Και τώρα;

Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σου έρθει πάλι στο μυαλό εκείνο το μέρος. Ίσως από τις τόσες πολλές φορές που το σκέφτηκες το έχεις αλλάξει λίγο και φαντάζει ακόμα καλύτερο. Που και που το μπερδεύεις με άλλα, και αναρωτιέσαι τι έχουν ζήσει αυτά. Δεν θέλει τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μια θάλασσα, μια-δυο παρέες, μια κανάτα μπύρα (τρόπος του λέγειν «μια»), τρεις ματιές και πολλά χαμόγελα.

Μέσα σε ένα κλίμα με ψέματα, κόσμο, λόγια του αέρα και προσωπεία φορεμένα κρύβοντας τις εκφράσεις μας, ανταλλάχτηκαν τα πιο επίμονα, σκληρά και αληθινά βλέμματα. Βυθισμένα στην αιθανόλη κοιτάζουν τα ρολόγια και βλέπουν τους δείχτες να κάνουν ατελείωτους κύκλους. Εκείνοι χάνονται στην μουσική, σταματάνε τα λόγια και από άγνωστοι γίνονται γνωστοί.

Και πάνε, έρχονται, αλλάζουν θάλασσες και βλέπουν τοπία με φάρους και καΐκια δεμένα στο λιμανάκι. Με έπειτα χάνονται όλα και δεν μένει τίποτα. Γιατί ότι φεύγει και ξαναέρχεται στο τέλος σιωπά. Όλα μένουν μισά και κατεστραμμένα.

Σαν ένα ερείπιο που αδυνατεί να ισοπεδωθεί και στα χαλάσματα του, οι τοίχοι που μένουν ακόμα όρθιοι είναι οι πιο γεροί. Σαν ένα σάπιο και τρύπιο καΐκι, που βουλιάζει και χάνεται στον βυθό της θάλασσας και τα ρεύματα το μεταφέρουν εκεί κοντά στη Σταμαθιουδάκη, εκεί που δόθηκαν τα πιο παθιασμένα φιλιά, ενώ άλλα χείλη μείνανε ανέγγιχτα, εκεί που ανοίξαμε τις καρδιές μας λέγοντας τα μεγαλύτερα μυστικά ενώ τα ανακατέψαμε με λίγο άμμο και έπειτα ρίξαμε τα κορμιά μας στα κρεβάτια με φθαρμένα ρούχα και βαριά κεφάλια, εκεί που ο καιρός μας έπαιζε παιχνίδια ενώ εκείνοι περπάτησαν στην βροχή ˙ εκεί λοιπόν, αναζητάς ξανά τις αναμνήσεις σου για να μπορέσεις να συγκρίνεις με αυτά που ζεις τώρα.

[...]

γράφει η Γιώτα Μάρκου

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ