το αντίστροφο. Ένας διανοούμενος π.χ. θα πρέπει να αποκτήσει τη δυνατότητα να εκφράζει συναισθήματα ή να γυμνάζεται. Ένας εξωστρεφής συναισθηματικός τύπος θα υποδύεται κατά περίπτωση το ρόλο ενός εσωστρεφούς διανοούμενου. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως η παραφύλαξη καθίσταται ένα ισχυρότατο εργαλείο αυτομεταμόρφωσης και διεύρυνσης της συνειδητότητας.

Υιοθετώντας ρόλους αντιδιαμετρικά αντίθετους με την έμφυτη ψυχοσύνθεσή μας όχι μόνο δεν αλλοιώνουμε την προσωπικότητά μας, αλλά εμπλουτίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο με ένα ρεπερτόριο διαφορετικών συμπεριφορών και αισθημάτων, αποκτώντας τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες, προσδίδοντας στο χαρακτήρα μας μια ιδιότητα που θα μπορούσε να ονομαστεί “ρευστότητα”, “ευελιξία”, ή “προσαρμοστικότητα”.

Οι ακραίες και αντιδραστικές συμπεριφορές δεν θα ωφελήσουν. Αυτές είναι ίδιον των εφήβων και ένας άνθρωπος μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο του πολεμιστή μόνο όταν έχει αφήσει πίσω του την εφηβεία. Ούτε επίσης μπορεί η περιγραφείσα τεχνική να αποτελέσει το άλλοθι θλιβερών συνθηκολογήσεων, με το πρόσχημα της δήθεν προσαρμογής στις ανάγκες της προσωπικής μας ζωής ή των υποχρεώσεων προς τους οικείους μας. 

Η παραφύλαξη επιδρά αθέατα αλλά σταθερά στη “μετατόπιση της εστίασης της αντίληψης” και δεν είναι ούτε παιχνίδι για εφήβους, ούτε για υποκριτές που το μόνο που θέλουν είναι να προσκομίσουν προσωπικά οφέλη ή να αρέσουν στους άλλους. Διαποτίζει τον τομέα της εξωτερικής συμπεριφοράς με τις αρχές και τις ενέργειες της εσωτερικής εργασίας, επιδρώντας ταυτόχρονα και στο περιβάλλον μας.

Ο Διώκτης, αυτός που ασκεί την παραφύλαξη, κρατάει τις προθέσεις του και τις ενέργειές του αθέατες μακριά από τα μάτια των συνανθρώπων του, διότι έχει εξαλείψει από μέσα του κάθε ίχνος επιθυμίας αυτοπροβολής.

toltekoi

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ