ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Αν παρατηρήσουμε τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας, θα διαπιστώσουμε πως μια φωνή μιλάει ασταμάτητα. Σκεφτόμαστε υπό τη μορφή της εσωτερικής ομιλίας και ταυτόχρονα σχηματίζουμε διάφορες εικόνες στη φαντασία μας. Μιλάμε στον εαυτό μας αδιάκοπα, ονειροπολούμε και με αυτόν τον τρόπο παράγουμε και μια παράλληλη ροή συναισθημάτων, άλλοτε ευχάριστων, άλλοτε δυσάρεστων, πάντοτε όμως καταναγκαστικών και ενεργοβόρων.

Το αντικείμενο της εσωτερικής ομιλίας είναι πάντοτε ο εαυτός μας, ακόμα και όταν σκεφτόμαστε τους άλλους. Τους αναλογιζόμαστε σε σχέση με μας και με τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Πρόκειται για μια ατέρμονη, πυρετώδη και νευρωτική διαδικασία η οποία ως στόχο έχει την υποστήριξη, ή καλύτερα να πούμε “υποστύλωση” του υπό κατάρρευση εγώ μας, το οποίο βάλλεται από τα γεγονότα της ζωής μας, από την αμφισβήτηση των συνανθρώπων μας και από τις ίδιες του τις ανασφάλειες. Άλλοτε είναι μια διαδικασία φυγής μέσω ονειροπολήσεων, άλλοτε μια αγχώδης υπεράσπιση του “δίκιου” μας. Έτσι λοιπόν μιλάμε συνεχώς στον εαυτό μας σε μια προσπάθεια να στηρίξουμε αυτόν και την κοσμοθεώρησή του. Η ενδελεχής αυτοπαρατήρηση θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε τα βαθύτερα κίνητρα της αδιάκοπης ομιλίας προς τον εαυτό μας.

Ως ορισμό μπορούμε να πούμε πως ο εσωτερικός διάλογος είναι η διανοητική και συναισθηματική διαδικασία η οποία αποσκοπεί στη διατήρηση της κοσμοθεώρησής μας. Μέσα στην έννοια της κοσμοθεώρησης φυσικά συμπεριλαμβάνεται και ο τρόπος με τον οποίο αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε τον εαυτό μας. Την φαντασιακή άποψη που έχουμε για το άτομό μας. Η εσωτερική ομιλία είναι η κορυφή ενός πολύ μεγάλου “παγόβουνου”.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως το κλειδί στο δρόμο του πολεμιστή είναι η απόκτηση της ικανότητας να σταματάμε τον εσωτερικό διάλογο. Το μέγεθος ενός τέτοιου άθλου θα το συνειδητοποιήσουμε αν επιχειρήσουμε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα να διατάξουμε την φλύαρη εσωτερική φωνή να σιωπήσει.

Έτσι λοιπόν ο εκπαιδευόμενος στην Τέχνη του Πολεμιστή αγωνίζεται να σταματήσει τον εσωτερικό διάλογο με την ίδια αποφασιστικότητα που η αναιδής εσωτερική φλυαρία επιμένει να συνεχίζει. Και επειδή αυτή η θλιβερή ψυχονοητική κατάσταση υφίσταται σε εικοσιτετράωρη βάση, έτσι ο μαθητευόμενος προσπαθεί να σταματήσει τον εσωτερικό διάλογο με μεγάλη αποφασιστικότητα όλη την ημέρα, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως οτιδήποτε λιγότερο τελικά δεν θα επαρκέσει. Οι ασκήσεις συγκέντρωσης και διαλογισμού που γίνονται κάποιες συγκεκριμένες περιόδους της ημέρας θα φέρουν μόνο περιορισμένα αποτελέσματα. Ο έλεγχος του εσωτερικού διαλόγου μπορεί να επιτευχθεί αν η επιθυμία μας είναι τόσο ισχυρή και επίμονη, ώστε να μας ωθήσει σε εικοσιτετράωρες προσπάθειες.

Μετά τα πρώτα βήματα, αν όλα εξελιχθούν καλά, θα διαπιστώσουμε πως το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου είναι ουσιαστικά ανέφικτο χωρίς την συστηματική άσκηση στις υπόλοιπες τεχνικές που αναφέραμε. Ανακεφαλαίωση, μη-πράξη, παραφύλαξη. Θα αποφύγουμε να συζητήσουμε πάνω στα αποτελέσματα αυτής της τεχνικής και για το πως συνδέεται εσωτερικά με τις υπόλοιπες, διότι όπως έχει ειπωθεί: “Η πρακτική αξίζει τα πάντα και η θεωρία τίποτα”.

Στην αρχή θα αναζητήσουμε “τεχνικές” για να βοηθηθούμε. Όμως στην ουσία όλες οι τεχνικές έχουν μικρή αξία, διότι αυτό που πραγματικά μετράει είναι η Πρόθεση, ο Σκοπός. Αν απουσιάζει η βαθύτερη πρόθεση, μια τεχνική θα είναι “κενή” γιατί θα ομοιάζει με ένα ηλεκτρικό κύκλωμα το οποίο δεν έχει συνδεθεί με κάποια πηγή ενέργειας. Άρα το τεχνικό μέρος του σταματήματος του εσωτερικού διαλόγου θα το περιορίσουμε στο ελάχιστο δυνατό, όπως κάναμε και με τις υπόλοιπες πρακτικές.

Θα αναλύσουμε δύο βασικές κατευθύνσεις, τις οποίες μετά βίας θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τεχνικές. α) Τη διεύρυνση της προσοχής μας προς το περιβάλλον και β) Την εστίαση της προσοχής σε ένα ορισμένο σημείο.

Εδώ καλό θα ήταν να επισημάνω πως όλα όσα διαβάζετε σε αυτό το blog δεν είναι ένα ολοκληρωμένο εγχειρίδιο της διδασκαλίας των Τολτέκων και της ατραπού του πολεμιστή. Η καλύτερη έως τώρα παρουσίαση έχει γίνει από τον Theun Mares σε μια σειρά βιβλίων, τρία εκ των οποίων έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά. Άρα εδώ θα διαβάσετε μόνο κάποια βασικά στοιχεία, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια παρουσίασης μιας ολοκληρωμένης εικόνας. Ας επιστρέψουμε όμως στο σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου.

α) Στρέφουμε την προσοχή μας προς το περιβάλλον. Αν μας απασχολούν διάφορα προβλήματα τα αφήνουμε στο “πίσω μέρος του μυαλού μας” και επιτρέπουμε στις εντυπώσεις που προέρχονται από τον περίγυρό μας να εισχωρήσουν μέσα μας. Κάποια προσπάθεια εστίασης της προσοχής είναι απαραίτητη. Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται από μόνη της. Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο περιβάλλον, αν θέλουμε και στον ίδιο μας τον εαυτό ταυτόχρονα, πως κινούμαστε, στην αναπνοή μας, στο πως αισθανόμαστε κλπ. Με μια βουλητική πράξη, όχι όμως με άγχος και ιδιαίτερη ένταση, διακόπτουμε την εσωτερική ομιλία και δημιουργώντας σιγή αφήνουμε το περιβάλλον να “αντηχήσει” μέσα μας. Έχοντας στρέψει την προσοχή μας προς το περιβάλλον σημαίνει πως την αποσύραμε από τον έμμονο εσωτερικό διάλογο. Είναι ένα είδος διαλογισμού θα λέγαμε, όπου συγκεντρωνόμενοι σε ό,τι υπάρχει και ό,τι συμβαίνει με αυξημένη προσοχή, σταματάμε τις σκέψεις μας. Οι εντυπώσεις που έρχονται εκ των έξω μπλοκάρουν την φαντασιακή εσωτερική ομιλία. Η καθημερινή εξάσκηση θα αποκαλύψει και πολλές άλλες πρακτικές λεπτομέρειες.

Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν πως διάφορα προβλήματα στη ζωή τους (τα οποία ουσιαστικά είναι ιδεώδεις ευκαιρίες για εργασία με τον εαυτό μας), ή απρόβλεπτα συμβάντα ενίοτε ασήμαντα, όπως μια μετακόμιση, ή κάποια επίσκεψη συγγενών, διαταράσσουν τις προσπάθειές τους και μπορεί να ξεχάσουν για μέρες να διακόπτουν τον εσωτερικό διάλογο. Εξετάστε αυτό το γεγονός με ουδετερότητα. Δεν είναι αξιοθρήνητο μια ανακαίνιση στο μπάνιο μας να μας βγάζει από το δρόμο του πολεμιστή και να μας απορυθμίζει; Ασφαλώς ένας τόσο αδύναμος άνθρωπος δεν πρέπει να ελπίζει σε πολλά.

β) Η ίδια συγκέντρωση της προσοχής που στην προηγούμενη εκδοχή κατευθυνόταν σε ό,τι υποπίπτει στο πεδίο της αντίληψής μας, τώρα κατευθύνεται αποκλειστικά και με ένταση σε κάτι συγκεκριμένο. Π.χ σε ένα αντικείμενο, σε έναν ήχο, στην αναπνοή μας, σε οτιδήποτε έχουμε επιλέξει. Καθόμαστε κάπου και εκτελούμε αυτή την άσκηση για λίγη ώρα. Δεν απαιτείται ούτε χαλάρωση, ούτε ειδική μουσική, ούτε τίποτα. Κοιτάμε κάτι προσεκτικά και σταματάμε τις σκέψεις μας. Υποβάλλουμε στον εαυτό μας την πεποίθηση πως η εσωτερική ομιλία δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει. Αν αυτά που μας “λέει” η φωνή μέσα στο κεφάλι μας κινήσουν το ενδιαφέρον μας και πιστέψουμε στην υποτιθέμενη χρησιμότητά τους, τότε ο εσωτερικός διάλογος δεν θα σταματήσει ποτέ. Η άσκηση πρέπει να γίνεται παντού, αρκεί φυσικά να μην τραβήξουμε την προσοχή των άλλων στις ενέργειές μας. Η μυστικότητα είναι απαραίτητη και σύντομα θα εκτιμήσουμε την αξία αυτής της συμβουλής. Ο ναρκισσισμός στον οποίο μας έχει συνηθίσει το facebook είναι απολύτως ξένος σε έναν μαθητευόμενο.

Ο αγώνας για το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου είναι υπόθεση ολόκληρης ζωής και μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, ιδίως αν δεν είμαστε αρκετά επίμονοι, σταθεροί και δεν ασκούμαστε και στις άλλες τεχνικές ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος να σταματήσει ο εσωτερικός διάλογος είναι να το θελήσουμε πραγματικά και να επιμένουμε κάθε μέρα, όλη την ημέρα, από στιγμή σε στιγμή, παράλληλα με ό,τι άλλο κάνουμε εκείνη την ώρα.

Το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου διακόπτει τη “ροή της κοσμοθεώρησής μας” και μας φέρνει σε επαφή με το Πνεύμα. Οι πρώτες προσπάθειες θα είναι πάντοτε άγονες και αυτή η “ξηρασία” μπορεί να κρατήσει για ασυνήθιστα μακρύ χρονικό διάστημα. Εκεί θα δοκιμαστεί η επιμονή και η μεθοδικότητά μας.

Οι διαρροές ενέργειας και ο αρνητισμός πρέπει να περιοριστούν. Τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να τα σταματήσουμε με τη μη-πράξη και απέναντι στη ζωή και στους συνανθρώπους μας πρέπει να καλλιεργούμε αισθήματα σεβασμού, αγάπης και ενότητας. Δεν θα επεκταθούμε σε ιδιαίτερες ψυχολογικές πραγματείες αλλά πιστεύω πως κατέστη αντιληπτό πλέον ότι κανένα από τα προηγούμενα θετικά και εξυψωμένα αισθήματα δεν μπορεί να συνυπάρξει με την παραμικρή κατάσταση εξάρτησης ή καταιγισμού ορμονών, την οποία αφελώς θεωρούμε ως αγάπη. Η αίσθηση της ενότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων που πρέπει να διέπει τις πράξεις μας δεν έχει καμία σχέση με επιθυμίες, ανάγκες, εξάρτηση, ή συμφέρον.

Η συνολική εξάσκηση όλων των τεχνικών εξυψώνει την ποιότητα του εσωτερικού μας κόσμου και μας εξασφαλίζει αυτό του ονομάζεται Προσωπική Δύναμη. Αυτή η δύναμη θα σπαταληθεί αν κοινοποιούμε στους πάντες τις προσπάθειές μας. Ο μόνος λόγος που γίνεται αυτό είναι για επίδειξη. Ας έχουμε πάντοτε κατά νου πως ο εγωισμός και η έπαρση είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι αντίπαλοι.

toltekoi

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΜ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ